«Επί ποδός πολέμου»

Προϋπόθεση για να οργανώσουν οι εργαζόμενοι την πάλη τους ώστε να διεκδικούν αποτελεσματικά την ικανοποίηση των αναγκών τους, είναι να φτιάξουν σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, να δυναμώσουν ακόμη περισσότερο τα συνδικάτα που σήμερα σηκώνουν το βάρος του αγώνα σε κάθε κλάδο και περιοχή.

Αυτό ακριβώς θέλουν διαχρονικά να αποτρέψουν τα κυβερνητικά επιτελεία, οι εργοδοτικές οργανώσεις και τα κόμματα που στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο, γι' αυτό και συνεχίζουν την επίμονη και καλά σχεδιασμένη προσπάθεια να δώσουν καίριο, καταλυτικό χτύπημα στο δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται, να αντιστέκονται, να διεκδικούν, να αμφισβητούν το σύστημα και τους εκφραστές του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται συζήτηση για αλλαγή στις διατάξεις που αφορούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ούτε και η πρώτη φορά που επιδιώκουν να φέρουν ανάλογο νόμο στη Βουλή. Ούτε τυχαίο ότι διαλέγουν περιόδους που το κίνημα δεν είναι στα πάνω του, για να περάσουν μέτρα που έχουν από καιρό στο συρτάρι, αφού καλά γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή θα ανακάμψει.

Κράτος και εργοδοσία δεν έχουν καμιά δουλειά να παρεμβαίνουν στα εργατικά συνδικάτα

Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, κράτος και εργοδοσία δεν έχουν καμιά δουλειά να παρεμβαίνουν στις εργατικές οργανώσεις.

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία του αναφαίρετου δικαιώματός μας να οργανωνόμαστε σε σωματεία οδηγεί κατευθείαν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, στον έλεγχο από τους εκμεταλλευτές μας και το κράτος τους.

Κι αυτό δεν έχει αναφορά μονάχα σε σκοτεινές εποχές, ή σε επιλογές πιο συντηρητικών κυβερνήσεων.

Γιατί μπορεί το 1976 ο γνωστός υπουργός Λάσκαρης με το νόμο 330 να έκανε ό,τι μπορούσε για να μπλοκάρει τη δράση των σωματείων με απολύσεις και διώξεις συνδικαλιστών, με την κατοχύρωση της απεργοσπαστικής δράσης και του λοκ άουτ, τη γνωστοποίηση της απεργίας 15 μέρες πριν από την κήρυξή της κ.ά., όμως και ο νόμος που ισχύει σήμερα και ψηφίστηκε το 1982 από το ΠΑΣΟΚ (ν. 1264/1982) είναι αυτός που έθεσε νέους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, κατοχύρωσε την εργατική αριστοκρατία, που έπαιξε όλα τα επόμενα χρόνια το βρώμικο ρόλο της σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συζήτηση του νομοσχεδίου τότε στη Βουλή, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ απέρριψε όλες τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ, ενώ το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε χειρότερο από την αρχική του μορφή.

Είναι βέβαιο ότι αύριο θα υπάρξουν κάποιοι που θα επιδιώξουν να ταυτίσουν τις ελάχιστες θετικές του πλευρές, που ήταν αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούσαν και τότε τα συνδικάτα, με τα δικαιώματα που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα και που αυτά ήταν και είναι, έτσι κι αλλιώς, πάντα σε αμφισβήτηση.

Στην πραγματικότητα, καμιά διάταξη του 1264 δεν διασφάλισε ποτέ την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση.

Απεναντίας, την εμπόδιζε με πολλούς τρόπους:

-- Με βάση άραγε ποιο νόμο δεν γράφονται στα σωματεία τους οι εργολαβικοί εργαζόμενοι και οι ελαστικά απασχολούμενοι στην Υγεία, στον Τουρισμό, στα Πετρέλαια και στους ΟΤΑ;

-- Είναι ή δεν είναι ο ν. 1264 που αποφασίζει πόσοι πρέπει να μαζευτούν για να κάνουν σωματείο;

-- Προβλέπει ή όχι το δίμηνο για να οργανωθεί ο εργάτης, αντί να έχει το δικαίωμα να οργανωθεί σε συνδικάτο από την πρώτη μέρα στη δουλειά;

-- Βάζει ή όχι περιορισμό στην απεργία όταν απαιτεί έγγραφη προειδοποίηση από μία έως και τέσσερις μέρες πριν από την πραγματοποίησή της;

-- Παρεμβαίνουν ή όχι τα όργανα του κράτους στις αρχαιρεσίες με τον ορισμό δικαστικών αντιπροσώπων, ορισμένοι από τους οποίους αντί να διευκολύνουν τη διαδικασία βάζουν και εμπόδια;

-- Πόσες και πόσες Γενικές Συνελεύσεις, αρχαιρεσίες, απεργίες δεν βγαίνουν κάθε μήνα παράνομες πατώντας πάνω στον 1264;

-- Πόσοι συνδικαλιστές δεν σύρθηκαν από την εργοδοσία στην περιβόητη επιτροπή του άρθρου 15 και έχουν απολυθεί; Πόσοι άραγε έχουν απολυθεί χωρίς καν να τους πάνε ούτε και στο ειδικό αυτό δικαστήριο;

Ετοιμάζουν νόμο δίωξης της συνδικαλιστικής δράσης

Γιατί λοιπόν να θέλουμε έναν τέτοιο νόμο;

Φαίνεται όμως πως στους επιχειρηματικούς ομίλους δεν αρκούν όλα τα παραπάνω εμπόδια προκειμένου να μπορούν να επιβάλλουν χωρίς κανέναν περιορισμό το «δίκιο» του κεφαλαιοκράτη, μέσα από όλους τους μηχανισμούς του κράτους.

Γι' αυτό το 2010, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, και το 2014, με κυβέρνηση ΝΔ, έγιναν προσπάθειες να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος, με περιεχόμενο ακριβώς αυτό που συζητιέται σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση το πήγε μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, στρώνοντας με τον απεργοκτόνο νόμο του το έδαφος για να πατήσει αυτή η νέα επίθεση, βάζοντας επίσης στη συζήτηση τα ηλεκτρονικά μητρώα και την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Αρα, η επίθεση ήρθε από όλες εκείνες τις πλευρές στο πολιτικό φάσμα που κυβέρνησαν ή κυβερνούν κατ' εντολή του ΣΕΒ, του ΣΕΤΕ και φυσικά των πολιτικών που αποφασίζονται σε επίπεδο ΕΕ. Ούτε και αυτό είναι τυχαίο, μιας και οι μελέτες του ILO (Διεθνές Γραφείο Εργασίας) είναι αυτές που παίρνονται ως βάση για όλες τις αντιδραστικές αλλαγές που έρχονται. Αλλαγές στις οποίες έχουν συμφωνήσει οι εργατοπατέρες της «Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων» (ΣΕΣ) και της ΓΣΕΕ, ενώ ισχύουν εδώ και χρόνια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Οι 5.000 απολύσεις συνδικαλιστών που έγιναν πριν και μετά το νόμο Λάσκαρη το 1976 θα ωχριούν μπροστά σε αυτές που ονειρεύεται σήμερα το κεφάλαιο αν τα συνδικάτα πέσουν στην παγίδα όσων μιλούν για «προσαρμογή των σωματείων στα νέα δεδομένα» και άλλα τέτοια φαιδρά.

Οι απολύσεις συνδικαλιστών και των ιδρυτικών μελών ενός σωματείου, η ανταπεργία, η παράδοση των μητρώων των συνδικάτων στο κράτος και την εργοδοσία κι ό,τι άλλο σκεφτούν να συμπεριλάβουν στο έκτρωμα που ετοιμάζουν, είναι η απόλυτη προσαρμογή στη βαρβαρότητα!

Ο νόμος που προετοιμάζουν είναι ξεκάθαρα νόμος δίωξης της συνδικαλιστικής δράσης. Επιδιώκουν να αποτελέσει το συνδικαλίζεσθαι ένα ακόμη ιδιώνυμο αδίκημα.

-- Γιατί σε ποιο χώρο, σήμερα κι όχι μετά την αλλαγή του νόμου, μπορεί κανείς να συγκεντρώσει εύκολα 21 υπογραφές για να κάνει σωματείο;

-- Ποιο ρυθμό περιμένουμε να πάρουν οι απολύσεις χωρίς την έστω τυπική προστασία, όταν σήμερα όποιος σηκώνει κεφάλι, του το παίρνουν;

-- Ποιος θα γραφτεί σε σωματείο όταν το όνομά του θα είναι από την αρχή στη διάθεση του κράτους και του εργοδότη του;

-- Ποιες αρχαιρεσίες σωματείων θα είναι διασφαλισμένες από την παρέμβαση των αφεντικών, όταν η ψηφοφορία θα διεξάγεται με τον ΑΜΚΑ ηλεκτρονικά; Ποιος θα πατάει το κουμπί αν όχι ο προσωπάρχης, και μάλιστα μαζικά, για λογαριασμό των εργαζομένων;

-- Γιατί θα πρέπει να προειδοποιεί ένα σωματείο πότε θα απεργήσουν οι εργαζόμενοι; Τι αποτελεσματικότητα θα έχει το μεγάλο μας όπλο αν δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε το χρόνο αντίδρασης προς όφελός μας; Τι είναι δηλαδή η απεργία; Πρόσκληση σε γάμο;

Στο στόχαστρο μπαίνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα

Ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μετά και τις ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα που έγιναν την τελευταία 30ετία, έχει στόχο να αντιμετωπίσουν τα μονοπώλια τη νέα καπιταλιστική κρίση, τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, όλα τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Να γιατί βάλθηκαν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης να μιλάνε για «ανάγκη προσαρμογής των σωματείων στα νέα δεδομένα».

Θα είναι αφελής όποιος πιστέψει ότι οι αλλαγές αυτές γίνονται για να θιγούν τα ιερά και τα όσια της εργατικής αριστοκρατίας.

Σε τι δηλαδή θα βλάψει αυτή η επίθεση τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και άλλων Ομοσπονδιών που είναι στην ίδια γραμμή; Μήπως κάνουν πια καμιά απεργία; Αυτή γι' αυτούς... «έφαγε τα ψωμιά της». Μήπως οργανώνουν κανέναν εργάτη; Λίστες από τα γραφεία προσωπικού χρησιμοποιούν για να κάνουν αρχαιρεσίες και μάλιστα σέρνουν με το ζόρι πολλές φορές τους εργαζόμενους σε αυτές. Μήπως νοιάζονται για τους εργολαβικούς, τους πρακτικάριους, τους ελαστικά απασχολούμενους; Μα ήδη εδώ και χρόνια αρνούνται να τους γράψουν στα σωματεία.

Οσο για τις περίφημες συνδικαλιστικές άδειες, τι σχέση έχει ένας αγωνιστής που είναι συνεχώς στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς, με όσους δεν ξέρουν ούτε καν πού πέφτουν οι επιχειρήσεις του κλάδου τους;

Επομένως, στόχο έχουν το ταξικό κίνημα, με ειδική πρόβλεψη για τη νέα βάρδια, τους νέους και τις νέες.

Μάχη για την ανασύνταξη

Να γιατί το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που το συγκροτούμε καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να βρεθούμε «επί ποδός πολέμου», όχι μόνο για να αποτρέψουμε μια ακόμη προσπάθεια να μας εξαφανίσουν, αλλά για να επιβάλουμε τα δικαιώματα που πρέπει να έχουμε:

• Να μην αφήσουμε να περάσει καμιά απόλυση συνδικαλιστή - εργαζόμενου. Να κατεβάσουν τα ξερά τους από τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα υπακούν μόνο στα καταστατικά τους και στις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων, με κριτήριο τις ανάγκες της τάξης μας.
• Να επιβάλουμε στην πράξη, τώρα κιόλας, το «πρώτη μέρα στη δουλειά, πρώτη και στο σωματείο», για Ελληνες και μετανάστες, μόνιμους και ελαστικά απασχολούμενους.
• Να φύγουν όλα τα εμπόδια για να γραφτούν στα σωματεία οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι.

Πάνω απ' όλα, όμως, η μάχη και για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες πρέπει να περάσει μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στις εξελίξεις.

Κανείς προοδευτικός άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει αμέτοχος, χωρίς καμιά αντίδραση.

Δεν χωρά καμία αναμονή! Απέναντι στα εγκληματικά σχέδια του κεφαλαίου και όλων των δυνάμεων που το υπηρετούν, απάντηση δίνει η ενίσχυση της πάλης ενάντια σε αυτήν την πολιτική, ο αγώνας για τη ζωή και την υγεία του λαού. Και τέτοιος αγώνας χωρίς γερό, ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να οργανωθεί.

Νίκος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ