ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2021

54 κρεμασμένοι - 54 κυπαρίσσια


54 κρεμασμένοι - 54 κυπαρίσσια.
Το πιο μικρό ανήκει στον 16χρονο ΕΠΟΝίτη Κώστα Ξυφτίλη

Του Δημήτρη Σέρβου - Δημοσιογράφου

Καθώς πηγαίνουμε για τη Ραφήνα, δεξιά του δρόμου κοντά στο Χαρβάτι, πενήντα τέσσερα κυπαρίσσια υψώνονται γύρω από ένα μνημείο. Κάθε κυπαρίσσι κι ένας κρεμασμένος. Ανάμεσά τους και 12 νεολαίοι. Τα κυπαρίσσια δεν έχουν όλα το ίδιο μπόι. Το ύψος τους είναι ανάλογα της ηλικίας του κρεμασμένου. Υπάρχει κι ένα μικρό, είναι το μικρότερο απ' όλα τ' άλλα. Ανήκει στον Κώστα Ξυφτίλη, ένα 16χρονο ΕΠΟΝίτη, μαθητή της Εμπορικής Σχολής Πειραιά. Ηταν ο μικρότερος. Κάθε χρόνο σαν φτάνουν οι δικοί του στον τόπο του μαρτυρίου, το ξεχωρίζουν από μακρυά για να τους θυμίζει, όχι μόνο τη θυσία, αλλά και τα ανθρωπόμορφα τέρατα, τους κακούργους της Ειδικής Ασφάλειας Πειραιά.

...Ξημέρωνε η 2 Ιουνίου 1944. Η συνοικία του Αγίου Δημητρίου στα Ταμπούρια του Πειραιά είναι ζωσμένη από Γερμανούς και ταγμασφαλίτες. Οι ριπές απ' τα πολυβόλα και τις τουφεκιές σκορπάνε τον τρόμο στην εργατοσυνοικία του Πειραιά. Οι άντρες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και προσπαθούν να βρουν διέξοδο, να φύγουν απ' τον κλοιό. Οι μανάδες ψάχνουν να βρουν κρυψώνες για να βάλουν τα παιδιά τους. Χρησιμοποιούν τα κοτέτσια, ακόμα και τα πηγάδια κατεβάζοντας τα παιδιά στο βάθος με το μαγγάνι.

Ομως η «επιχείρηση» από τους Γερμανούς και τις ομάδες της Ειδικής Ασφάλειας, είναι καλά οργανωμένη. Ο κατάλογος με τα ονόματα των παιδιών που θα συλλάβουν καθώς και οι διευθύνσεις των σπιτιών τους έχει πολύ έγκαιρα συνταχτεί. Είναι συνολικά 12 νέοι, όλοι μέλη του συνοικιακού τμήματος της ΕΠΟΝ, δοσμένοι στο πατριωτικό καθήκον για το διώξιμο του κατακτητή και μετά για την ανοικοδόμηση της χώρας μας, τότε που ο λαός θα έχτιζε μια καινούργια ζωή, ζυμωμένη με γέλιο, με ειρήνη, με πολιτισμό.

Αυτά ήταν τα όνειρα των 12 ΕΠΟΝιτών που ανήκαν οργανωτικά στον ίδιο τομέα με τους ΕΠΟΝίτες της Αμφιάλης, της Αγίας Σοφίας και των Ταμπουριών. Μα οι Γερμανοί κατακτητές και οι συνεργάτες τους της Ειδικής Ασφάλειας Πειραιά, είχαν άλλους σκοπούς.
Είχαν διαπιστώσει ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας σ' αυτές τις εργατοσυνοικίες είχε φουντώσει κι έπρεπε να ανακοπεί, να χτυπηθεί. Τα ευχάριστα μηνύματα απ' τα πολεμικά μέτωπα ξεσήκωσαν τους ΕΠΟΝίτες.

Απ' τη μια τα χτυπήματα που δέχονταν οι κατακτητές απ' τον ΕΛΑΣ στο εσωτερικό της χώρας, απ' την άλλη η υποχώρηση των χιτλερικών μπροστά στην ορμή του Κόκκινου Στρατού κι ακόμη το αναμενόμενο άνοιγμα του «δευτέρου μετώπου» με απόβαση στις βορειοδυτικές ακτές της Ευρώπης, ανέβαζε και δικαιολογημένα, το ηθικό του λαού μας. Παράλληλα όμως φούντωνε και η τρομοκρατία, οι συλλήψεις, οι εκτελέσεις.
Στη συνοικία του Αγίου Δημητρίου στον ομώνυμο δρόμο και στον αριθμό 115 ήταν το μικρό σπιτάκι του Κώστα Ξυφτίλη. Αυτό ήταν και ο πρώτος στόχος των επιδρομέων. Ο ομαδάρχης της Ειδικής Ασφάλειας, Μπουγιούρης, ενωμοτάρχης της Χωροφυλακής έχει «χρεωθεί» τον Κώστα.

Παραβιάζοντας την ξύλινη πόρτα του σπιτιού και πριν προλάβει να πηδήξει ο Κώστας απ' το παράθυρο στον πίσω δρόμο, ο ταγματασφαλίτης ορμάει ανήμερο θεριό τον βουτάει και τον παραδίνει στους Γερμανούς.

Από κείνη τη στιγμή τα ίχνη του Κώστα χάνονται. Μαζί χάνονται και τα ίχνη των 11 άλλων ΕΠΟΝιτών της ίδιας συνοικίας... Πέρασε σχεδόν ένας μήνας απ' τη σύλληψή τους. 21 Ιούλη 1944. Οι εφημεριδοπώλες διαλαλούν στους δρόμους «Απόπειρα κατά του Χίτλερ!...».
Στην πρώτη σελίδα του «Ελεύθερου Βήματος» και των «Αθηναϊκών Νέων», όπως τότε κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες του Λαμπράκη προκειμένου να μη χάσουν τα κέρδη, ένα μονόστηλο γράφει:
«Προς επιβολήν αντιποίνων απηγχονίσθησαν χθες οι κάτωθι κομμουνιστές...».
Ακολουθούν 54 ονόματα πατριωτών. Σ' αυτά συγκαταλέγονται και τα ονόματα των 12 ΕΠΟΝιτών που είχαν συλλάβει οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους στο μπλόκο της 2 Ιουνίου 1944 στη συνοικία του Αγίου Δημητρίου του Πειραιά.
  

Αριστερά ο Π. Καργάκος 17 χρόνων και ο Κώστας Ξυφτίλης 16 χρονών

που τους κρέμασαν με καλώδιο στο Χαρβάτι



Ηταν οι:
Πέτρος Καργάκος, 17 χρόνων.
Ηλίας Λαμπρινίδης, 24 χρόνων.
Γιάννης Μουτσάτσος, 22 χρόνων.
Δημήτρης Μουτσάτσος, 19 χρόνων (αδέλφια).
Στέλιος πολίτης, 19 χρόνων.
Κώστας Τσαπατσάρης, 18 χρόνων.
Αντώνης Ραυτόπουλος, 19 χρόνων.
Βασίλης Φραγκούλης, 17 χρόνων.
Ηλίας Γρηγοράκης, 17 χρόνων.
Πανταζής Φούτας, 23 χρόνων.
Γιώργος Τριανταφύλλου, 22 χρόνων.
Κι ο πιο μικρός: Κώστας Ξυφτίλης, 16 χρόνων.


Πέρασε από τότε πάνω από μισός αιώνας και το μνημείο στο Χαρβάτι το έχουν δει χιλιάδες και χιλιάδες κόσμος. Λίγοι, πολύ λίγοι, γνωρίζουν ότι εκεί ανάμεσα στους 54, κρεμάστηκαν με καλώδιο και 12 νεολαίοι ΕΠΟΝίτες, γιατί αγάπησαν τη λευτεριά και τη ζωή.

Το κράτος αδιαφορεί για το μνημείο που έφτιαξαν και συντηρούν όλα αυτά τα χρόνια οι συγγενείς των κρεμασμένων. Αυτά τα μνημεία «ενοχλούν» το κράτος και την εξουσία γιατί δεν θυμίζουν μόνο τη θυσία των ΕΠΟΝιτών, αλλά και ξεσκεπάζουν το προδοτικό και εγκληματικό ρόλο των συνεργατών των κατακτητών που δεν τιμωρήθηκαν αλλά αντίθετα συνταξιοδοτήθηκαν... ως αντιστασιακοί!

Για τις οικογένειες των 54 πατριωτών, ανάμεσα στους οποίους ήταν μέλη και στελέχη της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ, όπως και των 12 ΕΠΟΝιτών δεν υπάρχει από το επίσημο κράτος, ούτε καν ηθική αναγνώριση της θυσίας, των ανθρώπων τους.


εκτελέσεις

Πηγή: Περιοδικό "Εθνική Αντίσταση" 4-5-6/1998

3 σχόλια:

  1. Η πείρα διδάσκει

    Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.

    Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

    Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.

    Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).

    Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).

    Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).

    Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:

    «Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».

    Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).

    Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
    Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. .....Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/...... Χρειαζόταν ΕΑΜ και ΕΠΟΝ Κοινωνική συμμαχία χωρίς να διαλυθεί η ΟΚΝΕ που θα συνδύαζε Απελευθερωτικό Ταξικό αγώνα κάνοντας όλους τους ΕΛΙΓΜΟΥΣ που χρειαζόταν και στην πορεία του 1944 θα αντιμετώπιζε Τάγματα και οργανώσεις γέφυρα ΕΔΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑ ενιαία τσακίζοντας τους και διεκδικώντας της εξουσία την στιγμή που αποχωρούν οι Γερμανοί απο την χώρα Σεπτέμβρης Οκτώβρης 1944 σε επαναστατικές συνθήκες και με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό. Δυστυχώς η ...λαοκρατίας... ευρωκομουνισμός.... κατέστρεψαν τα πάντα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ....Απ' τη μια τα χτυπήματα που δέχονταν οι κατακτητές απ' τον ΕΛΑΣ στο εσωτερικό της χώρας, απ' την άλλη η υποχώρηση των χιτλερικών μπροστά στην ορμή του Κόκκινου Στρατού κι ακόμη το αναμενόμενο άνοιγμα του «δευτέρου μετώπου» με απόβαση στις βορειοδυτικές ακτές της Ευρώπης, ανέβαζε και δικαιολογημένα, το ηθικό του λαού μας. Παράλληλα όμως φούντωνε και η τρομοκρατία, οι συλλήψεις, οι εκτελέσεις....... Οι Δυτικοί Καπιταλιστές έκαναν απόβαση στην Νορμανδία τον Ιούνη του 1944 όταν ο Κόκκινος Στρατός ήταν στην Κεντρική Ευρώπη. Ετρεχαν προς το Βερολίνο να σώσουν ότι προλάβουν για τον Καπιταλισμό με τους Γερμανούς Στρατηγούς να ανοίγουν το Μέτωπο στην δύση πολεμώντας με λύσσα στην Ανατολή. Σε αυτή την βάση προσπαθούσαν να σκοτώσουν τον Χίτλερ. Με την συμφωνία της Πορτογαλίας το 1944 οι Αγγλοι άφησαν τους Γερμανούς να αποχωρούν ανενόχλητους απο τα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Τους χρειαζόταν στις επερχόμενες μάχες ενάντια στον κόκκινο στρατό στα Βαλκάνια. Με την ίδια συμφωνία οι Γερμανοί έμειναν στην Κρήτη μέχρι της 9 Μάη του 1945 και την επομένη με την συμφωνία της Κνωσού παρέμειναν μέχρι τα μέσα Ιούλη. Ενας καθαρά ταξικός πόλεμος δυστυχώς ...μονόπλευρος.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου