Κούλα Ελευθεριάδου

Στις 6/5/1947, η Κούλα Ελευθεριάδου με το χαμόγελο στα χείλη κι' αλύγιστη θα βαδίσει από τις φυλακές Επταπύργιου για το απόσπασμα, στο πευκόδασος του Αγίου Παύλου.

Γεννήθηκε το 1923 στο Σωχό Λαγκαδά. Το 1943 εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Με την οικογένειά της κατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη και συνδέεται με την οργάνωση της ΕΠΟΝ του Πανεπιστημίου.

Παίρνει δραστήρια μέρος στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές.


Στις 25 Μάρτη 1943, με ομάδα ΕΠΟΝιτών κατέθεσαν στεφάνι στο άγαλμα του Βότση. Το 1944 πιάνεται μαζί με τα αδέλφια της από τους ταγματασφαλίτες και παραδίνεται στους Γερμανούς. Κρατήθηκε στις φυλακές, βασανίστηκε, αλλά δεν της απέσπασαν καμιά ομολογία.

Τον Αύγουστο του 1944 αφέθηκε ελεύθερη και συνέχισε τη δράση της ως την απελευθέρωση, που τη βρίσκει γραμματέα της ΑΕ Ανατολικών Συνοικιών.

Το Γενάρη του 1947 πιάνεται από την Αστυνομία και παραπέμπεται στο Εκτακτο Στρατοδικείο μαζί με τους αγωνιστές Γρηγόρη Ελευθεριάδη και Βασίλη Παναγόπουλο. Η Κούλα και ο Γρηγόρης Ελευθεριάδης, καταδικάζονται από το Στρατοδικείο, με στρατοδίκη τον γνωστό Ταμβακά, σε θάνατο και ο Βασίλης Παναγόπουλος σε ισόβια.

Στις 6 Μάη 1947 εκτελούνται στο Νεκροταφείο του Αγιου Παύλου.

Η Κούλα Ελευθεριάδη σε όλο το διάστημα του αγώνα ενάντια στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, καθώς και σε όλη τη διάρκεια της δίκης, στάθηκε αγέρωχη, ακλόνητη και πιστή στα ιδανικά του ΚΚΕ, τα ιδανικά του οποίου υπηρέτησε ως το τέλος της ζωής της.

Στο γράμμα που έστειλε την παραμονή της εκτέλεσής της στην οικογένειά της, ανάμεσα στα άλλα γράφει:

Αγαπημένοι μου, 

Ο τέτοιος θάνατός μου ίσως να σας φανεί σαν ένα γερό χτύπημα. Ομως αν καλοσκεφτείτε θα βρείτε ότι καλύτερα που πεθαίνω για τα ιδανικά μου τίμια, που είναι και ιδανικά όλων των εργαζομένων, παρά να ζήσω άτιμη προδίδοντας το κόμμα μου, που στέκει πρωτοπόρο και καθοδηγεί το λαό μας στην πάλη του για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Λευτεριά. Είμαι περήφανη γιατί πεθαίνω σαν λαϊκή αγωνίστρια και μέσα από τις γραμμές του ηρωικού ΚΚΕ. 

Στερνή μου επιθυμία για σας τους σπιτικούς μου είναι να πονέσετε, αγαπήσετε και δώσετε ότι μπορείτε στο Κόμμα που παλεύει για τα καθολικά λαϊκά συμφέροντα, στο Κόμμα που έλαχε σε μένα η τιμή να είμαι μέλος του. 

Πες τε σ' όλες τις γνωστές κομμουνίστριες, ΕΑΜίτισσες, ΕΠΟΝίτισσες και όλες τις Δημοκράτισσες που παλεύουν για τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση της Ελληνίδας, ότι τα φονικά βόλια του νεοφασισμού που τρύπησαν το στήθος μου, τους βάζουν καινούργια καθήκοντα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική απολύτρωση της Ελληνίδας. 

Μην κλαίτε για το χαμό μου. Δεν χάθηκα. Επιτελώντας το εθνικό, λαϊκό, κομματικό μου καθήκον, πότισα κι εγώ με το λιγοστό μου αίμα, το δέντρο της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Ενότητας και Λευτεριάς. 

Εσύ Σοφία, ό,τι έκανες για μένα που δούλευα στο Κόμμα να συνεχίσεις να προσφέρεις ό,τι μπορείς σ' αυτό με τη βεβαιότητα ότι εκπληρώνεις με τη σειρά σου το καθήκον για την πραγμάτωση των ιδανικών που μ' ανέβασαν στη μεγάλη τιμή να πεθάνω γι' αυτά. Εσύ, αγαπημένη μου αδελφούλα Εφη, στέριωσε γερά τα πόδια σου στο έδαφος που πατάς, ακολούθησε με συνέπεια το δρόμο που άνοιξαν χιλιάδες ήρωες, λαϊκοί αγωνιστές. Σου αφήνω το ρολόγι μου για να με θυμάσαι για πάντα". 

Πολλά-Πολλά φιλιά 

Κούλα. 

Πολιτικές δολοφονίες στην Θεσσαλονίκη