Με την ίδια ορολογία

Την «τιμητική» της είχε και πάλι όλες τις προηγούμενες μέρες η συζήτηση περί «ακραίων καιρικών φαινομένων», με αφορμή τόσο τα όσα έγιναν στη Χαλκιδική, με τις τεράστιες καταστροφές και τους επτά νεκρούς, όσο και τις νέες καταστροφές από τις βροχές και το χαλάζι στη Θεσσαλία, στη Ναυπακτία και αλλού μέσα στο Σαββατοκύριακο.

 Η νέα κυβέρνηση της ΝΔ έσπευσε να αποδώσει όλες τις καταστροφές και τους νεκρούς ούτε λίγο ούτε πολύ στο πρωτόγνωρο των καιρικών φαινομένων, στην κλιματική αλλαγή κ.ο.κ. Ο,τι έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν, ό,τι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η ταύτιση αυτή, η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούν, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι: Επιβεβαιώνει ότι ακραία δεν είναι τα φυσικά φαινόμενα, αλλά η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων και θεωρεί πολυτέλεια την προστασία της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων από τα φαινόμενα αυτά.
Αυτήν την πολιτική, τη ρίζα των προβλημάτων που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, προσπαθούν και οι δύο να συγκαλύψουν.

Το κριτήριο του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων είναι αυτό με βάση το οποίο μια σειρά από απαραίτητα για το λαό έργα θεωρούνται «μη επιλέξιμα», αφού είναι κοστοβόρα και χωρίς το προσδοκώμενο ποσοστό κέρδους για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Με βάση αυτό το «ζύγι» κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο, η πολιτική της ΕΕ ορίζει με κυνισμό ότι ανά περιπτώσεις είναι προτιμότερο να πνίγονται και να αποζημιώνονται τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, παρά να δημιουργούνται έργα υποδομής που θα τους προστατεύουν.
Αλλά και εκεί που τέτοια έργα τελικά επιλέγονται, με βάση τα ίδια αυτά κριτήρια κερδοφορίας, επειδή ακριβώς δεν γίνονται στο πλαίσιο ενός ενιαίου σχεδιασμού τις περισσότερες φορές απλά μεταφέρουν το πρόβλημα σε δίπλα περιοχές, ή ακόμα γίνονται και αιτία για νέες συμφορές για τα λαϊκά στρώματα.

Με τα ίδια άλλωστε κριτήρια διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν και το ζήτημα της ασφάλειας εγκαταστάσεων, σπιτιών, επιχειρήσεων και δημόσιων χώρων, με δεδομένο πάντα ότι αυτά έρχονται όλο και περισσότερο αντιμέτωπα με τέτοια οξυμένα φαινόμενα. Η εικόνα των ελάχιστων και χωρίς τις απαραίτητες υποδομές χώρων, το νομοθετικό πλαίσιο που ολοένα και «ξεγυμνώνεται» από τις όποιες προβλέψεις για την προστασία των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, του περιβάλλοντος, αφού αυτά θεωρούνται εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων μιλάνε από μόνα τους.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, καθόλου τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι εμφανίζονται ως πανάκεια επιμέρους παρεμβάσεις, όπως π.χ. το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης. Παρεμβάσεις που παρότι είναι παραπάνω από απαραίτητες, στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής έρχονται για να ενισχύσουν την αντιδραστική λογική περί «ατομικής ευθύνης» των καμένων και πνιγμένων.

Και βέβαια το κράτος «έχει συνέχεια» και σε ό,τι αφορά την υποβάθμιση, τις τεράστιες ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό, οργανισμών και υπηρεσιών που σχετίζονται με τις ανάγκες προστασίας της ζωής του λαού, όπως είναι η Πυροσβεστική, η δασοπροστασία, οι μονάδες διάσωσης, το ΕΚΑΒ, οι δομές Υγείας κ.ο.κ. Παρουσιάζει μοναδική ικανότητα και ετοιμότητα όταν είναι να στηρίξει τα συμφέροντα των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, και μεγάλη αδυναμία και ανικανότητα για την υπεράσπιση της ζωής και της περιουσίας της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Η επιλεκτικότητα αυτή δεν είναι τυχαία. Αφορά τον ίδιο τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του.

Αντί σε κάθε εποχή να αγωνιούμε για τα φυσικά φαινόμενα και να μετράμε θύματα και καταστροφές, το καλύτερο είναι να οργανώσουμε την πάλη μας, τον αγώνα μας, να διεκδικήσουμε τις υποδομές που χρειάζονται, την ανακούφιση όσων πλήττονται, μέτρα προστασίας, και ταυτόχρονα να δυναμώσει ο αγώνας εκείνος που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική αιτία, την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις που το στηρίζουν.