Το ποτήρι ξεχείλισε

Αν κάτι λάμπει για άλλη μια φορά μέσα στη μαυρίλα της στάχτης και στη «γύμνια» του κρατικού μηχανισμού τις ώρες της πυρκαγιάς, είναι η αλληλεγγύη των λαϊκών ανθρώπων. Αυτών που τρέχουν για να σώσουν το βιος του διπλανού τους, που παλεύουν δίπλα δίπλα για να σωθεί έστω και ένα στρέμμα δάσους, να μην κάψει η καινούργια φωτιά ό,τι άφησε όρθιο η προηγούμενη.

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα έκαναν πράξη αυτές τις μέρες το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Δίπλα και μαζί με τους αποκαμωμένους πυροσβέστες, συνεχίζουν με κίνδυνο της ζωής τους να δίνουν τη μάχη για να σωθούν και των άλλων οι ζωές και οι περιουσίες. Μεγάλη συμβολή έχουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή και βρίσκονται στα μέτωπα της φωτιάς.

Το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό», επιβεβαιώνεται σε κάθε πυρκαγιά, σε κάθε φυσική καταστροφή. Απέναντι σε ένα κράτος που δεν μπορεί και δεν θέλει να προστατεύσει τη ζωή, την περιουσία του λαού, το περιβάλλον, η λαϊκή πρωτοβουλία την ώρα της ανάγκης είναι αυτή που τελικά σώζει ό,τι μπορεί να σωθεί.

Η Πάρνηθα καπνίζει ακόμα. Ο Εβρος καίγεται σήμερα για 7η μέρα. Στη Βοιωτία οι καταστροφές είναι τεράστιες. Σε άλλες περιοχές που δοκιμάστηκαν τον προηγούμενο μήνα από τη φωτιά, οι άνθρωποι προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Ακόμα και εκεί που δεν καταστράφηκαν περιουσίες, η μαυρίλα του καμένου δάσους, η καταστροφή σε τέτοιο μέγεθος του δασικού πλούτου, γεννάει οργή.

Και αυτή η οργή μεγαλώνει από την προσπάθεια της κυβέρνησης να συγκαλύψει τις ευθύνες τις δικές της και του κρατικού μηχανισμού. Να τα φορτώσει όλα στην «κλιματική αλλαγή», στον ...στρατηγό άνεμο, στο «πρωτοφανές καλοκαίρι», στην ανθρώπινη αμέλεια. Να παρουσιάσει «μαγική εικόνα» για όσα δεν γίνονται τόσα χρόνια, ειδικά στο κομμάτι της πρόληψης, επειδή αυτή θεωρείται κόστος και δεν είναι στις προτεραιότητες του αντιλαϊκού κράτους.

Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι η προσπάθεια να επιβάλει σιωπητήριο στη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση και διαμαρτυρία. «Οι φωτιές δεν προσφέρονται για αντιπαράθεση», έλεγε τις προάλλες ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, κουνώντας το δάχτυλο στον λαό και μεταθέτοντας την όποια κριτική για μετά το τέλος της αντιπυρικής περιόδου! Δηλαδή σε δυο μήνες, όταν ποιος ξέρει τι θα έχει καεί ακόμα!

Πλάι στην προσπάθεια να σωθεί το σπίτι μας και του διπλανού, να προστατευτεί ο φυσικός πλούτος που καταστρέφεται, τώρα είναι ανάγκη να βγει ο λαός μπροστά και να διεκδικήσει άμεσα μέτρα, για να μη συνεχιστούν ο εφιάλτης και η καταστροφή. Να ενισχυθεί η Πυροσβεστική με προσωπικό και μέσα στα μέτωπα που καίνε, να γίνει ό,τι χρειάζεται για να προληφθούν νέες πυρκαγιές και να προστατευτούν τα δάση.

Τώρα είναι η ώρα να γίνει η οργή, η αγανάκτηση δύναμη αγώνα για 100% αποζημίωση όλων των πληγέντων. Υπάρχει άλλωστε η πείρα και από προηγούμενες μεγάλες καταστροφές. Το ίδιο κράτος που αφήνει τον λαό απροστάτευτο στον σεισμό, στην πλημμύρα, στην πυρκαγιά, δεν του εξασφαλίζει ούτε τα στοιχειώδη μετά την τραγωδία. Ακόμα και γι' αυτά χρειάζεται οργάνωση, αγώνας, διεκδίκηση.

Τώρα είναι η ώρα να πάρει το μήνυμα η κυβέρνηση ότι θα βρει μπροστά της τους εργαζόμενους και τον λαό, σωματεία και φορείς, όλους όσοι αγαπούν και χαίρονται το δάσος, αν τολμήσει να μπάσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσα στα καμένα. Οπως σχεδιάζει άμεσα να κάνει, στο όνομα τάχα της προστασίας και της πρόληψης από τις πυρκαγιές. Αυτός ο εγκληματικός σχεδιασμός δεν πρέπει να περάσει!

Κανένα συγχωροχάρτι, λοιπόν, στην κυβέρνηση. Κανένα άλλοθι όμως και στα άλλα κόμματα, που προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για τη διαχρονική καταστροφή, ενώ υπηρετούν την ίδια εγκληματική πολιτική.

Σήμερα το απόγευμα, όσοι έδωσαν τη μάχη με τις φλόγες στην Αττική, όσοι έδωσαν και πήραν αλληλεγγύη την ώρα της ανάγκης, όσοι αγανακτούν και οργίζονται με την επιλεκτική ανικανότητα του κράτους να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή, τη λαϊκή περιουσία, το περιβάλλον, δίνουν ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος, στο μεγάλο λαϊκό συλλαλητήριο. Γιατί δεν ανεχόμαστε άλλο κάρβουνο στις ζωές μας! Για να πάρει απάντηση η αντιλαϊκή πολιτική που αφήνει πίσω μόνο στάχτες και αποκαΐδια.