Το 2020 μπορεί να φεύγει, προσφέροντας ανακούφιση στους περισσότερους, για το τέλος μιας χρονιάς που πρόσθεσε περισσότερα βάσανα στο λαό, μένουν όμως πίσω όλες οι συνέπειες και κυρίως οι αιτίες που γεννάνε τα μεγάλα προβλήματα στον εργατόκοσμο.
Προβλήματα που δίνουν και μια μεγάλη ευκαιρία για να αναπτυχθεί βαθιά ο προβληματισμός γύρω από το «τι φταίει». Κι αυτό γιατί η χρονιά που διανύσαμε έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις αγιάτρευτες αντιφάσεις ενός συστήματος που, στηριγμένο στο κυνήγι του κέρδους, σαπίζει προσφέροντας μόνο φτώχεια και δυστυχία στους λαούς όλου του κόσμου.
Κανένας από τους υπερασπιστές της «ανωτερότητας» αυτού του συστήματος δεν μπορεί να δώσει πειστική απάντηση σε ερωτήματα όπως τα παρακάτω, που δείχνουν αυτές τις αντιφάσεις:
-- Πώς γίνεται να καταγράφονται διαρκώς μεγάλα επιτεύγματα στην ιατρική έρευνα και στις σχετικές επιστημονικές ανακαλύψεις, κι όμως την ίδια στιγμή τα συστήματα Υγείας σε όλο τον κόσμο, και ειδικά στα πιο ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη, να καταρρέουν σαν τα τραπουλόχαρτα; Κυβερνητικά στελέχη και διάφορα παπαγαλάκια τους στην Ελλάδα παρουσιάζουν μάλιστα τις εικόνες με τους ομαδικούς τάφους στις ΗΠΑ ως «δικαιολογία» για τα χάλια του συστήματος Υγείας στη χώρα μας, υποστηρίζοντας ότι «είναι αντικειμενικό να μην αντέχουν τα νοσοκομεία», ότι «εδώ δεν αντέχει η Γερμανία, πώς να αντέξει η Ελλάδα;». Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν είναι ότι το μόνο «αντικειμενικό» είναι πως τα συστήματα Υγείας στον καπιταλισμό, η λειτουργία τους με γνώμονα το «κόστος - όφελος» δεν μπορούν στοιχειωδώς να προστατέψουν ασθενείς και προσωπικό, κι αυτό δεν γνωρίζει εξαιρέσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι που επιβεβαίωσε η πανδημία.
-- Πώς γίνεται η φαρμακευτική βιομηχανία να είναι ένας κλάδος κερδοφόρος σε όλο τον κόσμο, να απασχολεί εκατομμύρια εργατικού και επιστημονικού δυναμικού, η σχετική έρευνα να μαζεύει κονδύλια που ζαλίζουν, και την ίδια στιγμή εμβόλια και φάρμακα αντί να αξιοποιούνται για να απαλύνουν τον κόσμο μια ώρα αρχύτερα από την πανδημία, παίζονται στο «χρηματιστήριο» των ανταγωνισμών ανάμεσα σε κράτη και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Από μέσο επιβίωσης του λαού να μετατρέπονται στα χέρια κυβερνήσεων και κεφαλαίου σε όπλο για να πλήξουν τους αντιπάλους τους ή για να κατοχυρώσουν «θέσεις» στη γεωπολιτική σκακιέρα; Να μπαίνουν στην κούρσα των ανταγωνισμών; Ενώ όπως είναι φανερό θα διατεθούν με το σταγονόμετρο και με ακριβό αντίτιμο για τους λαούς. Τι είναι αυτό που υψώνει τείχη ανάμεσα σε ερευνητικά ινστιτούτα, που εμποδίζει τη συνεργασία ανάμεσα σε επιστήμονες για την καλύτερη και πιο γρήγορη εφαρμογή θεραπείας και πρόληψης σε σχέση με την πανδημία, αν όχι το κυνήγι του κέρδους μέσω της «αποκλειστικότητας» στην πατέντα ή άλλων μηχανισμών τζογαρίσματος πάνω στον πόνο και το θάνατο;
-- Πώς γίνεται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις να διαφημίζουν την «αλλαγή στη ζωή μας» που φέρνουν η 4η Βιομηχανική Επανάσταση και τα δίκτυα νέας γενιάς, και την ίδια στιγμή η μόνη αλλαγή που βλέπουν οι εργαζόμενοι είναι η χειροτέρευση των όρων δουλειάς και διαβίωσής τους; Ενώ τα δίκτυα 5G, για παράδειγμα, το μεγάλο αυτό τεχνολογικό επίτευγμα, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να αλλάξουν πράγματι προς το καλύτερο τη ζωή του λαού, την ίδια στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι βιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης. Αντί η ανάπτυξη της τεχνολογίας να αφαιρεί βάρη προσθέτει καινούρια, όπως συμβαίνει με την εξάπλωση της τηλεργασίας, με την πλήρη αποδιάρθρωση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση της ανεργίας, τα 10ωρα και τα 12ωρα, τη δουλειά και τις Κυριακές κ.ο.κ. Πώς γίνεται δηλαδή η παραγωγικότητα της εργασίας να αυξάνεται, αλλά οι εργαζόμενοι να καλούνται να δουλεύουν ακόμα περισσότερο και μάλιστα με χειρότερους όρους, ενώ ο μισθός χτυπιέται όλο και περισσότερο και σε κλάδους όπου υπήρχε η προσδοκία ότι ήταν πιο προστατευμένοι; Ενώ ταυτόχρονα τέτοια επιτεύγματα αξιοποιούνται και στο κατασταλτικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους.
-- Πώς γίνεται να καταγράφονται σήμερα οι τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η αξιοποίηση των νέων μορφών Ενέργειας, αλλά και η πιο φιλική στο περιβάλλον αξιοποίηση των παραδοσιακών μορφών, να υπάρχουν τέτοια ρεκόρ κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ενεργειακούς ομίλους και την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι να βιώνουν μια άνευ προηγουμένου ενεργειακή φτώχεια; Το κράτος και οι κυβερνήσεις του «δίνουν τα ρέστα τους» τα τελευταία χρόνια για τις ενεργειακές συμφωνίες, φτιάχνουν αγωγούς, πανηγυρίζουν για την «απολιγνιτοποίηση» και τα νέα πεδία κερδοφορίας που ανοίγονται, «φυτεύουν» σε όλη τη χώρα ανεμογεννήτριες, αλλά τα λαϊκά νοικοκυριά πληρώνουν πανάκριβα το ρεύμα και τα καύσιμα, ζουν με την αγωνία των διακοπών για ανεξόφλητους λογαριασμούς, συσσωρεύουν χρέη αφού το εισόδημα ψαλιδίζεται όλο και περισσότερο. Οσο για τους εργαζόμενους στον κλάδο της Ενέργειας; Αυτοί είναι οι πρώτοι που βιώνουν στην πλάτη τους τα αποτελέσματα της ενίσχυσης των ομίλων, με ξεχαρβαλωμένες εργασιακές σχέσεις, απολύσεις, εργατικά «ατυχήματα» κ.ο.κ.
Τα παραπάνω στοιχεία είναι μερικά από όσα δείχνουν πως αυτό το σύστημα ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι πρόκειται για μια «προσωρινή - έκτακτη κατάσταση», μια «παραφωνία». Κι όμως, αν κάνουμε «ταμείο» θα δούμε ότι αυτή η «έκτακτη κατάσταση» γίνεται πια μόνιμη. Είναι εδώ και πολλά χρόνια που ο λαός μας έρχεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος είτε λόγω της κρίσης είτε λόγω των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών είτε λόγω φυσικών καταστροφών και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Σήμερα, πάλι το κεφάλαιο και η εξουσία του καλούν το λαό να κάνει θυσίες ώστε «αν όλα πάνε καλά» και δεν προκύψει κάποιο άλλο ...«έκτακτο γεγονός» (πράγμα απίθανο), σε δύο χρόνια να επιστρέψουν οι ρυθμοί ανάπτυξης στα περσινά επίπεδα.
Οι δύο δρόμοι λοιπόν που ανοίγονται διαρκώς στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον φτωχό αυτοαπασχολούμενο και τα παιδιά τους γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο ευδιάκριτοι:
Από τη μια ο συμβιβασμός τους με την «κανονικότητα» της μόνιμης ανασφάλειας, του να μην ξέρουν ποια θα είναι η επόμενη αναποδιά που θα τους φορτώσουν, η κανονικότητα της διεύρυνσης του χάσματος ανάμεσα στον παραγόμενο πλούτο και το μέρος του που πάει στους εργαζόμενους. Και από την άλλη, η οργάνωση της αντεπίθεσης. Η οργανωμένη δράση που θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το μεγάλο εμπόδιο το οποίο δεν επιτρέπει στους εργαζόμενους να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.
Ο ένας δρόμος είναι αυτός της προσμονής για μια ανέφελη καπιταλιστική ανάπτυξη που με κάποιον μαγικό τρόπο θα καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ο καπιταλισμός εδώ και 150 χρόνια σε κανένα κράτος στον κόσμο: Να τον απαλλάξει από τις κρίσεις, τη φτώχεια, τη μιζέρια και τους πολέμους.
Ο άλλος δρόμος είναι να ανοίξει πλατιά και σε βάθος η συζήτηση για την πραγματική διέξοδο, για τη μοναδική εναλλακτική λύση, που προτείνει το ΚΚΕ. Να φωτιστεί δηλαδή ότι στην Ελλάδα του 2021 ο λαός μπορεί να ζήσει καλύτερα, ότι έχει όλες τις δυνατότητες αξιοποίησης του πλούτου του μέσα από μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της παραγωγής. Μέσα από την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την οργάνωση της ανάπτυξης μέσω του επιστημονικού - κεντρικού σχεδιασμού.
Ο ένας δρόμος είναι η στοίχιση πίσω από «σχέδια» και «αντισχέδια» για το πώς θα υπηρετηθεί καλύτερα η στρατηγική του κεφαλαίου, η «εξωστρέφεια», η «πράσινη ανάπτυξη», η «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή όλες εκείνες οι συνταγές των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, που βασικό τους υλικό είναι η φθηνή εργατική δύναμη.
Και ο άλλος είναι εκείνος που φωτίζει την ανάγκη να απαλλαγεί η παραγωγή από τον στενό κορσέ του καπιταλιστικού κέρδους, ο δρόμος δηλαδή που διαλύει την πηγή των παραπάνω αγιάτρευτων αντιφάσεων και δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψουν η επιστήμη, η τεχνολογία και όλα τα επιτεύγματα εκεί που ανήκουν: Στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Ο δρόμος του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου