Ακορντεόν...

«Είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση, είναι οι τελευταίες δύσκολες μέρες που πρέπει να κάνουμε όλοι μια τελευταία μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτή», δήλωνε χτες η εκπρόσωπος της κυβέρνησης, την ίδια ώρα που ανακοινωνόταν ότι τα νοσοκομεία της Αττικής δεν έχουν πλέον ούτε ένα κενό κρεβάτι ΜΕΘ για ασθενείς με κορονοϊό και ότι το «έμφραγμα» είναι πλέον καθολικό και στις απλές κλίνες Covid!

Γιατί η κυβέρνηση αυτές τις κρίσιμες ώρες δεν ενισχύει το δημόσιο σύστημα Υγείας, δεν επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα χωρίς αποζημίωση, δεν ικανοποιεί τα δίκαια αιτήματα σωματείων και φορέων, αλλά αντίθετα καλλιεργεί προσδοκίες ότι «βγαίνουμε από το τούνελ» της πανδημίας, σφίγγοντας παράλληλα τον κλοιό της «ατομικής ευθύνης» και τρομοκρατώντας με αγριότητα ακόμα και οικογένειες που κάνουν την κυριακάτικη βόλτα τους σε πάρκα;

Πώς ακούγονται μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομικών ότι «το βασικό μας σενάριο είναι από τη μεθεπόμενη βδομάδα να αρχίσει να λειτουργεί με μια κανονικότητα η οικονομία» και γιατί είναι αυτό που προτάσσεται αυτές τις στιγμές;

Γιατί η κυβέρνηση, διατηρώντας ως μοναδικό κριτήριο το «κόστος - όφελος» για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, διαπιστώνει ότι οι περιορισμοί για τη διαχείριση της πανδημίας έχουν αρχίσει να πιέζουν τα δημοσιονομικά του κράτους. Ενός κράτους που δεν σπαταλά ούτε ευρώ πέρα από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η τραγική κατάσταση στο σύστημα Υγείας είναι μάρτυρας αυτής της αλήθειας. Από την άλλη, μεγαλώνουν οι απαιτήσεις των ομίλων για στήριξη της ανάκαμψης των κερδών τους. Κοντοζυγώνει άλλωστε η τουριστική περίοδος, με τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου να ξεδιπλώνουν τα «θέλω» τους.

Την ίδια ώρα, κυβέρνηση και ΕΕ διαμηνύουν ότι τα «εργαλεία» της «επεκτατικής πολιτικής», που αξιοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της πανδημίας, δεν είναι ανεξάντλητα και ότι τα κρατικά και ιδιωτικά χρέη των χωρών αρχίζουν να πιέζουν αισθητά πλέον την ευρωπαϊκή οικονομία.

Με αυτά ως κριτήρια, και όχι τις ανάγκες των βιοπαλαιστών ΕΒΕ και των χιλιάδων εργαζομένων στο λιανεμπόριο, κινείται η κυβέρνηση στην κατεύθυνση του ανοίγματος. Αλλωστε, πολλοί από αυτούς την «επόμενη μέρα» θα κατεβάσουν οριστικά ρολά ή θα βρεθούν χωρίς δουλειά, μόλις διαλυθεί η «ομίχλη» των δήθεν μέτρων στήριξης από τις συνέπειες της πανδημίας. Ενώ είναι οι ίδιοι που θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό της στήριξης στο κεφάλαιο, με νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Επανέρχεται δηλαδή το ψεύτικο δίλημμα που προσπαθούν να περάσουν στο λαό, ότι πρέπει να διαλέξει το ρίσκο στην υγεία του ή το ρίσκο της ανεργίας και των λουκέτων...

Οσον αφορά το «μεγάλο ατού» που προσπαθεί να αξιοποιήσει η κυβέρνηση για να φτιάξει κλίμα εφησυχασμού, αυτό των εμβολιασμών (πίσω από το οποίο προσπαθεί να κρύψει και τις ευθύνες της για την κατάσταση στο σύστημα Υγείας), πρόκειται για μια διαδικασία που έχει ακόμα πολύ δρόμο, αφού εξελίσσονται αργά, η «ανοσία της αγέλης» είναι μακριά, ενώ ορισμένα ζητήματα βρίσκονται ακόμα υπό εξέταση, όπως η επίδραση των μεταλλάξεων στην εξέλιξη της πανδημίας κ.ά.

Προβληματισμό άλλωστε πρέπει να προκαλούν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι ο σχεδιασμός για το άνοιγμα του Τουρισμού θα αλλάξει την προτεραιοποίηση των εμβολιασμών.

Το συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται και απ' αυτές τις εξελίξεις είναι ένα: Τα μέτρα «ακορντεόν» και το «άνοιξε - κλείσε», οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις της κυβερνητικής πολιτικής, έχουν την αιτία τους στη διαχείριση της πανδημίας με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, την οικονομική και δημοσιονομική «σταθερότητα», την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, και όχι τις ανάγκες του λαού, την προστασία της υγείας και της ζωής του.

Κι αυτό ισχύει είτε η κυβέρνηση αποφασίζει το lockdown είτε την άρση του, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, εκεί που «βράζει» ο ιός: Στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα σχολεία και στους άλλους κρίκους υπερμετάδοσης. Χωρίς ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας.