30 Μάρτη του 1952
Το μικρό κορίτσι δεν είναι ακόμα ούτε δυόμισι χρονώ.
Στο φτωχικό σπίτι έρχεται ο αγαπημένος φίλος των δικών της και της ίδιας. Κάτι λέει σιγανά στους νέους γονείς. Η εικόνα θολή μέχρι εκεί.
Στο χώμα, κοντά στη βρύση της αυλής η νεαρή μητέρα κλαίει βουβά. Το κοριτσάκι πλησιάζει φοβισμένο, προσπαθεί να παραμερίσει τη φαρδιά φούστα που έχει απλωθεί γύρω από τη μάνα, χώνεται στην αγκαλιά της και ρωτάει τρομαγμένο «Μαμά γιατί κλαις;».
«Σκοτώσανε τον Μπελογιάννη», η αυθόρμητη, γεμάτη πόνο απάντηση.
Μέχρι εκεί η παιδική ανάμνηση, ίσως η μοναδική από κείνη την ηλικία.
Ακολούθησαν χρόνια που μαζί τους ήρθε και η γνώση, με τη φροντίδα των γονιών, με το ενδιαφέρον το προσωπικό και κυρίως από την ανάγκη να νιώσει δυνατή μέσα από τη συνύπαρξη στον αγώνα για το δίκιο.
8 του Μάη στην Πάτρα.
70 χρόνια μετά, οι σύντροφοί μου τιμάνε την ανεξίτηλη μνήμη του Κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη.
Σε μια φορτισμένη από συγκίνηση εκδήλωση, αλλά κυρίως γεμάτη ελπιδοφόρα μηνύματα για τη συνέχεια και τη διαρκή επαγρύπνηση.
Περήφανοι όλοι μας για την Ιστορία μας.
Έτσι είναι, σύντροφοί μου! Περήφανοι και δυνατοί που είμαστε σ' αυτή την πλευρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου