ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

«Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41»


Η παρούσα μελέτη εξετάζει μια ιδιαίτερα σημαντική περίοδο της ιστορίας του ΚΚΕ. Η σημασία της περιόδου καθορίζεται από την ύπαρξη πυκνών γεγονότων σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Γεγονότων, που αποτυπώνουν βίαιη αλλαγή του συσχετισμού μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, επομένως και την απότομη όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας. Από αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες της περιόδου καθορίζεται και η τεράστια σημασία του υποκειμενικού παράγοντα, άρα και της μελέτης της πείρας του στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ως μέρος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Πρωταρχικά αναδεικνύεται η πείρα από τη στάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ)1 και του ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο, ταυτόχρονα με τα ηρωικά, αλλά και με τα τραγικά, γεγονότα στις γραμμές του. Αναδεικνύεται η σκληρή πάλη του Κόμματος, μέσα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, να διαμορφώσει την πολιτική θέση του, να δείξει την αδάμαστη θέλησή του για δράση, να παρέμβει στις εξελίξεις και να σηματοδοτήσει την παρουσία του, τότε που η δικτατορία Μεταξά διατυμπάνιζε την εξαφάνισή του.

Η παρούσα μελέτη είναι ενταγμένη σε σειρά εκδόσεων που έγιναν και θα γίνουν στην πορεία συμπλήρωσης 100 χρόνων (2018) από την ίδρυση του ΚΚΕ, ακριβώς ένα χρόνο μετά τη συμπλήρωση επίσης των 100 χρόνων από τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία. Αποτελεί βάση στην ιστορική έρευνα της περιόδου, που θα περιλαμβάνεται στο νέο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, Α’ τόμ., του οποίου η επανέκδοση αποτελεί καθήκον του Κόμματος, σύμφωνα με την πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου.

Σημαντικό βοήθημα για την πραγματοποίηση αυτής της μελέτης στάθηκαν τα πολύτιμα υλικά του Αρχείου του ΚΚΕ, που η διάσωση και η αποκατάστασή του άρχισαν πριν 20 χρόνια, μετά από τις πλημμύρες του 1994.

Βασικό τμήμα της παρούσας μελέτης αποτελεί η τοποθέτηση σε μια σειρά αποφάσεις της ΚΔ που αφορούν τη στρατηγική της στα χρόνια του Μεσοπολέμου και μέσα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τις Οδηγίες της προς το ΚΚΕ, οργανικό τμήμα3 της ΚΔ.

Το KKE έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια τη μελέτη της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Μια πρώτη τέτοια απόπειρα έκανε, μερικά χρόνια μετά την αντεπανάσταση του 1989-1991, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος (15-17 Ιούλη 1995), με τα υλικά «Εκτιμήσεις και προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού».

Αργότερα το 18ο Συνέδριο (18-22 Φλεβάρη 2009), με βάση βαθύτερη διερεύνηση που ακολούθησε την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, προχώρησε στην εξαγωγή περισσότερων συμπερασμάτων από την ηρωική πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, ενώ έθεσε ως καθήκον αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί. Η συνέχειά της εκφράστηκε με το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, Β’ τόμ., που εγκρίθηκε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (16 Ιούλη 2011), καθώς και με σειρά βασικών συμπερασμάτων από την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που ενσωματώθηκαν στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ (19ο Συνέδριο, 11-14 Απρίλη 2013).

Κάθε χρόνο η αστική τάξη και τα κόμματα του πολιτικού της συστήματος αξιοποιούν την επέτειο της 28ης Οκτώβρη, στο πλαίσιο της ιδεολογικής επίθεσης που θέλει να αναπαράγει τους δεσμούς ενσωμάτωσης της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού στο σύστημα. Καθόλου τυχαία, τονίζουν τη λεγάμενη «εθνική ενότητα» ως προϋπόθεση της ευημερίας και της προκοπής του λαού, ας συντρίβουν την ίδια στιγμή ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματά του.

Οι αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα ακολουθούν την «πεπατημένη» όλων των αστικών τάξεων. Κρύβουν το γεγονός ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ακολουθήθηκε σε καιρό ειρήνης, αλλά που στον πόλεμο ακολουθείται με τα όπλα. Από τη στιγμή που η πολιτική των κυβερνήσεων συντείνει και υπερασπίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι φυσικό επακόλουθο και ο πόλεμος, στον οποίο θα πάρει μέρος η αστική τάξη, είτε αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη, να είναι πόλεμος ληστρικός, εκμεταλλευτικός, άρα και ξένος με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Καμιά εθνική ενότητα δεν υπήρξε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Υπήρξαν ασφαλώς αυταπάτες στις λαϊκές μάζες, όχι όμως και πραγματική εθνική ενότητα, γιατί αυτή είναι ανύπαρκτη σε μια ταξική κοινωνία. Στο τέλος του ιταλοελληνικού πολέμου φάνηκε δραματικά ποια ήταν η πραγματικότητα.

Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο το ΚΚΕ τοποθετήθηκε με τα τρία γράμματα του τότε ΓΓ της ΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, με τη θέση που διαμόρφωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και στη συνέχεια η ΚΕ η οποία έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Παλιά ΚΕ».

Το Α’ γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που είναι και το περισσότερο γνωστό, έχει ημερομηνία 31 Οκτώβρη 1940, δηλαδή γράφτηκε 3 μέρες μετά την έναρξη του πολέμου και δημοσιεύτηκε στον Τύπο στις 2 Νοέμβρη 1940. Το Β’ γράμμα έχει ημερομηνία 26 Νοέμβρη 1940 και το Γ’ γράμμα 15 Γενάρη 1941. Τα δυο τελευταία δεν είδαν τότε το φως της δημοσιότητας, για τους λόγους που αναφέρονται αναλυτικά στο κείμενο. Και τα 3 γράμματα συντάχτηκαν στις φυλακές της Γ ενικής Ασφάλειας στην Αθήνα, όπου κρατούνταν τότε ο Ν. Ζαχαριάδης.

Στα Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ (5ος τόμ. 1940-1945) περιέχεται μόνο το Α γράμμα3 του Ν. Ζαχαριάδη, ενώ το Β’ και το Γ’ περιλαμβάνονται στο Παράρτημα του ίδιου τόμου4. Αυτός ο πολιτικά λαθεμένος διαχωρισμός θα αρθεί σε νέα έκδοση του συγκεκριμένου τόμου.

Επί πολλά χρόνια στο παρελθόν το ΚΚΕ τοποθετήθηκε εκθειάζοντας το Α γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη και αποσιωπώντας τα άλλα δυο ή κρατώντας αρνητική στάση απέναντι σε αυτά. Το 1956 και για ένα διάστημα μετά, η καθοδήγηση του Κόμματος, που είχε προκύψει από τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας (11-12 Μάρτη 1956), καταδίκασε τον Ζαχαριάδη για το Α’ γράμμα, στο πλαίσιο της γενικότερης καταδίκης του επί 25 χρόνια ΓΓ της ΚΕ. Αργότερα το ΚΚΕ, συνεχίζοντας να κρατά αρνητική στάση στο Β’ και στο Γ’ γράμμα, τοποθετήθηκε εξολοκλήρου θετικά στο Α’ γράμμα, ενώ στην πράξη ακύρωσε την κατηγορία για συνεργασία του Ζαχαριάδη με τον ταξικό εχθρό.

Πριν 4 χρόνια το Κόμμα μας, όπως είναι γνωστό, με ειδική απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (16 Ιούλη 2011) αποκατέστησε επίσημα και πλήρως τον Νίκο Ζαχαριάδη, ακυρώνοντας όλες τις προηγούμενες κομματικές αποφάσεις σε βάρος του.5

Στο πλαίσιο της ακύρωσης όλων των συκοφαντικών κατηγοριών, ανέφερε για τον Ν. Ζαχαριάδη στην εξεταζόμενη περίοδο:

«Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές, που τον μετέφεραν στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης “Νταχάου”, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.»6

Υπογράμμισε το γεγονός ότι ο Ζαχαριάδης πρωτοστάτησε στη δημιουργία και δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946-1949), την κορυφαία έκφραση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Ακόμα, εξήρε την ακλόνητη επιμονή του στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Ακόμα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτίμησε τη σημαντική συμβολή του Ν. Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936.

Άγνωστη στο πλατύ αναγνωστικό κοινό εξακολουθεί να παραμένει η ύπαρξη και η δράση της «Παλιάς ΚΕ» (1939-1941). Με την παρούσα εργασία η «Παλιά ΚΕ» αντιμετωπίζεται αντικειμενικά, όχι μόνο ως προς την αναγνώριση της ανιδιοτέλειας και συνολικά της κομματικής ακεραιότητας όλων των μελών της, συμπεριλαμβανομένου και του Μήτσου Παπαγιάννη -κάτι που έχει γίνει στην πράξη εδώ και χρόνια- αλλά και ως προς τις πολιτικές θέσεις της για τον πόλεμο.

Πολλά γράφονται από κατά καιρούς αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, διαγραμμένους λόγω συστηματικής και ομαδοποιημένης έκφρασης των διαφωνιών τους σχετικά με το Πρόγραμμα και τις θέσεις του Κόμματος, αλλά και σε κρίσιμα ζητήματα της ιστορίας του. Επιχειρώντας συνειδητά να σπείρουν την αμφισβήτηση και να υπονομεύσουν την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, ακριβώς επειδή επιδιώκουν μία πολιτική σύμπραξης με αστικές (σοσιαλδημοκρατικής χροιάς) δυνάμεις, επιδίδονται σε συκοφαντίες, όπως ότι το ΚΚΕ αποστασιοποιείται και βάλλει ενάντια στις ένδοξες στιγμές της ιστορίας του και της ΚΔ.

Σκόπιμα αποσιωπούν ότι:

«Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα που θεωρεί ως ανάγκη και έχει τις προϋποθέσεις να μελετάει επιστημονικά την ιστορία του. (…) Η δυνατότητα και η ικανότητα ενός ΚΚ να μελετά την ιστορία του αποτελεί στοιχείο της ανάπτυξής του, εφόσον η μελέτη της συγκροτεί διαδικασία συνειδητοποίησης των λαθών, των παραγόντων που οδήγησαν σε αυτά και εξαγωγής συμπερασμάτων, με σκοπό να γίνει πιο διεισδυτική και αποτελεσματική δράση του ΚΚ στην οργάνωση της ταξικής πάλης για την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με αυτή την έννοια γίνεται διαδικασία έμπνευσης για συνειδητή ηρωική δράση, ιδιαίτερα από τις νέες γενιές των κομμουνιστών.»7

Η προσέγγιση από το ΚΚΕ της ιστορίας του και συνολικά της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αντιμάχεται το μηδενισμό και τη λαθολογία που μετέρχεται ο ταξικός εχθρός και οι οπορτουνιστές. Ταυτόχρονα, αντιμάχεται και τον οπορτουνιστικό εξωραϊσμό που συνοδεύεται από αδυναμία και άρνηση εξαγωγής διδαγμάτων, χαρακτηριστικά που εκ των πραγμάτων επίσης βοηθούν τον ταξικό εχθρό.

 Πρόλογο του βιβλίου «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41» του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2015)

39 σχόλια:

  1. [Ένα από δύο]

    Γκαγκάριν, ξέχασες τις παραπομπές:

    Παραπομπές

    1. Η Κομμουνιστική Διεθνής ιδρύθηκε στη Διεθνή Κομμουνιστική Συνδιάσκεψη που συγκλήθηκε στη Μόσχα με πρωτοβουλία του Πανρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι), στις 2 Μάρτη 1919. Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 50 αντιπρόσωποι κομμουνιστικών και «αριστερών σοσιαλιστικών οργανώσεων» από 21 χώρες, που είχαν διαφωνήσει με την προδοτική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων της Β΄ Διεθνούς (1889–1914) κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της στάσης των οργανώσεων και των κομμάτων, που συμμετείχαν στο 1ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είχαν διαδραματίσει η προπολεμική διαπάλη στους κόλπους της Β΄ Διεθνούς, η στάση του κόμματος των Μπολσεβίκων, η Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και η στάση των σοσιαλδημοκρατών απέναντι στη γερμανική προλεταριακή επανάσταση (1918–1919). Το 2ο Συνέδριο της ΚΔ, προσπαθώντας να αποτυπώσει σε επίπεδο αρχών και οργανωτικής συγκρότησης το διαχωρισμό από τη σοσιαλδημοκρατία, υιοθέτησε 21 όρους ως προϋποθέσεις για την αποδοχή ενός κόμματος από την Κομμουνιστική Διεθνή. Οι 21 όροι της ΚΔ περιλάμβαναν την αποδοχή της αναγκαιότητας επαναστατικής κατάκτησης της δικτατορίας του προλεταριάτου, την προσαρμογή των προγραμμάτων των κομμάτων υπό την επίβλεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ (ΕΕΚΔ) και τη μετονομασία τους, τη λειτουργία των Κομμουνιστικών Κομμάτων στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της υπαγωγής των βουλευτών και όλων των προπαγανδιστών στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, την εκδίωξη από τα Κομμουνιστικά Κόμματα των μεταρρυθμιστών (ειδικότερα στις χώρες όπου τα ΚΚ δρούσαν σε συνθήκες σχετικής νομιμότητας), τη δημιουργία νόμιμου και παράνομου κομματικού μηχανισμού, την πρωτοπόρα δράση στα εργατικά συνδικάτα, την κομματική δραστηριοποίηση στους κόλπους του αστικού στρατού, τη δράση στους φτωχούς αγροτικούς πληθυσμούς, τη διακοπή των σχέσεων με τους «αριστερούς» και «δεξιούς» σοσιαλδημοκράτες και την αποκάλυψη του ρόλου τους, την καταδίκη της αποικιοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας εναντίον της ΕΣΣΔ. Η Κομμουνιστική Διεθνής στη συνέχεια λειτούργησε ως ένα διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα, οι αποφάσεις του οποίου ήταν δεσμευτικές για κάθε Κόμμα-τμήμα της, ενώ παράλληλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα συνενώνονταν και σε περιφερειακό γεωγραφικό επίπεδο, συγκροτώντας τους Τομείς της ΚΔ. Ένας τέτοιος Τομέας ήταν η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ΒΚΟ) (1920–1931), στην οποία εντάσσονταν το ΚΚΕ και τα ΚΚ Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και Ρουμανίας.

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. [Δύο από δύο]

    2. Το Α΄ Εθνικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) (31 Μάη–5 Ιούνη 1919), εκτιμώντας ότι «τα κόμματα και τα στοιχεία που απαρτίζουν σήμερον τη Β’ Διεθνή επρόδωσαν τη σοσιαλιστική ιδεολογίαν συμπράττοντα με τας αστικάς κυβερνήσεις κατά το διάστημα του πολέμου και ότι συνεργαζόμενα με αυτάς εγκατέλειψαν την πάλην των τάξεων» (Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 1ος, σελ. 31, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1974), αποφάσισε την αποχώρηση από τη Β’ Διεθνή και την ανάθεση στην Κεντρική Επιτροπή της προπαρασκευής του εδάφους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή. Τον Απρίλη 1920, το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ ενέκρινε την ένταξη του κόμματος στην Κομμουνιστική Διεθνή και τη συμμετοχή του στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ΒΚΟ). Αποφάσισε να δεχτεί τους 21 όρους που τέθηκαν από το 2ο Συνέδριο της ΚΔ, με αποτέλεσμα να διαρρήξει τις σχέσεις του με τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία, να δεσμευτεί για μια μελλοντική προσαρμογή του προγράμματος του με βάση τις αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς και να μετονομαστεί σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Κομμουνιστικό). Η Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ(Κ) (Φλεβάρης 1922) ανέτρεψε προσωρινά την απόφαση του Β΄ Συνεδρίου, εξαιτίας της επικράτησης ρεφορμιστικής γραμμής, με βάση την οποία το ΣΕΚΕ(Κ) είχε την ανάγκη «μακράς νομίμου υπάρξεως» και οι αποφάσεις της ΚΔ και της ΒΚΟ δε θεωρούνταν δεσμευτικές. Ωστόσο, το Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ (Κ) (Μάης 1923), όπου για πρώτη φορά συμμετείχε και αντιπρόσωπος της ΚΔ, επανέφερε την απόφαση του Β΄ Συνεδρίου που μιλούσε για οργανική σύνδεση του Κόμματος με την ΚΔ.

    Το 3ο (Έκτακτο) Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) (Νοέμβρης–Δεκέμβρης 1924) αποφάσισε την ένταξη στην ΚΔ και τη ΒΚΟ και μετονόμασε το ΣΕΚΕ(Κ) σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς), σύμφωνα με το άρθρο 3 του Καταστατικού της ΚΔ, που όριζε ότι κάθε κόμμα παίρνει το όνομα Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας [Η Κομμουνιστική Διεθνής, Οι Θέσεις και το Καταστατικό όπως ψηφίστηκαν στο 2ο Συνέδριο (6–25 Ιούλη 1920), σελ. 158, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2007].

    3. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 5ος, σελ. 9–10, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1981.

    4. Ό. π., σελ. 273–276.

    5. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949–1968, Β΄ τόμ., σελ. 603–806, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2011.

    6. Ό. π., σελ. 604.

    Σχετικά με τη στάση του Ζαχαριάδη στις φυλακές της 4ης Αυγούστου, ο Κ. Μανιαδάκης ανέφερε: «Εάν υπογράψω δήλωσιν, είπε σημαίνων κομμουνιστής εις την μητέρα του, η οποία τον επεσκέφθη εις τας φυλακάς (…) εάν υπογράψω δήλωσιν είπεν, είμαι υποχρεωμένος ευθύς ως εξέλθω των φυλακών να αυτοκτονήσω.» (Θεόδωρος Μιχ. Λυμπερίου, Το Κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα, τόμ. Α΄, σελ. 180–181, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2005).

    Επίσης, για τη στάση του Ν. Ζαχαριάδη στο Νταχάου βλέπε δήλωσή του στην Γκεστάπο της Βιέννης και μαρτυρίες συγκρατούμενών του, στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949–1968, Β΄ τόμ., εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2011, σελ. 390-394.

    7. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949–1968, Β΄ τόμ., σελ. 17, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2011.

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το ΚΚΕ διόρθωσε το πρόγραμμα του σε κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός το 1920 και μπήκε στην 3η Κ.Δ το 1920. Επεσε ξανά στον Οπορτουνισμό το 1922. Διορθώθηκε το 1930 και πέρασε ξανά στον οπορτουνισμό μαζί με την Κ.Δ το 1934 35. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η 3η Ολομέλεια του 1930 υιοθέτησε προγραμματικά το παραπάνω τελευταίο σημείο της απόφασης του 6ου Συνεδρίου της ΚΔ, ότι δηλαδή η επανάσταση στην Ελλάδα θα ήταν προλεταριακή.

    Περίπου δύο μήνες μετά από την Εκκληση της ΚΔ και την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη ως Γραμματέα της ΚΕ, συνήλθε στη Χαλκίδα η 4η Ολομέλεια (δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη του 1931)16, που τοποθετήθηκε με το ίδιο περιεχόμενο σχετικά με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Με την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του κάμπου, με όλα τα τμήματα της ΚΔ που βαδίζουν επικεφαλής της πάλης κατά του καπιταλισμού [...] εμπρός στην πάλη για την επαναστατική διέξοδο από την κρίση, για τον κόκκινο Οχτώβρη στην Ελλάδα, για το σοσιαλισμό»17.

    Εχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα.

    Το Δεκέμβρη του 1932 συνήλθε στη Χαλκίδα η 5η Ολομέλεια της ΚΕ, μερικούς μήνες μετά από τη 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ (Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1932). Η τελευταία είχε καθορίσει ως εξής τα καθήκοντα της πάλης των ΚΚ: «…1) ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου 2) ενάντια στο φασισμό και την αντίδραση 3) ενάντια στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στην επέμβαση κατά της Σοβιετικής Ενωσης»19.

    Η 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ σωστά εκτίμησε ότι η άνοδος του φασισμού αποτελούσε συγκέντρωση δυνάμεων της αστικής τάξης στον αγώνα της κατά των επαναστατικών δυνάμεων και υπέδειξε στο ΚΚ Γερμανίας να προβάλει το σύνθημα της πάλης για τη σοβιετική σοσιαλιστική Γερμανία σε αντιπαράθεση με την επιδίωξη του κεφαλαίου να εγκαθιδρύσει φασιστική δικτατορία.

    Σε σχέση με τα παραπάνω καθήκοντα, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ κατέληξε στα εξής: «…η εξουσία της κυρίαρχης τάξης δεν θα πέσει αυτόματα. Μόνο η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων μαζών με επικεφαλής το ΚΚΕ θα ανακόψει την επίθεση του κεφαλαίου, θα θέσει φραγμό στην πείνα και στη φασιστική άνοδο, θα ματαιώσει τους πολεμικούς σκοπούς και τις αντισοβιετικές προπαρασκευές και θα γκρεμίσει τη διχτατορία των εκμεταλλευτών και διά μέσου του ελληνικού Κόκκινου Οχτώβρη θα στήσει ψηλά τη σημαία της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Ελλάδας»20.

    Στα ίδια χρόνια (1931-1933) διαμορφώθηκε ανάλογα και η θέση του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η πάλη εναντίον του συνδεόταν με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Στις 18 Ιούλη 1933 το ΠΓ υπογράμμιζε την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και καλούσε το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους χωρικούς να παλέψουν: «…κατά των εξοπλισμών [...] για τη μη πληρωμή πεντάρας στους ντόπιους και ξένους ληστές, για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης, για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ’ εμφύλιο, κατά της ελληνικής πλουτοκρατίας»21. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  5. Ακόμα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτίμησε τη σημαντική συμβολή του Ν. Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936.

    Άγνωστη στο πλατύ αναγνωστικό κοινό εξακολουθεί να παραμένει η ύπαρξη και η δράση της «Παλιάς ΚΕ» (1939-1941). Με την παρούσα εργασία η «Παλιά ΚΕ» αντιμετωπίζεται αντικειμενικά, όχι μόνο ως προς την αναγνώριση της ανιδιοτέλειας και συνολικά της κομματικής ακεραιότητας όλων των μελών της, συμπεριλαμβανομένου και του Μήτσου Παπαγιάννη -κάτι που έχει γίνει στην πράξη εδώ και χρόνια- αλλά και ως προς τις πολιτικές θέσεις της για τον πόλεμο.

    Πολλά γράφονται από κατά καιρούς αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, διαγραμμένους λόγω συστηματικής και ομαδοποιημένης έκφρασης των διαφωνιών τους σχετικά με το Πρόγραμμα και τις θέσεις του Κόμματος, αλλά και σε κρίσιμα ζητήματα της ιστορίας του. Επιχειρώντας συνειδητά να σπείρουν την αμφισβήτηση και να υπονομεύσουν την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, ακριβώς επειδή επιδιώκουν μία πολιτική σύμπραξης με αστικές (σοσιαλδημοκρατικής χροιάς) δυνάμεις, επιδίδονται σε συκοφαντίες, όπως ότι το ΚΚΕ αποστασιοποιείται και βάλλει ενάντια στις ένδοξες στιγμές της ιστορίας του και της ΚΔ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πώς είναι δυνατόν να "διόρθωσε" το ΚΚΕ το πρόγραμμά του σε "σοσιαλφασισμό" το 1920 όταν η θέση για "σοσιαλφασισμό" εμφανίστηκε για πρώτη φορά το αρχές του 1924 και μάλιστα δημιουργημένη από τον Ζηνόβιεφ, τότε πρόεδρο της ΕΕΚΔ;;;

    Μερικοί το 'χουν χάσει το κλαδευτήρι...

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απαντήσεις
    1. Επαναλαμβάνω λοιπόν το 1920 διόρθωσε το πρόγραμμά του σε Κοινωνική Συμμαχία Σοσιαλφασισμός και μπήκε στην 3η Κ.Δ. Το 1922 έπεσε πάλι στον οπορτουνισμό και διορθώθηκε το 1930. Πέρασε ξανά στον οπορτουνισμό μαζί με την Κ.Δ το 1934 35 με το καλύτερο εργαλείο του Καπιταλισμού τα ...πολιτικά μέτωπα και στάδια... που έπνιξαν τα πάντα στο αίμα. Η Πραγματικότητα είναι εδώ και είναι πεισματάρα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  8. ΖΗΝΟΒΙΕΦ ΤΡΟΤΣΚΙ ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ το 1935 συνωμότησαν με Χίτλερ Ιαπωνία για την ανατροπή των Μπολσεβίκων την ίδια χρονιά που η Κ.Δ έπεσε στα χέρια του οπορτουνισμού που κατάργησαν την νικηφόρα γραμμή του ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ Κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός με το καλύτερο εργαλείο του καπιταλισμού τα πολιτικά μέτωπα και στάδια που δεν δικαιώθηκαν πουθενά και έπνιξαν τους λαούς στο αίμα π.χ ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1944 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Α, και περιμένω παραπομπές (τόμος/οι και σελίδα/ες παρακαλώ) στο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ" που να λένε ότι το ΚΚΕ το 1920 υιοθέτησε στο πρόγραμμά του την θέση του "σοσιαλφασισμού" (δεκτές επίσης παραπομπές ― για το 1920 εννοείται ― στο "ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα").

    Κι ακόμα δεν είδα, αν και το 'χω ζητήσει εδώ και μήνες, παραπομπές στα "Άπαντα" του Β. Ι. Λένιν (έκδοση ΣΕ, κι εδώ τόμος/οι και σελίδα/ες παρακαλώ) όπου να αναφέρεται ο Λένιν ακριβώς σε "σοσιαλφασισμό", να τον ορίζει και να τον προσδιορίζει.

    Και βεβαίως να μη μου δίνεται απάντηση με τις ανόητες ταχυδακτυλουργίες κι απίθανους ακροβατισμούς του "Αντίβαρου" που βάζει τον Λένιν σε προκρούστεια κλίνη για ν' αποδείξει τα αναπόδεικτα, επειδή δεν μπορεί να βρει πουθενά στο έργο του Λένιν τον όρο ή την θέση για "σοσιαλφασισμό".

    Περιμένω, έχω υπομονή...

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να ντύσει τον ΛΕΝΙΝ και τους Μπολσεβίκους μεταβατικούς σταδιολόγους και Σοσιαλσωβινιστές το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται καραγκιόζης. Στην Ρωσία το 1917 νίκησαν με γραμμή κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός και ανέτρεψαν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΕΡΕΝΣΚΙ. Το ΚΚΕ μπήκε στην Κ.Δ το 1920 αλλάζοντας το πρόγραμμα τους σε Κοινωνική Συμμαχία Σοσιαλφασισμός. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. https://antivaro-for-marx-and-lenin.blogspot.com/2018/02/blog-post.htmlΕχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα. Στο «Στενογράφημα της Συνόδου της Βαλκανικής Γραμματείας από κοινού με αντιπροσώπους Βαλκανικών χωρών - 12 Ιούνη 1929» διαβάζουμε από την ομιλία του Ανδρόνικου Χαϊτά (με το ψευδώνυμο Σιφναίος), Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ: «Υπάρχει η αντίληψη σε μερικούς συντρόφους ότι η ελληνική αστική τάξη είναι γονατιστή, είναι υποταγμένη στο γαλλικό και αγγλικό κεφάλαιο, ότι το γαλλικό και αγγλικό κεφάλαιο τη σπρώχνουν στον πόλεμο, κι αυτή η φτωχή με τη θέλησή της ή χωρίς θα πάει (φωνή: θέλει, δεν θέλει…) (φωνή: φτωχή ελληνική αστική τάξη, σε τι κατάσταση βρίσκεσαι. Εάν θα μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε θα το κάναμε)»30.Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/ Κάθε άνθρωπος που θα διαβάσει τα ντοκουμέντα θα καταλάβει τον ΛΕΝΙΝ που μιλάει για Σοσιαλφασισμό. Για τους Καρκινοπαθείς του οπορτουνισμού με καμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα η ασθένεια είναι ανίατη. Ο Οπορτουνισμός είναι η 5η φάλαγγα του Καπιταλισμού με τους φασίστες να είναι ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  10. Ολη αυτή η Αντικομουνιστική λύσσα έχει την εξήγηση της. Τα τελευταία 30 χρόνια με την αποκατάσταση των Μπολσεβίκικων χαρακτηριστικών του ΚΚΕ πετάχτηκαν έξω για πρώτη φορά στην ιστορία τα Κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι οι Μανιαδάκηδες που αποτελούσαν πάντα τον προθάλαμο για Δεξιό και αριστερίστικο τροτσκιστικό οπορτουνισμό που όλοι μαζί είναι συγκοινωνούντα δοχεία στην υπηρεσία του Καπιταλισμού. Η Κατάργηση των ...πολιτικών μετώπων και σταδίων... με γραμμή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ στο 15ο συνέδριο του 1996 είναι σταθμός και τους τσάκισε σπάζοντας τα μούτρα τους το 2012 με αποτέλεσμα οι Καπιταλιστές να τους έχουν κάνει άλογα τρέχουν χοροπηδάνε και σκούζουν μιλάμε για Σουρωτήρι. Ας απολαύσουμε το Γλέντι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. https://www.imerodromos.gr/o-kathe-vrachos-i-kathe-rematia-to-kathe-chorio/ Οι προβοκάτορες του ...ημερόδρομου.... με επιλεκτική αμνησία προσπαθούν να λερώσουν τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για να καλύψουν τον Σοσιαλσωβινισμό τους. Το θράσος και η ΑΛΗΤΕΙΑ δεν έχει όρια αλλά δεν θα τους περάσει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  11. Πρώτα επαναλαμβάνω πως έχω υπομονή.

    Μετά ξαναβάζω τις ερωτήσεις μου:

    Πού ακριβώς γράφει ο Β. Ι. Λένιν στο έργο του για "σοσιαλφασισμό" (αρκεί τόμος/τόμοι των "Απάντων" στην έκδοση της ΣΕ και σελίδα/ες);

    Πού ακριβώς μαρτυρείται σε ντοκουμέντο ή επίσημη τοποθέτηση ότι το ΚΚΕ άλλαξε το 1920 το πρόγραμμά του υιοθετώντας την θέση του "σοσιαλφασισμού" (αρκεί τόμος/οι της τελευταίας έκδοσης του "Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ" ή/και σελίδα/ες του αντίστοιχου χρονικά τόμου του "ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα");

    Και μην ξαναγίνει παραπομπή στις ανοησίες του "Αντίβαρου", γιατί στο κείμενο του συνδέσμου πουθενά δεν αποδεικνύεται ότι ο Β. Ι. Λένιν επεξεργάστηκε ή χρησιμοποίησε ή ανάπτυξε τελοσπάντων την θεωρία του "σοσιαλφασισμού" που είναι θέση που επινοήθηκε από τον Ζηνόβιεφ στις αρχές του 1924, μετά δηλ. τον θάνατο του Λένιν.

    Τα υπόλοιπα για "σουρωτήρια", "σκισμένα καλσόν", "σκουξίματα" κλπ. δεν είναι βέβαια πολιτικά επιχειρήματα αλλά μάλλον ανάγονται στην σφαίρα της σεξουαλικής παθολογίας και προσιδιάζουν τουλάχιστον σε ανώμαλους που πράγματι έχουν καμένα μυαλά.


    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να ντύσει τον ΛΕΝΙΝ και τους Μπολσεβίκους μεταβατικούς σταδιολόγους και Σοσιαλσωβινιστές το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται καραγκιόζης. Στην Ρωσία το 1917 νίκησαν με γραμμή κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός και ανέτρεψαν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΕΡΕΝΣΚΙ. Το ΚΚΕ μπήκε στην Κ.Δ το 1920 αλλάζοντας το πρόγραμμα τους σε Κοινωνική Συμμαχία Σοσιαλφασισμός. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. https://antivaro-for-marx-and-lenin.blogspot.com/2018/02/blog-post.htmlΕχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα. Στο «Στενογράφημα της Συνόδου της Βαλκανικής Γραμματείας από κοινού με αντιπροσώπους Βαλκανικών χωρών - 12 Ιούνη 1929» διαβάζουμε από την ομιλία του Ανδρόνικου Χαϊτά (με το ψευδώνυμο Σιφναίος), Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ: «Υπάρχει η αντίληψη σε μερικούς συντρόφους ότι η ελληνική αστική τάξη είναι γονατιστή, είναι υποταγμένη στο γαλλικό και αγγλικό κεφάλαιο, ότι το γαλλικό και αγγλικό κεφάλαιο τη σπρώχνουν στον πόλεμο, κι αυτή η φτωχή με τη θέλησή της ή χωρίς θα πάει (φωνή: θέλει, δεν θέλει…) (φωνή: φτωχή ελληνική αστική τάξη, σε τι κατάσταση βρίσκεσαι. Εάν θα μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε θα το κάναμε)»30.Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/ Κάθε άνθρωπος που θα διαβάσει τα ντοκουμέντα θα καταλάβει τον ΛΕΝΙΝ που μιλάει για Σοσιαλφασισμό. Για τους Καρκινοπαθείς του οπορτουνισμού με καμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα η ασθένεια είναι ανίατη. Ο Οπορτουνισμός είναι η 5η φάλαγγα του Καπιταλισμού με τους φασίστες να είναι ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ολη αυτή η Αντικομουνιστική λύσσα έχει την εξήγηση της. Τα τελευταία 30 χρόνια με την αποκατάσταση των Μπολσεβίκικων χαρακτηριστικών του ΚΚΕ πετάχτηκαν έξω για πρώτη φορά στην ιστορία τα Κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι οι Μανιαδάκηδες που αποτελούσαν πάντα τον προθάλαμο για Δεξιό και αριστερίστικο τροτσκιστικό οπορτουνισμό που όλοι μαζί είναι συγκοινωνούντα δοχεία στην υπηρεσία του Καπιταλισμού. Η Κατάργηση των ...πολιτικών μετώπων και σταδίων... με γραμμή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ στο 15ο συνέδριο του 1996 είναι σταθμός και τους τσάκισε σπάζοντας τα μούτρα τους το 2012 με αποτέλεσμα οι Καπιταλιστές να τους έχουν κάνει άλογα τρέχουν χοροπηδάνε και σκούζουν μιλάμε για Σουρωτήρι. Ας απολαύσουμε το Γλέντι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οι Οπορτουνιστές αντεπαναστάτες ΖΗΝΟΒΙΕΦ ΤΡΟΤΣΚΙ ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ το 1935 συνωμότησαν για την ανατροπή των Μπολσεβίκων σε συνεργασία με Χίτλερ Ιαπωνία. Πήραν ότι τους άξιζε. Την ίδια χρονιά στην Κ.Δ επικράτησε η Οπορτουνιστική αντεπανάσταση που κατάργησε την νικηφόρα γραμμή του ΛΕΝΙΝ και των Μπολσεβίκων ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ με το καλύτερο εργαλείο του Καπιταλισμού τα ...πολιτικά μέτωπα και στάδια.... στερώντας την δυνατότητα των λαών να διεκδικήσουν την εξουσία σε όσες χώρες δεν πέρασε ο Κόκκινος στρατός πνίγοντας τα πάντα στο αίμα. ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1944. Το γλέντι με τους Καρκινοπαθείς του Οπορτουνισμού θα συνεχισθεί χωρίς έλεος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. https://gkagkarin.blogspot.com/2021/10/blog-post_587.html Καλό ξεστράβωμα και χώνεψη στο Σκυλί με τον Οπορτουνιστικό καρκίνο και τα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα που τον έχουν κάνει οι Καπιταλιστές άλογο να τρέχει να χοροπηδάει και να σκούζει.... κανονικό σουρωτήρι. Οι Φασίστες μπροστά τους είναι ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. .... Όπως έγραφε χαρακτηριστικά στο Πριν, ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, Αντώνης Νταλακογεώργος, «η τροποποίηση της σύμβασης και η μεταβίβαση και του υπόλοιπου 16% στον κινεζικό κολοσσό συνιστά αρνητική εξέλιξη για τον Πειραιά, πολίτες και εργαζόμενους», ενώ τόνιζε πως η εταιρεία «έχει εργασιακές συνθήκες γαλέρας, […] χωρίς ΣΣΕ, εργασιακά δικαιώματα, κανόνες ασφάλειας και υγιεινής».https://prin.gr/2021/10/cosco-crime/........ Ο Εγκάθετος των εφοπλιστών στην ΠΕΝΕΝ Τζανεττακιστής Νταλακογεώργος μαζί με τους Τροτσκιστές ..Αντιτζανεττακιστές... του ΝΑΡ που στηρίζουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής διαφωνούν τάχα με το κακό ...μονοπώλιο... της Κόσκο. Για άλλη μία φορά πουλάνε οπορτουνιστικά κουραφέξαλα υπηρετώντας άλλα καπιταλιστικά συμφέροντα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  18. Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

    Στην πορεία προς το Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο (1939-1945), η διεθνής σοσιαλδημοκρατία υπήρξε συνεπέστατη στην άρνησή της να μετέχει σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία των κομμουνιστών για την αποτροπή του. Η Σοσιαλιστική Εργατική Διεθνής αρνήθηκε να λάβει μέρος, τόσο στο Διεθνές Αντιπολεμικό Συνέδριο του Άμστερνταμ (1932) όσο και των Βρυξελών (1935), απαγορεύοντας μάλιστα τη συμμετοχή στα μέλη της υπό την απειλή κυρώσεων.

    Τουναντίον, η Συμφωνία του Μονάχου (1938)43, που χαιρετίστηκε από τις άρχουσες τάξεις όλου του κόσμου ως η «ειρήνη της εποχής μας»44 , έγινε δεκτή μ’ ενθουσιασμό και τυμπανοκρουσίες: «Η 2η Διεθνής, πιστό όργανο της παγκόσμιας αστικής τάξης, χαιρέτησε κι αυτή την “ειρήνη” του Μονάχου. Το αγγλικό εργατικό κόμμα συμμετέσχε στην προδοσία και είναι χαρακτηριστικό ότι οι δύο “Ιστορίες” του κόμματος… τόσο αυτή που εκδόθηκε στα 1946 όσο και η άλλη του 1950 δεν αναφέρουν λέξη για το Μόναχο». Ο ηγέτης της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας και πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου Λ. Μπλουμ διαβεβαίωνε από τη μεριά του: «Τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε πάλι ήσυχοι». Το ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας «τάχτηκε σχεδόν ομόφωνα υπέρ της ολέθριας πολιτικής του Μονάχου». Από τους 149 βουλευτές του στο γαλλικό κοινοβούλιο, μόνο ένας καταψήφισε μαζί με τους κομμουνιστές την κατάπτυστη συμφωνία. Γάλλοι και Βρετανοί σοσιαλδημοκράτες δε βρήκαν λέξη να πουν κατά της συμπαιγνίας των αρχουσών τάξεων των χωρών τους με τις φασιστικές κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας. Ταυτόχρονα υπήρξαν οι καλύτεροι κήρυκες της συνθηκολόγησης με τον Χίτλερ, δείχνοντας ανοχή προς στις βλέψεις της ναζιστικής Γερμανίας, «βλέποντας» ως τελικό στόχο την ίδια τη Σοβιετική Ένωση. Παρόμοια στάση κράτησαν και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Ακόμα και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας υιοθέτησε την πολιτική της συνθηκολόγησης, καλώντας μάλιστα ανοιχτά το λαό ν’ αποδεχτεί τις απαιτήσεις των Ναζί. Μόνο αργότερα και όταν πλέον «διαπίστωσαν την ισχυρή αντίδραση της εργατικής τάξης ενάντια στη συναλλαγή του Μονάχου, τα κόμματα της 2ης Διεθνούς άρχισαν να εκδηλώνουν τη συνηθισμένη τους αντίθεση στα λόγια (όχι στην πράξη)».45 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Το γεγονός, βέβαια, όπου η σοσιαλδημοκρατία ξεσπάθωσε πλήρως με αντικομμουνιστικό μένος, μη διστάζοντας να ευθυγραμμιστεί και να γίνει σύμμαχος του φασισμού, ήταν ο σοβιετοφινλανδικός πόλεμος (30 Νοέμβρη 1939-12 Μάρτη 1940). Με το Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο να έχει ήδη ξεκινήσει (1 Σεπτέμβρη 1939) και τη φασιστική στρατιωτική μηχανή να προελαύνει συνεχώς ανατολικά, η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου στη Φινλανδία τη σύναψη Συμφώνου Αμοιβαίας Βοήθειας. Η φινλανδική κυβέρνηση (ένας συνασπισμός μεταξύ του Σοσιαλδημοκρατικού και του Εθνικού Προοδευτικού Κόμματος)46 απέρριψε την πρόταση αυτή. Κατόπιν η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Φινλανδία να μετατοπιστούν βορειότερα τα σοβιετοφινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, επειδή απείχαν μόλις 32 χιλιόμετρα από το Λένινγκραντ, αφήνοντάς το έτσι εκτεθειμένο σε περίπτωση επίθεσης. Σε αντάλλαγμα η Σοβιετική Ένωση ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει στη Φινλανδία έκταση διπλάσιου μεγέθους στην περιοχή της Καρελίας. Ταυτόχρονα ζητούσε με μίσθωση μια μικρή έκταση στην είσοδο του Φιννικού Κόλπου, για να οργανώσει εκεί ναυτική βάση. Ωστόσο η κατά βάση σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Φινλανδίας, που υπολόγιζε στη στήριξη τόσο των «δημοκρατιών» (Βρετανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ) όσο και των δυνάμεων του Άξονα, οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε ναυάγιο.

    Όταν στις 30 Νοέμβρη 1939 άρχισαν οι πολεμικές συγκρούσεις, στο πλευρό της Φινλανδίας έσπευσαν όλοι: Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ και φασιστική Ιταλία συνέδραμαν τους Φινλανδούς με στρατιωτικό υλικό, ενώ παράλληλα προετοιμαζόταν και η αποστολή εκστρατευτικού σώματος δύναμης 150.000 ανδρών, το οποίο όμως δεν έφτασε ποτέ, εφόσον επήλθε η γρήγορη νίκη του Κόκκινου Στρατού. Ένα γκολικό δημοσίευμα του 1943 θα σχολιάσει σχετικά με την υπόθεση: «Στα τέλη του 1939-1940 αποτυγχάνει η πολιτική και στρατιωτική συνωμοσία των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ που σκοπό είχε να προκαλέσει μια ανατροπή της κατάστασης σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης και να μπει τέλος στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην αγγλογαλλική συμμαχία και τη Γερμανία μέσω ενός συμβιβασμού και μιας αντι-Κομιντέρν συμμαχίας. Η συνωμοσία αυτή συνίστατο στην αποστολή ενός αγγλογαλλικού εκστρατευτικού σώματος για να βοηθήσει τους Φινλανδούς και η επέμβασή του θα προκαλούσε μια εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ένωση»47. Η Συνθήκη Ειρήνης με τη Φινλανδία υπογράφτηκε στις 12 Μάρτη 1940, ικανοποιώντας όλα τα αιτήματα της ΕΣΣΔ.

    Όσον αφορά δε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού της Φινλανδίας, αυτή παρέμεινε στην εξουσία, ενώ διευρύνθηκε με τη συμμετοχή του Β. Ανάλα, στελέχους του φασιστικού κόμματος «Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα». Παράλληλα ενέτεινε τις αντικομμουνιστικές διώξεις (το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν παράνομο από το 1930), συλλαμβάνοντας δεκάδες μέλη και στελέχη του φινλανδικού Συνδέσμου Φιλίας με τη Σοβιετική Ένωση, απαγορεύοντας την κυκλοφορία της εφημερίδας του «Πυρσός» κι εν τέλει θέτοντας εκτός νόμου και τον ίδιο το Σύνδεσμο (Δεκέμβρης 1940). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το Δεκέμβρη του 1940 ο πρωθυπουργός Ρ. Ριούτι έγινε πρόεδρος της Φινλανδίας, δίνοντας τη θέση του στον Τζ. Β. Ράνγκελ (επίσης τραπεζίτης, ανήκων κι αυτός στο ίδιο σύμμαχο Εθνικό Προοδευτικό Κόμμα της συγκυβέρνησης). Το αμέσως επόμενο διάστημα η φινλανδική κυβέρνηση πύκνωσε τις επαφές της με τη ναζιστική Γερμανία, ενώ άρχισαν και μυστικές συνομιλίες για την από κοινού διεξαγωγή πολέμου κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Σύντομα, πάνω από οι μισές εξαγωγές της Φινλανδίας (σε νίκελ, χαλκό κ.ά.) κατευθύνονταν προς τη Γερμανία. Οι τελευταίοι σταδιακά συγκέντρωναν όλο και περισσότερα στρατεύματα στο φινλανδικό έδαφος, στρατολογούσαν στα SS, έφτιαχναν υποδομές στρατιωτικής σημασίας κ.ο.κ. Στις 25 Ιούνη 1941, τρεις μέρες μετά από την έναρξη της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», η Φινλανδία κήρυξε κι αυτή τον πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, ενώνοντας τις δυνάμεις της με τις υπόλοιπες χώρες του Άξονα.

    Την ίδια περίοδο, «στην Άπω Ανατολή το γιαπωνέζικο σοσιαλιστικό κόμμα επευφημούσε τις νίκες του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού και καλούσε στο δυνάμωμα του αντικομμουνιστικού συμφώνου (αντι-Κομιντέρν)»48.

    Γενικότερα, κατά την πρώτη περίοδο του πολέμου η διεθνής σοσιαλδημοκρατία όξυνε τον αντικομμουνισμό, ανταγωνιζόμενη το φασισμό σε αντισοβιετισμό. Όταν το Φλεβάρη του 1940 -και μεσούσης της σοβιετοφινλανδικής διένεξης- συνήλθε έπειτα από μακρόχρονο λήθαργο στις Βρυξέλες η Εκτελεστική Επιτροπή της Σοσιαλιστικής Εργατικής Διεθνούς, κύριο αντικείμενο συζήτησης δεν ήταν η συγκέντρωση δυνάμεων «για τον αγώνα εναντίον του κινδύνου που συνιστούσε ο γερμανικός φασισμός, αλλά για ζητήματα καταπολέμησης του κομμουνισμού. Στις ομιλίες τους ο Μπλουμ και ο Σιτρίν49 κατηγορούσαν τους σοσιαλδημοκράτες των Σκανδιναβικών χωρών γιατί αργούσαν να αρχίσουν την κινητοποίηση για να βοηθήσουν την Φινλανδία. Τα ίδια συνθήματα έριχνε και ο Χίλφερντιγκ50 που προσπαθούσε να αποδείξει την ανάγκη άμεσης δράσης των Ενωμένων Πολιτειών εναντίον της ΕΣΣΔ. Μερικοί από τους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας -ο Τάνερ (Φινλανδία), ο Πεϊέρ (Ουγγαρία)- υποστήριζαν ανοιχτά τους αντιδραστικούς φινλανδικούς κύκλους»51.

    Η Σοσιαλιστική Διεθνής των Νέων, αφού διέγραψε όσες οργανώσεις-μέλη της παρέκκλιναν από την αντικομμουνιστική γραμμή της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας (όπως η Ενωμένη Σοσιαλιστική Νεολαία της Ισπανίας, η Ενωμένη Νέα Φρουρά των Βρυξελών, η Ένωση της Νεολαίας του βρετανικού Εργατικού Κόμματος κ.ά.), προχώρησε τον Οκτώβρη του 1939 στην ανοιχτή καταδίκη της ΕΣΣΔ. «Σε πολλές διακηρύξεις και εκκλήσεις τους οι ηγέτες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Νεολαίας επιμένανε για αποφασιστικές ενέργειες εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, ζητούσαν από τις κυβερνήσεις Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ να οργανώσουν εκστρατευτικά σώματα και να τα στείλουν στην Φινλανδία, να επιβάλουν την αγγλική και γαλλική κυριαρχία στη Μαύρη Θάλασσα και να δράσουν αμέσως στρατιωτικά εναντίον της ΕΣΣΔ στον Καύκασο». Ο πρόεδρός της Τ. Νίλσον «και οι σύντροφοί του πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση “σώματος εθελοντών”» για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης.52 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Η ρεφορμιστική συνδικαλιστική Διεθνής του Άμστερνταμ, παρότι είχε στις γραμμές της 17,5 εκατομμύρια μέλη, δεν έκανε το παραμικρό για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ενώ μετά από την έκρηξή του παρέλυσε εντελώς. Παρόλ’ αυτά, υπήρξε υπερδραστήρια στη διάρκεια του σοβιετοφιλανδικού πολέμου, συγκροτώντας ειδική Φινλανδική Επιτροπή, Φινλανδικό Ταμείο, τυπώνοντας χιλιάδες προκηρύξεις και φυλλάδια με αντισοβιετικό περιεχόμενο κ.ο.κ. Την ίδια περίοδο διέγραψε από τη δύναμή της 629 συνδικαλιστικές οργανώσεις με το αιτιολογικό ότι «ερωτοτροπούσαν με τους κομμουνιστές»53.

    Σύμφωνα με τον J. Price, «από πολιτική άποψη η Σοσιαλιστική Εργατική Διεθνής έπαψε να υπάρχει μετά από την κατάρρευση της Γαλλίας»54. Η σοσιαλδημοκρατία ωστόσο συνέχισε να παίζει σε κάθε χώρα τον ποικιλόμορφο βρόμικο ρόλο της.

    Στη Σουηδία, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Π. Α. Χάνσον, μετά από την κατάληψη της Δανίας και της Νορβηγίας από τα γερμανικά στρατεύματα, έδωσε το πράσινο φως στη ναζιστική Γερμανία να χρησιμοποιεί τα λιμάνια και τους σιδηροδρόμους της χώρας για τη μεταφορά έμψυχου κι άψυχου πολεμικού υλικού. Έτσι, «μέσα από τη Σουηδία άρχισε να διαμετακομίζεται γερμανικό πολεμικό υλικό με προορισμό την Φινλανδία. Γερμανικά μεταφορικά σκάφη μεταφέρανε εκεί στρατεύματα χρησιμοποιώντας για κρησφύγετο τα χωρικά ύδατα της Σουηδίας και μάλιστα ως το χειμώνα του 1942-1943 συνοδεύονταν από μονάδες του σουηδικού πολεμικού ναυτικού […] Η πιο ποικίλη βοήθεια -από τα πυρομαχικά ως τα δέματα τροφίμων- έφτανε από τη Σουηδία στη Φινλανδία». Ταυτόχρονα, η Σουηδία έγινε ο κύριος προμηθευτής της Γερμανίας στο απαραίτητο για την πολεμική της βιομηχανία σιδηρομετάλλευμα, το οποίο μετέφερε ανενόχλητα με δικά της πλοία (μιας και η ίδια ήταν δήθεν «ουδέτερη» χώρα). Η «σχέση» αυτή διακόπηκε από τη σουηδική πλευρά («σοφά» σκεπτόμενη), μόνο μετά από τις εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στις μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ το 1943.55

    Όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Δανία στις 9 Απρίλη 1940, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Θ. Στόουνινγκ δεν πρόβαλε καμιά απολύτως αντίσταση. Η κατάληψη της Δανίας πραγματοποιήθηκε σχεδόν αμαχητί (οι απώλειες του στρατού ήταν μόλις 16 άνδρες) και μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Από τη μεριά τους οι Ναζί όχι μόνο δεν κατέλυσαν τις αρχές τοποθετώντας στη θέση τους κάποια κυβέρνηση δωσίλογων (όπως έπραξαν στις υπόλοιπες χώρες που κατέλαβαν), αλλά άφησαν ανέγγιχτη τη κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών (στην οποία απλά προστέθηκαν και αντιπρόσωποι από άλλα αστικά κόμματα), υποσχόμενοι μάλιστα ελάχιστη παρεμβατικότητα στα εσωτερικά της χώρας. Ο στρατός της Δανίας διατηρήθηκε και δεν αφοπλίστηκε. Τα αστικά κόμματα επίσης διατηρήθηκαν. Το μόνο κόμμα που απαγορεύτηκε ήταν -ποιο άλλο;- το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η κυβέρνηση του Στόουνινγκ συνέλαβε εκατοντάδες κομμουνιστές οι οποίοι στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Horserod (Δανία) και κατόπιν του Stutthof (Γερμανία), όπου πολλοί εξ αυτών άφησαν την τελευταία τους πνοή. Από το Σεπτέμβρη του 1943 στο Horserod άρχισαν να στέλνονται και μέλη της δανικής αντίστασης, καθώς κι Εβραίοι της Δανίας. Αμέσως μετά από την εισβολή του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση συγκροτήθηκαν δανικά «εθελοντικά σώματα» προκειμένου να πολεμήσουν στο Ανατολικό Μέτωπο, ενώ το Νοέμβρη του 1941 η Δανία προσχώρησε και στο Αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο. Στις εκλογές του 1943 οι Σοσιαλδημοκράτες ενίσχυσαν τα ποσοστά τους (από 42,9% σε 44,5%), ενώ το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Δανίας παρέμεινε στάσιμο (γύρω στο 2%). Μάλλον δε χρειαζόταν… Ωστόσο οι μαζικές απεργίες και οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν το καλοκαίρι του ίδιου έτους (απόρροια και της γενικότερης αισιοδοξίας - ανάτασης που επέφεραν οι νίκες του Κόκκινου Στρατού) έφεραν την κυβέρνηση σε πολύ δύσκολη θέση. Έτσι, όταν οι γερμανικές αρχές απαίτησαν την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, εκείνη αρνήθηκε. Ως αποτέλεσμα διαλύθηκε η βουλή, ενώ η κυβέρνηση συνέχισε να υφίσταται μόνο de jure. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Στην Ουγγαρία, όπου στην εξουσία βρισκόταν η φασιστική δικτατορία του Χόρτι και η οποία έλαβε μέρος στον πόλεμο με τις δυνάμεις του Άξονα, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα διατηρήθηκε επίσης στη νομιμότητα.

    Στην Ολλανδία οι σοσιαλδημοκράτες μετείχαν από κοινού με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και παράγοντες της Εκκλησίας στην «Ένωση των Κάτω Χωρών», μια πολιτική οργάνωση που συγκροτήθηκε με την άδεια του Ραϊχκομισάριου Τσάις Ίνκβαρτ, αφότου το Ολλανδικό φασιστικό κόμμα δεν κατάφερε ν’ αποκτήσει μαζική λαϊκή βάση. Σε μια από τις πρώτες διακηρύξεις της τον Ιούλη του 1940 η «Ένωση των Κάτω Χωρών» διαβεβαίωνε πως «έχει την πρόθεση να συνεργαστεί νομιμόφρονα με τις αρχές κατοχής»56.

    Στο Βέλγιο, ο πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος Χ. ντε Μαν (και σύμβουλος του βασιλιά Λεοπόλδου), εξέδωσε με την κατάληψη της χώρας από τους Ναζί ένα μανιφέστο προς όλα τα μέλη του κόμματος, με το οποίο χαρακτήριζε τη γερμανική κατοχή ως καλοδεχούμενη. «Για τις εργαζόμενες μάζες και για το σοσιαλισμό», τόνιζε, «αυτή η κατάρρευση ενός παρηκμασμένου κόσμου δεν είναι καταστροφή, αλλά λύτρωση»!57

    Στη Γαλλία ο ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τέως υπουργός του Λαϊκού Μετώπου Π. Φορ υποστήριξε ανοιχτά τη δωσιλογική κυβέρνηση του Βισί, οδηγώντας στην πλήρη αποδιοργάνωση της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας (παρά τη στάση του αυτή, ο ίδιος δε διαγράφτηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα παρά μόνο το 1944). Ο Π. Φορ, βαθύτατα αντικομμουνιστής, υπήρξε εθνοσύμβουλος και του πρώτου δωσιλογικού κοινοβουλίου, μαζί με μια σειρά άλλους πρώην «αριστερούς».58 Στα μεσαία κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού του καθεστώτος Βισί υπηρέτησε έως το 1943 και ο μετέπειτα Σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν.59

    Άλλοι σοσιαλδημοκράτες φασιστικών ή κατεχόμενων χωρών, που έγιναν αυτοεξόριστοι, έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία των αρχουσών τάξεων των ιμπεριαλιστικών κρατών που τους «φιλοξενούσαν». Το αμερικανικό παράρτημα της οργάνωσης του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο εξωτερικό (SOPADE), για παράδειγμα, υπήρξε ιδιαίτερα δραστήριο «στην ενίσχυση του αντικομμουνισμού μέσα στα αμερικανικά συνδικάτα»60. Ένα από τα πιο επιφανή στελέχη της δε, ο Φρ. Στάμπφερ, έφτασε -σύμφωνα με τον Ου. Φόστερ- στο σημείο «να ζητήσει στη Ν. Υόρκη τη συμμαχία με τον Χίτλερ για να στραφούν όλα τα όπλα ενάντια στη Σοβιετική Ένωση»61.

    Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας ως πολιτικής δύναμης δεν αναιρεί τον ηρωισμό και την αυτοθυσία που επέδειξαν χιλιάδες εργάτες κι εργάτριες, φτωχοί αγρότες, απλά μέλη και οπαδοί των σοσιαλδημοκρατικών και άλλων κομμάτων, μη κομμουνιστές, που πολέμησαν το φασισμό δίπλα στους κομμουνιστές ή κι έχασαν τη ζωή τους, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα εκτελεστικά αποσπάσματα κ.ο.κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  23. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

    Σοσιαλδημοκρατία και φασισμός αποτέλεσαν ιστορικά διαφορετικές αστικές επιλογές επιβολής της εξουσίας του κεφαλαίου, ελέγχου και καταναγκασμού της εργατικής τάξης, σε διαφορετικές περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Με τη μεν πρώτη ν’ αποτελεί βασική κυβερνητική επιλογή σε συνθήκες επαναστατικής ανόδου για τη χειραγώγησή της και στη συνέχεια, μεταπολεμικά, ως διαχειρίστριας της κεϋνσιανής πολιτικής, σε φάση καπιταλιστικής ανασυγκρότησης κι ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια του πολέμου. Τη δε δεύτερη, να επιβάλλεται σε περιόδους αδυναμίας -και της σοσιαλδημοκρατίας- ν’ απορροφήσει την αστική-πολιτική κρίση, όπου οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν είναι πλέον αποτελεσματικές κι απαιτούνται πιο αυταρχικές-δικτατορικές λύσεις.

    Η αναζήτηση από τη μεριά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συμμαχιών με τη σοσιαλδημοκρατία στο πλαίσιο της συγκρότησης «Λαϊκών Μετώπων» για την αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου (7ο Συνέδριο Κομμουνιστικής Διεθνούς) παραγνώριζε όλη την προηγούμενη εμπειρία του επαναστατικού κινήματος από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Ένα ρόλο, τον οποίο όχι μόνο δε θ’ αποποιηθεί την κρίσιμη εκείνη περίοδο, αλλά θα «τιμήσει» πιστά και με συνέπεια όλα τα επόμενα χρόνια. Ακολούθως, αυτή η αναζήτηση συμμαχιών -ακόμα κι εκεί που δεν υλοποιήθηκε στον ίδιο βαθμό ή με τον ίδιο τρόπο- είχε πολλαπλές συνέπειες για την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, οδηγώντας σε απαράδεκτους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, τόσο στον ιδεολογικοπολιτικό, όσο και τον οργανωτικό τομέα (π.χ. με τη διάλυση ή τη συγχώνευση των ταξικών συνδικάτων με τα ρεφορμιστικά, με τη συγχώνευση - σε ορισμένες περιπτώσεις - ακόμα και των νεολαιών των κομμουνιστικών κομμάτων με τις αντίστοιχες των σοσιαλιστικών κ.ο.κ.). Η εμπειρία της εν λόγω περιόδου εμπεριέχει πράγματι πολύτιμα διδάγματα για τη στρατηγική και την πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστικών κομμάτων, με διαχρονική σημασία.

    Σήμερα, η αναβίωση της πεπαλαιωμένης όσο και σάπιας θεωρίας των «δύο άκρων» έρχεται για μια ακόμη φορά να συσκοτίσει τις πραγματικές κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις που ενυπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία, με συχνές αναφορές μάλιστα στην ιστορική εμπειρία του φασισμού και του πολέμου. Όμως, όπως και σήμερα, έτσι και τότε, η βασική αντίθεση δεν ήταν μεταξύ της «δημοκρατίας» και των «φασιστικών καθεστώτων», αλλά μεταξύ της αστικής εξουσίας (είτε αυτή εκφραζόταν μέσ’ από τον αστικό κοινοβουλευτισμό είτε μέσ’ από την αστική δικτατορία κάθε μορφής) και της εργατικής. Στα παραπάνω έγκειται η θεμελιακή αντίθεση της εποχής μας, που μπορεί να λυθεί -και θα λυθεί- μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού. https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος31 Οκτωβρίου 2021 - 2:35 μ.μ. Αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα όταν ξύνεσαι να έρχονται βροχή οι ροχάλες... Συνέχισε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  25. ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ*
    του Ρατζανί Πάλμε Ντουτ
    2009 Τεύχος 6
    Αρχειακό υλικόΙδεολογία - ΠολιτικήΙστορία

    Aπό την προηγούμενη έρευνα για την ιστορική εξέλιξη του φασισμού στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία είναι προφανές ότι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας έχει αποφασιστική σημασία για την εξέλιξη του φασισμού. Η κατανόηση αυτών των δυο στενά συνδεδεμένων φαινομένων της μεταπολεμικής περιόδου, της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού, είναι κρίσιμης σημασίας για τη συνολική κατανόηση της πολιτικής του καπιταλισμού στη μεταπολεμική περίοδο. Ωστόσο υπάρχει αντιπαράθεση γύρω από το όλο ζήτημα και χρειάζεται πολύ προσεκτική περαιτέρω ανάλυση, προκειμένου να κατανοηθεί η πραγματική ουσία του φασισμού και των συνθηκών στις οποίες αναπτύχθηκε. Πρέπει να εξηγηθεί ότι ο όρος «σοσιαλδημοκρατία» χρησιμοποιείται εδώ μονάχα για να συγκαλύψει το μεταπολεμικό φαινόμενο που αφορά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετά το 1914, τα οποία στη συνέχεια ενώθηκαν για να συγκροτήσουν το 1923 τη μεταπολεμική Δεύτερη Διεθνή ή «Εργατική και Σοσιαλιστική Διεθνή».

    Οι τάσεις οπορτουνιστικής και κοινοβουλευτικής διαφθοράς και ενσωμάτωσης από το καπιταλιστικό κράτος ήταν ήδη ισχυρές και αναπτύσσονταν πριν τον πόλεμο καθ’ όλη τη διάρκεια της εποχής του ιμπεριαλισμού, παρόλο που το πρόγραμμα του διεθνούς επαναστατικού μαρξισμού εξακολουθούσε να υπάρχει στα λόγια κι ενώ οι τάσεις αυτές αντιπαλεύονταν όλο και περισσότερο από την επαναστατική πτέρυγα των κομμάτων από τις αρχές του 20ού αιώνα. Ωστόσο μόνο η αποφασιστική δοκιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το 1914, επέφερε την πλήρη ανάπτυξη αυτών των τάσεων και αποκάλυψε ξεκάθαρα ότι τα κόμματα αυτά είχαν περάσει με το μέρος του καπιταλισμού. Το άμεσο πέρασμα, από το 1914, των μεγάλων οργανώσεων του κινήματος της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των κοινοβουλευτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών σε όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες σε ανοιχτή ενότητα με τον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος αποτελεί μεγάλο ιστορικό γεγονός. Η περαιτέρω εξέλιξη των κομμάτων αυτών μετά τον πόλεμο, αρχικά έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ήττα της επανάστασης της εργατικής τάξης και στη συνέχεια στην άνοδο του φασισμού.

    Ο ρόλος αυτός φαινόταν ήδη έντονα, από την αρχή, στα μικρότερα κράτη όπου εγκαθιδρύθηκαν λευκές δικτατορίες, στην Ουγγαρία, τη Φινλανδία, τη Βουλγαρία κλπ. Ο χαρακτήρας αυτός γινόταν όλο και πιο έκδηλος στο σύνολο της σοσιαλδημοκρατίας την περίοδο της ανοικοδόμησης και της μερικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού, με τη βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας και ιδιαίτερα μετά την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και την καταστροφή της βάσης της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης.

    Μπορούμε να εντοπίσουμε μια διαδικασία «φασιστικοποίησης» σε διάφορες μορφές και στάδια, καθώς και άμεσης στήριξης του φασισμού. Πολλοί απογοητευμένοι σοσιαλδημοκράτες, ιδιαίτερα μετά το ξεκάθαρο παράδειγμα της Γερμανίας και την επακόλουθη κρίση στη Δεύτερη Διεθνή, αναγνωρίζουν όλο και περισσότερο το ρόλο που πραγματικά έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία στην ανάπτυξη του φασισμού.

    Εντούτοις, η ανάλυση των κομμουνιστών για το «σοσιαλφασισμό», ως το όλο και πιο κυρίαρχο χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας την τελευταία περίοδο, που παράλληλα με το φασισμό αποτελεί τη βάση για τη διατήρηση της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου σήμερα, δημιουργεί συχνά αγανάκτηση και πολλές παρεξηγήσεις. Επομένως είναι ανάγκη να εξετάσουμε πληρέστερα το «δίδυμο» χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού ως βάσεις στήριξης του καπιταλισμού την περίοδο αυτή.
    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

    Θα ήταν πιο χρήσιμο να ξεκινήσουμε την εξέταση αυτού του ερωτήματος, μελετώντας την άποψη του σύγχρονου χρηματιστικού κεφαλαίου για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Η άποψη του χρηματιστικού κεφαλαίου εκφράζεται με παραδειγματική σαφήνεια στην «Deutsche Führungsbriefe», στην οποία αναφερθήκαμε ήδη, και στο εμπιστευτικό δελτίο του συνδέσμου γερμανικών βιομηχανιών του κρίσιμου 1932. Η «Führungsbriefe» ή αλλιώς οι «Επιστολές στους Ηγέτες» αποτελούν μια «πολιτικοοικονομική ιδιωτική αλληλογραφία», που αρχικά προοριζόταν για εμπιστευτική διακίνηση στους επικεφαλής του χρηματιστικού κεφαλαίου που ήταν οργανωμένοι στο σύνδεσμο γερμανικής βιομηχανίας. Τα τεύχη 72 και 75 στις 16 και 20 Σεπτέμβρη του 1932 περιείχαν μια μελέτη για «την εκ νέου κοινωνική ενίσχυση του καπιταλισμού», η οποία αποκαλύπτει τους σκοπούς των κυρίαρχων χρηματοοικονομικών ομίλων.

    Ο συγγραφέας ξεκινάει από τη βασική άποψη ότι η διατήρηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας εξαρτάται από τη διάσπαση της εργατικής τάξης: Η διάσπαση του εργατικού κινήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση για την εκ νέου κοινωνική ενίσχυση της αστικής κυριαρχίας στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Κάθε ενωμένο εργατικό κίνημα που προέρχεται από τα κάτω θα είναι επαναστατικό και η καπιταλιστική εξουσία δε θα καταφέρει να κρατηθεί για πολύ καιρό, ακόμα κι αν χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη. Αρα ο βασικός κίνδυνος είναι το ενωμένο μέτωπο της εργατικής τάξης. Ούτε καν η στρατιωτική δύναμη δεν μπορεί να επικρατήσει για πολύ ενάντια σε αυτό. Επομένως, ο καπιταλισμός χρειάζεται μια κοινωνική βάση έξω από τις γραμμές του, καθώς και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Στη μεταπολεμική περίοδο αυτό προσφέρθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία.

    Το πρόβλημα της εδραίωσης του αστικού καθεστώτος στη μεταπολεμική Γερμανία καθορίζεται γενικά από το γεγονός ότι η ηγετική αστική τάξη που ελέγχει την εθνική οικονομία είναι πλέον πολύ μικρή για να διατηρήσει μόνη της την κυριαρχία της. Εάν δε θέλουν να στηριχτούν στο επικίνδυνο όπλο της καθαρής στρατιωτικής δύναμης, χρειάζονται, για την κυριαρχία τους, μια συμμαχία με στρώματα που δεν τους ανήκουν κοινωνικά, αλλά τους παρέχουν την αναντικατάστατη υπηρεσία της εδραίωσης της κυριαρχίας τους πάνω στο λαό, γινόμενα έτσι πραγματικός και τελικός φορέας αυτής της εξουσίας. Την πρώτη περίοδο της μεταπολεμικής εδραίωσης του καπιταλισμού, η σοσιαλδημοκρατία αποτέλεσε τον τελικό φορέα της αστικής εξουσίας. Μέχρι στιγμής η ανάλυση είναι απλή. Η σοσιαλδημοκρατία παρείχε τη βάση για τη διατήρηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας και τη διάσπαση της εργατικής τάξης.

    Πώς όμως κατάφερε η σοσιαλδημοκρατία να διασπάσει την εργατική τάξη; Ποια είναι η κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας; Στο σημείο αυτό η ανάλυση του εκπροσώπου του χρηματιστικού κεφαλαίου προσεγγίζει πολύ την ανάλυση του Λένιν για τις αιτίες της διάσπασης της εργατικής τάξης στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Ο συγγραφέας εντοπίζει τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας και της διάσπασης της εργατικής τάξης από αυτή στις προνομιακές συνθήκες που στηρίζονται στην κοινωνική νομοθεσία και τις παραχωρήσεις σε ένα ευνοημένο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης. Την πρώτη περίοδο ανοικοδόμησης του αστικού μεταπολεμικού καθεστώτος, από το 1923-1924 έως και το 1929-1930, η σοσιαλδημοκρατία εξαργύρωσε το επαναστατικό ξέσπασμα, αποσπώντας κατακτήσεις που αφορούσαν τους μισθούς και την κοινωνική πολιτική. Στις κατακτήσεις αυτές βασίστηκε η διάσπαση της εργατικής τάξης. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Χάρη στον κοινωνικό της χαρακτήρα, καθώς καταγόταν από εργατικό κόμμα, η σοσιαλδημοκρατία, εκτός από την καθαρά πολιτική της δύναμη, επιστράτευσε στη διαδικασία ανοικοδόμησης του καπιταλισμού εκείνης της περιόδου κάτι πιο πολύτιμο και διαρκές - την οργανωμένη εργατική τάξη και, παραλύοντας την επαναστατική της ενέργεια, την πρόσδεσε σφικτά στο αστικό κράτος. Είναι αλήθεια ότι και ο σοσιαλισμός του Νοέμβρη ήταν ένα μαζικό ιδεολογικό κίνημα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, καθώς πίσω του βρισκόταν η δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης, η κοινωνική δύναμη των συνδικάτων. Ο χείμαρρος αυτός μπορούσε να υποχωρήσει, τα συνδικάτα όμως παρέμειναν και μαζί με αυτά -ή πιο σωστά χάρη σε αυτά- παρέμεινε και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Σε αυτή τη βάση το κύριο σώμα της οργανωμένης εργατικής τάξης «προσδέθηκε σφιχτά στο αστικό κράτος» μέσω της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων, ενώ ο κομμουνισμός κρατήθηκε απ’ έξω χάρη σε ένα «φράγμα».

    Οι κατακτήσεις που αφορούσαν τους μισθούς και την κοινωνική πολιτική λειτούργησαν σαν ένα είδος φράγματος. Μέσω αυτού, σε μια αγορά εργασίας που παρουσίαζε πτώση, το εργαζόμενο και σταθερά οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης απολάμβανε διαβαθμισμένα -ωστόσο σημαντικά- πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τους ανέργους και τις μεταβαλλόμενες μάζες των χαμηλότερων κατηγοριών και ήταν σχετικά προστατευμένο απέναντι στην επίδραση της ανεργίας και της γενικότερης κρίσιμης κατάστασης στο βιοτικό του επίπεδο. Το πολιτικό σύνορο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό εκτείνεται κατά μήκος της κοινωνικής και οικονομικής γραμμής αυτού του φράγματος. Ολες οι προσπάθειες του κομμουνισμού, οι οποίες μέχρι τώρα ήταν μάταιες, κατευθύνονται στη δημιουργία ρήγματος σε αυτή την προστατευμένη περιοχή των συνδικάτων.

    Το σύστημα αυτό λειτουργούσε καλά, μέχρι που η παγκόσμια οικονομική κρίση άρχισε να καταστρέφει τη βάση της σταθεροποίησης. Η οικονομική κρίση υποχρέωσε τον καπιταλισμό να εξαλείψει τις «κατακτήσεις» σε μισθούς και κοινωνική πολιτική, υπονομεύοντας έτσι τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό όμως αύξησε τον κίνδυνο να στραφούν προς τον κομμουνισμό οι δυνάμεις της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να βρεθεί ένα νέο εργαλείο για τη διάσπαση της εργατικής τάξης: ο εθνικοσοσιαλισμός. Η οικονομική κρίση αναπόφευκτα καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις και η μεταβατική διαδικασία που διανύουμε θέτει έντονα τον κίνδυνο της παύσης της λειτουργίας του μηχανισμού διάσπασης που βασίζεται στις κατακτήσεις αυτές. Ως αποτέλεσμα, η εργατική τάξη θα αρχίσει να στρέφεται στον κομμουνισμό και η αστική εξουσία θα αντιμετωπίσει την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Το στάδιο αυτό θα χαρακτηρίσει την αρχή της ανίατης φάσης της αστικής εξουσίας. Καθώς το παλιό φράγμα δεν μπορεί να αποκατασταθεί επαρκώς, το μόνο μέσο για τη διάσωση της αστικής εξουσίας από αυτή την άβυσσο είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης και η πρόσδεσή της στον κρατικό μηχανισμό με διαφορετικά, πιο άμεσα μέσα. Εδώ βρίσκονται οι δυνατότητες και τα καθήκοντα του εθνικοσοσιαλισμού. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ωστόσο, οι νέες συνθήκες σημαίνουν την αλλαγή της μορφής του κράτους. Η πρόσδεση της οργανωμένης εργατικής τάξης στο κράτος μέσω της σοσιαλδημοκρατίας απαιτεί κοινοβουλευτικό μηχανισμό. Αντίστροφα, το φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό σύνταγμα μπορεί να γίνει αποδεκτό από το μονοπωλιακό καπιταλισμό μόνο αν η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει και διασπά την εργατική τάξη επιτυχώς. Εάν ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας, είναι συνάμα υποχρεωμένος να μετατρέψει το κοινοβουλευτικό σύνταγμα σε μη κοινοβουλευτικό, «περιορισμένο» (δηλαδή, φασιστικό) σύνταγμα. Η πρόσδεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη σοσιαλδημοκρατία αρχίζει και τελειώνει με τον κοινοβουλευτισμό. Η δυνατότητα ύπαρξης ενός φιλελεύθερου κοινωνικού συντάγματος του μονοπωλιακού καπιταλισμού καθορίζεται από την ύπαρξη ενός αυτόματου μηχανισμού που διασπά την εργατική τάξη. Ενα αστικό καθεστώς που βασίζεται σε φιλελεύθερο, αστικό σύνταγμα δεν πρέπει να είναι μόνο κοινοβουλευτικό. Πρέπει να βασίζεται στη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας και να επιτρέπει στη σοσιαλδημοκρατία επαρκείς κατακτήσεις. Το αστικό καθεστώς που καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, πρέπει να δημιουργήσει ένα υποκατάστατο της σοσιαλδημοκρατίας και να προχωρήσει σε ένα περιορισμένο κοινωνικό σύνταγμα. Σύμφωνα με το συγγραφέα, η λύση του προβλήματος της διατήρησης του καπιταλισμού στην κρίση βρίσκεται στον εθνικοσοσιαλισμό και στην εγκαθίδρυση ενός «περιορισμένου» ή φασιστικού καθεστώτος. Ο συγγραφέας εντοπίζει μια αξιοσημείωτη ομοιότητα ανάμεσα στο ρόλο του εθνικοσοσιαλισμού τη συγκεκριμένη περίοδο και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας την προηγούμενη περίοδο. Πράγματι, ο παραλληλισμός είναι εντυπωσιακός. Η σοσιαλδημοκρατία τότε (1918-1930) και ο εθνικοσοσιαλισμός αυτής της περιόδου εκτελούν παρόμοιες λειτουργίες, με την έννοια ότι και οι δυο υπήρξαν νεκροθάφτες του προηγούμενου συστήματος και έπειτα, αντί να οδηγήσουν τις μάζες προς την επανάσταση που οι ίδιοι διακήρυσσαν, τις οδήγησαν σε ένα νέο σχηματισμό της αστικής εξουσίας. Από αυτή την άποψη, η σύγκριση που γίνεται συχνά ανάμεσα στον Εμπερτ και το Χίτλερ είναι αιτιολογημένη.

    Και οι δυο απευθύνονται στην επιθυμία για αντικαπιταλιστική χειραφέτηση. Και οι δυο υπόσχονται ένα νέο «κοινωνικό» ή «εθνικό» κράτος. Από αυτό προκύπτει το τελικό συμπέρασμα: Ο παραλληλισμός από μόνος του δείχνει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός ανέλαβε από τη σοσιαλδημοκρατία το καθήκον να παρέχει μαζική στήριξη στην αστική εξουσία στη Γερμανία. Αυτή είναι η παρουσίαση της ιδιωτικής σκέψης της χρηματιστικής - καπιταλιστικής ολιγαρχίας για το ρόλο των δυο εργαλείων της, της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Μέχρι στιγμής αναπτύξαμε την τοποθέτηση αυτή χωρίς να κάνουμε κριτική, καθώς έχει αυτοτελή αξία. Είναι μια έγκυρη δήλωση της πραγματικής άποψης του χρηματιστικού κεφαλαίου, μια και δεν έχει γραφτεί για δημόσια κατανάλωση. Είναι ένα πολύτιμο πολιτικό ντοκουμέντο, το οποίο προτείνεται για μελέτη στους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η εξαιρετικά ειλικρινής και νηφάλια μαρτυρία της αλήθειας για το φασισμό, όπως παρουσιάζεται από τους χρηματοδότες και χειριστές του, είναι άκρως ορθολογική και πραγματιστική. Δε μοιράζεται τις μυστικιστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές, «συντεχνιακές» και σοβινιστικές ανοησίες, που χρησιμοποιούνται κατά την παρουσίαση του φασισμού για δημόσια κατανάλωση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Στο σημείο αυτό θα ήταν σημαντικό να επιστρέψουμε στη μελέτη της λεγόμενης «θεωρίας» του φασισμού. Ωστόσο, η συγκεκριμένη ανάλυση χρειάζεται κριτική σε κάποιες πλευρές της, παρόλο που αποτελεί μια χρήσιμη αφετηρία για συζήτηση του ζητήματος: σοσιαλδημοκρατία και φασισμός. Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει σωστά το μηχανισμό της καπιταλιστικής μεταπολεμικής εξουσίας στη βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Ομως θεωρεί ότι «ο φασισμός ανέλαβε από τη σοσιαλδημοκρατία το καθήκον να παρέχει μαζική υποστήριξη στην εξουσία της αστικής τάξης». Χτες ήταν η σοσιαλδημοκρατία που έπαιζε αυτό το ρόλο, σήμερα είναι ο φασισμός, ο καθένας έχει την εποχή του. Ετσι, θεωρείται ότι η σοσιαλδημοκρατία και ο φασισμός παίζουν στην ουσία πανομοιότυπο ρόλο, σε διαφορετικές περιόδους και διαφορετικές συνθήκες και επομένως με διαφορετικές μεθόδους και μορφές κρατικού συντάγματος. Ωστόσο, αυτό είναι υπερβολικά απλουστευμένο και δεν είναι σωστό. Και τα δυο συνυπάρχουν. Το καθένα παίζει διακριτό ρόλο και συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Οσον αφορά την κοινωνική του βάση, ο φασισμός βασίζεται κατά κύριο λόγο στα διάφορα μικροαστικά στρώματα, στην αγροτιά, στα ξεπεσμένα στρώματα και τους καθυστερημένους εργάτες. Η σοσιαλδημοκρατία βασίζεται στα ανώτερα στρώματα των βιομηχανικών εργατών. Η αστική τάξη θεμελιώνει την εξουσία της με την υποστήριξη και των δυο, φέρνοντας πότε τη μια και πότε τον άλλο στο προσκήνιο, αξιοποιώντας και τους δυο για τη στήριξή της. Ο φασισμός δε γίνεται ποτέ η κύρια βάση της αστικής τάξης (αν και μπορεί να γίνει το κύριο και μοναδικό της κυβερνητικό εργαλείο, όταν η κρίση απαιτεί τον καταναγκασμό των εργατών και ο έλεγχος της σοσιαλδημοκρατίας κινδυνεύει να αποδυναμωθεί), γιατί δεν κερδίζει ποτέ τον κορμό των εργατών της βιομηχανίας, που έχουν παράδοση στην οργάνωση και αποτελούν τη μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Σε αυτό, ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας εξακολουθεί να είναι αποφασιστικής σημασίας, ακόμη και μετά την εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε χώρες όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Ισπανία υπό τον Ντε Ριβέρα κλπ., όπου η σοσιαλδημοκρατία είναι ανεκτή στο πλαίσιο της φασιστικής δικτατορίας. Ισχύει όμως και σε χώρες με πλήρη φασιστική δικτατορία, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, όπου η σοσιαλδημοκρατία καταστέλλεται τυπικά ως οργάνωση και τα συνδικάτα αφομοιώνονται από το φασιστικό μέτωπο. Μόνο όσο κυριαρχεί η σοσιαλδημοκρατική επιρροή, ιδεολογία και παράδοση στους βιομηχανικούς εργάτες, αποδιοργανώνοντας την επαναστατική πάλη, αποτρέποντας το ενωμένο μέτωπο και το μαζικό αγώνα, θα μπορεί να διατηρείται η κυριαρχία του καπιταλισμού, ακόμα και στη φασιστική του μορφή. Αν σε αυτές τις χώρες αποδυναμωθεί η φασιστική δικτατορία, η σοσιαλδημοκρατία είναι έτοιμη να σπεύσει να σώσει τον καπιταλισμό. Είναι εξίσου σημαντικό να κατανοηθούν οι διαφορές ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και στο φασισμό όσο και η ομοιότητά τους. Και οι δυο είναι όργανα της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Και οι δυο πολεμούν ενάντια στην επανάσταση της εργατικής τάξης. Και οι δυο αποδυναμώνουν και διασπούν τις ταξικές οργανώσεις των εργατών. Οι μέθοδοί τους όμως διαφέρουν1. Ο φασισμός συνθλίβει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα έξω, εναντιώνεται στη βάση τους συνολικά και προωθεί μια εναλλακτική «εθνική» ιδεολογία. Η σοσιαλδημοκρατία υπονομεύει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα μέσα, οικοδομεί στη βάση του προηγούμενου ανεξάρτητου κινήματος και της «μαρξιστικής» ιδεολογίας, διατηρεί την πειθαρχία και τις παραδόσεις των εργατών, προκειμένου να υλοποιήσει πιο αποτελεσματικά την πολιτική του κεφαλαίου και να συντρίψει την αγωνιστική πάλη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αντίστοιχα για την πλήρη υλοποίηση του φασισμού χρειάζεται «ολοκληρωτικό», τρομοκρατικό, ταξικό κράτος. Η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει τους εργάτες πιο εύκολα και επιτυχημένα σε ένα φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό, ταξικό κράτος, αξιοποιώντας τις δικές της «εσωτερικές» μεθόδους πειθαρχίας και περιστασιακού κρατικού καταναγκασμού για την καταστολή κάθε αγωνιστικής πάλης. Ο φασισμός λειτουργεί κατά κύριο λόγο με τον εξαναγκασμό και την παραπλάνηση. Η σοσιαλδημοκρατία λειτουργεί πρωτίστως με την παραπλάνηση παράλληλα με τον εξαναγκασμό. Αυτή η συνδυασμένη σχέση της διαφοράς στη μέθοδο και της ομοιότητας στους βασικούς σκοπούς και στο ρόλο αποτελεί το θεμέλιο του ορισμού που έδωσε ο Στάλιν, ήδη το 1924 ότι «η σοσιαλδημοκρατία, αντικειμενικά, αποτελεί τη μετριοπαθή πτέρυγα του φασισμού»2.
    ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

    Ο φασισμός δεν κατάγεται μόνο ιστορικά, κατά ένα μεγάλο μέρος, από τη σοσιαλδημοκρατία, με την έννοια ότι πολλοί από τους κύριους ηγέτες του προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία: Μουσολίνι - πρώην συντάκτης του «Avanti», κεντρικού οργάνου των Ιταλών σοσιαλιστών, Πιλσούντσκι - πρώην ηγέτης του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Μόσλι - πρώην υπουργός της δεύτερης εργατικής κυβέρνησης Μακντόναλντ. Επίσης, η ιδεολογία του φασισμού προέρχεται κύρια από τη γραμμή που έχει επεξεργαστεί η σοσιαλδημοκρατία.

    Μπορούμε να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε πρώιμες ενδείξεις και τάσεις στις προπολεμικές μη μαρξιστικές μορφές του σοσιαλισμού, που παρέχουν ήδη ενδείξεις για τις απόψεις που αναπτύχθηκαν αργότερα στο φασισμό. Π.χ. ο «εθνικός» τύπος του σοσιαλισμού του Λασσάλ (πρέπει να σημειωθεί ότι οι βουλευτές του κόμματος του Λασσάλ ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις του 1870, ενώ οι μαρξιστές απείχαν). οι πρωσικές τάσεις και οι ερωτοτροπίες με τον Μπίσμαρκ. οι πλάνες του Προυντόν για την πίστωση και η αντίθεσή του στην ταξική πάλη. η λατρεία της βίας του Σορέλ, οι «κοινωνικοί μύθοι» για τη μαζική εξαπάτηση και η αόριστη καταδίκη της δημοκρατίας. η συνδικαλιστική λατρεία της «συντεχνιακής» διαχωριστικής γραμμής. η εξύμνηση του υπερταξικού κράτους από τον Φαμπιάν. ο κοινωνικός σωβινισμός του Χάιντμαν, ακόμη και πριν τον πόλεμο και η μεγάλη αναταραχή στο ναυτικό3.

    Ο φασίστες συγγραφείς επιδιώκουν να εντοπίσουν τους πνευματικούς τους προγόνους σε τρεις βασικές πηγές: Στο Ματσίνι (θα έτριζαν τα κόκαλα του παλιού φιλελεύθερου δημοκράτη), στον Προυντόν και το Σορέλ. Αυτό όμως δεν είναι παρά μυθοπλασία. Ο φασισμός επί της ουσίας είναι προϊόν της μεταπολεμικής γενικής κρίσης του καπιταλισμού και δεν έχει πνευματικούς προγόνους. Σαν την αποβολή ενός εμβρύου που ακολουθείται από έκτρωση, έτσι και η ήττα μιας προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης οδηγεί στο φασισμό. Από το 1914, που η σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε απερίφραστα το μαρξισμό και το διεθνισμό, εμφανίστηκαν οι χαρακτηριστικές ιδεολογικές τάσεις που συγγένευαν με το φασισμό. Η μελέτη των κύριων ακραίων εκφράσεων των σοσιαλιστών του πολέμου, ιδιαίτερα των Λεντς, Πάρβους και Κούνοβ στη Γερμανία, του Ερβέ στη Γαλλία, του Μπλάτσφορντ στην Αγγλία, θα αποκάλυπτε πολλές εντυπωσιακές ομοιότητες με το μεταγενέστερο φασισμό. «Σε αυτό τον παγκόσμιο πόλεμο», έγραφε ο Λεντς το 1916, «η Γερμανία ολοκληρώνει την επανάστασή της» (είναι συνήθης η χρήση του όρου «επανάσταση» για την κάλυψη της πιο ακραίας δικτατορίας των μονοπωλίων και του σωβινισμού). «στην κεφαλή της γερμανικής επανάστασης βρίσκεται ο Μπέτμαν-Χόλβεγκ». Ο Κούνοβ δήλωσε ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προσαρμοστεί στον ιμπεριαλισμό και να ξεφορτωθεί τα απομεινάρια της φιλελεύθερης δημοκρατικής ιδεολογίας σχετικά με «το δικαίωμα των εθνών για πολιτική ανεξαρτησία». Ο σοσιαλιστής του πολέμου Χάνις έγραφε: «Στον πόλεμο, η Αγγλία αντιπροσωπεύει την αντιδραστική αρχή, ενώ η Γερμανία την επαναστατική». Ολα αυτά απεικονίζουν τη χρήση των «επαναστατικών» φράσεων και της καταδίκης των ξεπερασμένων «φιλελεύθερων-δημοκρατικών» δεισιδαιμονιών για τη συγκάλυψη στην πράξη της πλήρους υποταγής τους στο μονοπωλιακό καπιταλισμό και σωβινισμό. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Η άρνηση του διεθνισμού, η υπεράσπιση της ταξικής συνεργασίας ή της «ιερής εκεχειρίας» και η υπηρέτηση του καπιταλιστικού κράτους στο όνομα «σοσιαλιστικών» ή «επαναστατικών» φράσεων, αποτελούν την κοινή αφετηρία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας από το 1914 και του φασισμού, σε πιο αναπτυγμένη μορφή.

    Ωστόσο, η ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας αποτέλεσε πραγματικά το έδαφος που ανέθρεψε το φασισμό στη μεταπολεμική περίοδο. Η σοσιαλδημοκρατία βγήκε από τον πόλεμο με δυο σαφή χαρακτηριστικά: Πρώτον, τη συμπαράταξη του κάθε κόμματος με το δικό του «εθνικό» -δηλαδή ιμπεριαλιστικό- κράτος και την άρνηση κάθε διεθνισμού, εκτός από τον πιο τυπικό. Δεύτερον, την ταξική συνεργασία με τη μορφή της συμμαχίας με την κυβέρνηση και της συναίνεσης των συνδικάτων, προκειμένου να βοηθήσει στην οικοδόμηση της καπιταλιστικής ευημερίας ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την ευημερία της εργατικής τάξης. Θα φανεί ότι αυτές οι βασικές αρχές ήδη προσεγγίζουν τις βασικές αρχές του «εθνικοσοσιαλισμού».

    Μετά τον πόλεμο η σοσιαλδημοκρατία αντιμετώπισε δυο καθήκοντα: Πρώτον, να νικήσει την επανάσταση της εργατικής τάξης. Δεύτερον, να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης δομής του καπιταλισμού. Το πρώτο καθήκον έφερε τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία σε στενή συμμαχία με τους αντιδραστικούς, μιλιταριστικούς κύκλους της Λευκής φρουράς και την εκπαίδευσε στο να αναλάβει κυβερνητική ευθύνη στην εξολόθρευση των αγωνιστών εργατών. Το δεύτερο καθήκον της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, μετά την περίοδο του άμεσου εμφύλιου πολέμου, απαιτούσε πιο στενή συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων με το μονοπωλιακό καπιταλισμό.

    Αυτή η συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας με τον καπιταλισμό την περίοδο της ανοικοδόμησης και της σταθεροποίησης απαιτούσε την ανάπτυξη μιας καινούργιας αντίστοιχης ιδεολογίας. Η ιδεολογία της περιόδου του πολέμου σχετικά με τον «εθνικό κίνδυνο» και την ανάγκη για ενότητα ενάντια στον «κοινό εχθρό» δεν εξυπηρετούσε σε περίοδο ειρήνης. Την περίοδο της ανασυγκρότησης και της σταθεροποίησης έπρεπε να αναπτυχθεί μια νέα θεωρητική βάση. Υποστηρίχτηκε ότι η κατάρρευση του καπιταλισμού δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη χρειαζόταν την ευημερία του καπιταλισμού ως βάση για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. «Είναι ανώφελο να κοινωνικοποιήσουμε τη μιζέρια» δήλωσε ο Κάουτσκι, χρησιμοποιώντας την «οικονομική καταστροφή» της Ρωσίας ως προειδοποίηση για τις συνέπειες του εναλλακτικού δρόμου. Ο καπιταλισμός δεν έχει ακόμα εξαντλήσει την ανάπτυξή του. Είχε μπροστά του το πέρασμα σε μια ακμάζουσα εποχή «οργανωμένου καπιταλισμού». Αυτός ήταν ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Καθήκον των εργατών ήταν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του καπιταλισμού, στην αύξηση της παραγωγής και στην ανάπτυξη ενός νέου ορθολογικού «οργανωμένου καπιταλισμού» με αυξημένη συμμετοχή στην κυβέρνηση, τόσο οικονομικά, μέσω των συνδικάτων («οικονομική δημοκρατία», Μοντισμός4), όσο και πολιτικά μέσω της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτός ήταν ο πραγματικός δρόμος για την πρόοδο, σε αντίθεση με τις «καταστροφικές» πολιτικές του κομμουνισμού. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. ΠΩΣ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

    Στα προηγούμενα δύο κεφάλαια εξετάσαμε ιστορικά τα παραδείγματα της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Αυστρίας και είδαμε στην πράξη πώς η σοσιαλδημοκρατία βοηθάει το φασισμό να ανέλθει στην εξουσία. Τώρα χρειάζεται μόνο να συνοψίσουμε τα αποτελέσματα που μας έδωσε η ιστορική πείρα.

    Πρώτον, η σοσιαλδημοκρατία αποδιοργανώνει το προλεταριάτο και την προλεταριακή πάλη. Η σοσιαλδημοκρατική και συνδικαλιστική ηγεσία λειτουργούν ως πράκτορες των εργοδοτών και της άρχουσας τάξης στις γραμμές της εργατικής τάξης. Κηρύττουν την ηττοπάθεια και την αντίθεση στον αγώνα και, όπου δεν μπορεί να αποφευχθεί το ξέσπασμα της πάλης της εργατικής τάξης, θέτουν άμεσα εμπόδια στον αγώνα από τα μέσα. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στις απεργίες. Ενα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτής της διαδικασίας, πριν τις αποκαλύψεις που ακολουθούν, δόθηκε με τη μεγάλη απεργία σε εργοστάσια πολεμοφοδίων στη Γερμανία το Γενάρη του 1918, που σχεδόν οδήγησε τη χώρα εκτός πολέμου και σε ενότητα με τη Ρωσική Επανάσταση. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Εμπερτ, Μπράουν και Σάιντμαν, με απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής τους, ανέλαβαν την ηγεσία της απεργίας και ζήτησαν από τους εργάτες μέχρι και να μην υπακούουν σε καλέσματα για κινητοποίηση. Ωστόσο, ο λόγος που πήραν μέρος στην επιτροπή απεργίας, όπως δήλωσαν οι ίδιοι μετά από χρόνια, ήταν για να καταπνίξουν την απεργία. Το 1922-24 ο Εμπερτ κατέθεσε αγωγή κατά της ποινής για εθνική προδοσία, επειδή ηγήθηκε της απεργίας το Γενάρη του 1918. Στη δίκη αυτή γνωστοποίησε ότι η Εκτελεστική Επιτροπή είχε πάρει μυστικά απόφαση να τους προετοιμάσει να ηγηθούν της απεργίας, ώστε να λήξει. Ο Εμπερτ δήλωσε στο δικαστήριο ότι ζητήθηκε από τους σοσιαλιστές να πάρουν τον έλεγχο της απεργίας για να αποφευχθούν τα χειρότερα10. Ο Χερ Λέντεμπουρ είχε πει στους απεργούς ότι η απεργία θα χανόταν αν οι σοσιαλιστές της πλειοψηφίας έμπαιναν στην απεργιακή επιτροπή και σε αυτό το σημείο ο Χερ Εμπερτ εντάχθηκε σ’ αυτή, προκειμένου να αποκαταστήσει την ισορροπία… Δήλωσε ότι μπήκε στην απεργιακή επιτροπή για να φέρει ένα τέλος στην απεργία όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ο Σάιντμαν δήλωσε στην ίδια δίκη: «Η απεργία ξέσπασε εν αγνοία μας. Πήραμε μέρος στην Επιτροπή Απεργίας με την αταλάντευτη πρόθεση να θέσουμε γρήγορα τέλος στην απεργία μέσω διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση. Υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση με μας στην Απεργιακή Επιτροπή. Ημασταν γνωστοί ως “οι απεργοσπάστες”»11. Την ίδια ακριβώς διαδικασία ακολούθησε το Εργατικό Κόμμα και η ηγεσία του Γενικού Συμβουλίου του Συνεδρίου των Συνδικάτων στη γενική απεργία στη Μ. Βρετανία το 1926, που σύμφωνα με τον Μακ Ντόναλντ αποφασίστηκε γιατί: «Αν δεν είχε αναγγελθεί γενική απεργία, η βιομηχανία θα είχε παραλύσει σχεδόν το ίδιο από παράνομες απεργίες»12. Ο Τζ. Τόμας εξήγησε έπειτα στην καπιταλιστική εφημερίδα Answers ότι ήταν αντίθετος με την απεργία. Παρ’ όλα αυτά είπε: «δεν παραιτήθηκα, γιατί ένιωθα σίγουρος ότι θα έκανα πολύ περισσότερο καλό αν έμενα παρά αν αποχωρούσα». Στόχος της ηγεσίας, εξήγησε στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 13 Μάη 1926, ήταν να εμποδίσει τον αγώνα να «ξεφύγει από τα χέρια αυτών που θα μπορούσαν να ασκήσουν κάποιον έλεγχο». Ο συντηρητικός Υπουργός Εσωτερικών Τζόινσον Χικς, αναλύοντας τα αίτια της ήττας της γενικής απεργίας, προέβαλε ως βασική αιτία το γεγονός ότι «η συνδικαλιστική ηγεσία που είχε την ευθύνη διατήρησε τον έλεγχο των συνδικάτων και ακολούθησε τη συνταγματική οδό, παραδέχτηκε ότι η γενική απεργία ήταν παράνομη και την ανακάλεσε»13. Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε στην Ιταλία σε σχέση με την κατάληψη εργοστασίων, όπου η ρεφορμιστική ηγεσία πέτυχε αυτό που όλες οι δυνάμεις της κυβέρνησης παραδέχτηκαν ότι ήταν ανίκανες να πετύχουν, δηλαδή, την ανάκτηση των εργοστασίων στους καπιταλιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. https://www.komep.gr/m-article/SOSIALDIMOKRATIA-KAI-FASISMOS/ Καλό ξεστράβωμα στον Καρκινοπαθή χαφιέ του Μανιαδάκη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. 03/11/1918

    Οι ναύτες του Κιέλου ξεσηκώνονται, σηματοδοτώντας την απαρχή της προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία. Με τους ναύτες ενώθηκαν οι εργάτες της πόλης, καθώς και τα τμήματα του στρατού που στάλθηκαν εναντίον τους. Αμέσως σχηματίστηκαν Σοβιέτ ναυτών, στρατιωτών και ναυτών, ενώ σε όλα τα πλοία υψώθηκαν κόκκινες σημαίες. Για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, η κυβέρνηση του πρίγκιπα Μαξ, έστειλε ένα στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τον Ε. Νόσκε.

    Με το κύρος και τη βαρύτητα του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη (και βουλευτή) ο Νόσκε ορίστηκε από τους εξεγερμένους του Κιέλου πρόεδρος του Σοβιέτ των στρατιωτών και μετά από λίγες μέρες κυβερνήτης της πόλης. Έτσι, ο Νόσκε ανέλαβε να πνίξει «από τα πάνω» την εξέγερση. Όπως ο ίδιος τόνισε αρκετά χρόνια αργότερα, «αν εκείνη την εποχή έπαιρνα και μετέφερα την κόκκινη σημαία της εξέγερσης, τότε από το Κίελο θα απλωνόταν σε όλη τη Γερμανία ένα κύμα που τις διαστάσεις του δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς σήμερα».

    Ωστόσο, η επαναστατική καταιγίδα που ξέσπασε στο Κίελο δεν κατέστη δυνατό να κατευναστεί και σύντομα εξαπλώθηκε ραγδαία σε ολόκληρη τη Γερμανία.

    Η αστική τάξη, αντιμέτωπη με την επαναστατική άνοδο του γερμανικού προλεταριάτου, παρέδωσε τη διαχείριση της αστικής διακυβέρνησης (και την υπόθεση της διάσωσης του καπιταλισμού) στη Σοσιαλδημοκρατία, η οποία, άλλοτε με την υπονόμευση από τα μέσα, άλλοτε με την ανοιχτή καταστολή (αξιοποιώντας προς αυτό το σκοπό όλο το μηχανισμό καταστολής του αστικού κράτους, αστυνομία, στρατό, παραστρατιωτικές οργανώσεις, κλπ.) κατάφερε τελικά να καταπνίξει την επανάσταση..... ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου