Οργανωμένος αγώνας

Πριν από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου και Ιουνίου, η κυβέρνηση ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούσε να παρουσιάσει μια μαγική εικόνα για τους μισθούς των εργαζομένων, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρέπει να προμηθευτούν ...κουτάλια. Περίπου έναν μήνα μετά τις εκλογές, τα στοιχεία που αργοπορημένα - για ευνόητους λόγους - δημοσιοποίησε ο ΕΦΚΑ, δείχνουν ποια είναι η πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι. Πάνω από 1 στους 4 αμείβονται με λιγότερα από τον κατώτατο μισθό, ενώ ο μέσος μισθός βρίσκεται κάτω και από αυτόν του 2011.

Τα στοιχεία αφορούν πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους και για το διάστημα Ιανουάριος - Νοέμβριος 2023. Τι προκύπτει λοιπόν; Οτι σχεδόν 700.000 εργαζόμενοι έπαιρναν λιγότερα από τον κατώτατο μισθό, που το 2022 είχε διαμορφωθεί στα 713 ευρώ μεικτά! Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση αποτελούν περίπου το 27% των μισθωτών ή αλλιώς φτάνουν σε 685.000 ανά μήνα. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι εργαζόμενοι με εκ περιτροπής απασχόληση (πλήρες ωράριο αλλά λιγότερες μέρες τη βδομάδα), που είναι μορφή μερικής απασχόλησης αλλά ο ΕΦΚΑ τους συμπεριλαμβάνει στους εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση λόγω του τρόπου καταγραφής τους. Η εικόνα της βαρβαρότητας με την οποία αναμετρώνται οι μισθωτοί συμπληρώνεται από τα στοιχεία της «ΕΡΓΑΝΗ», που έδειχναν ότι το 2022 γίνονταν πάνω από 7.000 απολύσεις κάθε μέρα, λόγω της τεράστιας «ευελιξίας».

Αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία για τον μέσο και διάμεσο μισθό. Ο μέσος μισθός των εργαζομένων στις κοινές επιχειρήσεις διαμορφώθηκε στα 1.000 ευρώ μεικτά τον μήνα (λιγότερο από 860 ευρώ καθαρά τον μήνα) και είναι μικρότερος κατά 21% από τον μέσο μεικτό μισθό πριν από 12 χρόνια (!), αφού το 2011 ήταν 1.264 ευρώ... Ο μισθός του πρώτου 50% των εργαζομένων (διάμεσος) στις κοινές επιχειρήσεις φτάνει να είναι κάτω από 910 ευρώ μεικτά, λιγότερο από 770 ευρώ καθαρά. Και ο αριθμός των μισθωτών που παίρνει λιγότερα από αυτά τα χρήματα είναι περίπου 1.300.000!

Το τοπίο για τα λαϊκά νοικοκυριά είναι ζοφερό. Την ίδια στιγμή η ακρίβεια σε τρόφιμα και Ενέργεια εξαϋλώνει σε χρόνο μηδέν αυτούς τους πενιχρούς μισθούς και στις 15 του μήνα τελειώνει. Το 60% του εισοδήματος πάει σε φαγητό και στέγαση, 1 στα 2 νοικοκυριά κόβουν το κρέας, ενώ την ίδια περίοδο που οι μισθοί μένουν καθηλωμένοι σε αυτά τα επίπεδα, οι ανατιμήσεις στο σούπερ μάρκετ από τον Μάη του 2021 μέχρι σήμερα αγγίζουν το 25% και 30%. Η βενζίνη εκτοξεύεται και πάλι πάνω από τα 2 ευρώ το λίτρο, ενώ ποιος ξέρει τι θυσία πρέπει να κάνει μια οικογένεια για να πάει έστω και ένα τετραήμερο διακοπών.

Αν κάποιος περιμένει να επαληθευτούν οι κυβερνητικές φανφάρες για τις καλύτερες μέρες που έρχονται, κάνει λάθος. Αλλωστε, ένα από τα πρώτα νομοθετήματα ήταν η, διά της πλαγίας οδού, δουλειά μέχρι τα 74. Ενώ ήδη από το Μεσοπρόθεσμο που έχει κατατεθεί στην Κομισιόν, προκύπτει ότι εάν και εφόσον οι αντοχές της οικονομίας το επιτρέψουν, θα γίνουν μικρές αυξήσεις στον μέσο μισθό από το 2029. Και αυτός θα είναι στα επίπεδα του 2011.

Ολα αυτά, βέβαια, με φόντο και τις δεσμεύσεις ότι έως τέλος Αυγούστου θα έχει εγκριθεί ένα σημαντικό πακέτο αντιλαϊκών προαπαιτούμενων του υπερμνημονίου, του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα νομοθετούνται «κατά ριπάς» από το φθινόπωρο, με βασική αιχμή τη νέα φορο-επίθεση στην εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους, για να διατηρήσει η χώρα την πανευρωπαϊκή πρωτιά στην εκταμίευση κονδυλίων για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η επίθεση στα λαϊκά νοικοκυριά κλιμακώνεται. Το δείχνουν όλα. Οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις που εντείνονται μέσα στο κατακαλόκαιρο. Η ακρίβεια, οι μισθοί πείνας, η αδυναμία να βρεθεί ένα φτηνό σπίτι για το παιδί που πέρασε στο πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτήν την επίθεση μπορεί να τη φρενάρει και να την ανακόψει ο οργανωμένος αγώνας και η διεκδίκηση για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, κατάργηση των άδικων έμμεσων και άμεσων φόρων και των χαρατσιών σε τρόφιμα και καύσιμα, διαγραφή χρεών για τα εργατικά και λαϊκά νοικοκυριά και τους επαγγελματίες, μέτρα ουσιαστικής στήριξης του λαϊκού εισοδήματος.