ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021

20ο Συνεδριο ΚΚΣΕ


Σημείο οπορτουνιστικής στροφής

20ού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (14 - 25 Φλεβάρη 1956).

Το Συνέδριο αυτό ξεχωρίζει ως σημείο - καμπή στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης «επειδή σε αυτό υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της οικονομίας, της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και των διεθνών σχέσεων.

Αλλαξε ο συσχετισμός στη διαπάλη που διεξαγόταν όλη την προηγούμενη περίοδο, με στροφή υπέρ των αναθεωρητικών - οπορτουνιστικών θέσεων (...), με αποτέλεσμα το Κόμμα σταδιακά να χάνει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά»1. Την τελευταία μέρα του Συνεδρίου, σε κλειστή συνεδρίαση, πραγματοποιήθηκε η διαβόητη εισήγηση του Χρουστσόφ, τότε ΓΓ του ΚΚΣΕ, σχετικά με τη λεγόμενη «προσωπολατρία» και τις «βλαβερές συνέπειές» της.

Η εισήγηση αυτή αποτελούσε μια συρραφή συκοφαντικών και ψεύτικων κατηγοριών ενάντια στον Ι. Β. Στάλιν και τη δράση του στο διάστημα των περίπου 30 χρόνων που αυτός ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας. Στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές επιλογές στις οποίες πρωτοστάτησε ο Ι. Β. Στάλιν. Συμβόλιζε «την απάρνηση της θετικής πείρας του Κόμματος στην πάλη με τον οπορτουνισμό, στην επαναστατική επαγρύπνηση για την υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος, για τη νίκη του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής απέναντι στις επιβιώσεις του παρελθόντος»2. Ο πραγματικός χαρακτήρας αυτής της επίθεσης αποδείχτηκε πολύ γρήγορα με την εφαρμογή ενός πλέγματος οπορτουνιστικών πολιτικών και με την επικράτηση αντίστοιχων αναθεωρητικών αντιλήψεων σε διάφορους τομείς, πρώτα και κύρια στο πεδίο της οικονομίας, αλλά και στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή στην εργατική εξουσία, και στην εξωτερική πολιτική.

 

Η στροφή του 20ού Συνεδρίου άσκησε καθοριστική επίδραση και στην παραπέρα πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι οπορτουνιστικές πολιτικές στο πεδίο της οικονομίας γρήγορα εφαρμόστηκαν ως κεντρική γραμμή και σε όλες τις Λαϊκές Δημοκρατίες, με το παραμέρισμα εκείνων των κομματικών ηγετικών στελεχών που διατύπωσαν αντιρρήσεις για την αλλαγή πορείας. Η ραγδαία μεταστροφή του προσανατολισμού στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής (η λεγόμενη πολιτική της «ειρηνικής συνύπαρξης») οδήγησε στη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με τη διαφοροποίηση του ΚΚ Κίνας, αλλά και άλλων κομμάτων που συντάχτηκαν με αυτό3. Επιπλέον, οι αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου και η οξύτατη κριτική που ασκήθηκε στην προηγούμενη πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τροφοδότησαν και ενίσχυσαν δεξιές οπορτουνιστικές τάσεις σε μια σειρά ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, ανοίγοντας το δρόμο για τη μετέπειτα διαμόρφωση του «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος. Οι εξελίξεις με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ επηρέασαν βαθιά και το ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λεγόμενη «Διεθνής Επιτροπή» των 6 κομμάτων, που ανέλαβε να παρέμβει στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΚΕ και συγκάλεσε την 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το Μάρτη του 1956, συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20ού Συνεδρίου και ότι τις ίδιες μέρες καλέστηκε μπροστά της ο ΓΓ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης4.

 

Οι νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης

Πώς όμως οδηγήθηκε το μπολσεβίκικο κόμμα στην οπορτουνιστική στροφή του 20ού Συνεδρίου; Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί στενά με όρους ιδεολογικής διαπάλης, σύγκρουσης δύο γραμμών, επαναστατικής και οπορτουνιστικής. Φυσικά και τέτοια διαπάλη υπήρξε, πριν και μετά το 20ό Συνέδριο, σε όλη την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Τα βαθύτερα αίτια όμως τούτης της διαπάλης πρέπει να τα αναζητήσει κανείς στις ίδιες τις αντιφάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στις αντιλήψεις της κομματικής και κρατικής ηγεσίας.

Η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης φανερώνει ότι αυτή είναι μια σχετικά μακρόχρονη διαδικασία μετατροπής ολόκληρης της παραγωγής σε άμεσα κοινωνική παραγωγή, με κοινωνική ιδιοκτησία πάνω στο σύνολο των μέσων παραγωγής και με κατανομή του συνόλου της εργασίας στην κοινωνία διαμέσου του Κεντρικού Σχεδιασμού. Αποτελεί μια διαδικασία για τη σταδιακή εξάλειψη των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων στην κοινωνία, δηλαδή για την εξάλειψη της παραγωγής των προϊόντων ως εμπορευμάτων και της κατανομής του κοινωνικού προϊόντος με χρηματική μορφή.

Συνυπάρχουν και αντιπαλεύουν δύο τάσεις. Εάν ηγετικό ρόλο παίζει η τάση ισχυροποίησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του Κεντρικού Σχεδιασμού, τότε η οικοδόμηση αναπτύσσεται προχωρητικά. Εάν κυριαρχήσει η αντίθετη τάση, αποδυνάμωσής τους, η σοσιαλιστική οικοδόμηση αδυνατίζει και μπορεί να οδηγηθεί σε ξεπερασμένες ιστορικά μορφές, στην επικράτηση της αντεπανάστασης. Στο ζήτημα αυτό είναι κομβική η σημασία της σωστής πολιτικής των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος και του κράτους στο να επιλύουν τις υπάρχουσες αντιθέσεις, στο να βαθαίνουν τις κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, φέρνοντάς τις σε αντιστοιχία με τις παραγωγικές δυνάμεις που «αναντίρρητα, και στον σοσιαλισμό, προηγούνται από τις σχέσεις παραγωγής»5.

Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την επαναστατική στρατηγική του μπολσεβίκικου κόμματος, διαμορφώθηκαν οι βάσεις του νέου τρόπου παραγωγής. Εξαλείφθηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε η σοσιαλιστική βιομηχανική παραγωγή, μέσα από τα 2 πρώτα Πεντάχρονα πλάνα μετά το 1928. Στην αγροτική παραγωγή, με την κολεκτιβοποίηση, σημειώθηκε πέρασμα από το καθυστερημένο, μικρό ατομικό νοικοκυριό στη μεγάλη συλλογική, εκμηχανισμένη καλλιέργεια. Διεξάχθηκε με επιτυχία η ταξική πάλη και υπήρξαν θεαματικά αποτελέσματα ως προς τη γενικευμένη άνοδο της λαϊκής ευημερίας, με τη λύση προβλημάτων που δεν είχε καταφέρει να επιλύσει ο καπιταλισμός, όχι μόνο σε χώρες που ήταν σχετικά καθυστερημένες, αλλά και στις πιο ανεπτυγμένες.

Η διαπάλη για την παραπέρα πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης

Σταδιακά, άρχισε να εμφανίζεται στο προσκήνιο η ανάγκη παραπέρα βαθέματος των κομμουνιστικών σχέσεων. Κάτι τέτοιο απαιτούσε την κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων πάνω στη συνεταιριστική σχέση ιδιοκτησίας, με το ανέβασμα της συνεταιριστικής ιδιοκτησίας στο επίπεδο της άμεσα κοινωνικής ιδιοκτησίας, την ανάπτυξη και τελειοποίηση του Κεντρικού Σχεδιασμού και την πιο ενεργητική εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας και στον έλεγχο της διεύθυνσης. Πάνω στα ζητήματα αυτά γίνεται εκτεταμένη συζήτηση και διαπάλη πριν και μετά τον πόλεμο. Συμπύκνωση των συμπερασμάτων αυτής της συζήτησης αποτελεί το έργο του Στάλιν, «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», όπου και τίθενται οι βασικοί προκαταρκτικοί όροι για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.

Μέσα από την εσωκομματική διαπάλη «εκφράστηκε, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίσταση (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία) στην ανάγκη επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής...»6. Ενδεικτικό της ισχύος του «αγοραίου» ρεύματος είναι το γεγονός ότι η εσωκομματική διαπάλη δεν παρέμεινε στο πεδίο των θεωρητικών συζητήσεων, αλλά εκφράστηκε και στο πεδίο της πρακτικής πολιτικής του σοβιετικού κράτους7. Η επικράτηση όμως το διάστημα εκείνο του επαναστατικού ρεύματος στην εσωκομματική διαπάλη οδήγησε στην πολύ σύντομη απόσυρση των όποιων «αγοραίων» μέτρων και στην εφαρμογή πολιτικών που προετοίμαζαν το έδαφος για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή8. Στην απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ σημειώνεται ότι «οι σωστές θέσεις και κατευθύνσεις του Στάλιν και των "αντι-αγοραίων" οικονομολόγων και στελεχών του KK δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης θεωρητικής επεξεργασίας και αντίστοιχης πολιτικής γραμμής, ικανής να αντιμετωπίσει τις αγοραίες θεωρητικές θέσεις και πολιτικές επιλογές που ενισχύονταν. Σε αυτό συνέβαλαν οι ισχυρές κοινωνικές πιέσεις, αλλά και οι αντινομίες, ανεπάρκειες, ταλαντεύσεις που υπήρχαν στο αντι-αγοραίο ρεύμα»9.

Η επαναστατική γραμμή του Κόμματος ανατράπηκε λίγο πριν, αλλά κυρίως μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όταν τα ζητήματα που έθετε προς λύση η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης απαντήθηκαν με πολιτικές κατευθύνσεις και μέτρα που οδηγούσαν σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Υιοθετήθηκαν επιλογές στη βάση της διεύρυνσης των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων. Διαλύθηκαν οι Μηχανοτρακτερικοί Σταθμοί και βασικά μέσα παραγωγής πωλήθηκαν στα κολχόζ. Διαβρώθηκε ο πανεθνικός Κεντρικός Σχεδιασμός προς όφελος της «ιδιοσυντήρησης», επεκτάθηκαν οι αρμοδιότητες των επιχειρήσεων και των διευθυντών τους. Υιοθετήθηκε και ενισχύθηκε το κίνητρο της κερδοφορίας στο επίπεδο της κάθε επιχείρησης, ενισχύθηκαν τα ατομικά χρηματικά κίνητρα και το διευθυντικό πριμ10.

Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων, που επιταχύνθηκε με τις «μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν» το 1965, αποδυνάμωσε την άμεσα κοινωνική παραγωγή, αλλοίωσε τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας. Οδήγησε στην πτώση της δυναμικής της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, στην καθήλωση της παραγωγικότητας. Ενίσχυσε το βραχυπρόθεσμο ατομικό και ομαδικό συμφέρον (στο επίπεδο της κάθε επιχείρησης), σε βάρος των γενικών κοινωνικών συμφερόντων. Αδυνάτισε ο έλεγχος των ίδιων των παραγωγών, ο εργατικός έλεγχος. Ενισχύθηκε, αντί να περιορίζεται, η εισοδηματική διαφοροποίηση.

Διαμορφώθηκαν ή ενισχύθηκαν κοινωνικά στρώματα που είχαν ισχυρό υλικό συμφέρον για την παρεμπόδιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και, τελικά, για την ανατροπή της. Αυτά αποτέλεσαν και την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης, δρώντας πρώτα και κύρια μέσα από τις γραμμές του Κόμματος. Οι αντεπαναστατικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση και η στήριξή τους από τέτοια κοινωνικά στρώματα είχαν τον προάγγελό τους σε ανάλογες προσπάθειες στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, στην Πολωνία το 1980.

Η τελική κατάληξη της οπορτουνιστικής στροφής που σηματοδότησε πριν από 60 χρόνια το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ επιβεβαιώνει για τους επαναστάτες εργάτες ότι «στη σοσιαλιστική κοινωνία (...) η κοινωνική βάση του οπορτουνισμού παραμένει όσο διατηρούνται μορφές ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, όσο παραμένουν οι εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, οι κοινωνικές διαφορές»11.

Και όπως τόνιζε χαρακτηριστικά ο Στάλιν το 1937, «οι μπολσεβίκοι μάς θυμίζουν τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, Ανταίο. Αυτοί, όπως και ο Ανταίος, είναι δυνατοί, γιατί έχουν δεσμό με τη μητέρα τους, με τις μάζες που τους γέννησαν, τους ανάθρεψαν και τους διαπαιδαγώγησαν. Και όσο μένουν συνδεμένοι με τη μητέρα τους, με το λαό, έχουν όλες τις πιθανότητες να μείνουν ακατανίκητοι»12.

Παραπομπές

1. Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό.

2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος 1949 - 1968, σελ. 70.

3. Για τις αντιφατικές τοποθετήσεις του ΚΚ Κίνας απέναντι στο 20ό Συνέδριο, δες και το Δοκίμιο Ιστορίας, σελ. 72 - 74.

4. Για τις συζητήσεις του Ν. Ζαχαριάδη με την «Διεθνή Επιτροπή» τις μέρες του 20ού Συνεδρίου, δες Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, σελ. 348 - 355.

5. Ι. Β. Στάλιν, «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», εκδ. ΣΕ, σελ. 76.

6. Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό.

7. Χαρακτηριστικά, ο Βοζνεσένσκι, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ και επικεφαλής του Γκοσπλάν (Κρατικό Σχέδιο), προώθησε το 1948 - 1949 την εφαρμογή μιας σειράς αγοραίων πολιτικών, με την άνοδο των χονδρικών τιμών των βιομηχανικών προϊόντων και την προσπάθεια εισαγωγής ενός μίνιμουμ ποσοστού κερδοφορίας στο επίπεδο της επιχείρησης.

8. Ενδεικτικά, μέσα στο δίχρονο 1950 - 1952, προχώρησε η συνένωση των κολχόζ σε μεγαλύτερα (97.000 κολχόζ το 1952 από 254.000 το 1950), βλ. Γ. M. Mάλενκοφ, «Eκθεση δράσης της KE του KK(μπ.) της EΣΣΔ στο 19ο Συνέδριο του Kόμματος», 5 Oκτώβρη 1952, εκδ. KE του KKE.

9. Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό.

10. ό.π.

11. ό.π.

12. Ι. Β. Στάλιν, Απαντα, τόμος 14, σελ. 281.


Του Βασίλη ΟΨΙΜΟΥ*
*Ο Βασίλης Οψιμος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

 

Επιδράσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ

Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ πραγματοποιείται στα 1956. Ως προς τις αποφάσεις του επιδρά και σ' άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στα οποία οξύνεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στο εσωτερικό τους. Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ασκεί δριμύτατη κριτική στην προηγούμενη περίοδο, κυρίως στο πρόσωπο του Στάλιν.

Στο κείμενο της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος με θέμα «Προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη - η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού», το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα στις 24 Μάρτη 1995, αναφέρονται σχετικά με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ τα εξής:

«Η κριτική που άσκησε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ στην προηγούμενη περίοδο δε συνιστούσε ολόπλευρη και αντικειμενική εξέταση της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στο θέμα της προσωπολατρίας, ζήτημα που από μόνο του δεν μπορούσε να δώσει ολοκληρωμένες απαντήσεις για τα προβλήματα της περιόδου, όπως και για αρνητικά φαινόμενα στη λειτουργία και δράση του κόμματος. Το πιο σοβαρό είναι ότι το 20ό Συνέδριο καταδίκασε τη σωστή θέση- για τη συγκεκριμένη ιστορική φάση- ότι οξυνόταν η ταξική πάλη. Στην προπολεμική περίοδο (οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα σε συνθήκες περικύκλωσης) η εκμηδένιση της δράσης των εκμεταλλευτριών τάξεων, των ερεισμάτων και υπολειμμάτων τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ηταν αναγκαία και επιβεβλημένη η επαγρύπνηση απέναντι στις μηχανορραφίες του καπιταλισμού που συναντούσαν την απήχηση και τη στήριξη στο εσωτερικό της χώρας, ανάμεσα σε δυνάμεις που είχαν συμφέρον να παρεμποδίσουν την οικοδόμηση των βάσεων του σοσιαλισμού. Ηταν υποχρεωτικός - στη συγκεκριμένη περίοδο - ο συγκεντρωτικός τρόπος διεύθυνσης της οικονομίας και ως ένα σημείο οι επιδράσεις του στο πολιτικό εποικοδόμημα. Η κριτική που άσκησε το 20ό Συνέδριο αξιοποιήθηκε, για να εξαπολυθεί μια μηδενιστική και συκοφαντική επίθεση εναντίον του σοσιαλισμού από εκείνους που δεν ενδιαφέρονταν βεβαίως να μελετήσουν τα λάθη και να τα καυτηριάσουν, αλλά στο όνομα των λαθών, να χτυπήσουν στη ρίζα της την κομμουνιστική θεωρία και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Με τη "σταλινολογία" ο ιμπεριαλισμός έδειξε όλο το ταξικό μίσος του για τη διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο...».

Επίσης, στην εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στη Συνδιάσκεψη (η οποία δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 16 Ιούλη 1995), αναφέρεται:

«Σοβαρό ρόλο στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας και της ιδεολογικής σταθερότητας των κομμουνιστικών κομμάτων έπαιξαν λαθεμένες αντιλήψεις και κατευθυντήριες ιδέες που αναπτύχθηκαν την περίοδο του 20ού Συνεδρίου. Οπως η άποψη για γρήγορη μετάβαση στον αναπτυγμένο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό, η οποία παραγνώριζε το σύνθετο και μακροχρόνιο χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Οι κατευθύνσεις για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", αξιοποιήθηκαν στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από ορισμένες κομματικές ηγεσίες για αναθεώρηση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης στο όνομα των εθνικών ιδιομορφιών...».

 

7 σχόλια:

  1. Σημείο οπορτουνιστικής στροφής

    20ού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (14 - 25 Φλεβάρη 1956).

    Το Συνέδριο αυτό ξεχωρίζει ως σημείο - καμπή στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης «επειδή σε αυτό υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της οικονομίας, της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και των διεθνών σχέσεων.
    Αλλαξε ο συσχετισμός στη διαπάλη που διεξαγόταν όλη την προηγούμενη περίοδο, με στροφή υπέρ των αναθεωρητικών - οπορτουνιστικών θέσεων (...), με αποτέλεσμα το Κόμμα σταδιακά να χάνει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά»1. Την τελευταία μέρα του Συνεδρίου, σε κλειστή συνεδρίαση, πραγματοποιήθηκε η διαβόητη εισήγηση του Χρουστσόφ, τότε ΓΓ του ΚΚΣΕ, σχετικά με τη λεγόμενη «προσωπολατρία» και τις «βλαβερές συνέπειές» της.

    Η εισήγηση αυτή αποτελούσε μια συρραφή συκοφαντικών και ψεύτικων κατηγοριών ενάντια στον Ι. Β. Στάλιν και τη δράση του στο διάστημα των περίπου 30 χρόνων που αυτός ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας. Στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές επιλογές στις οποίες πρωτοστάτησε ο Ι. Β. Στάλιν. Συμβόλιζε «την απάρνηση της θετικής πείρας του Κόμματος στην πάλη με τον οπορτουνισμό, στην επαναστατική επαγρύπνηση για την υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος, για τη νίκη του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής απέναντι στις επιβιώσεις του παρελθόντος»2. Ο πραγματικός χαρακτήρας αυτής της επίθεσης αποδείχτηκε πολύ γρήγορα με την εφαρμογή ενός πλέγματος οπορτουνιστικών πολιτικών και με την επικράτηση αντίστοιχων αναθεωρητικών αντιλήψεων σε διάφορους τομείς, πρώτα και κύρια στο πεδίο της οικονομίας, αλλά και στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή στην εργατική εξουσία, και στην εξωτερική πολιτική....... Η Κ.Δ έπεσε στα χέρια του οπορτουνισμού το 1935. Αλλαξε η νικηφόρα γραμμή των Μπολσεβίκων Σοσιαλφασισμός με τα ...πολιτικά μέτωπα στάδια.... και την συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού στην δύση. Στην Ανατολή η δυνατότητα για οικοδόμηση Σοσιαλισμού δόθηκε χάρη στις νίκες του Κόκκινου στρατού. ΤΑ Κ.Κ ενσωματωμένα με τα οπορτουνιστικά η 5η φάλαγγα λούφαξε και περίμενε να επικρατήσει ΕΠΙΣΗΜΑ και στην ΕΣΣΔ όπως και έγινε με το συγκεκριμένο συνέδριο. Ο Συσχετισμός στο κόμμα των Μπολσεβίκων είχε αλλάξει το 1945 λόγω των 5000000 νεκρών του πολέμου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η στροφή του 20ού Συνεδρίου άσκησε καθοριστική επίδραση και στην παραπέρα πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι οπορτουνιστικές πολιτικές στο πεδίο της οικονομίας γρήγορα εφαρμόστηκαν ως κεντρική γραμμή και σε όλες τις Λαϊκές Δημοκρατίες, με το παραμέρισμα εκείνων των κομματικών ηγετικών στελεχών που διατύπωσαν αντιρρήσεις για την αλλαγή πορείας. Η ραγδαία μεταστροφή του προσανατολισμού στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής (η λεγόμενη πολιτική της «ειρηνικής συνύπαρξης») οδήγησε στη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με τη διαφοροποίηση του ΚΚ Κίνας, αλλά και άλλων κομμάτων που συντάχτηκαν με αυτό3. Επιπλέον, οι αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου και η οξύτατη κριτική που ασκήθηκε στην προηγούμενη πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τροφοδότησαν και ενίσχυσαν δεξιές οπορτουνιστικές τάσεις σε μια σειρά ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, ανοίγοντας το δρόμο για τη μετέπειτα διαμόρφωση του «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος. Οι εξελίξεις με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ επηρέασαν βαθιά και το ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λεγόμενη «Διεθνής Επιτροπή» των 6 κομμάτων, που ανέλαβε να παρέμβει στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΚΕ και συγκάλεσε την 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το Μάρτη του 1956, συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20ού Συνεδρίου και ότι τις ίδιες μέρες καλέστηκε μπροστά της ο ΓΓ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης4........ Σταμάτησε η διαδικασία διόρθωσης της γραμμής του ΚΚΕ που είχε ξεκινήσει απο τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην 5η ολομέλεια τον Γενάρη του 1949 στο Γράμμο... και διορθώθηκε το 1953.. Ηταν η γραμμή που φτιάχτηκε το ΕΑΜ σαν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και μας στέρησε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η επαναστατική γραμμή του Κόμματος ανατράπηκε λίγο πριν, αλλά κυρίως μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όταν τα ζητήματα που έθετε προς λύση η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης απαντήθηκαν με πολιτικές κατευθύνσεις και μέτρα που οδηγούσαν σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Υιοθετήθηκαν επιλογές στη βάση της διεύρυνσης των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων. Διαλύθηκαν οι Μηχανοτρακτερικοί Σταθμοί και βασικά μέσα παραγωγής πωλήθηκαν στα κολχόζ. Διαβρώθηκε ο πανεθνικός Κεντρικός Σχεδιασμός προς όφελος της «ιδιοσυντήρησης», επεκτάθηκαν οι αρμοδιότητες των επιχειρήσεων και των διευθυντών τους. Υιοθετήθηκε και ενισχύθηκε το κίνητρο της κερδοφορίας στο επίπεδο της κάθε επιχείρησης, ενισχύθηκαν τα ατομικά χρηματικά κίνητρα και το διευθυντικό πριμ10.

    Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων, που επιταχύνθηκε με τις «μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν» το 1965, αποδυνάμωσε την άμεσα κοινωνική παραγωγή, αλλοίωσε τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας. Οδήγησε στην πτώση της δυναμικής της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, στην καθήλωση της παραγωγικότητας. Ενίσχυσε το βραχυπρόθεσμο ατομικό και ομαδικό συμφέρον (στο επίπεδο της κάθε επιχείρησης), σε βάρος των γενικών κοινωνικών συμφερόντων. Αδυνάτισε ο έλεγχος των ίδιων των παραγωγών, ο εργατικός έλεγχος. Ενισχύθηκε, αντί να περιορίζεται, η εισοδηματική διαφοροποίηση.

    Διαμορφώθηκαν ή ενισχύθηκαν κοινωνικά στρώματα που είχαν ισχυρό υλικό συμφέρον για την παρεμπόδιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και, τελικά, για την ανατροπή της. Αυτά αποτέλεσαν και την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης, δρώντας πρώτα και κύρια μέσα από τις γραμμές του Κόμματος. Οι αντεπαναστατικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση και η στήριξή τους από τέτοια κοινωνικά στρώματα είχαν τον προάγγελό τους σε ανάλογες προσπάθειες στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, στην Πολωνία το 1980. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η τελική κατάληξη της οπορτουνιστικής στροφής που σηματοδότησε πριν από 60 χρόνια το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ επιβεβαιώνει για τους επαναστάτες εργάτες ότι «στη σοσιαλιστική κοινωνία (...) η κοινωνική βάση του οπορτουνισμού παραμένει όσο διατηρούνται μορφές ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, όσο παραμένουν οι εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, οι κοινωνικές διαφορές»11.

    Και όπως τόνιζε χαρακτηριστικά ο Στάλιν το 1937, «οι μπολσεβίκοι μάς θυμίζουν τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, Ανταίο. Αυτοί, όπως και ο Ανταίος, είναι δυνατοί, γιατί έχουν δεσμό με τη μητέρα τους, με τις μάζες που τους γέννησαν, τους ανάθρεψαν και τους διαπαιδαγώγησαν. Και όσο μένουν συνδεμένοι με τη μητέρα τους, με το λαό, έχουν όλες τις πιθανότητες να μείνουν ακατανίκητοι»12...... Η Ταξική πάλη συνεχίζεται στην διάρκεια της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού αλλάζοντας μορφές. Η Αστική τάξη που ηττήθηκε αλλά δεν συνετρίβη συνεχίζει να υπάρχει σαν άτομα έχει την βοήθεια απο το εξωτερικό και προσπαθεί να επανέλθει με οπορτουνιστική προβιά. Η Ταξική πάλη πρέπει να είναι εκεί για να τους τσακίζει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επίσης, στην εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στη Συνδιάσκεψη (η οποία δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 16 Ιούλη 1995), αναφέρεται:

    «Σοβαρό ρόλο στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας και της ιδεολογικής σταθερότητας των κομμουνιστικών κομμάτων έπαιξαν λαθεμένες αντιλήψεις και κατευθυντήριες ιδέες που αναπτύχθηκαν την περίοδο του 20ού Συνεδρίου. Οπως η άποψη για γρήγορη μετάβαση στον αναπτυγμένο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό, η οποία παραγνώριζε το σύνθετο και μακροχρόνιο χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Οι κατευθύνσεις για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", αξιοποιήθηκαν στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από ορισμένες κομματικές ηγεσίες για αναθεώρηση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης στο όνομα των εθνικών ιδιομορφιών...». ΟΥΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ..........ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε όλη του την ομιλία , ο Χρουστσόφ δεν τόλμησε να δυσφημίσει τον Ι. Στάλιν

      ΔΣΕ

      Διαγραφή
    2. Ο Χρουστσόφ σημείωσε επίσης ότι όλα τα τελευταία χρόνια το κόμμα είχε κρατήσει ψηλά το λενινιστικό πανό, η πηγή της επιτυχίας του κόμματος είναι η πίστη στον λενινισμό.

      https://youtu.be/ycqZtAwv70o

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου