Για την ψήφο των ομογενών

H «απελευθέρωση» της ψήφου των ομογενών με το νομοσχέδιο που τρέχει με σπασμένα φρένα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι ότι πιο κυνικό, θλιβερό και επικίνδυνο έχει σκαρφιστεί το αστικό κράτος για να κάνει τη δουλειά του και τη δουλειά των αφεντάδων του...

Δεν είμαι άσχετος με τον ελληνισμό της Διασποράς. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου στο εξωτερικό. Είναι κάτι που δεν ξεχνώ. Κάτι που νοσταλγώ πολλές φορές... 

Σέβομαι, αγαπώ και θαυμάζω τους Έλληνες του εξωτερικού. Είναι ένα από τα πιο σπουδαία κύτταρα του DNA μας σαν λαός.

Στη δουλειά μου έχω επιλέξει - αν και θα μπορούσα να κάνω πολλά άλλα... και διαφορετικά πράγματα - να ασχολούμαι έντονα με τον ελληνισμό της Διασποράς. Το έχω κάνει αυτό με επιμονή και υπομονή... αν και τα σημάδια των καιρών μου έδειχναν αρκετές φορές άλλες "καλύτερες" προοπτικές.

Πάμε όμως φίλες και φίλοι μου... να δούμε μαζί μια απλή εξίσωση...

Από τη μια είναι ο μεγάλος μου γιός. Γεννημένος εκεί, πρώτης γενιάς Έλληνας. Μιλάει άψογα ελληνικά, έρχεται 2-3 φορές τον χρόνο εδώ, έχει όλα του ενδιαφέρονται εδώ, κάνει φορολογική δήλωση, έχει στο όνομα του έστω και κάτι λίγα ψίχουλα... εδώ, συμμετέχει ενεργά με κάθε τρόπο στα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά (σε όλα τα πραγματικά δηλαδή...) δεδομένα του τόπου. 

Από την άλλη είναι ένα Ελληνόπουλο τέταρτης γενιάς. Ο προπάππους του, στις αρχές του περασμένου αιώνα, κατέληξε εργάτης σιδηροδρόμων στις ΗΠΑ. Έδωσε μάχες που πέρασαν στην ιστορία, μπορεί ακόμη και να πέθανε απέναντι στις αδίστακτες τακτικές της εργοδοσίας τότε... Ο τρισέγγονος όμως δεν μιλάει λέξη ελληνικά. Δεν ενδιαφέρεται, δεν νοιάζεται, δεν ασχολείται καν με την Ελλάδα ως κρατική οντότητα... Δεν ξέρει τίποτα παραπάνω από την Κυριακή στην εκκλησία, μετά από κυνηγητό των γιαγιάδων... με τις ψαλμωδίες να γίνονται μάλιστα στα Αγγλικά για να καταλαβαίνουν οι πιστοί. Δεν μπόρεσε ή δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να του μάθει ελληνικά. Δεν έρχεται εδώ, ίσως ξώφαλτσα να πέρασε ένα καλοκαίρι στη Σαντορίνη και τη Μύκονο για wild clubbing, αλλά δεν έχει ή δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. 

Αύριο που λέτε μπορεί να βρεθούν κάποιοι να τον πείσουν να πεταχτεί μέχρι το Προξενείο ή την Πρεσβεία (αν είναι και πρωτευουσιάνος...) για να ρίξει μια ψήφο. Μια ώρα υπόθεση θα είναι... Μια ώρα που θα κρίνει τις δικές μας ζωές.Αυτό το παλικάρι που το σεβόμαστε απόλυτα για τη ρίζα του και τον ήρωα παππού του, αλλά δεν τον πολυνοιάζει η Greece, μπορεί να καθορίσει το αύριο το δικό μας και την ελπίδα των παιδιών μας.

Πείτε μου και μένα που λογίζομαι ως πρώην ξενιτεμένος (και το έχω μεγάλο καμάρι...) σας φαίνεται σωστό αυτό;

Και για να μην παρεξηγηθώ... να σας πω και άλλο ένα αληθινό παράδειγμα... Φίλος μου έχει τρία παιδιά. Γεννημένα και τα τρία στην Αμερική. Το ένα ασχολείται με οτιδήποτε ελληνικό, έρχεται συνέχεια εδώ, έχει δική του ιδιοκτησία, είναι συνεπής στις οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι στο (αστικό...) κράτος, έχει περάσει και ως εργαζόμενος ένα φεγγάρι, σε κάποιο όμορφο νησί του Αιγαίου. Τα αδέρφια του, δεν νοιάζονται ρούπι. Ούτε ελληνικά μιλούν, ούτε πατάνε εδώ, ούτε ξέρουν τι είναι η ΑΕΚ για παράδειγμα... ούτε έχουν καμία οικονομική σχέση με την Ελλάδα. Είναι το ίδιο; 

Η απάντηση σε όλο αυτό το καλοστημένο παιχνίδι εξουσίας, είναι απλή...

ΝΑΙ λοιπόν στη ψήφο των ομογενών που έχουν οικονομικούς και κοινωνικούς δεσμούς με την Ελλάδα. Αυτούς δηλαδή που θα «χρεωθούν» και όποια επιλογή της ψήφου τους.

* Για να είμαι ειλικρινής είναι ένα θέμα που λόγω προσωπικής εμπειρίας, δυσκολευόμουνα να το πιάσω... Διάβασα όμως ένα σχετικό, ΥΠΕΡΟΧΟ κείμενο από την αγαπημένη Έρη Ρίτσου και έτσι πήρα το θάρρος να γράψω και εγώ μια αράδα (μεγαλούτσικη...).

 Του δημοσιογράφου Νίκου Αγγελίδη

 Σήμερα η συζήτηση στην Ολομέλεια για το νομοθετικό τερατούργημα που ανοίγει επικίνδυνους δρόμους