Καμία «παραγραφή»!

Τα στοιχεία για τα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» που έχουν καταγραφεί από την αρχή του χρόνου δείχνουν ότι κάθε βδομάδα τουλάχιστον ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του στο μεροκάματο. Από παντού επιβεβαιώνεται επιτακτικά η ανάγκη να παρθούν ουσιαστικά μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, όπως διεκδικούν συνδικάτα και εργαζόμενοι.

Το κράτος όμως και όλες οι κυβερνήσεις κινούνται στην ακριβώς αντίθετη τροχιά: Με κάθε ευκαιρία ενισχύουν το «ναρκοπέδιο» που σκοτώνει και σακατεύει εργαζόμενους στο μεροκάματο.

Για παράδειγμα, σε νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χθες περιλαμβάνεται διάταξη που επιτρέπει στην εργοδοσία βιομηχανικών εγκαταστάσεων να εξαναγκάζει τους εργαζόμενους, χωρίς την απαιτούμενη ειδικότητα, να χειρίζονται ανυψωτικά μηχανήματα.

Πρόκειται για εργασία που εδώ και χρόνια, ειδικά με την ανάπτυξη των logistics, έχει αποδειχθεί κίνδυνος - θάνατος, με δεκάδες νεκρούς και σακατεμένους.

Αντίστοιχα, με το πολυνομοσχέδιο - «σκούπα» που ψηφίστηκε το κατακαλόκαιρο για τα αιολικά πάρκα και τη διευκόλυνση των «πράσινων» μπίζνες, δίνεται το «ελεύθερο» στον διαχειριστή Ενέργειας να αναθέτει σε μη αδειοδοτημένο προσωπικό ηλεκτρολογικές εργασίες ακόμα και πάνω σε στύλους!

Να λοιπόν πώς επιβεβαιώνεται το σύνθημα «Τα κέρδη τους - οι νεκροί μας», που φωνάζουν τα εργατικά συνδικάτα, αφού και οι δύο παραπάνω ρυθμίσεις περιλαμβάνονται σε «αναπτυξιακά» νομοσχέδια, από αυτά που «τρέχουν» οι κυβερνήσεις για να διευκολύνονται οι επενδύσεις και να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Τα μέτρα προστασίας της ζωής των εργατών περιλαμβάνονται στα «εμπόδια» που πρέπει να φύγουν από τη μέση, επειδή λογίζονται ως «κόστη», ενώ το «ναρκοπέδιο» «εμπλουτίζεται» με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Η Επιθεώρηση Εργασίας αποψιλώνεται από προσωπικό και μέσα, αδυνατεί να ελέγξει αποτελεσματικά χώρους δουλειάς, ενώ με τη μετατροπή της σε «ανεξάρτητη αρχή» από τον περσινό νόμο - έκτρωμα, δίνεται το τέλειο «άλλοθι» σε κάθε κυβέρνηση να αποφεύγει τις πολιτικές ευθύνες για τα εργοδοτικά εγκλήματα.

Σύμφωνα με τους ίδιους τους επιθεωρητές, λόγω υποστελέχωσης της υπηρεσίας, για να ελεγχθούν όλοι οι χώροι δουλειάς θα χρειάζονταν 17 ολόκληρα χρόνια!

Το «ναρκοπέδιο» περιλαμβάνει επίσης τις σχέσεις εργασίας - λάστιχο, τη γενίκευση της εργολαβικής εργασίας και των συμβάσεων με ημερομηνία λήξης σε μεγάλους χώρους δουλειάς και σε επικίνδυνα πόστα. Εκεί όπου οι εργαζόμενοι παραμένουν διαρκώς «καινούργιοι» μπροστά σε σύνθετα καθήκοντα, επειδή δεν προλαβαίνουν να εκπαιδευτούν, ούτε καν να εξοικειωθούν με το αντικείμενό τους.

Περιλαμβάνει την εντατικοποίηση, τα ακατάστατα ωράρια, τις βάρδιες και τα «διακεκομμένα» που τους μετατρέπουν σε «ζωντανούς νεκρούς», αφού δεν προλαβαίνουν να πάρουν μια ανάσα πριν ξαναριχτούν στο μεροκάματο. Ως αποτέλεσμα, ακόμα και φαινομενικά «εύκολες» δουλειές μετατρέπονται σε παγίδες ατυχημάτων και συσσώρευσης επαγγελματικών ασθενειών, όπως συμβαίνει στον Τουρισμό, στην καθαριότητα κ.α.

Περιλαμβάνει το διαρκές κυνήγι «εξοικονόμησης πόρων» από την εργοδοσία, που προτιμά να παίρνει το «ρίσκο» της μη λήψης ουσιαστικών μέτρων προστασίας, αφού αυτά «κοστίζουν» περισσότερο από την όποια αποζημίωση θα κληθεί να δώσει, αν καταφέρει ποτέ να «δικαιωθεί» κάποια από τις οικογένειες των θυμάτων.

Φροντίζουν άλλωστε και γι' αυτό νόμοι όπως οι παραπάνω, που απαλλάσσουν προκαταβολικά την εργοδοσία από τέτοιες ευθύνες.

Περιλαμβάνει τελικά όλο εκείνο το πλέγμα «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας», για την οποία πανηγυρίζουν τα επιτελεία των βιομηχάνων και των άλλων καπιταλιστών, δείχνοντας στην πράξη ότι δεν υπάρχει εργατικό «ατύχημα» που να μην αποτελεί «προδιαγεγραμμένο έγκλημα», με αυτουργούς τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία.

Είναι εγκλήματα που δεν χωρούν καμία «παραγραφή». Γιατί σήμερα δεν μπορεί να υπάρχει συμβιβασμός με το να χάνονται ζωές, επειδή το κατάλληλο κράνος «κοστίζει», επειδή είναι «πιο φτηνά» τα σάπια ρέλια στα βαπόρια ή επειδή «συμφέρει για το κράτος» ο οικοδόμος να ανεβαίνει στη σκαλωσιά στα 65 του χρόνια, αντί να πάρει σύνταξη.

Αυτό το ναρκοπέδιο δεν μπορεί να το ξηλώσει κανένας άλλος, εκτός από το οργανωμένο εργατικό κίνημα και τους αγώνες μέσα από τα συνδικάτα για να μπει τέλος στην «ασυλία» της εργοδοσίας, να μη μένει κανένα έγκλημα ατιμώρητο, να επιβάλλονται μέτρα προστασίας. Τώρα είναι που πρέπει να μπει στο στόχαστρο η ίδια η βαρβαρότητα που καθρεφτίζεται σε κάθε εργατικό «ατύχημα».

Η μάχη της απεργίας της 9ης Νοέμβρη είναι ένα ακόμα πεδίο για να δυναμώσει αυτή η αναμέτρηση, γιατί «και οι ζωές των εργατών μετράνε»!