Μια μαστουρωμένη κατσαρίδα στο Μέγαρο Μαξίμου

Βρίσκονταν πάνω από τέσσερα χρόνια εκεί μέσα, αλλά τώρα ετοιμάζονταν να φύγουν. Μερικοί ήταν λυπημένοι, κάποιοι άλλοι αδιάφοροι, ενώ υπήρχαν κι αυτοί που έμοιαζαν χαρούμενοι που θα ξαναέβρισκαν μια στοιχειώδη ηρεμία. Στις μεταξύ τους συζητήσεις έλεγαν πως θα μπορούσαν πάλι να αποκτήσουν αντιμνημονιακή αίγλη και να ξανακερδίσουν τη χαμένη τους προοδευτικότητα.


Έξω από την πόρτα περίμεναν με ανυπομονησία οι επόμενοι. Ήταν καλοντυμένοι, χαμογελαστοί και είχαν όλοι τους σηκώσει τα μανίκια.
Συναντήθηκαν στην έξοδο. Δεν είπαν πολλά, παρά μόνο κάτι συγκεχυμένα λόγια για το κράτος που έχει συνέχεια, ενώ δεν έλειψαν και τα πειράγματα και οι συγκρίσεις για το «μικρό και ευέλικτο» υπουργικό συμβούλιο των μεν και των δε.

Με τα πολλά, χωρίστηκαν. Οι καινούργιοι μπήκαν μέσα και κάθισαν γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι. Τον λόγο πήρε πρώτα ο πρόεδρος του κόμματος, που τους είπε, μεταξύ άλλων, πως «αγαπάμε αυτούς που μας επέλεξαν να τους υπηρετούμε». Το υπουργικό συμβούλιο μπερδεύτηκε.

Δεν κατάλαβε σε ποιον ακριβώς αναφερόταν. Μάλλον θα μίλαγε για τον λαό, αφού υπήρχαν τριγύρω κάμερες και κατέγραφαν τα πάντα, αλλά δεν ήταν και πολύ σίγουροι επειδή έβλεπαν τον τέως γενικό διευθυντή του ΣΕΒ και νυν υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, αρμόδιο για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, Άκη Σκέρτσο, να χαμογελάει. Χαμογέλασαν κι αυτοί και χαμήλωσαν το βλέμμα τους. Κοίταξαν τους μπλε φακέλους που είχαν μπροστά τους με τους στόχους και τα χρονοδιαγράμματα και προσπάθησαν να συγκεντρωθούν σε αυτούς.

Ξαφνικά, όμως, ακούστηκε μια φωνή, που έμοιαζε με κραυγή. Ήταν η νέα υφυπουργός Εργασίας, αρμόδια για θέματα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου, που είχε μόλις αντικρίσει μια κατσαρίδα. Στην προσπάθειά της να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της άρχισε να λέει κάτι ακαταλαβίστικα πως εκείνοι που πήραν μέρος στην αντίσταση κατά της χούντας ήταν «ψυχικά νοσούντες». Γι’ αυτό και δίστασε να προτείνει την «αντίσταση» κατά της κατσαρίδας που περπατούσε ανενόχλητη ανάμεσα στα πόδια τους. Η άποψή της δημιούργησε σύγχυση ανάμεσα στους υπουργούς, που μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν, έβαλαν τα πόδια τους πάνω στο στρογγυλό τραπέζι για να προστατευτούν. Αυτή, όμως, η εικόνα δεν ταίριαζε με την εικόνα με τα σηκωμένα μανίκια που ήθελαν να περάσουν στον κόσμο.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή παρενέβη ο νεοεκλεγείς βουλευτής με τη ΝΔ, Μπάμπης Παπαδημητρίου, που φώναξε «κατσαρίδα κράτα γερά», ενώ στη συνέχεια αναρωτήθηκε «γιατί όχι μια σοβαρή κατσαρίδα στην κυβέρνηση;» Οι υπουργοί τον κοιτούσαν αποσβολωμένοι, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έλεγε. Ο Μπάμπης – ευτυχώς – αντιλήφθηκε γρήγορα τις νέες συνθήκες στις οποίες καλούνταν να λειτουργήσει και άλλαξε άποψη, μιλώντας για «γεμάτα χασισοκαπνό γραφεία», τα οποία προσέδιδαν ευνοϊκές συνθήκες στις κατσαρίδες για να ευδοκιμήσουν.

Μόνο ο Άδωνις παρέμενε στοχοπροσηλωμένος. Την ώρα που οι άλλοι είχαν ακόμα τα πόδια τους πάνω στο γραφείο και έψαχναν να βρουν εναγωνίως το μέρος που είχε κρυφτεί η κατσαρίδα, αυτός σηκώθηκε και υποδέχθηκε τον διευθύνοντα σύμβουλο της «Lamda Development», Οδυσσέα Αθανασίου, και του είπε να προχωρήσει άμεσα τις κατασκευές στο Ελληνικό.

Η κατσαρίδα καθόταν κρυμμένη σε μια γωνιά και παρατηρούσε τα πάντα. Αναρωτιόταν αν αυτό που λένε για το είδος της πως «καταφέρνει να επιβιώνει παντού, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες» ήταν αλήθεια. Κοίταξε γύρω της. Όλοι αυτοί που καθόντουσαν τώρα μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν επιβιώσει. Έμοιαζαν πιο κατσαρίδες απ’ αυτήν, τόσο πολύ που δεν κρατήθηκε και κάποια στιγμή βγήκε και τους ρώτησε: «κατσαρίδες είστε;»

Κανένας δεν απάντησε. Επέστρεψαν στο σπίτι τους και διέταξαν να απολυμανθεί το κτίριο. Την επόμενη μέρα, δεν υπήρχε τίποτα στο Μέγαρο Μαξίμου. Μόνο αυτοί και τα σηκωμένα τους μανίκια…

Κατιούσα