Ματωμένη γραμμή

 Τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» για τα εργατικά «ατυχήματα» την τελευταία 20ετία είναι αποκαλυπτικά, με τουλάχιστον έναν εργάτη να χάνει τη ζωή του κάθε τρεις μέρες και 19 εργάτες να τραυματίζονται καθημερινά από τα εργοδοτικά εγκλήματα. Τα 20 αυτά χρόνια άλλαξαν όλων των ειδών οι κυβερνήσεις: Σοσιαλδημοκρατικές, «αριστερές», «νεοφιλελεύθερες», αυτοδύναμες και συνεργασίας. 

Ολες τους υπηρέτησαν «με το καρότο και το μαστίγιο» τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, είτε πρόκειται για την είσοδο στην ΟΝΕ, όπου ο λαός θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια, είτε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το ξεπέρασμα μετά της καπιταλιστικής κρίσης, μέχρι τη σημερινή «μεγάλη ιδέα» της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης. 

Ολα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκαν και χρεοκόπησαν οι κάθε είδους υποσχέσεις και αυταπάτες για έναν «καλύτερο», «ανθρωπινότερο» και «δικαιότερο» τάχα καπιταλισμό, όπου τα εργατικά δικαιώματα θα διευρύνονταν παράλληλα με την ανάπτυξη της κερδοφορίας. 

Ετσι και με τα εργατικά «ατυχήματα»: Είκοσι και πλέον χρόνια, σε καπιταλιστική ανάπτυξη και κρίση, η ίδια «ματωμένη» γραμμή για τα κέρδη των αφεντικών. Σήμερα, που οι δυνατότητες για μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων είναι μεγαλύτερες από ποτέ, γίνονται πιο ξεδιάντροπα και χτυπητά τα εργοδοτικά εγκλήματα από την εντατικοποίηση, την ελαστικοποίηση, την έλλειψη μέτρων που θεωρούνται κόστος, την ώρα μάλιστα που η καπιταλιστική κερδοφορία εκτινάχθηκε όλα αυτά τα χρόνια. 

Γίνεται όμως ταυτόχρονα πιο ορατή από ποτέ και η πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους, που θα κριθεί στους χώρους δουλειάς, στην οργανωμένη σύγκρουση με την εργοδοσία και το καπιταλιστικό κέρδος, για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τον βραχνά του, με τις λαϊκές ανάγκες στο επίκεντρο της παραγωγής.