Η Ιστορία δεν τελειώνει στον βάλτο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο - Σοσιαλισμός η απάντηση τον 21ο αιώνα

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη

Με μαζική συμμετοχή της νεολαίας πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ η εκδήλωση της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ με τίτλο «30 χρόνια μετά ο κόσμος δεν είναι όπως υποσχέθηκαν. Σοσιαλισμός η απάντηση τον 21ο αιώνα», ενταγμένη στην τρίμηνη προσυνεδριακή καμπάνια της ΚΝΕ με τίτλο «Είμαστε χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, μέλη στην ΚΝΕ. Γιατί όχι κι εσύ; Ελα μαζί μας».

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα απ' το πρώτο μέρος της ομιλίας, που αφορά την υπεροχή του σοσιαλισμού, καθώς και το κλείσιμο της ομιλίας.

***

Ορισμένοι φίλοι μας μπορεί να αναρωτιούνται γιατί να διοργανώσουμε σήμερα μια εκδήλωση για μια χώρα που δεν υπάρχει πια, εδώ και 30 χρόνια. Αφορά άραγε η πρωτοβουλία της ΚΝΕ μια νοσταλγική διάθεση για το ένδοξο παρελθόν ή αποτελεί μια απλή προσπάθεια εμπλουτισμού των ιστορικών μας γνώσεων;

Μια απλή σύγκριση ανάμεσα σε τρεις εικόνες από τρεις διαφορετικές ιστορικές στιγμές (σ.σ. βλ. τις σχετικές φωτ.) θα μας βοηθήσει να δώσουμε την απάντηση.

Εικόνα 1

Η εικόνα 1 αφορά μια μακρινή περίοδο, του 19ου αιώνα, πολύ πριν γεννηθεί η Σοβιετική Ενωση. Είναι η περίοδος που ο Μαρξ αναλύει την τάση του κεφαλαίου να παρατείνει απεριόριστα και ανελέητα την εργάσιμη μέρα. Αναφερόμαστε στο κορυφαίο έργο του Το Κεφάλαιο. Στις σελίδες του πρώτου τόμου θα διαβάσουμε για τους σκληρούς, μακρόχρονους ταξικούς αγώνες για τον περιορισμό του εργάσιμου χρόνου, που ανάγκασαν τα αστικά κράτη της Αγγλίας και της Γαλλίας να θεσμοθετήσουν τους πρώτους προοδευτικούς περιορισμούς, αρχικά το 12ωρο που άνοιξε το δρόμο για να φτάσουμε στο 8ωρο.

Εικόνα 2

Η εικόνα 2 αφορά τη σημερινή εποχή του 21ου αιώνα. Εδώ θα δούμε ένα μισθωτό επιστήμονα σε ένα εργοστάσιο, ένα γραφείο μελετών, ένα ερευνητικό κέντρο που κυριολεκτικά τρέχει και δεν φτάνει για να προλάβει τις αυστηρές προθεσμίες, τα dead line, για να παραδώσει τις εργασίες του. Θα δούμε μια νέα μισθωτή να φροντίζει στο σπίτι το μικρό παιδί της, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται με τηλεργασία.

Θα διαπιστώσουμε ότι το κεφάλαιο αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες για να δεσμεύσει καθημερινά όσο περισσότερο χρόνο του εργαζόμενου μπορεί. Να τον υποχρεώσει να σκέφτεται για τη δουλειά ακόμα και την ώρα του βραδινού φαγητού, να περιοριστεί όσο γίνεται ο ελεύθερος χρόνος. Να επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα στον 21ο αιώνα. Γι' αυτό εξάλλου η ΕΕ διαμορφώνει πλαίσιο για να γίνει ο εργάσιμος χρόνος «λάστιχο» και αυτό το πλαίσιο προωθούν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, με αποκορύφωμα τον νόμο Χατζηδάκη.

Εικόνα 3

Η εικόνα 3 μας έρχεται αμέσως μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917. Τρεις μέρες μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, το Συμβούλιο Επιτρόπων του λαού εκδίδει απόφαση για την καθιέρωση του 8ωρου ως εργάσιμης μέρας. Μόλις μια δεκαετία μετά, το 1927, η σοβιετική εξουσία δημοσιεύει μανιφέστο για το πέρασμα από την 8ωρη στην 7ωρη εργασία χωρίς μείωση μισθού και με μια σειρά ειδικές ρυθμίσεις για τους νέους, τις γυναίκες, τη νυχτερινή εργασία, τις επιστημονικές ειδικότητες. Πρόκειται για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός στον 20ό αιώνα.

Πιστεύουμε ότι αυτές οι τρεις εικόνες ήδη φωτίζουν την απάντηση στο ερώτημα. Οποια πλευρά της σύγχρονης ζωής κι αν εξετάσουμε, θα διαπιστώσουμε τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πώς ζούμε και στο πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζούμε με βάση τις δυνατότητες που γεννά η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή

Οποια πλευρά κι αν εξετάσουμε, απ' τις ουρές των ανέργων που μεγαλώνουν σε κάθε καπιταλιστική κρίση, μέχρι την κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά την εκδήλωση της πανδημίας, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε.

Παντού θα δούμε να αυξάνεται μακροπρόθεσμα η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και του μισθού, να αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης, ο κλεμμένος χρόνος εργασίας που βρίσκεται πίσω απ' τα τεράστια κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Σκεφτείτε ότι, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Oxfam για την οικονομική ανισότητα στον κόσμο, το πλουσιότερο 1% κέρδισε το 62% του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε τη 2ετία 2020 - 2021.

Βλέπουμε δηλαδή ότι ενώ κοινωνικοποιείται σε πρωτοφανή κλίμακα η παραγωγή, ενώ βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, το μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων της το καρπώνονται ελάχιστοι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων. Ας σκεφτούμε πόσοι εργαζόμενοι χρειάζεται να συντονιστούν, να συνεργαστούν για να προχωρήσουν η έρευνα, ο σχεδιασμός, η παραγωγή και η πώληση μιας σειράς εμπορευμάτων, από τα σύγχρονα αυτοκίνητα μέχρι τα κινητά τηλέφωνα 5ης γενιάς.

Ας σκεφτούμε ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατασκεύασε αυτός μόνος του αυτά τα εμπορεύματα. Την ίδια ώρα μια χούφτα μεγαλομέτοχοι, που είναι περιττοί στην οργάνωση και τη διεύθυνση αυτής της παραγωγής, ξεζουμίζουν την εργατική τάξη. Μέτοχοι που συχνά δεν γνωρίζουν ούτε τι παράγουν τα εργοστάσια, ούτε τι μεταφέρουν τα πλοία, ούτε καν πού βρίσκονται οι όμιλοι των οποίων κατέχουν τις μετοχές και καρπώνονται τα τεράστια κέρδη τους.

Απ' την άλλη, την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι ζουν μέσα στην ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, σκέφτονται αν θα απολυθούν, αν ο μισθός τους θα φτάσει για να βγάλουν τον μήνα και ωθούνται να ανταγωνιστούν τους συναδέλφους τους, να αυτοπροβληθούν, να προβάλλουν καλύτερα τον εαυτό τους για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη «θέση στον ήλιο».

Αυτή η οργάνωση της κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ωθεί στον ατομισμό, στην αποξένωση του ανθρώπου απ' τους συνανθρώπους τους, στην ιδιοτέλεια και προβάλλει ως στόχο και περιεχόμενο της ζωής την ατομική κατανάλωση όλο και περισσότερων και ακριβότερων εμπορευμάτων σε σχέση με τους υπόλοιπους. Μας οδηγεί να ζούμε για να δουλεύουμε, σε μια ζωή κενή περιεχομένου.

Ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος

Αν τα σκεφτούμε όλα αυτά θα απαντήσουμε εύκολα γιατί συζητάμε και τιμάμε σήμερα τα 100 χρόνια απ' την ίδρυση της Σοβιετικής Ενωσης, παρότι μας χωρίζουν 30 χρόνια απ' τη διάλυσή της. Γιατί απέδειξε στον 20ό αιώνα ότι ο βάλτος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι αιώνιος. Γιατί απέδειξε ότι υπήρξε και πρέπει να υπάρξει ξανά μια ανώτερου τύπου οργάνωση της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, ανασφάλεια, φτώχεια, ανεργία και πολέμους. Μια κοινωνία όπου θα έχουν όλοι δουλειά, θα εργάζονται λιγότερες ώρες, θα απολαμβάνουν καλύτερο επίπεδο ζωής, με δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας και μόρφωσης. Μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι θα περάσουν επιτέλους από το παρασκήνιο στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Από τις πρώτες δεκαετίες της ζωής της ΕΣΣΔ αποδείχθηκε η μεγάλη υπεροχή των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής συγκριτικά με τον καπιταλισμό στο να απελευθερώσουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και να διασφαλίσουν την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

Από τις πρώτες δεκαετίες είχαμε εντυπωσιακά επιτεύγματα για την ικανοποίηση των αναγκών της κύριας παραγωγικής δύναμης, του εργαζόμενου ανθρώπου, της εργατικής τάξης.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για την ταχύτατη κατάργηση της ανεργίας και του αναλφαβητισμού, τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας, τη ριζική βελτίωση στις συνθήκες ζωής και εργασίας. Στη Σοβιετική Ενωση κατοχυρώθηκε για πρώτη φορά το δικαίωμα στη δουλειά, στην κατοικία, στις διακοπές και την άθληση. Τέθηκαν οι βάσεις για την κατάργηση της ανισοτιμίας της γυναίκας και της προστασίας της μητρότητας. Εγιναν σημαντικά βήματα για τη διασφάλιση της ισότιμης συμμετοχής της στην παραγωγή και στην εκπαίδευση.

Ορισμένα από τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης για την κάλυψη των βασικών αναγκών των εργαζομένων, για τη διασφάλιση δωρεάν υγείας και υψηλού επιπέδου μόρφωσης, για την εξάλειψη της ανεργίας, για την πρόσβαση στην πολιτιστική δημιουργία υψηλού επιπέδου, δεν μπορεί να τα διασφαλίσει ο καπιταλισμός δεκαετίες μετά και ούτε πρόκειται να τα διασφαλίσει ποτέ. Στη Σοβιετική Ενωση αποδείχτηκε η ανώτερη δύναμη της συλλογικότητας, της συλλογικής προσπάθειας στην εργασία σε σχέση με τον ανταγωνισμό για τη διασφάλιση της λαϊκής ευημερίας.

Εχουμε πολλά παραδείγματα, απ' τα Κόκκινα Σάββατα της εθελοντικής εργασίας στη δεκαετία του '20 μέχρι το κίνημα του Σταχάνοφ στη συνέχεια που πέτυχε ουσιαστικές βελτιώσεις στην παραγωγή.

Αυτά τα επιτεύγματα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας, των πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων των εργαζομένων, έδωσαν μεγάλη ώθηση και στην ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Και εδώ τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά, από τον γρήγορο εξηλεκτρισμό στη δεκαετία του '20 στην αχανή έκταση που κάλυπτε πριν η ρωσική αυτοκρατορία έως τη μεγάλη μετατροπή της ειρηνικής βιομηχανίας σε πολεμική βιομηχανία στη δεκαετία του '30. Μετατροπή που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για τη νικηφόρα πορεία του Κόκκινου Στρατού απ' τις ηρωικές μάχες του Στάλινγκραντ μέχρι να υψωθεί η κόκκινη σημαία στο Βερολίνο. Η παραγωγή των τανκς Τ34, των πολεμικών αεροπλάνων «Αντόνοφ», των «Καλάζνικοφ» είχε εξίσου μεγάλη σημασία με τον ηρωισμό του σοβιετικού λαού για τη διασφάλιση της νίκης.

Στη συνέχεια, η εποποιία της κατάκτησης του Διαστήματος με το «Σπούτνικ», τον Γκαγκάριν και την πρώτη γυναίκα αστροναύτη, την Τερεσκόβα, οδήγησαν τα επιτελεία των ΗΠΑ να μελετούν το μεγάλο άλμα στο γενικό επίπεδο μόρφωσης και επιστημονικής έρευνας στη Σοβιετική Ενωση και να συντάσσουν εκθέσεις όπως η γνωστή «Τι μαθαίνει ο Ιβάν που δεν μαθαίνει ο Τζόνι».

Το άλμα συγκριτικά με τον αντίπαλο

Ισως κάποιος σκεφτεί ότι και στον καπιταλισμό σημειώθηκαν ορισμένα απ' τα επιτεύγματα που προαναφέραμε. Επομένως, ποια είναι η διαφορά;

α) Πρέπει να υπολογίσουμε τη μεγάλη απόσταση που χώριζε τη Ρωσία πριν από τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Δύσης, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία, σε σχέση με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. (...)

β) Θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε πώς διασφαλιζόταν η ανάπτυξη στις καπιταλιστικές χώρες. Δηλαδή, με την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις ουρές των ανέργων και των εξαθλιωμένων. Πρόκειται για μια ριζική διαφορά με την κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης.

γ) Η επιτυχία της Σοβιετικής Ενωσης είναι ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτούμε ότι πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες μόνιμης ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, συνεχούς υπονόμευσης και απροκάλυπτων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Πρόκειται για μια πολύμορφη προσπάθεια υπονόμευσης, απ' την εισβολή 14 αστικών κρατών στην περιοχή της Ουκρανίας το 1919, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέχρι τη ναζιστική επίθεση στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

δ) Θα πρέπει επίσης να συνυπολογίσουμε το επίτευγμα της εθελοντικής συνένωσης διαφορετικών λαών, εθνών και εθνοτήτων και την ειρηνική συνύπαρξή τους για δεκαετίες μετά την ίδρυση της ΕΣΣΔ, τον Δεκέμβρη του 1922. Κάντε μια απλή σύγκριση με τις σημερινές στρατιωτικές αναμετρήσεις Ρωσίας και Ουκρανίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, 30 χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. (...)

Αυτή η σύντομη επισκόπηση μας βοηθά να εμβαθύνουμε για να απαντήσουμε στο ερώτημα πού οφείλεται τελικά η υπεροχή του σοσιαλισμού για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας;

Πού οφείλεται η υπεροχή του σοσιαλισμού;

Μια σύντομη απάντηση θα μπορούσε να είναι η υπεροχή του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της παραγωγής με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Ομως θα μπορούσε να μας ρωτήσει κάποιος: Οι επιχειρηματικοί όμιλοι στον καπιταλισμό δεν έχουν σχέδια; Οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, και οι αστικές κυβερνήσεις δεν υλοποιούν συγκεκριμένους σχεδιασμούς; Το κεφάλαιο αδιαφορεί για τις λαϊκές ανάγκες; Προσπαθεί να πουλήσει άχρηστα εμπορεύματα; Κατασκευάζει άχρηστα έργα, άχρηστους δρόμους, άχρηστα λιμάνια; Ας δούμε λοιπόν βαθύτερα ποια είναι η πραγματική διαφορά.

Πράγματι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Κίνα, στην Ιαπωνία έχουν σχέδια για την παραγωγή και δεν αδιαφορούν γενικά για τις κοινωνικές ανάγκες. Σχεδιάζουν πώς θα αξιοποιήσουν τις κοινωνικές ανάγκες με κριτήριο να αυξήσουν τα κέρδη τους και τα μερίδιά τους στην αγορά. Γι' αυτό, για παράδειγμα, η υλοποίηση των σχεδίων των ενεργειακών ομίλων διασφαλίζει μεγάλα κέρδη για τους ίδιους, μεγαλύτερο ξεζούμισμα για τους εργαζόμενούς τους και σημαντικά ποσοστά ενεργειακής φτώχειας για τον λαό. Αντίστοιχα, η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της έχουν σχέδια που υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου και ταυτόχρονα επιχειρούν να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Για παράδειγμα, τα μέτρα της ΕΕ που αφορούν την Ενέργεια απ' τη μια προσπαθούν να ρυθμίσουν αντιθέσεις μεταξύ των ενεργειακών ομίλων και των ενεργοβόρων βιομηχανιών και απ' την άλλη να συγκαλύψουν το πρόβλημα της ακρίβειας με κρατικές επιδοτήσεις που δίνονται απ' τις δικές μας τσέπες, διατηρούν ψηλά τις τιμές και μεταφράζονται τελικά σε νέα κέρδη των ομίλων.

Τι αλλάζει όμως στον σοσιαλισμό;

α) Αλλάζουν τα χέρια που κρατούν το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας: Από τα χέρια της αστικής τάξης η εξουσία περνάει στα χέρια της εργατικής τάξης. Καταργείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με την κοινωνικοποίησή τους, περνάμε δηλαδή στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Από την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου, περνάμε στην εργατική εξουσία, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Το σοσιαλιστικό κράτος ασφαλώς αντιμετωπίζει - καταστέλλει τους εχθρούς του σοσιαλισμού, όμως παίζει ταυτόχρονα και δημιουργικό ρόλο πολιτικά και πολιτιστικά.

β) Αλλάζει επίσης ο σκοπός της παραγωγής.

Τη θέση του καπιταλιστικού κέρδους καταλαμβάνει η ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών της κοινωνίας που συνεχώς διευρύνονται.

Η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των παραγωγικών δυνάμεων γεννά νέες κοινωνικές ανάγκες αλλά και νέες δυνατότητες για να τις ικανοποιήσουμε.

Εδώ αποδεικνύεται η υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, η ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Για παράδειγμα, στον τομέα της Ενέργειας, μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να διασφαλίσει την αξιοποίηση όλων των ενεργειακών πηγών μιας χώρας με γνώμονα να ικανοποιείται συνδυασμένα το σύνολο των κοινωνικών αναγκών. Δηλαδή να διασφαλίζεται ταυτόχρονα η μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας από εισαγωγές, η ενεργειακή της επάρκεια, η προστασία της υγείας των κατοίκων και του περιβάλλοντος, η επαρκής εκπαίδευση και ασφάλεια των εργαζομένων. Πάνω απ' όλα η εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας, αφού η Ενέργεια θα πάψει να αποτελεί εμπόρευμα και θα κατοχυρωθεί ως κοινωνικό δικαίωμα.

Η εργατική εξουσία στην Ελλάδα θα αξιοποιήσει, για παράδειγμα, τα εγχώρια αποθέματα λιγνίτη με σύγχρονες μονάδες υψηλής απόδοσης, αφού θα έχουμε απαλλαγεί απ' τις δεσμεύσεις της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ και ειδικότερα του Εμπορίου Ρύπων. Θα προχωρήσει η κατασκευή νέων μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων, αφού δεν θα εξαρτάται πλέον ο βαθμός συμμετοχής τους στο ενεργειακό μείγμα της χώρας απ' τον ανταγωνισμό των ομίλων και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στο Χρηματιστήριο Ενέργειας και στις εισαγωγές ηλεκτρικού ρεύματος.

Στη Σοβιετική Ενωση, όπου οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ πιο δύσκολες (-10^ο, - 15^ο), δεν κρύωνε κανείς και δεν σταματούσε ποτέ η κυκλοφορία. Κάντε μια απλή σύγκριση με την Ελλάδα του 21ου αιώνα, όπου υπάρχει ενεργειακή φτώχεια και με το πρώτο χιόνι παραλύουν αμέσως κεντρικές οδικές αρτηρίες (Αττική Οδός, Κατεχάκη), ενώ μετράμε νεκρούς από μαγκάλια που ανάβουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους για να ζεσταθούν.

Στην ΕΣΣΔ, για πρώτη φορά στην Ιστορία, υπήρξε η δυνατότητα να σχεδιαστούν επιστημονικά και να συντονιστούν όλοι οι σκοποί της παραγωγής με στόχο την ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. (...)

γ) Τι έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο, ώστε να υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Η ριζική αλλαγή του ρόλου των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι απ' το παρασκήνιο περνάνε στο προσκήνιο της Ιστορίας και αποκτούν συνεχή ενεργό ρόλο στη λήψη, στην εφαρμογή και τον έλεγχο των αποφάσεων. Σ' αυτό το πλαίσιο διασφαλίζονται και αξιοποιούνται οι δυνατότητες, για να μπορούν να παίξουν αυτόν το ρόλο, δηλαδή εξασφαλίζεται η μόρφωσή τους και ο απαιτούμενος χρόνος και τα δικαιώματα για να ασκήσουν πολιτικά καθήκοντα.

Ετσι, αναδεικνύεται η δύναμη της συλλογικότητας, της αλληλοβοήθειας και της άμιλλας για τη βελτίωση της παραγωγής.

Οι εργαζόμενοι, απαλλαγμένοι πλέον απ' το ζυγό της μισθωτής σκλαβιάς, δεν αναζητούν αφεντικό, για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, για να συνενωθούν με τα μέσα παραγωγής.

Αποφασίζουν στις Γενικές Συνελεύσεις τους. Εκλέγουν και ελέγχουν ουσιαστικά τους αντιπροσώπους τους και μπορούν άμεσα να τους ανακαλέσουν.

Τέτοιοι θεσμοί της εργατικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ ήταν τα Σοβιέτ. Γεννήθηκαν πριν από τον σοσιαλισμό, στην επανάσταση του 1905 στη Ρωσία, ως πυρήνες οργάνωσης της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης. Αποτέλεσαν μια νέα, ανώτερη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης με εκλεγμένους αντιπροσώπους, τα φύτρα της μελλοντικής εργατικής εξουσίας.

Επομένως, πού διαφέρει και γιατί υπερέχει ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός του σοσιαλισμού απέναντι στα αστικά σχέδια για την οικονομία;

Υπερέχει γιατί μιλάμε για μια ανώτερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας κατά την οποία αλλάζει η ιδιοκτησία, ο σκοπός της παραγωγής και ο ρόλος των εργαζομένων. (...)

Με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής

Μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος. Ξέρουμε ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ξέρουμε ότι όλες οι θεωρίες που υποσχέθηκαν εξανθρωπισμό του βάρβαρου συστήματος του καπιταλισμού αποδείχθηκαν «παραμύθια με κακό τέλος». Εχουμε πλέον την πείρα για να μην πέφτουμε στις παγίδες των αστικών κομμάτων που μας καλούν να διαλέξουμε ποιες απ' τις ανάγκες μας θα θυσιάσουμε για να μη θιχτούν τα κέρδη και η εξουσία του κεφαλαίου.

Ξέρουμε πλέον πολύ καλά ότι, διαλέγοντας το δήθεν μικρότερο κακό, πηγαίνουμε σταθερά απ' το κακό στο χειρότερο. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μαγική λύση που μπορεί να κερδίζει και το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι και να μη χάνει κανείς. Οποιο μεγάλο πρόβλημα κι αν θελήσουμε να αντιμετωπίσουμε, απ' την ενεργειακή ακρίβεια μέχρι την κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι απαιτείται σύγκρουση με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και γενικότερα τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Γι' αυτό, μόνο ο δρόμος της σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ο δρόμος της ανατροπής, τον οποίο φωτίζει και μπαίνει μπροστά για να τον ανοίξει το ΚΚΕ, μπορεί να αποτελέσει την ασπίδα μας για το σήμερα και την ελπίδα μας για το αύριο. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αποδεχτούμε ότι η μόνη μας επιλογή είναι αν προτιμάμε επιδότηση ενοικίου ή επιδότηση στεγαστικού δανείου, αν προτιμάμε την πρόταση της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Διαλέγουμε το δρόμο του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τη συμπόρευση με το ΚΚΕ για μια κοινωνία που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη σύγχρονη λαϊκή κατοικία.

Μπροστά μας είναι τα δύσκολα, αλλά εμείς οι κομμουνιστές είμαστε για τα δύσκολα.

Σήμερα, μέσα απ' τις νίκες και τις ήττες του 20ού αιώνα έχουμε αποκτήσει τη γνώση και θα βρούμε τη δύναμη για να κινήσουμε ξανά τον τροχό της Ιστορίας προς τα εμπρός.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός και ασφαλώς αυτό το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του. Θα το φέρουμε όλοι εμείς που μπαίνουμε μπροστά για να οργανωθεί η μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση. Ολοι εμείς που προσπαθούμε καθημερινά για να ενισχυθεί το ΚΚΕ στην εκλογική πολιτική μάχη που έχουμε μπροστά μας. Που αγωνιζόμαστε για να γίνει το ΚΚΕ πιο δυνατό σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.

Ολοι εμείς που επιμένουμε ότι η Ιστορία δεν τελειώνει στον βάλτο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ολοι εμείς που επιμένουμε ότι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα. Καλή δύναμη!