Κούφια αντιπαράθεση

 Πραγματική διαφορά μόνο με δυνατό ΚΚΕ!

    Άλλη μια κακοστημένη παράσταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ στήθηκε την περασμένη βδομάδα με επίκεντρο την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2019. Οι ...ομηρικοί καβγάδες, τα παχιά λόγια, τα χτυπήματα των χεριών στα έδρανα φανέρωσαν για μια ακόμα φορά ότι όσο περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμπλέουν στη στρατηγική υπηρέτησης των μονοπωλίων, τόσο θα γιγαντώνονται οι θεατρινισμοί τους, με διάφορες αφορμές.
Οταν, όμως, η συζήτηση πηγαίνει από τις αγριάδες «επί της διαδικασίας» και από τις βολικές αλληλοκατηγορίες για τη διαφθορά στην καπιταλιστική ανάπτυξη, τότε νομίζει κανείς ότι τις ομιλίες των αρχηγών κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης τις έγραψε το ...ίδιο χέρι.

Από το ίδιο «χέρι»

Αυτό το «χέρι» δεν είναι άλλο από τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους, για φθηνή εργατική δύναμη, για κάθε είδους επιδοτήσεις και κίνητρα προκειμένου να διαμορφωθεί ακόμα πιο «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον». Το ίδιο «χέρι» επιτάσσει να ξεκοπεί μια και καλή κάθε συζήτηση για επαναφορά των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης.

 Γι' αυτό τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ λοιδορούν τις εργατικές κατακτήσεις, τις χαρακτηρίζουν «παθογένειες του παρελθόντος», ξορκίζουν κάθε πιθανότητα επιστροφής σε αυτές.
Είναι το ίδιο «χέρι» που απαιτεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας για να προωθηθούν οι αναβαθμισμένες μπίζνες των μονοπωλίων στην αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, στη μεταφορά Ενέργειας και εμπορευμάτων. Γι' αυτό και η άλλη όψη της μετατροπής της χώρας σε «διαμετακομιστικό κόμβο» είναι η μετατροπή της σε «γεωπολιτικό μεντεσέ», όπως λένε τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, δίνοντας με κάθε ευκαιρία τα εύσημα στην κυβέρνηση που προχωράει αποφασιστικά αυτόν τον επικίνδυνο σχεδιασμό. Εδώ όμως αποτυπώνεται και η αμηχανία της ΝΔ βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέπει όλη τη χώρα σε ΝΑΤΟική βάση, να πρωτοστατεί στην ενίσχυση της παρουσίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Γι' αυτό και ο καβγάς τους π.χ. γύρω από τη συμφωνία των Πρεσπών περιορίζεται στο ονοματολογικό, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το άρθρο 2, που είναι και το ζουμί της, αφού προβλέπει την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Αυτή η στρατηγική, υποστήριξης των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, παρουσιάζεται από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ως ο απόλυτος παράγοντας προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή. Βεβαίως, η αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, ειδικά τις τελευταίες μέρες, δείχνει ότι η ιμπεριαλιστική εμπλοκή, η προώθηση των «σχημάτων συνεργασίας» με τη ΝΑΤΟική ατζέντα που «τρέχει» στο φουλ η κυβέρνηση, μόνο ανασφάλεια φέρνει στο λαό αφού τον ρίχνει βαθιά σε ανταγωνισμούς που μυρίζουν μπαρούτι.

Κούφια αντιπαράθεση για να μένουν οι απαιτήσεις στον πάτο

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει ως «προνομιακό πεδίο» για να προπαγανδίσει τις «χαοτικές διαφορές» του με τη ΝΔ τη λεγόμενη «κοινωνική πολιτική», υποστηρίζοντας ότι «αποκαθιστά αδικίες» και καλώντας τους εργαζόμενους να τον ξαναστηρίξουν για να μην επιστρέψει η ΝΔ. Σε αυτήν την επιχείρηση εγκλωβισμού του λαού απογειώνει το παραμύθι που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί του, στη λογική του «μικρότερου κακού», του «δέκα σου παίρνω - ένα σου δίνω». Μάλιστα, πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω αυτήν την άθλια προσπάθεια συμβιβασμού των μεγαλύτερων θυμάτων της πολιτικής του με τα ψίχουλα, τη βαφτίζει «κοινωνικό κράτος», ανακοινώνοντας ότι θα την κατοχυρώσει και συνταγματικά. Δηλαδή, ξεκαθαρίζει στο λαό ότι, στη θέση όποιων δικαιωμάτων υπήρχαν πριν από την κρίση, θα μοιράζονται εφάπαξ κάποια ψίχουλα στην ακραία φτώχεια τα οποία θα εξασφαλίζονται από το ξεζούμισμα των εργαζομένων, όπως το «κοινωνικό μέρισμα», που δίνεται με βάση το πόσο μάτωσε ο λαός για να πιάσει το «υπερπλεόνασμα». Το «κοινωνικό κράτος», λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο συμβιβασμός με τις «αντοχές» και τις «ανάγκες» της καπιταλιστικής οικονομίας, το κυνήγι των στόχων ανταγωνιστικότητας, η ανοχή στις θυσίες που δήθεν «πιάνουν τόπο». Και αν ο λαός αποδέχεται όλα τα παραπάνω, ίσως από χρονιά σε χρονιά να ανακυκλώνει τη φτώχεια του παίρνοντας ένα κομμάτι από τα «αντίμετρα», όποιο περισσεύει και πάλι από τη στήριξη των επιχειρηματιών.
Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φτάνει από μόνος του για να παγιώσει στο λαό τις μειωμένες απαιτήσεις έρχεται και η προπαγάνδα της ΝΔ, που βαφτίζει την παραπάνω κοροϊδία «ακατάσχετη παροχολογία», λέγοντας ουσιαστικά στους εργαζόμενους ότι ακόμα κι αυτά «πολλά τούς είναι»... Κι εκεί που αποκαλύπτεται ότι ακόμα κι εδώ τα δύο μεγάλα κόμματα αδυνατούν να εμφανίσουν πειστικές διαφορές είναι όταν η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως «μισοεφαρμόζει» το «επίδομα αλληλεγγύης» που είναι δικής της έμπνευσης και πρώτης υλοποίησης. Κι αυτό το «επίδομα» δεσμεύεται ότι αν βγει κυβέρνηση θα το αυξήσει κατά το ...αστρονομικό ποσοστό του 0,5%. Διακηρύττει επίσης γενικόλογα ότι θα αυξήσει τα επιδόματα ανεργίας, που σήμερα παίρνει μόλις ένας στους δέκα (!), χωρίς να λέει τίποτα περισσότερο, ενώ παρουσιάζει ως μέτρο «αντιστροφής» του δημογραφικού ένα ελάχιστο εφάπαξ επίδομα για κάθε νέο παιδί, πάντα με εισοδηματικά κριτήρια...

Η πραγματική πρόοδος βρίσκεται στην πολιτική του ΚΚΕ

Ο λαός, λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο να ψάχνει διαφορές στη διαχείριση της μιζέριας του, που την αναπαράγουν τα κόμματα του κεφαλαίου. Ούτε να ψάχνει ποιος από τους δύο, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, είναι περισσότερο προσηλωμένος στα «θέλω» του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή η σύγκλιση ανάμεσά τους φανερώνει πόσο αποφασισμένο είναι το σάπιο σύστημα που εκπροσωπούν να τσακίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Γι' αυτό και το δίπολο που επιχειρεί η κυβέρνηση να στήσει γύρω από το δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση» είναι άλλη μια κάλπικη διαχωριστική γραμμή. Γιατί πρόοδος για το λαό δεν μπορεί να είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η χρεοκοπία των αυτοαπασχολούμενων, η εντατικοποίηση, η φορομπηξία. Δεν μπορεί να είναι πρόοδος η εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, η Ελλάδα να γίνεται πολεμικό ορμητήριο. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν η ακροδεξιά και τα φασιστικά μορφώματα από πολιτικές δυνάμεις που χτυπούν την εργατική τάξη, που ρίχνουν δηλητήριο και καταστέλλουν τους εργατικούς αγώνες, που «ξεπλένουν» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Προοδευτική πολιτική είναι αυτή που συγκρούεται με το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, που βλέπει το λαό πρωταγωνιστή, που δέχεται ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη κι όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη». Προοδευτική πολιτική είναι αυτή που συγκρούεται με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που παλεύει για την αποδέσμευση της χώρας από αυτές, για να αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλες χώρες και λαούς. Προοδευτική είναι η πολιτική της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για να πάρει ο λαός την τύχη στα δικά του χέρια.
Προοδευτική είναι η πολιτική του ΚΚΕ, που αυτές τις μέρες οι θέσεις του για τις εξελίξεις και το κάλεσμα συμπόρευσης που απευθύνει περνάνε από πόλη σε πόλη, παρουσιάζοντας τους υποψηφίους του για τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές. Οι συγκεντρώσεις και η πολύμορφη πολιτική δραστηριότητα του Κόμματος δείχνουν ότι υπάρχει ευρύτερος κόσμος που βγάζει συμπεράσματα, που ακουμπάει στο Κόμμα εκτιμώντας τη συνέπειά του, βλέποντας την ανάγκη να ισχυροποιηθεί αφού αποτελεί το μοναδικό αντίπαλο δέος στη σημερινή βαρβαρότητα.
Αυτό το κάλεσμα πρέπει να φτάσει ακόμα πιο πλατιά τις επόμενες μέρες στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, να καλωσορίσουμε το 2019, καλωσορίζοντας μαζί του νέες δυνάμεις που προσεγγίζουν το Κόμμα μας, αναγνωρίζοντας ότι με ισχυρό ΚΚΕ μπορούν να κάνουν την πραγματική διαφορά!

Από τον Ριζοσπάστη