Το πρόγραμμα σπουδών ενός Τμήματος Πολιτικών Επιστημών κάθε άλλο παρά ουδέτερο είναι. Η έννοια πολιτική επιστήμη είναι εξάλλου εξαιρετικά εύπλαστη και ουδεμία σχέση με την πολιτική έχει. Τα ιερά τέρατα της σύγχρονης αστικής πολιτικής, ο Βίσμαρκ, ο Τσώρτσιλ, ο Ρούσβελτ, ο Ντε Γκωλ, ο Κίσινγκερ ή ο ημέτερος Ελευθέριος Βενιζέλος δεν σπούδασαν πολιτικές επιστήμες και μάλλον θα αντιμετώπιζαν τον όρο με σκωπτική διάθεση. Αντίθετα σπούδασαν, όλοι σχεδόν, ιστορία και οι περισσότεροι από αυτούς συνέγραψαν έργα ιστορίας, μερικά από αυτά εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ οι νέες χρηστικές κατευθύνσεις ξεκίνησαν πριν από μερικά ακαδημαϊκά χρόνια. Εμφανίστηκαν μαθήματα όπως, Θεωρίες για τον ολοκληρωτισμό, όπου ο ολοκληρωτισμός ήταν ο εξής ένας: Ο σταλινισμός και η Σοβιετική Ενωση. Το μάθημα αναλωνόταν σε περιγραφές εγκλημάτων των μπολσεβίκων και όσων τους ακολούθησαν ξεπερνώντας ενίοτε και τις σχετικές ψυχροπολεμικές ιστορίες. Οταν ο υπογράφων το παρόν σημείωμα, καθηγητής του Τμήματος, διαμαρτυρήθηκε για το περιεχόμενο του μαθήματος και ζήτησε να παρέμβει σε αυτό, η Γενική Συνέλευση του Τμήματος - κυριαρχούμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ - προχώρησε με ψήφισμα σε καταγγελία εναντίον του για «κατάλυση της ακαδημαϊκής ελευθερίας»!
Στο μεταξύ διάστημα τα μαθήματα για το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ποικιλότροπες αξίες της «δυτικής δημοκρατίας» πολλαπλασιάστηκαν. Σε μάθημα για τους «Διεθνείς Οργανισμούς» επίμονα διδάσκεται ότι τέτοιοι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης και, φυσικά, το ΝΑΤΟ. Είναι γνωστό ότι η αντιφασιστική - ενάντια στον Αξονα - συμμαχία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετεξελίχθηκε στον γνωστό ΟΗΕ μετά το τέλος του πολέμου. Το ΝΑΤΟ όμως, ως συμμαχία, δεν έχει ακόμα κερδίσει τον πόλεμο κατά των εχθρών του - της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν ή όποιου άλλου - σε τρόπο ώστε να αναδειχθεί σε «Διεθνή Οργανισμό». Οπως ειρωνικά παρατήρησε συνάδελφος, το Τμήμα των Πολιτικών Επιστημών αποδεικνύει έτσι ότι προηγείται του καιρού του!
Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάζονται, μέσα από διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και συνεργασίες, οι δυνατότητες επιλογής μαθημάτων σε άλλα ιδρύματα, ελληνικά ή ξένα, με παρονομαστή αναγκαστικά τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Το προβλεπόμενο στο αστικό Σύνταγμα, στους νόμους και τους κανονισμούς εδάφιο περί ελληνικής γλώσσας ως γλώσσας των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και σπουδών ακυρώνεται έτσι στην πράξη. Πολύ σύντομα η αγγλική γλώσσα θα είναι τουλάχιστον ισότιμη, αν όχι υπέρτερη της ελληνικής.
Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν είχαν το δικό τους ενδιαφέρον. Το εργατικό κίνημα, υποστηρίχθηκε, είναι ένα από τα πολλά κινήματα που γεννιούνται στον σημερινό κόσμο. Δεν υπάρχει λόγος να διδαχθεί διαφορετικά από τη γενική περί κινημάτων ύλη: Αυτή που περιλαμβάνει τα δικαιώματα των φαλαινών, των αρκούδων αλλά και των πορτοκαλί επαναστάσεων. Σε τελευταία ανάλυση, σε περασμένο εξάμηνο το μάθημα για το εργατικό κίνημα έγινε προσπάθεια να εκτραπεί προς την αόριστη - ανώδυνη - ανθρωπολογία. Η κατάργησή του είναι οπωσδήποτε ένα βήμα πιο ειλικρινές...
Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας και συγγραφέας
Ο Σεχτάρ ο Τρομερός δίνει γραμμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά πολύ καλό το άρθρο
ΔΣΕ
Την Καλημέρα μου σε όλους. Πραγματικά πολύ καλό και αποκαλυπτικό για τα ....παιδιά.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΜ’ όλον το σεβασμό προς τον Γιώργο Μαργαρίτη που εκτιμώ απεριόριστα και τα βιβλία του οποίου με μεγάλη επιμέλεια διαβάζω, ας μου επιτραπεί να αντιτείνω ότι πολιτική επιστήμη ως επιστημονικός κλάδος πράγματι υφίσταται όπως έχει ήδη από την αρχαιότητα αποδείξει ο Αριστοτέλης με τα «Πολιτικά» του (το περί των «ιερών τεράτων» της πολιτικής που δεν είχαν σπουδάσει πολιτικές επιστήμες δεν είναι, βέβαια, επιχείρημα, ενώ, για να σχολιάσω κι ένα άλλο υπονοούμενο του Γ. Μαργαρίτη, ο κλάδος της κομμουνιστικής ανθρωπολογίας κι αυτός υπάρχει κι έχει θεμελιωθεί από τους Μαρξ και Ένγκελς στη «Γερμανική Ιδεολογία», ειδικά στην αντιπαράθεση με τις αντιλήψεις του Μαξ Στίρνερ στο δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος του έργου που εξακολουθεί να μην τυχαίνει και στην Ελλάδα και διεθνώς της δέουσας προσοχής). Το πρόβλημα βρίσκεται στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πολιτικής επιστήμης (ή, αν θέλετε, πολιτικών επιστημών) που είναι ακραιφνώς ταξικά και τα οποία η αστική τάξη στην ιμπεριαλιστική περίοδο της παρακμής της καταχράται και μεταμορφώνει σε δύσπεπτη, χυδαία και κατάφωρα επιθετική αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Η πολιτική επιστήμη δεν έρχεται σε αντίθεση με την ιστορική, άλλο αν η ιστορική έχει αντικειμενικά την πρωτοκαθεδρία, όπως και πάλι έχει αποδείξει ο Αριστοτέλης. Βέβαια, η αμφισβήτηση από την πλευρά των μαρξιστών-λενινιστών κοινωνικών επιστημόνων κάποιων σχετικά «μοντέρνων» επιστημονικών κλάδων ως καθαυτό επιστημονικών κλάδων όπως λόγου χάρη της κοινωνιολογίας σοβεί τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 κι εδώ αξίζει οπωσδήποτε να αναφερθεί η διαμάχη στην ΕΣΣΔ κατά την εποχή της συγκρότησης της Ακαδημίας Επιστημών του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους: όλοι δεν ήταν έτοιμοι να δεχθούν την κοινωνιολογία, ένθερμος υποστηρικτής της οποίας υπήρξε τότε ο Μπουχάριν, ως αυτόνομο κλάδο. Το ζήτημα δεν είναι φορμαλιστικό, αλλά ουσιαστικό κι εξαρτάται κύρια και βασικά από το περιεχόμενο. Γι’ άλλη μια φορά βγαίνει και στη συγκεκριμένη περίπτωση στην επιφάνεια η νεοελληνική καθυστέρηση και στον τομέα της μαρξιστικής-λενινιστικής επιστημολογίας, έναν τομέα για τη διαμόρφωση του οποίου οφείλουν να γίνουν ακόμα πάρα πολλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νεοελληνικής καθυστέρησης που σε τελευταία ανάλυση αντανακλά το γενικό χαμηλό επίπεδο μαρξιστικής-λενινιστικής κατάρτισης το οποίο επικρατεί στην Ελλάδα, αποτελεί κι ο Σεχτάρ ο Τρομερός που επικαλέστηκε τακτικός αναγνώστης του παρόντος ιστολογίου. Ο Σεχτάρ, πέρα από το ταξικό του ένστικτο και το πώς το εκφράζει αυτό καθώς και συχνές, αυτό πρέπει να το του αναγνωρίσει κανείς, εύστοχες κρίσεις και τοποθετήσεις σπάνια εμβαθύνει στην ιδεολογική αντιπαράθεση, με αποτέλεσμα οι απόψεις του σε τομείς που δεν κατέχει επαρκώς να είναι ή ξώφαλτσες ή εντελώς αντίθετες προς το πνεύμα και το γράμμα του επιστημονικού κομμουνισμού, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις τοποθετήσεις του σε ζητήματα πολιτισμού. Πιστεύω ότι αναφορικά με το ζήτημα του πολιτισμού οι αποφάσεις του τελευταίου συνεδρίου του ΚΚΕ δίνουν τη σωστή γραμμή υπογραμμίζοντας και τις δυσκολίες και το πόσα πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα. Και για να κλείσω θα υπενθυμίσω μιαν παλιά αγγλική παροιμία που, πιστεύω, ισχύει για όλους μας και εμένα συμπεριλαμβανομένου στην προσπάθεια μας να αρθρώσουμε αξιόλογο για τους δύσκολους καιρούς μας επιστημονικό μαρξιστικό-λενινιστικό λόγο: Το να χτυπάει κανείς με το σφυρί στο αμόνι δεν τον κάνει αυτόματα και σιδερά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμματικός
Γραμματικέ, η κριτική βοηθάει, ιδίως τους μη "μπασμένους" σε έναν επιστημονικό κλάδο η πεδίο, όταν είναι συγκεκριμένη και σαφής. Δεν κατάλαβα που διαφωνείς με το άρθρο του Γ. Μ. Κάντο πιο λιανά, μια και δημοσιεύτηκε στον "Ρ".
ΔιαγραφήΓια το προσωπικό μου ζήτημα, που έθιξες γενικόλογα, δε με πολυκόφτει, αν κι εδώ θα με ενδιέφεραν πιο συγκεκριμένα πράγματα. Αλλά σαν ανεύθυνος σχολιαστής δεν θεωρώ, πως παίρνω και κανέναν στο λαιμό μου, οπότε μπορείς και να με αγνοήσεις.
....Για το προσωπικό μου ζήτημα, που έθιξες γενικόλογα, δε με πολυκόφτει, αν κι εδώ θα με ενδιέφεραν πιο συγκεκριμένα πράγματα. Αλλά σαν ανεύθυνος σχολιαστής δεν θεωρώ, πως παίρνω και κανέναν στο λαιμό μου, οπότε μπορείς και να με αγνοήσεις..... Δεν μπορεί να σε αγνοήσει Σεχτάρ γιατί η ζημιά που κάνεις στον οπορτουνισμό με τα σχόλια σου είναι τεράστια αποκαλύπτοντας τις υπηρεσίες που προσφέρουν στον καπιταλισμό. Τα σέβη μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΣεχτάρ, δεν αγνοώ και δεν πρόκειται να αγνοήσω κανένα, όσο «ασήμαντος» κι αν είναι, αρκεί να προσπαθεί να αρθρώσει αξιόλογο μαρξιστικό-λενινιστικό λόγο κι όχι να αντιγράφει, να μηρυκάζει, να αναμασάει και να πετάει και κάποιες βρισιές νομίζοντας πως έτσι συμβάλλει στην ιδεολογική πάλη. Επειδή λοιπόν δεν σε κατατάσσω στην τελευταία κατηγορία, γι’ αυτό αναφέρθηκα σε σένα με αφορμή σχόλιο αναγνώστη που σε ήθελε να δίνεις «γραμμή». Κι απ’ αυτή την άποψη, και το ξεκαθάρισα στο σχόλιό μου, θεωρώ και τον εαυτό μου «ασήμαντο».
ΔιαγραφήΤώρα για το άρθρο του Γιώργου του Μαργαρίτη τον οποίο σέβομαι, εκτιμώ και διαβάζω (και φοβάμαι πως πολύ λίγοι απ’ αυτούς που τον επαινούν έχουν μελετήσει έστω κι ένα βιβλίο του) οι ενστάσεις μου αναφέρονται ότι αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της πολιτικής και της ανθρωπολογίας ως επιστημών κι επιστημονικών κλάδων πράγμα που δεν θεωρώ ορθό κι εξήγησα το γιατί. Και η δημοσίευση του κατά τα άλλα πολύ καλού άρθρου του στον «Ρ» δεν εξαιρεί ούτε το άρθρο ούτε τον συγγραφέα του από κριτική, θέσφατα δεν γράφει κανείς.
Πάντως η ιδεολογική πάλη και η ιδίως η δημιουργική αντιπαράθεση στον οπορτουνισμό από τη σκοπιά του επιστημονικού κομμουνισμού απαιτεί πολύ περισσότερα από αναμασήματα και μηρυκασμούς διανθισμένα με αναθεματισμούς και κατάρες. Ή για να το πω λαϊκά (και σοφά!): τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους…
Γραμματικός
https://www.kke.gr/article/Apofasi-toy-18oy-Synedrioy-toy-KKE-gia-to-Sosialismo/ Καλή χώνεψη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΤο Γλέντι με τον οπορτουνισμό θα συνεχιστεί χωρίς έλεος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΗ Επιβεβαίωση Σεχτάρ σε αυτά που σου είπα ήρθε άμεσα δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνο. Ο Καπιταλισμός χρειάζεται άμεσα το νέο οπορτουνιστικό ανάχωμα το ΚΚΕ 30 χρόνια έχει σταματήσει αυτή την ...παραγωγή με αποτέλεσμα να τρέχουν και να μη φτάνουν. Μιλάμε για πραγματική απόλαυση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΓκαγκάριν. Αλλη μία φορά ένα μεγάλο μπράβο που δεν κάνεις λογοκρισία όπως κάνουν αυτοί και τους βάζεις τα σχόλια με αποτέλεσμα καθημερινά να ξεβρακώνονται και να φαίνεται ξεκάθαρα πως πρόκειται για τα χειρότερα κατακάθια της κοινωνίας. Και είναι ...λάθος... να λέμε πως οπορτουνιστές και φασίστες είναι το ίδιο. Οι φορείς των Σοσιαλφασιστικών απόψεων είναι 1000 φορές χειρότεροι απο τους φασίστες. Να είσαι πάντα καλά. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΚι επειδή, Σεχτάρ, ίσως το προηγούμενο σχόλιό μου να ήταν κάπως σύντομο και μπορεί να μη σε κατατόπισε ικανοποιητικά, συμπληρώνω και τα ακόλουθα.
ΔιαγραφήΤη συζήτηση για τη μαρξιστική-λενινιστική επιστημολογία την άνοιξε ουσιαστικά ο ίδιος ο Ι. Β. Στάλιν τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1940 και το έναυσμα το έδωσε το περιεχόμενο μιας σειράς ακαδημαϊκών-πανεπιστημιακών εγχειριδίων που εκδόθηκαν στην ΕΣΣΔ μεταπολεμικά και, πιο συγκεκριμένα, μιας ιστορίας της δυτικοευρωπαϊκής αστικής φιλοσοφίας που είχε συγγραφεί με την επιμέλεια του Σοβιετικού Ακαδημαϊκού Αλεξαντρόφ και την οποία ο Στάλιν είχε υποβάλει εσωκομματικά πρώτα (προσωπικά και στον ίδιο τον Αλεξαντρόφ) και δημόσια μετά (όχι προσωπικά αλλά μέσω προφορικών υποδείξεων) σε δριμεία κριτική ως σχηματική, ανεπαρκή και, σε πολλά σημεία, λανθασμένη. Όμως πραγματική αφορμή για προσωπική, ενεργή και, θα έλεγα, ουσιαστική παρέμβαση του Στάλιν σε ζητήματα μαρξιστικής-λενινιστικής επιστημολογίας έδωσε η μεγάλη δημόσια συζήτηση που πραγματοποιήθηκε από τις στήλες της «Πράβντα» την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1950 σχετικά με το μαρξισμό και τη γλωσσολογία, συζήτηση που κρίθηκε αναγκαία λόγω της εκκρεμούσας αποτίμησης του έργου του Σοβιετικού γλωσσολόγου Μαρρ. Στη συζήτηση που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Στάλιν ύστερα από επιστημονικές διαβουλεύσεις του με σημαντικούς σοβιετικούς γλωσσολόγους για τα κακώς κείμενα της σοβιετικής γλωσσολογίας, πήρε μέρος κι ο ίδιος με τα γνωστά κείμενά του για το μαρξισμό και τα προβλήματα της γλωσσολογίας. Στο πνεύμα, λοιπόν, της συγκεκριμένης συζήτησης ο Στάλιν επικαλέστηκε και τη «Γερμανική Ιδεολογία» των Μαρξ και Ένγκελς δίνοντας σύντομα αλλά εμπεριστατωμένα κάποιες από τις βάσεις της μαρξιστικής-λενινιστικής ανθρωπολογίας. Δυστυχώς οι απόψεις του Ι. Β. Στάλιν για το μαρξισμό και τη γλωσσολογία που μαζί με τα κείμενά του για τα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ θεωρούνται ως η πολιτική-θεωρητική του διαθήκη (για τις κοινωνικές επιστήμες τα πρώτα και για την πολιτική οικονομία τα δεύτερα), αγνοήθηκαν, διαστρεβλώθηκαν και πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων μετά το θάνατό του στη γραμμή των κατευθύνσεων παλινόρθωσης του καπιταλισμού που εισήγαγε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956. Μηδαμινή ήταν η πρόσληψη στην Ελλάδα των απόψεων του Στάλιν για τη μαρξιστική-λενινιστική ανθρωπολογία, ενώ ελάχιστος υπήρξε κι ο προβληματισμός για γλωσσολογικά ζητήματα πέραν ενός δοκιμίου του Π. Ρούσου στο «Νέο Κόσμο» (σε επτά μέρη και πέντε συνέχειες μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου 1951) αναφορικά με το μαρξισμό, τη γλωσσολογία και το ελληνικό γλωσσικό ζήτημα. Το δοκίμιο που βγήκε και σε μπροσούρα την ίδια χρονιά στο Βουκουρέστι, κινείτο, δυστυχώς, σε νεοψυχαρική βάση, ενώ περιείχε κι αρκετές αντιφάσεις και παρανοήσεις. Κάποια σοβαρή συζήτηση που ενδεχομένως θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια της συζήτησης του σχεδίου προγράμματος του ΚΚΕ, διακόπηκε εκ των πραγμάτων κατόπιν των άνωθεν σοβιετικών παρεμβάσεων για ανάκληση του σχεδίου, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την 6η Ολομέλεια του 1956 ό,τι ελάχιστο είχε δημοσιευθεί, «θάφτηκε» και η μπροσούρα θα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να πολτοποιήθηκε.
Κάλλιστα, επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σημαντικές αυτές υποθήκες του Ι. Β. Στάλιν για τη μαρξιστική-λενινιστική ανθρωπολογία, αλλά και τη γενικότερη επιστημολογία, εξακολουθούν να είναι ουσιαστικά άγνωστες στην Ελλάδα, πράγμα που φαίνεται καθαρά από την τοποθέτηση του Γιώργου Μαργαρίτη, στην οποία αρχικά αναφέρθηκα, εξ ου και η σχετική ένστασή μου. Ελπίζω να τα έκανα αρκετά λιανά καθώς μου το ζήτησες.
Γραμματικός
Το 1945 το κόμμα των Μπολσεβίκων βγήκε απο τον πόλεμο κατεστραμμένο λόγω των 5000000 νεκρών Κομμουνιστών με τον συσχετισμό να αλλάζει υπέρ του οπορτουνισμό. Δολοφονία του σ.ΖΝΤΑΝΟΦ το 1948 συνωμοσία με τις άσπρες μπλούζες το 1952 και ο ..θάνατος... του σ. ΣΤΑΛΙΝ 5 του Μάρτη 1953. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΣτις σημειώσεις του ο Βλάσικ εκφράζει τη γνώμη πως οι δολοφονίες του Κίροφ, του στελέχους των σοβιετικών αρχών ασφαλείας Βιατσεσλάφ Μενζίνσκι, το 1934, του στελέχους του μπολσεβίκικου κόμματος Βαλεριάν Κούιμπισεφ, το 1935, και του συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι, το 1936, καθώς και οι απόπειρες δολοφονίας κατά του Στάλιν και του Μόλοτοφ, οργανώθηκαν από το τροτσκιστικό μπλοκ κι ήταν κρίκοι μιας αλυσίδας. «Τα εγκλήματα αυτά έγινε κατορθωτό να αποκαλυφθούν κι έτσι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος από τους εχθρούς της σοβιετικής εξουσίας», διαπιστώνει ο στρατηγός. https://gkagkarin.blogspot.com/2020/12/blog-post_1.html Ανθρακες ο οπορτουνιστικός θησαυρός.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΤο κόμμα των Μπολσεβίκων άλλαξε όνομα σε ...ΚΚΣΕ... το 1952 που για πρώτη φορά πήραν μέρος σε ...ολυμπιάδα. Το 1950 έκαναν ...αποχη... απο τον ΟΗΕ για το θέμα της Κορέας δίνοντας την δυνατότητα στους Καπιταλιστές με επικεφαλής τις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την Σημαία του ΟΗΕ στην Ιμπεριαλιστική επέμβαση ...ΑΥΤΑ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΣυμμετέχουμε στο Αστικό κοινοβούλιο με θέσεις εργατικής λαικής αντιπολίτευσης για όσο οι καπιταλιστές έχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους και ταυτόχρονα παλεύουμε στην Κοινωνική συμμαχία για την ταξική ενότητα του λαού διεκδικώντας προσωρινλ΄ά μέτρα ανακούφισης και να εδραιώνεται στην ιδεολογική πάλη και ζύμωση η πρότασης εξουσίας των Κομμουνιστών για Εξοδο απο την Ε.Ε Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ξήλωμα του καπιταλιστικού κέρδους και δικτατορία του προλεταριάτου. Η θεωρία των πολιτικών μετώπων και σταδίων δεν δικαιώθηκε ποτέ και πουθενά κατέστρεψε τα πάντα. Την Κ.Δ μετά το 1935 και την ΕΣΣΔ μετά το 1953. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή01/08/1951
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακοινώνεται επίσημα η ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ).Το πρακτικό της ίδρυσης της ΕΔΑ συνυπέγραψαν ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, το κόμμα των Αριστερών Φιλελεύθερων (το οποίο και αποχώρησε από την ΕΔΑ το Δεκέμβρη του 1951), το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσαν τη συμμετοχή τους η Ενωσις Δημοκρατικών Αριστερών και η Δημοκρατική Ενωσις. Δίχως να φαίνεται επίσημα, το πρακτικό της ίδρυσης της ΕΔΑ συνυπέγραφε και το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας που από το 1947 είχε κηρυχτεί παράνομο όπως και το ΚΚΕ.
Σχετικά με την ίδρυση της ΕΔΑ, ο Β΄ Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ εκτιμά: «Η επιλογή του ΚΚΕ για τη δημιουργία της ΕΔΑ ήταν λαθεμένη, γιατί αποτελούσε σχήμα συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων και όχι κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης. Η δημιουργία της αντανακλούσε δύο σημαντικά προβλήματα στην πολιτική του ΚΚΕ: 1. Τη λαθεμένη προγραμματική αντίληψη του Κόμματος που ακολουθούσε τη λογική των σταδίων και διαχώριζε το πρόγραμμα σε μίνιμουμ και μάξιμουμ, αντίληψη από την οποία απέρρεε και η λαθεμένη πολιτική συμμαχιών. 2. Την επίδραση των προβλημάτων στρατηγικής στην επεξεργασία και πρακτική για το συνδυασμό της παράνομης και της νόμιμης δουλειάς, έτσι ώστε η αυτοτελής οργάνωση και φυσιογνωμία του Κόμματος να εκφράζεται σε κάθε περίπτωση στο κίνημα, σε όλες τις μορφές της ταξικής πάλης.
Μέρος αυτής της πάλης είναι και να διεκδικεί το Κόμμα την ανοιχτή δημόσια αναγνώριση της δράσης του, ανεξάρτητα από το αν έχει νομιμοποιηθεί από το αστικό κράτος» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
01/08/1936
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία Λ. Μπλουμ ανακοινώνει πως η χώρα του θα παρέμενε ουδέτερη απέναντι στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Αυτός που επλήγη βεβαίως ουσιαστικά από αυτή την κίνηση δεν ήταν παρά η «αδερφή» κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου στη Δημοκρατική Ισπανία, στην οποία απαγορεύτηκε η εξαγωγή όπλων, την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις του Φράνκο είχαν την αμέριστη υποστήριξη της φασιστικής Ιταλίας και ναζιστικής Γερμανίας (αλλά και μιας σειράς μονοπωλιακών ομίλων «δημοκρατικών» χωρών)....... Το 1938 στο Μόναχο παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ ανοίγοντας δρόμο να χτυπήσει την ΕΣΣΔ. Εστελναν όπλα στην Φιλανδία το 1939 όταν χτύπησε την ΕΣΣΔ. Ο ΕΛΙΓΜΟΣ των Λαικών Μετώπων έπρεπε να εφαρμοστεί με γραμμή Κοινωνική Συμμαχία Σοσιαλφασισμός. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα εκτενή αποσπάσματα που παραθέσαμε απ’ αυτό το πολυσέλιδο έγγραφο, όσο και τα προηγούμενα, νομίζουμε πως δεν αφήνουν σε κανέναν αυταπάτες για το ρόλο του ιμπεριαλισμού ακόμα κι όταν φοράει το προσωπείο του «ειρηνικού». Το σε ποιο βαθμό αυτό συνειδητοποιήθηκε, καταπολεμήθηκε ή υιοθετήθηκε συνολικά από το κομμουνιστικό κίνημα της εποχής, είναι κάτι που πρέπει να προκύψει μέσα από παραπέρα μελέτες αντίστοιχων αρχείων και ιστορικών εξελίξεων στις σοσιαλιστικές χώρες.
Το πόσο εκπληκτικά όμως οι εκτιμήσεις, ακόμα και κάποιες αυτούσιες εκφράσεις αυτών των αμερικάνικων εγγράφων συμπίπτουν μ’ αυτές των ρεβιζιονιστών της εποχής, ακόμα και μ’ αυτές των σύγχρονων οπορτουνιστών, ίσως συμβάλλει στο να κατανοήσουν περισσότεροι την ορθότητα της θέσης που το κομμουνιστικό κίνημα έχει υιοθετήσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα, από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτοι απαρνητές και αποστάτες: Κάθε παρέκκλιση από τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και άσχετα από προθέσεις αντικειμενικά μπαίνει στην υπηρεσία του ταξικού αντίπαλου της εργατικής τάξης, στην υπηρεσία του καπιταλισμού.
Ή όπως εκτίμησε το ΚΚΕ, «είτε άμεσα, είτε έμμεσα ο οπορτουνισμός ανοίγει το δρόμο για το αδυνάτισμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Αποτελεί την ιδεολογική βάση για να ευοδωθούν οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού να υποσκάψει και να αδυνατίσει το σοσιαλισμό»[17].
https://www.komep.gr/m-article/918bb6ef-ff2b-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.efsyn.gr/politiki/2803_enas-mensebikos-poy-den-tin-prodose ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Μιλάμε για ΤΣΙΡΚΟ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή01/08/1973
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης. Στο τελευταίο γράμμα της ζωή του, προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ, ο Ν. Ζαχαριάδης θα υπογραμμίζει: «Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Ομως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απ' το κόμμα... Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου... Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να 'χω».
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Ιούλιο του 2011, εκτιμώντας συνολικά και σε βάθος την πορεία και την προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη (στα πλαίσια της συγγραφής του Β’ Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ), ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967, ενώ αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
Μεταξύ άλλων εκτιμήθηκε πως «η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή…
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος…
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος…»....... Του χρωστάμε τα πάντα. ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Περίπου δύο μήνες μετά από την Εκκληση της ΚΔ και την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη ως Γραμματέα της ΚΕ, συνήλθε στη Χαλκίδα η 4η Ολομέλεια (δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη του 1931)16, που τοποθετήθηκε με το ίδιο περιεχόμενο σχετικά με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Με την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του κάμπου, με όλα τα τμήματα της ΚΔ που βαδίζουν επικεφαλής της πάλης κατά του καπιταλισμού [...] εμπρός στην πάλη για την επαναστατική διέξοδο από την κρίση, για τον κόκκινο Οχτώβρη στην Ελλάδα, για το σοσιαλισμό»17.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα. Το Δεκέμβρη του 1932 συνήλθε στη Χαλκίδα η 5η Ολομέλεια της ΚΕ, μερικούς μήνες μετά από τη 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ (Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1932). Η τελευταία είχε καθορίσει ως εξής τα καθήκοντα της πάλης των ΚΚ: «…1) ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου 2) ενάντια στο φασισμό και την αντίδραση 3) ενάντια στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στην επέμβαση κατά της Σοβιετικής Ενωσης»19.Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.902.gr/eidisi/politiki/267087/timisan-tin-mnimi-toy-nikoy-zahariadi-me-aformi-ta-48-hronia-apo-ton-thanato Αλύγιστος της ταξικής πάλης ένας πραγματικός Μπολσεβίκος ηγέτης με τα τρία του γράμματα για τον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο απο την απομόνωση της φυλακής την ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ Κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε όλα θα είχαν τελειώσει ...όμορφα ευρωκομουνιστικά... το 1945. Η Προσπάθεια κατάργησης της εγκληματικής θεωρίας των σταδίων στο πρόγραμμα του 1953 είναι δική του. Και τέλος αντιμετώπισε όρθιος μέχρι το τέλος την κτηνωδία στην εξορία σε Μποροβίτσι και Σοργκούτ 1956 1973 απο την οπορτουνιστική 5η φάλαγγα χωρίς να λυγίσει μπροστά τους. ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΚΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφήhttps://www.efsyn.gr/politiki/2803_enas-mensebikos-poy-den-tin-prodose Ο ..Μέγας... ιστορικός της αυγής των ..συντακτών... του σύριζα για τον Αντικομουνιστή Μενσεβίκο Γ.ΠΑΣΑΛΙΔΗ. Αν έγραφε τέτοιες παπάτζες ο Μαργαρίτης θα ήταν ...καλός... για τους Μανιαδάκηδες. Τώρα δεν είναι... Αρα τίτλος τιμής για τον καθηγητή. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια να ευχαριστήσω το Κεντρίστικο οπορτουνιστικό βαρίδι του Κάουτσκι τον Μανιαδάκη για τα καλά του λόγια. Είναι τίτλος τιμής και πυξίδα για κάθε Κομμουνιστή πρόβλημα υπάρχει όταν σταματήσουν να Σκούζουν. Με τους φορείς των οπορτουνιστικών απόψεων δεν κάνουμε ποτέ ..δημιουργική... ιδεολογική αντιπαράθεση. Κάνουμε ανοιχτή πολεμική γιατί είναι τα χειρότερα φίδια του καπιταλισμού. Στους απλούς ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν απο αυτό τον Καρκίνο δείχνουμε απεριόριστη ανεκτικότητα τους δίνουμε το χέρι όταν σηκώνονται και τους δείχνουμε τον δρόμο της κοινωνικής συμμαχίας για ταξικό αγώνα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/epikairotita/2747-kaysonas-skandalodis-metaxeirisi-se-elegxo-parodia Ο Εγκάθετος των Εφοπλιστών στην ΠΕΝΕΝ Τζανετακιστής Νταλακογεώργος στην σελίδα των Μανιαδάκηδων τον έπιασε δήθεν ο πόνος για τους Ναυτεργάτες ενώ στηρίζει τον καπιταλισμό με λύσσα. Οπορτουνιστική 5η Φάλαγγα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://gkagkarin.blogspot.com/2021/08/blog-post_582.html Είπαμε ...λαοκρατία ευρωκομουνισμός.... κατέστρεψε τα πάντα... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑhttps://www.902.gr/eidisi/politiki/13009/arthra-karmpon-me-omologimena-kai-anomologita-plin-faneraποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ένωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μολότοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Έτσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).
Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στο «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).
Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...
Παρακάτω: Ποια συμπεράσματα βγαίνουν από τις εξελίξεις στην Κύπρο ιδιαίτερα από το Νοέμβρη 2012 και ποια γραμμή επιβεβαιώνεται; Εκείνη που υποστηρίζουν ή η θέση του ΚΚΕ για το ότι είναι αδύνατο να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις, όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές και η εξουσία είναι αστική; Κουβέντα δεν έχει γραφτεί για τις εξελίξεις στην Κύπρο στα άρθρα - καρμπόν.
Ακόμα: Ποια συμπεράσματα βγάζουν από τον λεγόμενο κοινοβουλευτικό δρόμο «για το πέρασμα στο σοσιαλισμό», που χαντάκωσε τελείως τα ΚΚ, δρόμο που προτείνουν, υπεραμυνόμενοι και σήμερα της «μεταβατικής κυβέρνησης» που κατά τη γνώμη τους πρέπει το ΚΚΕ να επιδιώξει; Απλούστατα, δεν βγάζουν κανένα συμπέρασμα..... Καλή χώνεψη Μανιαδάκη. ΑΘΑΝΑΤΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο πανόραμα στοιχείων που προσφέρουν ιστορική πείρα
Η παρούσα έκδοση κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί πλεονασμός, επειδή έχουν εκδοθεί τα Δοκίμια του ΚΚΕ και κομματικά ντοκουμέντα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η Ανακοίνωση για τα 50χρονα της επιβολής της στρατιωτικής χούντας το 1967, η ειδική έκδοση για την περίοδο της δικτατορίας. Προσφέρει ένα μεγάλο πανόραμα στοιχείων που βοηθούν στην πιο αναλυτική τεκμηρίωση των συμπερασμάτων που κατέληξε το Κόμμα στα δύο Δοκίμια. Κυρίως, προσφέρει πολύτιμη ιστορική πείρα που απαντά στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν ένα ΚΚ, που ποτέ δεν εγκατέλειψε την πίστη του στον μαρξισμό - λενινισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό, την αναγκαιότητα της πάλης για τον σοσιαλισμό, την υπεράσπιση της παγκόσμιας προσφοράς του στον 20ό αιώνα, την καταστατική κατοχύρωση των αρχών και κανόνων λειτουργίας του Κόμματος Νέου Τύπου, τελικά δεν απαλλάχθηκε από παρεκκλίσεις και οπορτουνιστική στρατηγική, έως και τη 10ετή αυτοδιάλυσή του.
Αδυναμίες, λάθη και σε ορισμένες περιπτώσεις δυσκολίες να προβλεφθούν όλες οι πιθανές πτυχές απότομων στροφών και εξελίξεων δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν με το «μαχαίρι», όσο και αν ένα ΚΚ έχει δράση ενός αιώνα. Υπάρχουν λάθη, αδυναμίες, που διορθώνονται γρήγορα, που δεν έχουν βαθύτερες επιπτώσεις, αλλά δυστυχώς και λάθη που μπορεί να εξελιχθούν σε αλλοίωση του επαναστατικού του χαρακτήρα, υιοθέτηση οπορτουνιστικών θέσεων, ενώ θεωρητικά δεν έχουν απορριφθεί οι θεμελιακές του αρχές. Τέτοια λάθη βαραίνουν, όπως συνέβη κατά την απελευθέρωση του '44, όταν διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση και η επιρροή του Κόμματος στις μάζες και το κίνημα ήταν στο ζενίθ. Οταν, δηλαδή, αντικειμενικά έμπαινε ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας υπέρ της εργατικής.
Τα Πρακτικά της 18ης Ολομέλειας όπως και τα Πρακτικά της 12ης Ολομέλειας (5 - 15 Φλεβάρη 1968), που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, αποδεικνύουν ότι ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος δεν προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τις διακηρύξεις του. Υλοποιείται στην πράξη από την επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική του την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Υλοποιείται με την εργατική του σύνθεση και την οικοδόμηση σε παραγωγική, παραγωγικο-εδαφική βάση, με την απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών και κανόνων λειτουργίας του. Υλοποιείται με την έμπρακτη ανάπτυξη της διαλεκτικής ενότητας θεωρίας και πράξης, με καθοριστικό ρόλο - στην ενότητα - της θεωρίας, της διαλεκτικής σχέσης οικονομίας και πολιτικής. Η ελλιπής θεωρητική γνώση, ή μη μελέτη των εξελίξεων με βάση τις θεμελιακές θεωρητικές αρχές μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα γέννησης παρεκκλίσεων που οδηγούν σε οπορτουνιστική στρατηγική. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η «σταδιοποίηση» και η πολιτική συμμαχιών
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ 18η Ολομέλεια ήταν καθοριστική για την τελική προετοιμασία του 9ου Συνεδρίου και την ψήφιση ενός Προγράμματος που, παρά τις βελτιώσεις που επέφερε με την κριτική προηγούμενων αποφάσεων, άφησε άθικτο τον κρίσιμης σημασίας πυρήνα του Προγράμματος του 8ουΣυνεδρίου, υιοθετώντας τα δύο στάδια της επαναστατικής διαδικασίας, δηλαδή ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην καπιταλιστική και τη σοσιαλιστική εργατική εξουσία, που δεν αναιρούνταν καθόλου με τη θέση περί διαλεκτικής ενότητας των δύο σταδίων.
Κατά συνέπεια, δεν προσδιορίζονταν με αντικειμενικά ταξικά κριτήρια οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και η στάση του ΚΚΕ απέναντί τους, κυριαρχούσε η λογική των μεταρρυθμίσεων, απουσίαζε ο ρόλος της επαναστατικής κατάστασης.
Το πρόβλημα της στρατηγικής, βεβαίως, δεν αφορούσε μόνο στην 18η Ολομέλεια, αφού τομή στην αλλοίωση της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος αποτέλεσε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του '34, σε μια περίοδο που το Κόμμα μας είχε ξεπεράσει τη «βρεφική» του ηλικία, η μαρξιστική - λενινιστική σκέψη ήταν περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα σε σχέση με το 1918. Το γεγονός ότι η αλλαγή στρατηγικής του ως προς τον χαρακτήρα της επανάστασης οφειλόταν στη γραμμή και την παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δεν αποτελεί απόλυτο δικαιολογητικό παράγοντα, γιατί παρέμενε και παραμένει πάντα η αυτοτελής ευθύνη του κάθε ΚΚ στη χώρα του.
Στα θετικά της 18ης Ολομέλειας ήταν η αναγνώριση ότι υπήρχαν παραβιάσεις κατά την προετοιμασία και οργάνωση του 8ου Συνεδρίου, ότι η σύνθεσή του δεν ήταν αντιπροσωπευτική. Θετικό επίσης στοιχείο ήταν η κατάργηση της προηγούμενης θέσης του Κόμματος για ύπαρξη στην Ελλάδα μη μονοπωλιακής αστικής τάξης. Ενώ δεν απορριπτόταν η θέση για τον ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό, γινόταν η εκτίμηση ότι στην Ελλάδα δεν ήταν αυτός εφικτός, γιατί η αστική τάξη της ήταν εξαρτημένη και υποτελής στις ΗΠΑ και διεπόταν από αντιδραστικές παραδόσεις. Παραγραφόταν, κατά συνέπεια, πέρα από τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για την αστική τάξη από τη στιγμή που πήρε την εξουσία στα χέρια της ανατρέποντας τη φεουδαρχία, και η μέχρι τότε μακρόχρονη πείρα όλων των επαναστάσεων, αστικών και σοσιαλιστικών, πολύ περισσότερο δεν υπολογιζόταν ότι η αστική τάξη δεν παραιτούνταν από την ένοπλη αντεπαναστατική πάλη, τα σαμποτάζ και την υπονόμευση όχι μόνο στις συνθήκες κινδύνου ανατροπής της αλλά και μετά την ανατροπή της στις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οπότε η ταξική πάλη παίρνει άλλη μορφή.
Υπενθυμίζεται ότι η προετοιμασία του Προγράμματος του Κόμματος είχε ξεκινήσει από τη 14η Ολομέλεια (15/4/1970 - 19/4/1970) με συζήτηση στο Σχέδιο του ΠΓ, κάτω από το βάρος κρίσιμων ερωτημάτων των μελών του Κόμματος για το αποκαλούμενο τότε «οργανωτικό κομματικό ζήτημα», δηλαδή τη διάλυση των ΚΟ στην Ελλάδα με Απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ το '58 και το πέρασμα των κομματικών δυνάμεων στην ΕΔΑ. Υπήρξε έντονη απαίτηση, για την ανάληψη ευθυνών από την ΚΕ, που εκλέχτηκε από το 8ο Συνέδριο, και το ΠΓ και για την ανάδειξη των στελεχών του οπορτουνισμού στην ΚΕ και το ΠΓ. Τα ερωτήματα προκλήθηκαν αμέσως μετά την 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ (5/2/1968 - 15/2/1968) που η λήξη της οδήγησε στην οριστική ρήξη με την οργανωμένη φραξιονιστική ομάδα του δεξιού οπορτουνισμού που απέβλεπε στην αυτοδιάλυση του ΚΚΕ, στη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του.
Η 12η Ολομέλεια αποτέλεσε μεγάλο ιστορικό βήμα, αφού διασφάλισε την ιστορική συνέχεια του Κόμματος, όμως δεν συνδέθηκε η πάλη με την οπορτουνιστική ομάδα με το ξεκίνημα, έστω, ενός βαθύτερου προβληματισμού, αφού ο φραξιονισμός αναπτύχθηκε πάνω σε ένα γόνιμο έδαφος, που αφορούσε στη στρατηγική του Κόμματος, ιδιαίτερα την πιο κρίσιμη δεκαετία '40 - '50. Επρόκειτο για επιλογές που οδήγησαν στην 6η Ολομέλεια του 1956, την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (18 - 24/2/1957) και τελικά στην 8η Ολομέλεια (5 - 15/1/1958). Καλή χώνεψη Μανιαδάκη κουράγιο... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.imerodromos.gr/4i-aygoystoy-metaxas-i-archoysa-taxi-vriskei-ton-fasista-tis-ston-filo-toy-gkaimpels/Την ίδια περίοδο, ο Μουσολίνι, διαβλέποντας δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ φασισμού και σοσιαλδημοκρατίας, είχε τονίσει σχετικά: «Στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της βελτίωσης του επιπέδου ζωής των εργατικών τάξεων, οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν απροσδόκητους συμμάχους στα πλαίσια του φασισμού. Η σωτηρία της χώρας δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με την καταστολή της αντίθεσης ανάμεσα στο φασισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά με τη συνδιαλλαγή τους μέσα στο κοινοβούλιο. Είναι πολύ πιθανή μια τέτοια συνεργασία με τους σοσιαλιστές, ιδιαίτερα σε μεταγενέστερο στάδιο, μετά το ξεκαθάρισμα των ιδεών και των τάσεων, βάσει των οποίων δουλεύει τώρα το σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη των αδιάλλακτων και ρεφορμιστών σοσιαλιστών στο ίδιο κόμμα θα γίνει ανέφικτη με τον καιρό. Από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας απορρέει είτε επανάσταση είτε μεταρρύθμιση»3.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μεταξύ, η καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε μέσα στο 1920 συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια, προκαλώντας από τη μια τον τριπλασιασμό των ανέργων και από την άλλη την ολοένα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την ισχυροποίηση των μονοπωλιακών συγκροτημάτων ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας και της χημικής βιομηχανίας. Με την ανοιχτή υποστήριξη της αστικής τάξης και την «ανοχή» της κυβέρνησης Τζ. Τζιολίτι (ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που είχε έρθει τέταρτο στις εκλογές του 1919 με 10,9%) οι φασιστικές συμμορίες πολλαπλασιάστηκαν κι ενέτειναν την τρομοκρατική τους δράση, με επιθέσεις κατά συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων, δολοφονίες πρωτοπόρων εργατών κ.ο.κ.
Στις εκλογές της 15ης Μάη 1921 το Σοσιαλιστικό Κόμμα διατήρησε την πρώτη θέση, με μειωμένα όμως ποσοστά (24,7%), το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε το 4,6% των ψήφων, ενώ το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα μόλις το 0,4%. Τον Τζ. Τζιολίτι διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία ο επίσης σοσιαλδημοκράτης Ι. Μπονόμι (του Ρεφορμιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος), «που στην κυβέρνηση του Τζιολίτι ήταν υπουργός των στρατιωτικών και είχε βοηθήσει ενεργά στη συγκρότηση και στον εξοπλισμό των φασιστικών σωμάτων»4.
Σύντομα, η «συνεννόηση» μεταξύ φασισμού και σοσιαλδημοκρατίας, που είχε «διαβλέψει» ο Μουσολίνι, έγινε πραγματικότητα: «Τον Ιούλιο του 1921 ο πρόεδρος της βουλής Ντε Νικόλα πρότεινε την υπογραφή ενός συμφώνου ειρήνευσης ανάμεσα στους φασίστες και τους σοσιαλιστές… Ο Μουσολίνι και η ηγεσία του σοσιαλιστικού κόμματος δέχτηκαν την πρόταση του Ντε Νικόλα και υπέγραψαν τη συμφωνία» (3 Αυγούστου 1921), με την οποία σοσιαλδημοκράτες και φασίστες δεσμεύονταν ν’ αποφεύγουν τις μεταξύ τους εχθρικές ενέργειες (μεταξύ άλλων, με το «σύμφωνο ειρήνης», το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποκήρυξε όλες τις αντιφασιστικές δράσεις και οργανώσεις, όπως π.χ. η «Arditi del Popolo»5). Η πολιτική της «παθητικής αντίστασης» μετατράπηκε πια σε πολιτική παθητικής συνεργασίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα «ξεσκέπασε τις συνθηκολογικές διαθέσεις των σοσιαλιστών και το δημαγωγικό χαρακτήρα των συνομιλιών για “ειρήνευση”. Τα γεγονότα δεν άργησαν να επαληθεύσουν τη σωστή θέση των κομμουνιστών. Το “σύμφωνο ειρήνης” δεν σταμάτησε την φασιστική τρομοκρατία ούτε και για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα». Συνέτεινε όμως σε μεγάλο βαθμό στον αποπροσανατολισμό, την εξουδετέρωση και τον παροπλισμό σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση Μπονόμι και η κυβέρνηση Φάκτα που την αντικατέστησε το Φλεβάρη του 1922 συνέχισαν την πολιτική Τζιολίτι, συνδράμοντας «με όλα τα μέσα» τις δυνάμεις του φασισμού.6https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ