Κίνδυνοι για την υγεία των εργαζομένων στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας

 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μετράμε ξανά τις πληγές μας, ξεχειλίζει η οργή από τις ανείπωτες καταστροφές στη Θεσσαλία. Χτες ήταν τα τρένα και οι φωτιές, πριν από κάποια χρόνια οι σεισμοί, κάθε χρόνο ή ακριβέστερα κάθε 3 - 4 μέρες και ένα θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα». Η οργή, άλλοτε πιο αυθόρμητα, άλλοτε πιο συνειδητά, δείχνει τον κοινό ένοχο, το ανίκανο, το επιλεκτικά ανίκανο κράτος.

Ορισμένες πλευρές του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας

Με το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας:

• Επεκτείνονται αντεργατικές κατευθύνσεις της διευθέτησης του χρόνου εργασίας που έχουν ήδη νομοθετηθεί από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ. Φτάνουμε έτσι να ξεπερνιούνται οι 13 ώρες εργασίας τη μέρα, χωρίς να υπολογίζονται μετακινήσεις, ενεργός και ανενεργός χρόνος κ.ο.κ.

Τι και αν πλήθος μελετών τεκμηριώνουν τις επιπτώσεις στην υγεία και τη ζωή των εργαζομένων από τις πολλές ώρες εργασίας... Αύξηση εργατικών «ατυχημάτων», αύξηση θανατηφόρων εργατικών «ατυχημάτων», αύξηση θανάτων και αναπηριών από επαγγελματικές ασθένειες, πρόωρη φθορά της υγείας... Χαρακτηριστικά, το σύνδρομο KAROCHI αναφέρεται στους θανάτους από διάφορα αίτια που αποδίδονται ακριβώς στις πολλές ώρες εργασίας, που με περισσό κομπασμό και περηφάνια επεκτείνει το νομοσχέδιο...

• Επεκτείνει τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας και νομιμοποιεί «παράνομες - παράτυπες σχέσεις εργασίας» που ήδη εφαρμόζονταν ελέω εργοδοτικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας... Ενδεικτικότερο ίσως παράδειγμα η ομηρία των εργαζομένων με τις συμβάσεις μηδενικού χρόνου...

Τι και αν είναι πλήρως τεκμηριωμένο ότι η επέκταση των «ελαστικών» σχέσεων εργασίας συνδέεται με επέκταση της εργασιακής ανασφάλειας και του άγχους που επεκτείνεται ακόμα και στους εργαζόμενους με πιο σταθερές σχέσεις εργασίας... Τι και αν αυτά συνοδεύονται με αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα, επηρεάζοντας μια σειρά από δείκτες υγείας; Τι και αν είναι πλήρως τεκμηριωμένη η σύνδεση των «ελαστικών» - «ευέλικτων» μορφών εργασίας με την αύξηση εργατικών «ατυχημάτων», επαγγελματικών ασθενειών, με την αύξηση αναπηριών και θανάτων που οφείλονται στην εργασία;

• Οι ρυθμίσεις για την τηλεργασία και οι συμβάσεις ομηρίας - «συμβάσεις μηδενικού χρόνου» αποτελούν χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά παραδείγματα διάχυσης του εργάσιμου χρόνου και χώρου σε όλη τη ζωή του εργαζόμενου.

Ηδη γονείς που έχουν εργαστεί με τηλεργασία, έχουν εμπειρία τι σημαίνει να βλέπει το παιδί τη μάνα και τον πατέρα του και να βιώνει το «δεν είναι εδώ για μένα». Αντίστοιχα μπορούμε να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή όταν αυτή θα καθορίζεται από ένα SMS που θα καλεί τη μητέρα ή τον πατέρα στην εργασία «εντός 24 ωρών»...

Η διάχυση του εργάσιμου χρόνου και χώρου σε όλη τη ζωή των εργαζομένων σημαίνει πρακτικά διάχυση του επαγγελματικού κινδύνου ακόμα και στα παιδιά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το επαγγελματικό στρες, την ανασφάλεια κ.ο.κ.

• Επεκτείνονται τα «ελαστικά» ωράρια, γίνεται λάστιχο η ζωή των εργαζομένων και κατεδαφίζεται πλήρως το κεκτημένο με αίμα «8 ώρες εργασία, 8 ώρες αναψυχή και κοινωνική ζωή και 8 ώρες ανάπαυση...».

Τι και αν είναι πλήρως τεκμηριωμένο ότι τα «ελαστικά» ωράρια και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε βάθος βδομάδων και μηνών... συνδέονται ξανά με επιδείνωση της υγείας... Αύξηση νοσηρότητας και θανάτων από καρδιαγγειακά νοσήματα, συνδέονται με «ελαστικά» ωράρια και πολλές ώρες εργασίας, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ο Διεθνής Οργανισμός για τη Μελέτη του Καρκίνου (IARC) έχει ταξινομήσει ως καρκινογόνα (κατηγορία 2α) τα «ελαστικά» ωράρια που διαταράσσουν τους κιρκάδιους ρυθμούς, τους βιολογικούς ρυθμούς του ανθρώπου. Εργαζόμενοι που έχουν δουλέψει με τέτοιους ρυθμούς, 10 και 12 και 13 ώρες εργασίας χωρίς ρεπό για βδομάδες, το περιγράφουν απόλυτα γλαφυρά, η «αντισταθμιστική» μείωση του ωραρίου όταν και όποτε μειωθούν οι ρυθμοί της παραγωγής δεν αντισταθμίζει τις σακατεμένες αρθρώσεις, τους καρκίνους και τα ατυχήματα...

Ανατρέπεται κάθε μεθοδολογία πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η «ελαστικοποίηση» / διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου συνδυαστικά με τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας και την επέκταση της ταυτόχρονης συνδυαστικής εργασίας σε διαφορετικούς εργοδότες, ανατρέπουν μεθοδολογικά εργαλεία για την εκτίμηση και κατ' επέκταση την πρόληψη και αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου. Ενδεικτικά:

• Οι οριακές τιμές έκθεσης σε χημικούς παράγοντες κινδύνου αποτελούν ένα εργαλείο για την εκτίμηση του κινδύνου. Ορίζουν (παρά τους περιορισμούς που δεν δύναται να εξαντληθούν στο παρόν άρθρο...) την ανώτατη συγκέντρωση στην οποία επιτρέπεται η έκθεση εργαζομένων. Αυτές οι οριακές τιμές έχουν διαμορφωθεί με βάση τον σταθερό ημερήσιο χρόνο έκθεσης. Η έκθεση σε αυτά τα επίπεδα για 13 ώρες τη μέρα αντί για 8 και επί σειρά βδομάδων δεν μπορεί να θεωρείται πλέον ασφαλής.
• Η εργασία ταυτόχρονα σε 2 και 3 εργοδότες μπορεί να σημαίνει σύγχρονη, ταυτόχρονη έκθεση σε παράγοντες κινδύνου από διαφορετικούς χώρους εργασίας με συνεργική επιβάρυνση της υγείας.
• Ακόμα και η αναγκαία εκπαίδευση των εργαζομένων στο συγκεκριμένο εργασιακό περιβάλλον υπονομεύεται και εκφυλίζεται με τυπικές διαδικασίες (στην καλύτερη των περιπτώσεων) με την επέκταση «ελαστικών» σχέσεων εργασίας, εργολαβικοί, ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι ή όμηροι με συμβάσεις μηδενικών ωρών εργασίας!

Τι φωτίζουν τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα; Οτι οι θάνατοι και οι ασθένειες που θα οφείλονται στις 13 ώρες συνεχούς εξουθένωσης, στη διευθέτηση / διάλυση του εργάσιμου χρόνου, στις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, δεν είναι ούτε απρόσμενοι ούτε απροσδόκητοι, δεν είναι η κακιά ώρα... είναι προδιαγεγραμμένα εγκλήματα, προσχεδιασμένα στις διατάξεις του επίμαχου νομοσχεδίου αλλά και μιας σειράς αντίστοιχων προηγούμενων. Κοινή στόχευση είναι οι δείκτες ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας και οι ζωές των εργατών παράπλευρες απώλειες...

Αρθρο 30: Το κερασάκι στην τούρτα...

Σύμφωνα με το άρθρο 30, «με κοινή απόφαση των Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας, μετά από γνώμη του Συμβουλίου Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία (ΣΥΑΕ) και του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ),... δύναται να ορίζονται (...) κατηγορίες ιατρών, οι οποίοι μπορούν να ασκούν καθήκοντα Ιατρού Εργασίας...».

Αποτελεί πρακτικά τη χαριστική βολή στην ειδικότητα της Ιατρικής της Εργασίας.

Αλλά ας δούμε ορισμένες αναγκαίες πλευρές εισαγωγικά...

Ποια είναι η σχέση εργασίας και υγείας;

Καταρχάς η εργασία έχει (ή θα έπρεπε να έχει...) «θετικό» πρόσημο, να συμβάλλει δηλαδή στην καλή κατάσταση της υγείας. Από την εποχή του Μαρξ και του Ενγκελς έχει αναδειχθεί ο ρόλος της εργασίας αλλά και η επιβάρυνση και η φθορά από παράγοντες κινδύνου. Μπορούμε ακόμα να θυμηθούμε τον ορισμό της υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ, 1956) ως «σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία» για να αναγνωρίσουμε τη θετική συμβολή της εργασίας ή να αναδείξουμε τις πολύπλευρες επιπτώσεις της ανεργίας στην υγεία¹.

Παράλληλα, όμως, κατά την εργασία, με την έκθεση σε επαγγελματικούς παράγοντες κινδύνου έχουμε άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις στην υγεία, που εκδηλώνονται με:

• Εργατικά ατυχήματα. Αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, τη μοναδική συνέπεια του επαγγελματικού κινδύνου στην υγεία που (με σημαντική απόκλιση από την πραγματικότητα) καταγράφεται στη χώρα μας.
• Επαγγελματικές ασθένειες. Ασθένειες δηλαδή που οφείλονται στην εργασία, συνδέονται με παράγοντες του εργασιακού περιβάλλοντος (επαγγελματικοί παράγοντες κινδύνου) που είτε προκαλούν μία νόσο είτε επιδεινώνουν προϋπάρχουσα νόσο.
• Πρόωρη φθορά της υγείας από το επαγγελματικό περιβάλλον, πλευρά που συνδέεται και με την επιστημονική βάση του θεσμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, υπογραμμίζοντας και την ανάγκη υπεράσπισης του προληπτικού χαρακτήρα του.

Αν τα στατιστικά δεδομένα στη χώρα μας συστηματικά συγκαλύπτουν τις συνέπειες του επαγγελματικού κινδύνου, με το ντροπιαστικό «ΜΗΔΕΝ» στην καταγραφή επαγγελματικών ασθενειών, τα επιστημονικά δεδομένα διεθνών οργανισμών είναι αποκαλυπτικά. Ακόμα και στη Στρατηγική της ΕΕ για την (σ.σ. επίθεση στην) Υγεία και την Ασφάλεια στην εργασία, αναγνωρίζουν ότι ο καρκίνος είναι η κύρια αιτία των θανάτων που συνδέονται με την εργασία στην ΕΕ, με τις καρκινογόνες ουσίες να ευθύνονται για 100.000 θανάτους εξαιτίας επαγγελματικού καρκίνου κάθε χρόνο. Τα καρδιαγγειακά νοσήματα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία θανάτων που συνδέονται με την εργασία στην ΕΕ. Οι μυοσκελετικές παθήσεις πλήττουν εκατομμύρια εργαζομένων στην ΕΕ. Από τους περίπου 200.000 θανάτους που αποδίδονται στην εργασία, περίπου το 2% αποδίδεται σε εργατικά ατυχήματα. Στη χώρα μας λοιπόν καταγράφεται μόλις αυτό το 2% που προσεγγίζει περίπου τους 100 θανάτους ετησίως!

Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στους «επαγγελματικούς παράγοντες κινδύνου για την υγεία»;

Με τον όρο αυτό εστιάζουμε σε όλους τους φυσικούς², χημικούς³, βιολογικούς⁴, εργονομικούς και οργανωτικούς παράγοντες του χώρου εργασίας που επιδρούν - επιβαρύνουν την υγεία του εργαζόμενου. Η συνθετότητα της εκτίμησης και πρόληψης γίνεται αντιληπτή αν σκεφτούμε ότι μόνο για τους χημικούς παράγοντες κινδύνου, κάθε χρόνο εισάγονται στην παραγωγική διαδικασία χιλιάδες νέες χημικές ουσίες σε υφιστάμενους και αναδυόμενους κλάδους.

Τι είναι η Ιατρική της Εργασίας;

Είναι η συμβολή της ιατρικής επιστήμης στην πρόληψη και αντιμετώπιση των σύνθετων αυτών προβλημάτων:

• Συμβολή στην εκτίμηση των παραγόντων κινδύνου
• Συμβολή στον σχεδιασμό και επανασχεδιασμό της παραγωγικής διαδικασίας ώστε να ενσωματώνονται δυνατότητες πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου στην πηγή του
• Επίβλεψη της υγείας των εργαζομένων με βάση τους συγκεκριμένους παράγοντες κινδύνου
• Συμβολή στη διάγνωση και αντιμετώπιση της επαγγελματικής νοσηρότητας και την πρόληψη της επιδείνωσης ή της εκδήλωσης επιπλοκών
• Προσαρμογή της εργασίας στον άνθρωπο (Αξίζει να υπογραμμιστεί άλλη μία φορά: Η διάχυση του εργάσιμου χρόνου και χώρου σε όλη τη ζωή του εργαζόμενου έχει αντίθετο προσανατολισμό, την προσαρμογή του ανθρώπου στην εργασία και οι αντιδραστικές πλευρές αυτής της λογικής μάς γυρνάνε πολλά χρόνια πίσω)

Η συνθετότητα και πολυπλοκότητα του εργασιακού περιβάλλοντος, ιδιαίτερα μετά τη βιομηχανική επανάσταση και ακόμα περισσότερο σήμερα, συνδυαστικά με την εξέλιξη στην ιατρική επιστήμη, την εξειδίκευση γνώσεων, τη συνθετότητα μεθοδολογικών επιστημονικών εργαλείων και στον χώρο της εκτίμησης, πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου καθιστούν αναγκαία την εξειδίκευση στο συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο της ιατρικής επιστήμης. Η Ιατρική της Εργασίας αναγνωρίζεται ως χωριστή ιατρική ειδικότητα σε όλες τις «ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες». Στην Ιταλία ενδεικτικά η πρώτη κλινική Ιατρικής της Εργασίας ιδρύθηκε το 1904. Ιδιαίτερη ήταν επίσης η συμβολή της Ιατρικής επιστήμης και της Ιατρικής της Εργασίας στις σοσιαλιστικές χώρες, τόσο για την εκτίμηση του επαγγελματικού κινδύνου όσο και την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα με βάση τις επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής.

Στην Ελλάδα η ειδικότητα της Ιατρικής της Εργασίας εμφανίζεται αρχικά τη δεκαετία του 1980 (ίδρυση ΕΣΥ), ενώ λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά η ειδίκευση των πρώτων Ιατρών Εργασίας στη χώρα μας. Ταυτόχρονα με την καθυστερημένη ονομαστική αναγνώριση της ειδικότητας της Ιατρικής της Εργασίας, έχουμε και τη συστηματική φαλκίδευση και υπονόμευσή της:

• Απουσία υποδομών και τμημάτων Ιατρικής της Εργασίας από τα δημόσια νοσοκομεία / Κέντρα Υγείας και το εθνικό σύστημα Υγείας συνολικότερα.
• Απουσία ουσιαστικής ασφαλιστικής αναγνώρισης της εργοδοτικής ευθύνης για την έκθεση στον επαγγελματικό κίνδυνο, με συγκεκριμένη ασφαλιστική αντιμετώπιση των συνεπειών αλλά και της πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου.
• Ζητήματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση των Ιατρών Εργασίας και που συνδέονται και με την απουσία της ειδικότητας από το ΕΣΥ.
• Υπονόμευση της ειδικότητας με διαρκείς μεταβατικές περιόδους σε ό,τι αφορά την άσκηση από γιατρούς μη ειδικευμένους στην Ιατρική της Εργασίας ή την άσκηση της ειδικότητας ως πάρεργου, παράλληλα με την πρώτη ειδικότητα (σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τις ιατρικές ειδικότητες, όπου ακόμα και γιατροί που έχουν εκπαιδευτεί και αποκτήσει 2 ειδικότητες μπορούν να ασκούν μόνο μία).

Χαρακτηριστικές εκφάνσεις αυτής της υπονόμευσης και φαλκίδευσης της Ιατρικής της Εργασίας, και όχι μόνο, αποτελούν οι ΕΞΥΠΠ, ο ψευδεπίγραφος και εικονικός χαρακτήρας υπηρεσιών Ιατρού Εργασίας και Τεχνικού Ασφαλείας, ακόμα και η παραβίαση αυτού του ελάχιστου χρόνου εργασίας που προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Προφανώς οι πρακτικές αυτές, τυπικής άσκησης των καθηκόντων, διαμόρφωσης εικονικών προγραμμάτων κ.λπ. είναι απολύτως καταδικαστέες και καμία υπεράσπιση δεν χρήζουν οι κατ' επίφαση επιστήμονες που υπονομεύουν την επιστήμη. Ποια είναι όμως η αιτία του προβλήματος; Γιατί ακόμα και η σχετική νομοθεσία (και όχι μόνο στη χώρα μας) εστιάζει και υπογραμμίζει ότι οι επιστημονικές υποχρεώσεις του Ιατρού Εργασίας και του Τεχνικού Ασφαλείας δεν αναιρούν την αρχή της εργοδοτικής ευθύνης για την πρόληψη του επαγγελματικού κινδύνου και τις συνέπειες αυτού; Κατ' αναλογία θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει οικονομικές και φορολογικές απάτες και μη εφαρμογή σχετικών νομικών υποχρεώσεων του εργοδότη που επικαλείται ότι ...ο λογιστής δεν τηρεί το ωράριό του;

Σε πόσες περιπτώσεις, για παράδειγμα, η Επιθεώρηση Εργασίας διερεύνησε την απόλυση ενός Ιατρού Εργασίας (ΙΕ) ή ενός Τεχνικού Ασφαλείας (ΤΑ), αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τυπικά δίνει το άρθρο 14 του νόμου 3850 που λέει ότι ο Ιατρός Εργασίας και ο Τεχνικός Ασφαλείας έχουν ηθική ανεξαρτησία και ότι η απόλυσή τους πρέπει να είναι αιτιολογημένη; Χωρίς αυτούς τους ελέγχους ποια είναι η συμβολή των ελεγκτικών μηχανισμών στην ουσιαστική ηθική ανεξαρτησία ΙΕ και ΤΑ;

Οποιος βλέποντας την απουσία ουσιαστικών ελέγχων, που να αναδεικνύουν την εργοδοτική ευθύνη και να συμβάλλουν στη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας, την αποδίδει μόνο στην υποστελέχωση ή την απουσία αναγκαίου εξοπλισμού⁵, συμβάλλει στην απόκρυψη του προσανατολισμού των ελέγχων από το υπουργείο Εργασίας και την Επιθεώρηση Εργασίας σε συμβιβαστικές κατευθύνσεις ή σε αναζήτηση των ευθυνών στους ίδιους τους εργαζόμενους, ακόμα και τα θύματα, αποκρύπτει την «επιλεκτική ανικανότητα» του αστικού κράτους.

Οποιος δείχνει αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές που αποτελούν έκφραση της φαλκίδευσης και υπονόμευσης της Ιατρικής της Εργασίας και δεν τις συνδέει, δεν τις αποδίδει στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και του (επιλεκτικά ανίκανου) αστικού κράτους, τότε απλά ρίχνει νερό στον μύλο της επίθεσης που περιλαμβάνει και τη χαριστική βολή στην Ιατρική της Εργασίας.

Απολογητές της σημερινής ταφόπλακας (άρθρο 30) αλλά και της διαχρονικής επίθεσης υπονόμευσης της Ιατρικής της Εργασίας ψελλίζουν... «αφού είναι λίγοι οι Ιατροί Εργασίας και δεν φτάνουν...». Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τέτοια επιχειρηματολογία ακούγεται και από εργατοπατέρες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που προφανώς ποτέ δεν διεκδίκησαν την αύξηση των θέσεων ειδίκευσης που παραμένουν καθηλωμένες για 3 περίπου δεκαετίες, την παροχή κινήτρων για την αύξηση του αριθμού των Ιατρών Εργασίας αλλά και την αναβάθμιση της εκπαίδευσης, τη δημιουργία τμημάτων Ιατρικής της Εργασίας στα δημόσια νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, την αναβάθμιση συνολικά της ειδικότητας.

Ας θέσουμε ένα ρητορικό ερώτημα: Τελευταία αναδείχτηκαν τεράστιες ελλείψεις αναισθησιολόγων. Κηρύχθηκε άγονη η ειδικότητα ως ένα μέτρο για να αυξηθεί ο αριθμός των ειδικευόμενων αναισθησιολόγων. Πρότεινε μήπως κανείς αφού είναι λίγοι οι αναισθησιολόγοι να αναζητήσουμε άλλες κατηγορίες γιατρών που θα μπορούσαν να ασκήσουν καθήκοντα αναισθησιολόγου, όπως διαχρονικά γίνεται με την Ιατρική της Εργασίας; Το ερώτημα μπαίνει μόνο και μόνο για να φωτίσουμε ότι τόσο οι εμπνευστές του άρθρου 30 όσο και οι κάθε λογής απολογητές των επιθέσεων υπονόμευσης της ειδικότητας της Ιατρικής της Εργασίας, για ένα πράγμα δεν ενδιαφέρονται: Την ουσιαστική συμβολή της ιατρικής επιστήμης στην πρόληψη και αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου.

Η πρόληψη, η προστασία της υγείας, της ζωής των εργαζομένων αποτελεί προμετωπίδα ενός πλαισίου που προτάσσει την υπεράσπιση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Συμβάλλει αντικειμενικά στη μαχητικοποίηση, στο ανέβασμα του πήχη των απαιτήσεων αφού συνδέεται με την ίδια τη ζωή και την υγεία των εργατών, ενώ μπορεί να συμβάλει και στη συγκέντρωση δυνάμεων για την αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο. Θετικές πρωτοβουλίες σωματείων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών αποτελούν φωτεινά παραδείγματα. Στο συνολικό πλαίσιο υπεράσπισης της ζωής και της υγείας των εργατών εντάσσεται και η αντιπαράθεση με το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας συνολικά, εστιάζοντας τόσο ενάντια στη διάλυση σχέσεων εργασίας και εργάσιμου χρόνου όσο και στην επιδίωξη μόνιμης υπονόμευσης ή και κατάργησης της επιστημονικής συμβολής της ιατρικής επιστήμης στην πρόληψη και προστασία της ζωής και της υγείας των εργαζομένων, στη συμβολή της ειδικότητας της Ιατρικής της Εργασίας.

Παραπομπές

1. Αυτές βέβαια προσομοιάζουν και συνδέονται με τις επιπτώσεις από την ανασφάλεια στην εργασία, ενώ σε ό,τι αφορά τις πολλές ώρες εργασίας επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η εργασία πάνω από 50 ώρες τη βδομάδα οδηγεί σε επιβάρυνση της υγείας ίδια ή μεγαλύτερη από την ανεργία...

2. Ακτινοβολίες, θόρυβος, δονήσεις κ.λπ.

3. Καρκινογόνοι παράγοντες, χημικά τοξικά για το αναπνευστικό, ηπατοτοξικές ή νεφροτοξικές ουσίες κ.λπ.

4. Βακτήρια, ιοί κ.λπ. που προκαλούν ασθένειες στον άνθρωπο και δύναται να μεταδοθούν μέσω της εργασίας. Στους επαγγελματικούς παράγοντες κινδύνου ιδιαίτερα για τους υγειονομικούς συμπεριλαμβάνεται και ο SARS COV 2. Αντίστοιχα ο τέτανος όταν συνδέεται με τραυματισμό συνεπεία εργατικού ατυχήματος αποτελεί επαγγελματική νόσο.

5. Είναι προφανές ότι και υποστελέχωση υπάρχει και απουσία στοιχειώδους εξοπλισμού για να γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι και ότι αυτές οι ελλείψεις δεν θα μπορούσαν να αναστραφούν από την καλή διάθεση και τις καλές προθέσεις του κάθε μεμονωμένου επιθεωρητή εργασίας.

Χρήστος ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
Μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιατρός Εργασίας