«Ψήφισε κι όπου βγει»;

«Ο,τι κι αν πούμε πριν τις εκλογές είναι σχετικό. Το βράδυ των εκλογών, που θα έχουμε το αποτέλεσμα, θα δούμε πώς θα το διαχειριστούμε ώστε να προκύψει κυβέρνηση»: Τα παραπάνω διακινούνται όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες από στελέχη των αστικών κομμάτων, περιγράφοντας με τον δικό τους χυδαίο τρόπο το πώς γίνονται τα παζάρια για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Λένε δηλαδή ωμά στον λαό ότι η ψήφος του σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλους «πρόθυμους» θα ερμηνευτεί κατά το δοκούν και με κριτήριο τη «συγκυρία», όπως είπε πρόσφατα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφράζοντας στη γλώσσα τους την «ανάγκη» για σχηματισμό της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Πρόκειται για την επιβεβαίωση όσων σημειώνει το ΚΚΕ: Οτι όποιος λαϊκός άνθρωπος ψηφίζει τα παραπάνω κόμματα δεν μπορεί να είναι σίγουρος πού ακριβώς θα καταλήξει η ψήφος του, παρά μόνο ότι αυτή θα μεταφραστεί σε «πράσινο φως» για την εφαρμογή ενός προγράμματος που εν πολλοίς είναι δεδομένο: Περιλαμβάνει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, τις θυσίες για την «αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας», της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό του ΝΑΤΟ κ.ο.κ.

Οι παραπάνω τοποθετήσεις θυμίζουν άλλωστε όσα έλεγε πρόσφατα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο οποίος, προειδοποιώντας για το «δυσκολότερο περιβάλλον» που θα αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση, έδινε περιεχόμενο στην παραπάνω ...«συγκυρία». Σημείωνε χαρακτηριστικά: «Αλλο τι λένε προεκλογικά ότι θα κάνουν και άλλο τι θα κάνουν μετεκλογικά. Δεν μπορώ να διανοηθώ κόμματα συστημικά, ευρωπαϊκά, να συμπεριφερθούν αλλιώς απ' ό,τι συμπεριφέρθηκαν στην κρίση».

Ουσιαστικά λοιπόν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, που προεκλογικά μιλούν με «γρίφους» για το τι θα κάνουν την επόμενη μέρα, λένε στον λαό ένα μεγαλοπρεπές «ψήφισέ μας και βλέπουμε». Αλλωστε ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει τέτοια «λευκή επιταγή», είναι ο πρώτος διδάξας: Από τη συνεργασία του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ το 2015, που παρουσιάστηκε σαν «λύση ανάγκης», αν και όπως αποδείχθηκε ήταν συμφωνημένη από πριν, μέχρι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, του δημοψηφίσματος όπου σε «χρόνο dt» μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι», φέρνοντας στη Βουλή το τρίτο μνημόνιο, που μόλις λίγες ώρες πριν το «ξόρκιζε», και ψηφίζοντάς το μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Οπότε, τα προσχήματα της ...«συγκυρίας», που αξιοποιούνται πλέον και προεκλογικά, δείχνουν ότι ανάλογα με τις εξελίξεις, και παρά τις διάφορες διακηρύξεις, στις 22 Μάη μπορεί να προκύψουν κυβερνητικές συμπράξεις που σήμερα απορρίπτονται. Οπως το ΚΚΕ σταθερά αναδεικνύει, υπάρχει δυνατότητα κυβέρνησης αντιλαϊκά ...διαθέσιμων!

Αλλωστε η κοινή προγραμματική βάση είναι υπαρκτή ανάμεσα σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ. Αυτό καταγράφηκε και με το γεγονός ότι από κοινού ψήφισαν μια σειρά από αντιλαϊκά νομοσχέδια. Τα διλήμματα που επιστρατεύονται για το αν η κυβέρνηση θα είναι «αυτοδύναμη» ή «συνεργασίας», αν θα είναι «μονοκομματική» ή «πολυκομματική», αφορούν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο την επόμενη μέρα, όχι όμως την ουσία της πολιτικής που θα εφαρμοστεί.

Πώς λοιπόν, μπροστά σε αυτές τις προδιαγεγραμμένες εξελίξεις, μπορεί να κάνει τη διαφορά ο λαός; Πώς μπορεί από τώρα να «κάψει» τα σενάρια που εξυφαίνονται, να βάλει εμπόδια στην όποια κυβέρνηση προκύψει, να την καταστήσει και από την κάλπη όσο πιο αδύναμη γίνεται;

Μόνο με ισχυρό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που όσα λέει προεκλογικά, ακριβώς τα ίδια θα πει και το βράδυ των εκλογών. Είναι το μόνο κόμμα για το οποίο ο λαός είναι σίγουρος ότι δεν θα πάρει την ψήφο του για να την καταθέσει στην ενίσχυση της αντιλαϊκής «σταθερότητας», η οποία για τον λαό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια στο εισόδημά του, στην ίδια του τη ζωή. Αυτή η συνέπεια του ΚΚΕ, αφού έχει επιλέξει «στρατόπεδο», αυτό του λαού και του δίκιου του, η οποία αναγνωρίζεται όλο και ευρύτερα από τον εργατόκοσμο και τη νεολαία, προσθέτει ακόμα περισσότερους λόγους για αποφασιστική στήριξη και συμπόρευση με το Κόμμα στις 21 Μάη.

Κόντρα λοιπόν στο «ψήφισε κι όπου βγει», η απάντηση είναι ΚΚΕ όσο πιο ψηλά γίνεται! Μόνο έτσι θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο η εργατική πάλη και διεκδίκηση. Αυτή είναι η πραγματική σταθερότητα για τον λαό και τις ανάγκες του.