ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Πέμπτη 22 Απριλίου 2021

Λένιν

                                                     Ομιλία του Λένιν στον Κόκκινο Στρατό

Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Νικολάι Λένιν) γεννήθηκε στις 10/22 Απρίλη του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (κατοπινή ονομασία Ουλιάνοφσκ), που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βόλγα. Ηταν το τέταρτο, στη σειρά, από τα οκτώ παιδιά που απέκτησαν οι γονείς του, αν και δεν έζησαν όλα. Τα δύο πέθαναν πολύ μικρά.

Η αδελφή του Λένιν, Αννα Ι. Ουλιάνοβα - Ελιζάροβα, γράφει στις αναμνήσεις της πως η οικογένεια που μεγάλωσε ο Λένιν ήταν σφιχτοδεμένη και μονιασμένη. «Το οικογενειακό περιβάλλον και οι όροι ανατροφής - σημειώνει - ήταν πολύ ευνοϊκοί για την ανάπτυξη του μυαλού και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Τα παιδικά χρόνια του Βλαντίμιρ Ιλίτς, των αδελφών και των αδελφάδων του πέρασαν πολύ φωτεινά και ευτυχισμένα» 

Το 1887, ήταν έτος στροφής για τον Λένιν. Από το σημείο αυτό και μετά, η επαναστατική του σταδιοδρομία υπήρξε έντονη, ορμητική, με σταθμούς ανεπανάληπτους, που σφράγισαν, όχι μόνον τη ρωσική, αλλά και την παγκόσμια ιστορία του εργατικού κινήματος. Τη χρονιά αυτή, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καζάν και πήρε ενεργά μέρος στο φοιτητικό κίνημα, με αποτέλεσμα, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, να συλληφθεί και να εξοριστεί στο χωριό Κουκούσκινο. Ενα χρόνο αργότερα, επέστρεψε στο Καζάν, αλλά δεν του επιτράπηκε να ξαναφοιτήσει στο πανεπιστήμιο. Προσχώρησε στον επαναστατικό όμιλο του Ν. Ε. Φεντοσέγιεφ κι άρχισε να μελετά έργα του Μαρξ, του Ενγκελς και του Πλεχάνοφ, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί σε συνειδητό πια μαρξιστή.

 Στις παραμονές της πρώτης ρωσικής επανάστασης, καταφέρνει να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τη θεωρία για το κόμμα, ενώ κατά τη διάρκειά της έστρεψε την προσοχή του κυρίως στη θεωρία της επανάστασης και στα καθήκοντα που απέρρεαν απ' αυτήν. Μετά την ήττα της επανάστασης, στα χρόνια της αντίδρασης, το κύριο βάρος της δράσης του έριξε στην απόκρουση, με επιστημονικό - μαρξιστικό τρόπο, της αστικής ιδεολογίας που δυνάμωνε την επίδρασή της στην εργατική τάξη και στο κόμμα. Ασχολήθηκε συστηματικά για την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας πάνω στο εθνικό ζήτημα και στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αγωνίστηκε συστηματικά ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό, στο σοσιαλπατριωτισμό, στο σοσιαλσοβινισμό, αλλά και στον πασιφισμό, ενάντια στην προδοσία της Β` Διεθνούς, για την ενότητα των διεθνιστών και τη δημιουργία μιας νέας, πραγματικά προλεταριακής, πραγματικά επαναστατικής Διεθνούς. Μελέτησε την εξέλιξη του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και κατέληξε σε σημαντικά συμπεράσματα, όσον αφορά στο θεωρητικό εξοπλισμό του προλεταριάτου στην πάλη του για την κατάκτηση της εξουσίας. Στην τελευταία φάση της ζωής του, από το 1917 έως το θάνατό του, ο Λένιν πρόσφερε ανεκτίμητο έργο, στο επίπεδο τόσο της θεωρίας, όσο και της πολιτικής πρακτικής, ως ηγέτης της επανάστασης που νικά, ως αρχηγός του πρώτου εργατικού κράτους και καθοδηγητής του κόμματος και των μαζών στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

 Η νίκη του Οκτώβρη δεν ήρθε ξαφνικά. Είχε προηγηθεί μια πολυετής και σύνθετη προσπάθεια θεωρητικής, πολιτικής και πρακτικής επαναστατικής δράσης με επικεφαλής τον Λένιν. Οι μπολσεβίκοι νίκησαν γιατί κατάφεραν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους ως επαναστατικής πρωτοπορίας. Αποτέλεσαν πρωτοπορία σκέψης και δράσης, επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής πολιτικής πράξης.

Ο Λένιν έβαλε τα θεμέλια για τη συγκρότηση του επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου. Με το θεμελιώδες έργο του «Τι να κάνουμε;» (1902), ανέδειξε την ανάγκη σφυρηλάτησης ενός ισχυρού κόμματος, με μέλη συνειδητούς αγωνιστές - μαχητές, που η οργανωτική του συγκρότηση θα αποτυπώνει την πρωτοπόρα επαναστατική ιδεολογία του. Ο Λένιν θεωρούσε το Κόμμα ένα οργανωμένο και πειθαρχημένο σύνολο, που για να γίνει κανείς μέλος του έπρεπε να αποδέχεται το Πρόγραμμά του, να το υποστηρίζει με υλικά μέσα και να συμμετέχει προσωπικά σε μία από τις Κομματικές Οργανώσεις του. Το ζήτημα αυτό αποτύπωνε ουσιαστικά τη διαπάλη για την πολιτική φυσιογνωμία και τη δυνατότητα του Κόμματος να εκπληρώνει το ρόλο του ως επαναστατικής πρωτοπορίας που καθοδηγεί την εργατική τάξη στην ιστορική της αποστολή, όπως αποδείχθηκε και από την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων, που δικαίωσε τις επεξεργασίες του Λένιν.

Ο Λένιν από νωρίς μελετά την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη της τσαρικής Ρωσίας με το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» (Απαντα τ. 3), που γράφτηκε την περίοδο 1896 - 1899, θεμελιώνοντας τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης.Με το ιστορικής σημασίας έργο του «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» αποκαλύπτει την οικονομική και πολιτική ουσία του ιμπεριαλισμού ως του νέου και τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού. Φανερώνει ότι στον μονοπωλιακό καπιταλισμό οξύνονται όλες οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και ταυτόχρονα αναπτύσσεται ολόπλευρα η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, γίνεται η «υλική προετοιμασία» για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής. Στις παραμονές της επανάστασης, το καλοκαίρι του 1917, ολοκληρώνει το «Κράτος και Επανάσταση», τεκμηριώνοντας τη θεμελιώδη μαρξιστική θέση για την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους και την αντικατάστασή του από τα επαναστατικά όργανα εξουσίας της εργατικής τάξης, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Το έργο αυτό είχε κομβική σημασία σε συνθήκες διεκδίκησης της εξουσίας. 

Στις 21 Γενάρη 1924, ώρα 6.50` το βράδυ, ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκόρκι. Η είδηση ήταν αναπάντεχη, όχι τόσο γιατί κανείς δεν ήταν έτοιμος να αποδειχτεί ένα τέτοιο γεγονός ως πραγματικό, αλλά κυρίως επειδή λίγες ημέρες πριν η υγεία του είχε βελτιωθεί αισθητά κι άρχισαν να διατυπώνονται υποθέσεις ότι όλα όδευαν προς την πλήρη ανάρρωση. 

 Ομιλίες του Λένιν 

 Κρούπσκαγια θυμάται 

ΚΚΣΕ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου