Η καθημερινότητα ενός νέου στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο ή ποιους τελικά συμφέρει η ανομία;

"Όταν ξυπνάει ένας φοιτητής το πρωί για να πάει στη σχολή του δεν ανησυχεί μήπως την ώρα του μαθήματος γίνει συνέλευση ή αν έχει γίνει κατάληψη σε κάποιο κτήριο. Ανησυχεί αν θα βρει λεωφορείο να μπει, πόση ώρα θα ταλαιπωρηθεί, αν θα φθάσει έγκαιρα στο μάθημα κι αν θα βρει χώρο να καθίσει (μάλιστα, τώρα με την πανδημία είναι τυχερός όποιος βρει θέση στο περβάζι). Αν θα γίνουν φέτος τα εργαστήρια ή λόγω έλλειψης προσωπικού θα τα κάνουν πάλι στον πίνακα.

Δεν αναρωτιέται πότε θα μπουν οι κάμερες και τα τουρνικέ. Αναρωτιέται γιατί δεν δίνουν τα λεφτά για αναλώσιμα στα εργαστήρια, ώστε να μην τα αγοράζουν από μόνοι τους. Αναρωτιέται αν ο ευεργέτης που προσφέρθηκε (χωρίς αντάλλαγμα… υποθέτω) να δωρίσει τα τουρνικέ σε όλα τα Πανεπιστήμια, μπορεί αντί γι’ αυτό να δωρίσει εργαστηριακό εξοπλισμό σε όλα τα Πανεπιστήμια, με το ίδιο κόστος και το ίδιο ανιδιοτελώς.

Αναρωτιέται αν θα μπορέσουν όλοι να χειριστούν τον παλμογράφο ή αν θα κοιτούν όλοι τον καθηγητή να πατάει κουμπάκια και να αλλάζει η καμπύλη στην οθονίτσα του. Αν έφτιαξαν τη θέρμανση από πέρσι τον Δεκέμβρη που χάλασε κι αν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο, ή μήπως έχει βγει άγονη η διαδικασία προμήθειας, γιατί η υποψήφια εταιρεία δεν βρήκε συμφέροντες τους όρους - είναι κι αυτό το απρόβλεπτο που έχει η τιμή του brend στις διεθνείς αγορές. Αν θα έχουν καθαριστεί οι τουαλέτες ή μήπως δεν ολοκληρώθηκε πάλι ο διαγωνισμός - αμάν κι αυτή η γραφειοκρατία του δημοσίου, εκείνο το fast track τελικά ποιους αφορά;

Αναρωτιέται αν θα είναι ανοιχτό το εστιατόριο για να φάει το μεσημέρι ή πάλι δεν τα βρήκαν η Διοίκηση και η εταιρία σίτισης. Αν θα του φθάσουν για το νοίκι ή να βρει κανένα μεροκάματο μπουφετζής ή ντελιβεράς για να τσοντάρει. Αν οι δικοί του τα βγάζουν πέρα ή πρέπει να πιάσει δουλειά για να τους βοηθάει (είναι κι ο μικρός του αδερφός που δίνει φέτος και χρειάζεται φροντιστήριο) κι ας καθυστερήσει κι ένα δυο χρόνια το πτυχίο.

Αν, μάλιστα, ο φοιτητής είναι εστιακός και ξέρει σαν την παλάμη του τους χώρους του Πανεπιστημίου, κατειλημμένους, ελεύθερους και κλειδωμένους, δεν έχει πρόβλημα με τα “στέκια”, έχει πρόβλημα με το internet, που δεν δουλεύει και δεν μπορεί να κάνει την εργασία του. Έχει πρόβλημα με την ποιότητα του φαγητού στο εστιατόριο και με τα λεφτά που δεν του φθάνουν να φάει έξω.

Αν τώρα είναι υποψήφιος διδάκτορας, δεν αδημονεί να μπει η “Πανεπιστημιακή Αστυνομία” στις σχολές, με τις ωραίες τους στολές, για να αφοσιωθεί επιτέλους απερίσπαστος στην έρευνά του. Αδημονεί να έρθει ο εξοπλισμός που παρήγγειλε με χίλια ζόρια μπας και τελειώσει το πείραμα (γιατί κι ο καθηγητής του καλός επιστήμονας είναι, αλλά δεν έχει «προγράμματα» και η δουλειά προχωράει αργά). Δεν τον καθηλώνουν οι συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις. Τον καθηλώνει το χαρτζιλίκι της υποτροφίας και ιδρώνει στη σκέψη του τι θα κάνει μετά, μέχρι πότε θα μένει με τους δικούς του, 30 χρονών έφτασε, μήπως να τα παρατήσει και να βρει δουλειά με το βασικό πτυχίο (να μην τον λένε και τεμπέλη, όπως οι παρατρεχάμενοι της κυβέρνησης με τα δομημένα βιογραφικά).

Κι όταν γυρνάει σπίτι του το βράδυ και βλέπει από το παράθυρο του λεωφορείου στην Πατησίων τους άστεγους να στρώνουν να πλαγιάσουν, δε σκέφτεται ως πότε πια θα γίνονται πορείες και θα λερώνει η πόλη με συνθήματα, αλλά πόσες φορές έχει ακούσει για σκάνδαλα εκατομμυρίων στα αυτοδιοίκητα, αυτόνομα, εξωστρεφή, αποτελεσματικά, με πρόσβαση στην αγορά, άριστα κι επιχειρηματικά Πανεπιστήμια.

Κι όταν ακούει να μιλούν στην τηλεόραση για την παραβατικότητα στα ΑΕΙ, αναρωτιέται ποιοι είναι όλοι αυτοί που μιλούν για τη δική του τη ζωή και γιατί τους έχει δώσει αυτό το δικαίωμα.

Η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι - χέρι με την κρατική καταστολή και τον αυταρχισµό...

Η μίζα, η τοκογλυφία, η διαφθορά, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, οι τραμπουκισμοί, οι εκβιασμοί κι όσα αποκαλύφθηκαν για τις επιδόσεις καθηγητών του ΟΠΑ στο επιχειρείν, δεν είναι η ήρα στο στάρι ούτε κεραυνός εν αιθρία. Τέτοια «παραβατικά» (γιατί απ’ ό,τι φαίνεται παράνομα δεν είναι) φαινόμενα αναπτύσσονται διαχρονικά στο έδαφος της διαπλοκής της έρευνας με τις εταιρείες, της επιχειρηματικής δράσης των μελών ΔΕΠ, του ανταγωνισμού για τη διαχείριση κονδυλίων, της αυτονομίας των Πανεπιστημίων από το “σφιχταγκάλιασμα του κράτους” όπως λένε και της παράδοσής του στο έλεος των μονοπωλίων. Αυτή είναι η ανομία που ταλανίζει και διαλύει τη λειτουργία των Σχολών κι αυτή δεν πρόκειται να παταχθεί ούτε με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία ούτε με τις κάμερες.

Η ένταση της καταστολής δεν οφείλεται απλά στην “ακροδεξιά” ατζέντα της κυβέρνησης της ΝΔ ή συγκεκριμένων προσώπων που συμμετέχουν σε αυτή, εξάλλου ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κατρούγκαλος, σε πρόσφατες δηλώσεις του, πρόβαλε ως “λύση” το “μοντέλο που υπάρχει σε άλλες χώρες, αστυνομική δύναμη, υπηρεσία, που είναι όμως πανεπιστημιακή, σε άμεση συνεργασία με το πανεπιστήμιο”.

Ούτε οφείλεται στην “εμμονή” της δεξιάς κυβέρνησης να καταπατήσει το “αυτοδιοίκητο”, το οποίο όχι μόνο δεν εμπόδισε τις διαδοχικές αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, που αλλοίωσαν οριστικά κι αμετάκλητα τον δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, αλλά αποτελεί βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη του διάδοχου σχήματος, του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου, μεταφέροντας την ευθύνη για την υλοποίησή τους στο ίδιο το ΔΕΠ.

Ούτε η ένταση της καταστολής αρχίζει και τελειώνει με την εγκατάσταση ή όχι της “Πανεπιστημιακής Αστυνομίας” στις Σχολές. Καταστολή είναι και η παρακολούθηση και καταγραφή της δραστηριότητας των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας με κάμερες, και η εγκατάσταση σημείων ελέγχου πρόσβασης στα κατά τα άλλα εξωστρεφή Πανεπιστήμια και το αναθεωρημένο πειθαρχικό δίκαιο για τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και τους συλλόγους τους, με τις σαφείς περιγραφές αδικημάτων, όπως η “παρεμπόδιση της λειτουργίας των μονομελών και συλλογικών οργάνων”, δηλαδή η οργανωμένη συλλογική διαμαρτυρία αν αυτή ενοχλεί ή... ηχορρυπαίνει.

Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε τα αυθόρμητα (;) ξεσπάσματα περιθωριακών ομάδων και τις χωρίς καμιά πρωτοτυπία “δράσεις” τους (τόσες γενιές άλλαξαν, αλλά το modus operandi όχι) να αξιοποιούνται για να ταυτισθεί στη συνείδηση του κόσμου η συλλογική δράση και διεκδίκηση με την παραβατικότητα, για να ενταθεί και να δικαιολογηθεί η καταστολή, για να σταματήσει κάθε κριτική και διαμαρτυρία που αμφισβητεί τις αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και δεν αρκείται στην (ακόμα και με πολλά likes) καταγγελία της σαπίλας του.

Η πραγματική ανομία είναι η υποταγή του Πανεπιστημίου στους κανόνες και τις επιδιώξεις της αγοράς. Η πραγματική βία είναι η φτώχεια κι οι ταξικοί φραγμοί.

Ο πραγματικός στόχος της καταστολής είναι το φίμωμα κάθε άποψης που αμφισβητεί το σύστημα που προστατεύει».

 Άρθρο της Αφροδίτης Κτενά, πανεπιστημιακός, μέλος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύεται σήμερα, Σάββατο 22 Γενάρη,  στην ιστοσελίδα «pontiki.gr».