Θα σε νικήσει ο Αχμέντ, Μπίμπι...

 

Πόσους θα σκοτώσεις Μπίμπι; Ποιον να πρωτοσκοτώσεις; Τούτοι εδώ δεν χαμπαριάζουν από θάνατο. Οχι πως δεν αγαπάνε τη ζωή. Γι' αυτήν πολεμάνε. Ομως, δεν μπορούν να μη σκοτώνονται. Για τη ζωή πεθαίνουν. Πατρίδα και ειρήνη θέλουν. Οχι τον πόλεμο. Προτιμούν ν' ακούν το απαλό θρόισμα των φύλλων της ελιάς, από το άγριο κροτάλισμα των πυροβόλων. Το χαρούμενο νανούρισμα της μάνας στο πέτρινο κατώι, από τον ανατριχιαστικό κρότο των τανκς. Τη γλυκιά λαλιά της φλογέρας του βοσκού στους λόφους, από το θανατερό βουητό των αεροπλάνων. Το όνειρό τους απλό: Να μπορεί ο μικρός Αχμέντ να παίζει ποδόσφαιρο στις γειτονιές της Παλαιστίνης φορώντας ολοκαίνουρια παπούτσια.

Υπάρχει πολύς θυμός στην Παλαιστίνη, Μπίμπι. Αναδύεται μέσα από τα βομβαρδισμένα νοσοκομεία, τα ισοπεδωμένα σπίτια. Περνάει μέσα από τις τρύπες στα ρούχα των σκοτωμένων, τα βαριά σίδερα των φυλακών. Φωλιάζει μέσα στις καρδιές που πικράθηκαν, εκτοξεύεται από μάτια που κλαίνε, χείλη που σφίγγονται. Γιατί δεν μπορείς να μη θυμώνεις όταν κάθε πρωί βλέπεις το χακί έξω από την πόρτα σου και κάθε βράδυ έρχεται ο στρατιώτης να συλλάβει κάποιον από την οικογένειά σου. Οταν σπέρνεις λίγες ελιές στο χωράφι σου και ο κατακτητής σού παίρνει και τη σοδειά και το χωράφι. Οταν περπατώντας στους σκοτεινούς δρόμους σκοντάφτεις σε σωρούς νεκρών, πατάς ανθρώπινα άντερα χυμένα στο χώμα. Μέσα στο σκοτάδι φυτρώνει ο θυμωμένος σπόρος του φωτός.

Δεν μπορείς να σκοτώσεις τους αγωνιστές της λευτεριάς, Μπίμπι. Αυτοί και να πεθάνουν ζουν. Κι οι πεθαμένοι που πολεμάνε πλάι στους ζωντανούς δεν επιτρέπουν τον φόβο, την απογοήτευση. Αγρυπνούν, βλέπουν, ακούν και κρίνουν. Πολεμάνε όχι από απελπισία, για την ελπίδα. Κι ας είναι μόνοι τους, αφού κι οι φίλοι τούς πρόδωσαν. Πολεμίστρες τα σώματα των νεκρών τους. Με τις σφενδόνες πολεμούν. Κι αν άλλο όπλο δεν έχουν, με τα κόκαλα των μαρτύρων τους. Κι όταν τους κόβετε το ένα χέρι πολεμούν με το άλλο. Κι όταν τους κόβετε και τα δυο χέρια παλεύουν με τα δόντια. Αυτούς λες βάρβαρους κι απολίτιστους. Ομως, ποτέ οι βάρβαροι δεν πολεμούσαν για ιδανικά κι οι απολίτιστοι ήταν πάντα στη δική σας ρατσιστική και πολεμοκάπηλη πλευρά της Ιστορίας.

Εχεις γερές πλάτες, Μπίμπι. Ο ξεμωραμένος γέροντας του Λευκού Οίκου σπεύδει να σου προσφέρει κι άλλα, ακόμα πιο θανατερά όπλα κι άσπρη μπογιά για να βάψεις τα μαύρα φτερά των αεροπλάνων που ισοπεδώνουν τη γη της Παλαιστίνης. Ετσι έκανε πάντα ο μπαρμπα - Σαμ. Το ξέρουν καλά οι Παλαιστίνιοι. Το μαρτυρούν και τα αποτσίγαρα με αμερικάνικες μάρκες που σβήνουν οι στρατιώτες σου στο αίμα των σκοτωμένων. Μαζί σου είναι και οι ηγέτες της «δημοκρατικής» Ευρώπης - με πιο ένθερμους, μάλιστα, τους απογόνους εκείνων που οργάνωσαν το εβραϊκό ολοκαύτωμα - ενώ ο ανεκδιήγητος Ελληνας πρωθυπουργός δεν δίστασε να αναγνωρίσει στη χώρα σου «εθνικό δικαίωμα» στην πολεμική εκδίκηση και στην τρομοκρατική δράση.

Ομως, να το ξέρεις. Απέναντί σου είναι οι λαοί όλου του κόσμου. Κι αυτοί, με την αλληλεγγύη τους, με την πάλη τους, θα δώσουν, αργά ή γρήγορα, τη νίκη στους νικημένους. Τελικά ο μικρός Αχμέντ θα παίξει ποδόσφαιρο σε ελεύθερες γειτονιές της Παλαιστίνης...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ