Λέοναρντ Κοέν

Λέοναρντ Κοέν, ο θρυλικός λογοτέχνης της ροκ μουσικής

Στις 7 Νοεμβρίου, σε ηλικία 82 χρόνων, πέθανε ο Καναδός λογοτέχνης, συνθέτης και τραγουδιστής Λέοναρντ Κόεν ή Κοέν.

Γεννήθηκε στις 21 Σεπτέμβρη 1934. Γιος ευκατάστατου Εβραίου έμπορου υφασμάτων, τον οποίο έχασε όταν ήταν σε ηλικία έξι ετών. Εφηβος έμαθε κιθάρα και έγινε μέλος του μουσικού γκρουπ «Buckskin Boys», το οποίο έπαιζε μουσική κάντρι.

Αργότερα, τον καιρό που ήταν σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο McGill, εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα που τον έκαναν γνωστό στους καναδικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1963 εγκαταστάθηκε στην Υδρα, όπου συνέχισε να γράφει. Με το μυθιστόρημα «Beautiful Losers» (Θαυμάσιοι αποτυχημένοι, 1966), γνώρισε την παγκόσμια επιτυχία ως συγγραφέας. Ωστόσο, το 1967 αποφάσισε να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, για να αφοσιωθεί στη μουσική.

Σε συναυλίες φολκ στις ΗΠΑ το 1967, η τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς (Judy Collins) έκανε γνωστό το τραγούδι του Κοέν «Suzanne». Ετσι, την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Songs of Leonard Cohen». Ακολούθησαν πολλοί άλλοι δίσκοι, μεταξύ των οποίων και ο δίσκος «Songs of Love and Hate» που περιέχει το τραγούδι — ύμνο στην αγάπη και τη μοναξιά «Famous Blue Raincoat» (1971) με τη φωνή της Τζένιφερ Γουάρνς (Jennifer Warnes).

Το 1992 κυκλοφόρησε τον πιο πολιτικοποιημένο δίσκο του με τίτλο «The Future». Ενα από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι το «Dance me to the end of love». Και παρά το γεγονός ότι θεωρείται πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, γράφτηκε με αφορμή τα ναζιστικά κρεματόρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Λ. Κοέν σε συνέντευξή του λέει: «(…) το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική, λοιπόν, το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί”, εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση».

Ηρακλής Κακαβάνης