Κλιματική «καραμέλα»

Πέντε νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στάχτη, πυρομαχικά να εκρήγνυνται δίπλα σε πόλεις, βιομηχανικές ζώνες να κοντεύουν να γίνουν παρανάλωμα. Κάτοικοι τρομαγμένοι, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους σε αστικά κέντρα, άλλοι να τρέχουν έντρομοι κατόπιν των εντολών «εκκενώστε», κοντά σε δασικές εκτάσεις. Αυτή η εικόνα κράτησε για πάνω από 10 μέρες. Και για όλα αυτά τι είπε η κυβέρνηση; Οτι «φταίνε οι καιρικές συνθήκες»...

Το άλλοθι για να δικαιολογήσει το προδιαγεγραμμένο έγκλημα η κυβέρνηση το καλλιεργεί από τις πρώτες κιόλας μέρες των πυρκαγιών. Και, ταυτόχρονα, «βγάζει λάδι» και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για αντίστοιχες καταστροφές. Λογικό, άλλωστε, αφού η πολιτική που έχει μετατρέψει τα δάση και τα σπίτια του λαού σε προσάναμμα, είναι κοινό έργο που βήμα βήμα το έχτισαν εδώ και δεκαετίες.

Αν προσέξει κανείς λίγο καλύτερα τα στοιχεία θα διαπιστώσει ότι τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής καταγράφονται διαχρονικά, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην κυβέρνηση. Από το 2019 έχουν καεί πάνω από 4 εκατ. στρέμματα, και φέτος ήδη μέχρι τον Ιούλη είχαμε 500.000 στρέμματα στάχτη και 5 νεκρούς. Συνολικά από το 1993, είναι 7,17 εκατ. στρέμματα οι καμένες δασικές εκτάσεις και 248 οι νεκροί (οι 39 πυροσβέστες και δασοπυροσβέστες, οι 12 πιλότοι) κατά τη διάρκεια των αντιπυρικών περιόδων. Επίσης, 131 είναι οι θάνατοι την τελευταία 20ετία εξαιτίας των πλημμυρών που ακολουθούν, ως συνέπεια των καταστροφικών πυρκαγιών και της έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων, με χιλιάδες κατεστραμμένες περιουσίες και δημόσιες υποδομές.

Η κλιματική αλλαγή, όμως, γίνεται «άλλοθι» εδώ και χρόνια, όπως επιχείρησε και χτες να κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λέγοντας: «Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε πρόβλεψη ακραίου κινδύνου πυρκαγιάς σε κατάσταση συναγερμού για πέντε συνεχόμενες ημέρες και σε τόσες πολλές περιφέρειες. Η κλιματική κρίση είναι πλέον για τα καλά στη ζωή μας».

Τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» αξιοποιούνται, λοιπόν, για να κρύβεται η ουσία, το γεγονός δηλαδή ότι δεν υπάρχει κανένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός με ευθύνη του κράτους, καμιά ουσιαστική πρόληψη. Ορισμένα παραδείγματα:

Τα «ακραία φαινόμενα» φταίνε που αποδείχθηκαν «ανοχύρωτες» από τις φλόγες ακόμα και αποθήκες πυρομαχικών, με τα γνωστά αποτελέσματα στη Νέα Αγχίαλο; Η κλιματική αλλαγή φταίει που οι Βιομηχανικές Περιοχές είναι ανακατεμένες με οικιστικές ζώνες ή που, με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας, εργοστάσια με επικίνδυνα υλικά είναι βραδυφλεγείς βόμβες; Η κλιματική «κρίση» φταίει που δεν υπάρχει προετοιμασία εργαζομένων και κατοίκων για την αντιμετώπιση ενός Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης;

Καθένα από τα παραπάνω έχει μια υπογραφή: Περιορισμός του κόστους για κράτος και επιχειρήσεις. Κοντά στα παραπάνω έρχονται και οι διαχρονικές ελλείψεις, η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση υπηρεσιών, όπως της Πυροσβεστικής. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται και από κυβερνήσεις άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία.

Σε όλα τα κράτη - μέλη, και μάλιστα με σχετικές οδηγίες από την ΕΕ, κάθε μέτρο και κάθε απόφαση που παίρνεται κινείται στην εγκληματική λογική του κόστους - οφέλους. Αυτό είναι που κρίνει το εάν θα χρηματοδοτηθούν τα μέτρα προστασίας του λαού ή εάν είναι πιο συμφέρον οικονομικά για το αστικό κράτος να χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση από τις φωτιές ή τις πλημμύρες. Η πολιτική του κόστους - οφέλους όμως «κρίνει» ότι είναι πιο «φτηνές» για το αστικό κράτος οι αποζημιώσεις για τις φωτιές και τις πλημμύρες, που τις περισσότερες φορές παίρνει χρόνια για να δοθούν σε όλους τους δικαιούχους, από το να σχεδιάσουν την ουσιαστική πρόληψη και προστασία συνδυαστικά με τους άλλους κινδύνους και να κατασκευάσουν τα ανάλογα έργα.

Ας αφήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση τα άλλοθι για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Δεν φταίει η κλιματική αλλαγή για την τραγωδία διαρκείας που ζει ο λαός, που το καλοκαίρι καίγεται και τον χειμώνα πνίγεται. Πρόκειται για τις συνέπειες της πολιτικής που αντιμετωπίζει τις λαϊκές ανάγκες και την προστασία του περιβάλλοντος ως περιττό κόστος, θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό του κέρδους. Εκεί πρέπει να αναζητηθεί ο πραγματικός ένοχος από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο για να διεκδικήσουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας όσο και για να ξεμπερδεύουν με την εγκληματική πολιτική κράτους και κυβερνήσεων.