Πρόοδος των κολαούζων...

Άλλον έναν λόγο - σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας - έχουν οι εργαζόμενοι για να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση που έφερε τον νόμο για τις 13 ώρες δουλειά τη μέρα, την επέκταση της «ευελιξίας» και την παραπέρα ποινικοποίηση της απεργίας. Μπορεί ο εργαζόμενος να λιώνει στη δουλειά από ήλιο σε ήλιο για να τα βγάλει πέρα, θα ξεκουραστεί όμως μια και καλή όταν καταφέρει να βγει στη σύνταξη, αφού τα ένσημα από τον δεύτερο εργοδότη μπορεί να μη μετράνε στη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, θα του εξασφαλίζουν όμως μερικά ευρώ παραπάνω στη σύνταξη!

Με άλλα λόγια, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία και σύνταξη ένα βήμα πριν από τον τάφο, με την ...ικανοποίηση όμως μιας σύνταξης μεγαλύτερης κατά μερικά ευρώ από τα ψίχουλα που το κράτος φιλοδωρεί τους συνταξιούχους!

Μιλάμε για κοροϊδία στο τετράγωνο και πρόκληση στον κύβο. Ειδικά σήμερα, που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για τους εργαζόμενους να δουλεύουν λιγότερο με αξιοπρεπή μισθό, να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη με συντάξεις που δεν θα τελειώνουν το πρώτο 15ήμερο του μήνα, ο νόμος της κυβέρνησης χειροτερεύει κατακόρυφα τους όρους που δουλεύει και ζει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, κυρίως η νέα γενιά, δείχνοντας στην πράξη και τι σημαίνει «πρόοδος» για το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Είπε και το άλλο αμίμητο ο υπουργός. Οτι «οι πολλαπλοί εργοδότες ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση του εργαζόμενου» γιατί «όταν εξαρτά τη ζωή του και τον μισθό του από έναν εργοδότη, η διαφορά ισχύος μεταξύ τους είναι πάρα πολύ μεγάλη. Οταν, όμως, ο εργαζόμενος έχει και εναλλακτική λύση δεύτερου εργοδότη και ο πρώτος εργοδότης ξέρει ότι αυτός έχει ήδη βρει και δεύτερη δουλειά, τότε η διαφορά της ισχύος μεταξύ των δύο μερών μειώνεται δραστικά υπέρ του εργαζόμενου».

«Το 'καψε» ο Αδ. Γεωργιάδης, εκστομίζοντας τη μια μπαρούφα μετά την άλλη για να δικαιολογήσει το άθλιο νομοσχέδιο. Οσο περισσότερα αφεντικά έχει πάνω από το κεφάλι του ο εργαζόμενος, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η διαπραγματευτική του ισχύς, σύμφωνα με τον υπουργό της εργοδοσίας! Η πρόκληση έχει και τα όριά της...

Δυνατός εργαζόμενος είναι αυτός που οργανωμένος στο συνδικάτο του διεκδικεί ανθρώπινο μισθό και ωράριο, να γυρίζει σώος στο σπίτι του και όχι μετά από ένα εξαντλητικό 10ωρο να πηγαίνει στη δεύτερη δουλειά. Δυνατός εργαζόμενος είναι αυτός που σηκώνει το ανάστημά του ενάντια στο έκτρωμα της κυβέρνησης και παλεύει να μην κατατεθεί, να μην ψηφιστεί, να μην εφαρμοστεί, επειδή βλέπει σ' αυτό την «ισχύ εν τη ενώσει» της εργοδοσίας με το κράτος της, για να βαθαίνει η εκμετάλλευση στο όνομα της ανάκαμψης των κερδών. Την πραγματική «διαφορά ισχύος» την κάνουν η οργάνωση και η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, ο αγώνας για να πάρει αμπάριζα τη μεγαλοεργοδοσία και τους κάθε λογής κολαούζους της, που νομοθετούν για τα συμφέροντά της.