ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2022

Ποιος φοβάται τον σοσιαλισμό; (ο σοσιαλισμός που έζησα)


Μετά τις ανατροπές και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έδω και 30 χρόνια, η προσπάθεια να αμαυρώσουν και να συκοφαντήσουν τον σοσιαλισμό, αγριεύει όλο και περισσότερο. Η αστική τάξη, οι καπιταλιστές, οι εκμεταλλευτές του μόχθου της εργατικής τάξης, οι αντικομμουνιστές, οπορτουνιστές και κάθε είδους “δημοκράτες”, ακόμα και αυτοί που ζήσαν τον σοσιαλισμό και τα επιτεύγματα του, κάνοντας σημαία τις αδυναμίες που είχε και που θέλουν έναν “ανθρώπινο δημοκρατικό καπιταλισμό”, με παραπληροφόρηση και συκοφαντίες προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των λαών και ειδικά των νέων ανθρώπων, ότι όταν την εξουσία και τα μέσα παραγωγής τα έχουν αυτοί που παράγουν τον πλούτο, αυτοί που “γυρίζουν” το γρανάζι, και όχι οι καπιταλιστές εκμεταλλευτές τους, μπορεί να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Και αυτό είχε γίνει και είχε ξεκινήσει το 1917. Έχει ανοίξει ο δρόμος για οικοδόμηση μιας άλλης πρωτόγνωρης κοινωνίας που αφεντικά ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Φαίνεται αυτοί που συκοφαντούν τον σοσιαλισμό και ρίχνουν τόνους λάσπη στην ιστορική και ηρωική διαδρομή των μπολσεβίκων-κομμουνιστών, διαστρεβλώνοντας τη σοβιετική ιστορία, προσπαθούν σε εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στη Σοβιετική Ένωση, σε εμάς που αποκτήσαμε σοβιετική παιδεία και μόρφωση, να μας πείσουν ότι δεν ζήσαμε καλά στο σοσιαλισμό.

Αδυναμίες υπήρχαν, όπως και λάθη και παραλείψεις. Ο σοσιαλισμός όμως οικοδομήθηκε με κινητήρια δύναμη την εργατική τάξη στην εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το πιο σημαντικό στοιχείο σε μια τέτοια κοινωνία.

Στη Σοβιετική Ένωση ζούσανε πάνω από 100 εθνικότητες. Έδωσε στους λαούς, ελευθερία, ανεξαρτησία και ισοτιμία. Δημιούργησε τους όρους για την πολιτική, οικονομική και πνευματική ανάπτυξη όλων των λαών της χώρας. Εκτιμούσαν τον κάθε άνθρωπο της εργασίας, τον προστάτευαν και τον προετοίμαζαν για την μελλοντική του ζωή. Ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης είχε εμπιστοσύνη στο σοσιαλιστικό κράτος για αυτό και στήριζε τη σοβιετική εξουσία.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, από φτωχή αγροτική χώρα, με το που τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ξεκίνησε η ανοικοδόμηση με ραγδαίους ρυθμούς.

ΕΣΣΔ

Με τα πενταετή πλάνα ξεκίνησε η ταχεία οικονομική εξέλιξη της Σοβιετικής Ένωσης. Οι αποφάσεις για τα πλάνα επεξεργαζόντουσαν κεντρικά σε παλλαϊκό επίπεδο, υπολογίζοντας τις ανάγκες όλων των εθνοτήτων και δημοκρατιών απο το ειδικό όργανο που ιδρύθηκε (ΓΚΟΣΠΛΑΝ-Εθνική Επιτροπή Σχεδιασμού) υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Η πραγματοποίηση του πλάνου είχε γίνει το κίνητρο για τη σοβιετική εργατική τάξη (σταναχοβικό κίνημα, σοσιαλιστική άμιλα, κόκκινα μεροκάματα κλπ). Το πρώτο πενταετές πλάνο ξεκίνησε στα δύσκολα χρόνια της οικοδόμησης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, του πρώτου κράτους της εργατικής τάξης (1928-1932). Ολοκληρώθηκε μέσα σε τέσσερα (4) χρόνια. Κυριότερος ηγετικός κλάδος της εθνικής οικονομίας ήταν η βαριά βιομηχανία. Ο όγκος της παραγωγής διπλασιάστηκε: ηλεκτρική ενέργεια 2,7 φορές, κάρβουνο-πετρέλαιο 1,8 φορές, ατσάλι 1,4 φορές, τσιμέντο 2 φορές, σιδεροκοπτικές μηχανές 10 φορές, τρακτέρ-αυτοκίνητα 30 φορές. Στην πόλη Ιβάνοβο χτίστηκαν και ξεκίνησαν τη λειτουργία τους: το μεγαλύτερο στην Ευρώπη εργοστάσιο υφαντουργίας, κλωστοϋφαντουργίας, εργοστάσιο κατασκευής μηχανών για τυρφάνθρακα, στο κάτω Νόβγκοροντ, εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων, στο Χάρκοβο και Στάλινγκράντ, εργοστάσια τρακτέρ. Στα τέλη του 1930 ήδη στην χώρα δεν υπήρχε ανεργία και αναλφαβητισμός. Συνολικά χτίστηκαν 1500 μεγάλες βιομηχανίες, το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε πάνω από δύο φόρες, χτίστηκε ο μεγαλύτερος στον κόσμο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειες (Δνεπρογκρές). Χτίστηκαν εργοστάσια μεταλλουργίας στο Μαγνητογκόρσκ, Λιπέτσκ, Τσελιαμπίνσκ, Νόβο Κουζνέτσκ, Νορίλσκ, Σβερντλόβσκ. Αυτοκινητοβιομηχανίες: Gaz, Zys, δημιουργήθηκε βιομηχανία μηχανοκατασκευών και νέοι κλάδοι παραγωγής μηχανών και εγκαταστάσεων. Ξεκίνησε να λειτουργεί η σιδηροδρομική γραμμή Τουρκεστάν – Σιβηρία, ενώ καθιερώθηκε η 7ωρη εργασία. Έγινε σοσιαλιστική μεταρρύθμιση της αγροτικής οικονομίας: 211 χιλιάδες κολχόζ, 150 χιλιάδες τρακτέρ και 2.446 μηχανοστάσια για τράκτερ, ενώ 70 χιλιάδες πολίτες αποφοίτησαν από ανώτερα και μέσα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ερχόταν 2η στον κόσμο στην παραγωγή μηχανημάτων και χυτοσίδηρο, όπως και στην εξόρυξη πετρελαίου. Και όλα αυτά επετεύχθηκαν μέσα σε 4 χρόνια του πρώτου 5ετούς πλάνου.

Στο 2ο 5ετές πλάνο (1933-1937) το εθνικό εισόδημα ανέβηκε 2,1 φορές, τα βιομηχανικά προϊοντα 2,1 φορές, η αγροτική οικονομία 1,3 φορές. Χτίζεται η μεγαλύτερη βάση στη χώρα, εξόρυξης κάρβουνου και χυτοσίδηρου. Το 1935 στη Μόσχα ξεκινάει η λειτουργία του Μετρό, ενώ πλατιά αναπτύσσεται το σταχανοβικό κίνημα. Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του πλωτού καναλιού Μόσχα Βόλγα 128 χλμ. Η αποστολή του Ιβάν Παπάνιν (πολικός εξερευνητής-επιστήμονας) αποβιβάζεται στον Βόρειο Πόλο και δημιουργεί τον πρώτο επιστημονικό σταθμό. Το πλήρωμα του αεροπλάνου ANT-25 με του Τσκάλοφ, Μπαϊντούκοφ, Μπελιακόφ εκτελούν την πτήση Σοβιετική Ένωση – Αμερική μέσω Βόρειου Πόλου χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. Χτίστηκαν 4,5 χιλιάδες μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα (εργοστάσια κατασκευής τανκς, αεροπλάνων και όπλων) και εκπαιδεύτηκαν υψηλού επιπέδου στελέχη. Σε υψηλούς ρυθμούς κινήθηκε η ανάπτυξη της εθνικής αεροπορικής βιομηχανίας, χτίστηκαν καινούργια πανεπιστήμια και το πλωτό κανάλι Μπελομόρ-Μπαλτίσκι, μήκους 227 χλμ. Χτίστηκαν σχολεία -3.600 σχολικά κτήρια σε πόλεις και σε κωμόπολεις και 15 χιλιάδες στα χωριά. Στα κολχόζ και στα σοβχοζ υπήρχαν 456 χιλιάδες τρακτέρ, 128 χιλιάδες αλωνιστικές μηχανές, 146 χιλιάδες φορτηγά. Ήδη στα πρώτα πενταετή πλάνα η Σοβιετική Ένωση είχε δημιουργήσει ισχυρή βιομηχανία με τη συμμαχία εργατών, αγροτών, διανοούμενων. Και να σκεφτεί κανείς οτι το 1933 ήταν μολίς 16 χρόνια από την ίδρυση του πρώτου κράτους στον κόσμο της εργατικής τάξης. Και αν συγκρίνουμε με τις τότε καπιταλιστικές χώρες, με μια οικονομία που χτιζόταν αιώνες, κατακλέβοντας τα πλούτη από τις αποικίες, χρησιμοποιώντας σκλάβους, αλυσοδεμένους επί αιώνες και μετέπειτα φτηνά εργατικά χέρια, δεν έχουν καταφέρει ούτε το ελάχιστο από αυτά που πέτυχαν αυτοί που παράγουν τον πλούτο και τον χρησιμοποιούν για τη δική τους ευημερία.

ΕΣΣΔ

Το τρίτο 5ετές πλάνο δεν είχε ολοκλήρωθει, γιατί το 1941 ξέκινησε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα πρώτα τρία χρόνια του 3ου 5ετούς πλάνου (1938-1941), η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε 45%, η βιομηχανία μηχανοκατασκευών αυξήθηκε κατά 70%, η οποία αποτελούσε τη βάση της βιομηχανικής ανάπτυξης και της τεχνικής προόδου της εθνικής οικονομίας. Το 1939 η Σοβιετική Ένωση είχε περισσότερα πανεπιστήμια και φοιτητές σε σχέση με τις χώρες της Ευρώπης.

Την περίοδο 1938-1942 λειτούργησαν 3.000 καινούργια εργοστάσια (παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από υδροηλεκτρικούς σταθμούς που χτίστηκαν στον ποταμό Βόλγα, τον Κάμα και τον Δνείπερο και στους ποταμούς της Σιβηρίας, εργοστάσια παραγωγής σιδηρομεταλλεύματος, χυτοσιδήρου, χάλυβα, δυιλίστηρια. Οι κλιματικές συνθήκες στη Σιβηρία ήταν ακραίες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Και να σκεφτούμε ότι καμία άλλη χώρα δεν είχε τόση ποικιλία φυσικών συνθηκών, όπως στη Σοβιετική Ένωση: όταν στο Βερχογιάνσκ έκανε ψύχος -70° υπό το μηδέν, στην Υπερκαυκασία γινόταν συγκομιδή των εσπεριδοειδών και του τσαγιού, και στην κεντρική Ασία άνθιζαν τα δέντρα. Το 1940 ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε στο 31,2 εκατομμύρια σε σύγκριση με το 1928 που ήταν 11,5 εκατομμύρια.

ΕΣΣΔ

Άραγε μπορούσαν οι καπιταλιστικές χώρες να βλέπουν ατάραχες την αλματώδη άνοδο της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης που βασίζονταν στο σοσιαλιστικό σύστημα οικονομίας και στη σοσιαλιστική εξουσία των μέσων παραγωγής; Όχι δεν μπορούσαν.

Το 5ετές πλάνο διακόπηκε από την επίθεση των φασιστικών στρατευμάτων στις 22 Ιούνη 1941.

Βλέποντας την επιθετική πολιτική της φασιστικής Γερμανίας, δόθηκε μεγάλη σημασία στην στρατιωτική άμυνα της χώρας και αναγκαστικά αυξήθηκαν και οι στρατιωτικές δαπάνες, ενώ ξεκίνησε και η μαζική παραγωγή καινούργιων ειδών στρατιωτικής τεχνολογίας και εξοπλισμού, π.χ. τανκ Τ-34, ολμοβόλο “Κατιούσα”, βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Η Σοβιετική Βιομηχανία από το 1941 μέχρι το Σεπτέμβρη του 1945, κατασκεύασε 147 χιλιάδες αεροπλάνα, 104 χιλιάδες τανκς και 489 χιλιάδες πυροβόλα όπλα.

Στις αρχές του πολέμου κατάφεραν να μετακινήσουν στα μετόπισθεν 1.310 μεγάλα εργοστάσια, 1,5 εκατομμύρια βαγόνια με φορτίο και 10 εκατομμύρια ανθρώπους. Και αυτό κατορθώθηκε χάρη στην αυτοθυσία του Σοβιετικού λαού που υπεράσπιζε τα ιδανικά του σοσιαλισμού και τη ζωή που οικοδομούσε ο ίδιος. Η άντοχη και η υπεροχή του σοσιαλισμού επιβεβαιώθηκε την περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ο σοσιαλισμός νίκησε τον φασισμό, ο οποίος ήταν και είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού. Η Σοβιετική Ένωση είχε μεγάλη απώλεια σε ανθρώπινες ζώες-27 εκατομμύρια, καταστράφηκαν βιομηχανίες, οι χιτλερικοί κάψανε και καταστρέψανε 1.710 πόλεις, 70 χιλιάδες χωριά, πάνω από 6 εκατομμύρια κτήρια, αφήνοντας 25 εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς στέγη, 31.850 εργοστάσια, 65.000 χλμ. σιδηροδρομικών γραμμών, 4.100 σταθμούς, 40 χιλιάδες νοσοκομεία, 84 χιλιάδες σχολεία, τεχνικές σχολές, πανεπίστημια, 43 χιλιάδες βιβλιοθήκες, 36.χιλιάδες ταχυδρομεία, 239 χιλιάδες ηλεκτρογεννήτριες και 175 χιλιάδες μηχανοκατασκευές. Καταστρέψανε και κατακλέψανε 98 χιλιάδες κολχόζ, 1.976 σοβχόζ, 1.890 μηχανοστάσια τρακτέρ, μεταφέρανε στη Γερμανία 71 εκατομμύρια ζώα παραγωγής (αγελάδες, γουρούνια, άλογα κλπ). Καταστράφηκε το 30% του εθνικού πλούτου και όμως καταφέραν να σταθούν στα πόδια τους.

ΕΣΣΔ

Η βασική οικονομοπολιτική στρατηγική του 5ετους πλάνου μετά τον πόλεμο, ήταν σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποκατασταθούν οι πληγείσες περιοχές της χώρας. Το πλάνο προέβλεπε την αποκατάσταση κατεστραμμένων από τον πόλεμο περιοχών, αύξηση του επιπέδου της βιομηχανίας σε προπολεμική κατάσταση, άνοδο της αγροτικής οικονομίας, βελτίωση του επιπέδου ζωής του Σοβιετικού λαού.

Καμία καπιταλιστική χώρα δεν ήλπιζε ότι η οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης θα ανακάμψει και θα φτάσει στο επίπεδο που είχε πριν τον πόλεμο και πολύ περισσότερο. Και όμως ήδη το 1948 χωρίς ξένα κεφάλαια, χάρη στην κρατική ρύθμιση της οικονομίας και την αυτοθυσία του Σοβιετικού λαού, καταφέραν να φτάσουν την οικονομία στο προπολεμικό επίπεδο με το πενταετές πλάνο (1946-1950) το οποίο τελικά ολοκληρώθηκε μέσα σε 4 χρόνια και επικυρώθηκε από το ανώτατο Σοβιέτ στις αρχές του 1946.

Τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν στρατιωτικό οπλισμό, μετατράπηκαν ταχύτατα σε εργοστάσια κατασκευής προϊόντων για ειρηνικούς σκοπούς.

Τα εργατικά συνδικάτα της χώρας ξεκίνησαν πανσοβιετική σοσιαλιστική άμιλα για να υλοποιήσουν το 4ο πενταετές πλάνο. Χιλιάδες εργάτες πήραν προσωπικά πλάνα και ξεκίνησαν να εφαρμόζουν ταχύτατες μεθόδους εργασίας. Η Κομσομόλ (νεολαία της Σοβιετικής Ένωσης) πήρε μέρος ενεργά στην αποκατάσταση 15 παλαιών πόλεων της χώρας, που καταστράφηκαν από τον πόλεμο. Επίσης σημαντική ήταν η συμμετοχή της και στα πρώτα 5ετή πλάνα. Γιατί “Εκείνο που ιδιαίτερα χαρακτηρίζει τους νέους είναι η εξαιρετικά δυνατή εσωτερική τους παρόρμηση να κάνουν πράξη τα ιδανικά τους. Οι νέοι είναι πάντα έτοιμοι να κάνουν θυσίες, λαχταρούν πάντα να πάνε από τη μια άκρη της γης στην άλλη, να ταξιδέψουν στη θάλασσα χωρίς να τους νοιάζει αν είναι μούτσοι ή αν είναι στη γέφυρα του καπετάνιου, να ανακαλύψουν καινούργιες χώρες και ένα σωρό άλλα. …… η λαχτάρα για τα μεγάλα, η λαχτάρα να κάνουν σπουδαία κατορθώματα παλληκαριάς, να κάνουν θαύματα για το λαό στην επιστήμη και σε άλλους τομείς χαρακτηρίζει τους σημερινούς νέους.”-Μ.Ι. Καλίνιν -1926 συνέδριο της Κομσομόλ.

Στις περισσότερες κατεστράμμενες περιοχές, όπως η δημοκρατία της Λευκορωσίας, Μολδαβία, Ουκρανία, κατέβηκε κόσμος από όλη τη Σοβιετική Ένωση.

Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της βαριάς βιομηχανίας και η αύξηση της αγροτικής παραγωγής, έγινε χάρη στην αξιοποίηση των χερσαίων εδαφών στην περιοχή της Σιβηρίας, των Ουραλίων και του Καζακστάν. Συνολικά 36 εκατομμύρια εκτάρια δημιούργησαν την ισχυρή σιτοπαραγωγική βάση.

Επίσης την περίοδο 1946-1950 χτίστηκαν 201 εκατομμύρια μ2 κατοικίας. Το κράτος και τα κολχόζ έχτισαν 18.540 σχολεία. Από τον κρατικό προϋπολογισμό χτίστηκαν παιδικοί σταθμοί για 120 χιλιάδες παιδιά. Αυξήθηκαν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια κατά 50% το 1950 σε σύγκριση με το 1940. Αυξήθηκαν κατά 50% οι γιατροί και συνέχισαν να αυξάνονται σε όλη τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου (το 1970 το 1/3 του συνόλου των γιατρών του πλανήτη, ήταν στη Σοβιετική Ένωση). Την ίδια περίοδο (1946-50) γίνεται σταδιακή μείωση των τιμών 2 και 2,5 φορές, σε τρόφιμα και σε προϊόντα γενικής χρήσης. Βελτιωνόταν το βιωτικό επίπεδο των πολιτών και ο κόσμος είχε σιγουριά για την επόμενη μέρα. Μένει μόνο να θυμήσουμε ποιός ήταν επικεφαλής του κόμματος των μπολσεβίκων-κομμουνιστών εκείνη τη περίοδο………

Την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είχε συντελεστεί πραγματική πολιτιστική επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση. Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, έγινε πραγματικά υπόθεση όλου του λαού. Την περίοδο 1957-1958 οι μαθητές στα σχολεία γενικής μόρφωσης ήταν 28,7 εκατομμύρια και μαζί με τους μαθητές των σχολείων για τους ενήλικες 31 εκατομμύρια. Το 1958 αποφοίτησαν από τα γενικά σχολεία και τα σχολεία της αγροτικής και εργατικής νεολαίας, 1,6 εκατομμύρια νέοι και νέες.

ΕΣΣΔ

Την ίδια περίοδο στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και στις τεχνικές σχολές της χώρας, σπούδαζαν πάνω από 4 εκατομμύρια φοιτητές. Σπούδαζαν τετραπλάσιοι φοιτητές από ότι συνολικά στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπως η Αγγλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία και Ιταλία, οι οποιές συνολικά είχαν σχεδόν ίσο πληθυσμό με τη Σοβιετική Ένωση.

Γινόταν προσπάθεια να υπάρχει σύνδεση της μέσης και της ανώτατης σχολής με τη ζωή, να συνδεθεί η μόρφωση με την παραγωγική διαδικασία, να συνδυάζεται η γενική, η πολυτεχνική και η επαγγελματική μόρφωση για την καλύτερη κατάρτιση στελεχών για όλους τους κλάδους της οικονομίας, της επιστήμης και του πολιτισμού.

Από το σοβιετικό σχολείο βγήκαν εκατομμύρια μορφωμένοι πολίτες, με εξειδίκευση στις κατασκευές, στις επιστήμες, στον πολιτισμό. Δημίουργησαν ευρύτατο δίκτυο επιστημονικών – ερευνητικών ιδρυμάτων. Το κέντρο της σοβιετικής επιστήμης ήταν η Ακαδημία των Επιστήμων της Σοβιετικής Ένωσης. Η μέγιστη επίτευξη ήταν η χρήση της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, όπως π.χ. στη βιολογία, βιομηχανία, ιατρική, γεωργία.

Το σοβιετικό κράτος θεωρούσε την προστασία της υγείας του λαού ως ένα από τα κυριοτέρα τους καθήκοντα και υποχρεώσεις. Η ιατρική περίθαλψη ήταν δωρέαν για όλο τον πληθυσμό της χώρας. Η προστασία της υγείας των σοβιετικών πολιτών ήταν εξασφαλισμένη χάρη στο ευρύτατο δίκτυο των ιατρικών ιδρυμάτων που υπήρχαν, π.χ. πολυκλινικές, νοσοκομεία, θεραπευτήρια, στα οποία εργαζόταν έμπειρο ιατρικό προσωπικό. Η ιατρική περίθαλψη υπήρχε για τους εργαζόμενους τόσο στον τόπο κατοικίας, όσο και στον τόπο εργασίας. Στα εργοστάσια και στα ορυχεία υπήρχαν ειδικές πολυκλινικές. Οι δαπάνες το 1965 για την ανοικοδόμηση καινούργιων νοσοκομείων, για την κοινωνική πρόνοια, για τη φυσική αγωγή και τα αθλήματα, όπως επίσης και την ιατρική βιομηχανία, ανέρχοταν σε 25,4 δισεκατομμύρια ρούβλια, 80% μεγαλύτερη από την περίοδο 1952-1958, ενώ την ίδια περίοδο τριπλασιάστηκε η παραγωγή ιατρικών ειδών. Τα αθλήματα και η φυσική αγωγή συνέβαλαν στην καλύτερη υγεία του λαού. Στη χώρα είχε δημιουργηθεί ειδικό σύστημα φυσικής αγωγής των σοβιετικών πολιτών και περιελάμβανε τα προσχολικά ιδρύματα, τα σχολεία, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τον στρατό, τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, τους γεωργικούς συνεταιρισμούς, τις οικογένειες. Το κράτος και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δαπανούσαν μεγάλα ποσά για την ανάπτυξη της φυσικής αγωγής. Την δεκαετία 1950-1960 οι κρατικές επιχορηγήσεις για τον αθλητισμό και την προστασία της υγείας του λαού, είχαν διπλασιαστεί. Εκείνο που διέκρινε τον σοβιετικό αθλητισμό, ήταν η μαζικότητα του. Εκείνη την περίοδο, οι εθελοντικοί αθλητικοί σύνδεσμοι που αποτελούνταν από 200 χιλιάδες αθλητικές οργανώσεις των βιομηχανικών επιχειρήσεων, των κολχόζ, των σοβχόζ, των εκπαιδευτικών και άλλων ιδρυμάτων, είχαν στις γραμμές τους πάνω από 20 εκατομμύρια μέλη. Υπήρχαν 1.500 και πλέον στάδια, 7χιλιάδες αίθουσες αθλητισμού και γυμναστικής, 25 χιλιάδες ποδοσφαιρικά γήπεδα, 200 χιλιάδες αθλητικά γήπεδα, εκατοντάδες κολυμβητήρια, εγκαταστάσεις για χειμερινά αθλήματα κ.α. Παράγονται πολλά αθλητικά όργανα και εφόδια.

Μεγάλη φροντίδα έδειχνε ο σοβιετικός λαός για τα παιδιά του. Η προσοχή και η μέριμνα συνόδευαν τα παιδιά από τη στιγμή τη γέννησης τους. Τεράστιο δίκτυο παιδικών ιδρυμάτων, κέντρα παροχής ιατρικών συμβουλών στις μητέρες, νοσοκομεία, σανατόρια, βρέφικοί και παιδικοί σταθμοί, ο αριθμός των οποίων αυξανόταν κάθε χρόνο. Από το 1928 έως το 1957, ο αριθμός των θέσεων στους βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς, αυξήθηκε από 192 χιλιάδες στα 3,1 εκατομμύρια και πλέον. Κάθε καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις ξεκουραζόντουσαν πάνω από 5,5 εκατομμύρια παιδιά. Οι δε βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί μεταφερόντουσαν στην εξοχή.

ΕΣΣΔ

Στη σοβιετική χώρα λειτουργούσαν ειδικά παιδικά θέατρα και κινηματογράφοι, βιβλιοθήκες και μέγαρα πιονέρων, σταθμοί μικρών τεχνικών και μικρών φυσιολατρών, μουσικά και χορογραφικά σχολεία, στάδια και τουριστικές κατασκηνώσεις. Από μικρή ηλικιά τα παιδιά ανέπτυσσαν υπό την επίβλεψη έμπειρων παιδαγωγών τα ταλέντα και τα χαρίσματα τους, ενώ σκληραγωγούνταν σωματικά.

Τον ρόλο του παιδαγωγού έπαιζε και η παιδική ραδιοφωνική εκπομπή που ξεκίνησε το 1925 και ακουγόταν σε όλη την σοβιετική επικράτεια (πιονέρσκαγια ζόρκα – η αυγή των πιονέρων). Τα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης, το ραδιόφωνο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Το 90% των εκπομπών καθημερινά ήταν εκπαιδευτικές με σκοπό κάθε παιδί να αποκτήσει ζήλο για γνώση και το σημαντικότερο ήταν ότι αυτές τις εκπομπές τις έκαναν τα ίδια τα παιδιά. Υπήρχαν ειδήσεις για τα παιδιά, πέρναν συνεντέυξεις από τους ήρωες της εργασίας, επιστήμονες, ηθοποιούς, ενώ συμμετείχαν διακεκριμμένοι καλλιτέχνες. Μέσα από τις εκπομπές, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες, καθόριζαν το πρόγραμμα της ημέρας. Ξεκινούσε με γυμνατική κάθε πρωί, στις 7:40 η εκπομπή των πιονέρων, στις 8:00 ειδήσεις, 8:30 οι γονείς στη δουλειά και τα παιδιά στο σχολείο. Στις 10:00 παραμύθι για τα μικρά παιδιά (είτε στο σπίτι, είτε στους παιδικούς σταθμούς). Στις 16:00 επιστροφή από το σχολείο, ενώ ξεκινούσε η εκπομπή για τους έφηβους, η οποία βοηθούσε τον επαγγελματικό προσανατολισμο και καλλιεργούσε την αγάπη για τη μουσική, τον πολιτισμό, την επιστήμη. Άλλα παιδιά ήταν σε αθλητικές δραστηριότητες, ή έπαιζαν στις αλάνες. Τα παιδιά στέλναν χιλιάδες γράμματα στην εκπομπή, με ποιήματα και διηγήματα που ακογούντουσαν μετά μέσα από τις εκπομπές, οι οποίες μεγάλωσαν πολλές γενιές. Στήνοντουσαν παιδικές παραστάσεις με περιεχόμενο επεξεργάσμενο από επιστήμονες (π.χ.βιολόγους, γιατρούς κ.α.) και με αυτόν τον τρόπο περνούσαν γνώσεις για τις ειδικότητες που υπάρχουν. Μέσα σε αυτές τις παραστάσεις ακούγανε για τους ηρώες των βιβλίων της παιδικής λογοτεχνίας. Οι συγγραφείς των παραστάσεων αυτών, απευθυνόντουσαν στα πιο πολυδιαβασμένα παιδιά στον κόσμο, τα σοβιετικά παιδια.

Στη Σοβιετική Ένωση έδιναν μεγάλη σημασία και στη διατροφή των παιδιών. Το σοβιετικό σύστημα σχολικής διατροφής, ξεκίνησε το 1918, όταν το σοβιετ των λαϊκών κομισσάριων, ψήφισε διάταγμα με την υπογραφή του Λένιν για “Ενίσχυση της Παιδικής Διατροφής”. Η δουλειά ξεκίνησε από το μηδέν, σε πολύ δύσκολες συνθήκες μεταπολεμικής καταστροφής, οικονομικής κρίσης, κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας, χωρίς εμπειρία, χωρίς πόρους και εξειδικευμένο προσωπικό. Παρ’ όλες τις δυσκολίες τα κατάφεραν: πρώτα μαζέψαν στοιχεία για τις σχολικές εγκαταστάσεις και σε τι κατάσταση ήταν. Δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα, επιστημονικά-ερευνητικά ινστιτούτα προστασίας της υγείας των παιδιών. Μια απο τις κατευθύνσεις ήταν η μελέτη και επεξεργασία της οργάνωσης της διατροφής των μαθητών. Στα νέα σχολικά συγκροτήματα που χτιζόντουσαν, υπήρχε η προϋπόθεση για την ύπαρξη τραπεζαρίας, ή μπουφέ αναλόγως των δυνατοτήτων. Υπήρχαν οι εξής μορφές εξυπηρέτησης των μαθητών. Για μαθητές 1ης εως και 5ης τάξης, το πρωινό και το μεσημεριανό γεύμα ήταν ομαδικό. Για τους μεγαλύτερους μαθητές ίσχυε η αυτοεξυπηρέτηση.

Το μενού περιελάμβανε κρύα πιάτα, αρτοσκευάσματα, διάφορα γαλακτοκομικά προϊόντα, θερμός με ζεστά ροφήματα (τσάι-κακάο), κομπόστα. Το πρωί στους μπουφέδες απαραίτητο ήταν το γάλα και τα γαλακτοκομικά προϊοντα και αρτοσκευάσματα, φρέσκα φρούτα, λαχανικά και χυμοί. Το χειμώνα και την άνοιξη η σχολική διατροφή εμπλουτιζόταν με βιταμίνες Α και C. Μετά το γεύμα , τα παιδιά μόνα τους, επέστρεφαν τα άδεια σκεύη στην κουζίνα. Το μεσημεριανό είχε πρωτό, δεύτερο και τρίτο πιάτο. Συνολικά το μενού είχε 15 παραλλαγές με μηδαμινό κόστος. Αυτά ήταν πληρωμένα από το κράτος ή τα συνδικάτα.

ΕΣΣΔ

Ανάπτυξη υπήρχε και στον πολιτισμό. Οι παράγοντες της σοβιετικής λογοτεχνίας, της μουσικής, των εικαστικών τεχνών, του θεάτρου και του κινηματογράφου, δημιουργούσαν για τον εργαζόμενο λαό. Εκατοντάδες θέατρα και αίθουσες συναυλιών, χιλιάδες λέσχες και κινηματογράφοι, μουσεία και πινακοθήκες είχαν ανοίξει για όλους τους εργαζόμενους. Ιδρύθηκαν λαϊκά πανεπιστήμια πολιτισμου με πρωτοβουλία των εργαζομένων και υπήρχαν σε όλες τις πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτά γινόντουσαν διαλέξεις από ανθρώπους του πολιτισμού και της τέχνης, αλλά και από φοιτητές των καλλιτεχνικών και μουσικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και μάθαιναν στους εργαζόμενους τους θησαυρούς του παγκόσμιου πολιτισμού, την θεατρική και εικαστική τέχνη και τη μουσική. Αναπτύχθηκε η λογοτεχνία όλων των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων και των λαών που πριν την επανάσταση δεν είχαν δική τους γραφή.

Και όλα αυτά γίναν γιατί υπήρχε η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση και εφαρμόστηκε ο μαρξισμός-λενινισμός στην πράξη. Η εργατική τάξη ρίχτηκε με ζήλο να δημιουργήσει μια κοινωνία όπως την επιθυμούσε η ίδια.

Ένας από τους μπολσεβίκους-κομμουνιστές που αφιέρωσε τη ζωή του στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση της σοβιετικής νεολαίας, ο Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Καλίνιν σε ομιλία του στο Πανεπιστήμια του Σβερτλοφ το 1926 επισήμανε: “Μαθαίνω τον μαρξισμό σημαίνει πως έκανα κτήμα μου την μαρξιστική μέθοδο, να πλησιάζω όλα τα άλλα προβλήματα που συνδέονται με τη δουλειά μου. Η νέα γενιά πρέπει να αποκτήσει όχι μόνο τις βάσεις των πολιτικών γνώσεων, μα και να προσέχουν ώστε οι πολιτικές τους γνώσεις να βασίζονται σε εκείνους τους τομείς της γενικής μόρφωσης που θεωρούνται απαραίτητοι για ένα λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένο άνθρωπο. Η τέτοια μόρφωση, οι τέτοιες γνώσεις δεν πρέπει να αγνοούνται. Το έργο της οικοδόμησης του σοσιαλιστικού κράτους απαιτεί όλο και πιο καταρτισμένα στελέχη. Είναι αδύνατον σήμερα να πλησιάσει κανείς τα κοινωνικά φαινόμενα με τρόπο πρωτόγονο. Αντίθετα η μαρξιστική διαλεκτική μας διδάσκει πως εκείνο που χθες ήταν μαύρο, έγινε άσπρο σήμερα. Και εκείνο που ήταν κόκκινο χθες είναι σήμερα άσπρο. Πρέπει να μπορούμε σε κάθε περίπτωση να πλησιάζουμε το κάθε φαινόμενο με έναν βαθύ μαρξιστικό τρόπο. Να μπορούμε να πιάνουμε το πρόβλημα στο σύνολο του και συγχρόνως να μπορούμε να αναλύσουμε το εσωτερικό του περιεχόμενου……. Απαιτείται βέβαια κολοσιαία προκαταρκτική μαρξιστική μόρφωση. Η Σοβιετική Ένωση, τολμώ να ισχυριστώ, βρίσκεται μπροστά από όλες τις ευρωπαϊκές και μη ευρωπαϊκές χώρες, από την άποψη της πολιτικής διαπαιδαγώγησης, της πολιτικής δραστηριότητας των μαζών και της πολιτικής σκέψης. Δύσκολα μπορεί να αμφιβάλει κανείς για αυτό, παρά το γεγονός ότι η πολιτική δραστηριότητα δεν έχει φτάσει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο, ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί η κολοσιαία συστηματική ανοικοδομητική δουλειά που γίνεται”.

Τα λάθη και οι παραλείψεις, δυστυχώς έφεραν την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Έφεραν τους κεφαλαιοκράτες με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους στην εξουσία. Ο καπιταλισμός ξέρει πολύ καλά ότι το κέρδος προέρχεται από την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας των εργαζομένων. Το κεφάλαιο -εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες- έχουν προχωρήσει σε πολύ μεγάλη επίθεση σε παγκόσμια κλίμακα στα εργασιακά δικαιώματα. Το καπιταλιστικό κίνητρο -να μαζεύει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υπεραξία, που πηγαίνει στις τσέπες των λίγων και γονατίζει τους λαούς με ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, με χιλιάδες άστεγους, με υγεία και παιδεία που πλέον ήταν και είναι εμπόρευμα.

Τα γεγονότα στο Καζακστάν, στην πρώην σοβιετική δημοκρατία της κεντρικής Ασίας, έδειξαν ότι μετά τις ανατροπές, στην καπιταλιστική “δημοκρατία”, όταν τα μέσα παραγωγής πέρασαν στα χέρια του κεφαλαίου και στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι κοινωνικές παροχές εξαφανίστηκαν, οξύνθηκαν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα των εργαζομένων. Σε μια χώρα που έχει τεράστιο απόθεμα σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλο ορυκτό πλούτο (π.χ. ουράνιο, χρυσό), που επί σοσιαλισμού πληρώναν 4 καπίκια την κιλοβατώρα και σχεδόν τζάμπα το φυσικό άεριο, με θέρμανση 24 ώρες σε δωρεάν παραχωρημένα σπίτια, ζεστό νερό 24 ώρες με πολύ μικρό κόστος κοινοχρήστων, να μην μπορούν πλεόν να επιβιώσουν, ειδικά τον βαρύ χειμώνα που έχουν, με την ακρίβεια που υφίστανται στην ενέργεια.

Το ίδιο και στη χώρα μας, κινητήρια δύναμη παραμένει το κεφάλαιο (εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες), το οποίο κερδοφορεί από τη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Κέρδος, κέρδος, κέρδος το οποίο το βάζει στην τσέπη του ο καπιταλιστής. Και για να είναι μεγαλύτερο το κέρδος, ήρθαν να “βοηθήσουν” τα μνημόνια. Το πρώτο που έκαναν ήταν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων στα δικαιώματα τους (συμβάσεις, μισθοί, συντάξεις), η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, όλες οι επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, πρέπει να μπει πολύ βαθιά το χέρι των λαϊκών οικογενειών στην τσέπη για να καλύψει τις ανάγκες σε παιδεία, υγεία, αθλητισμό και πολιτισμό. Τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες με νεκρούς, ακόμα και τώρα με τον χιονιά που προέκυψε, αποδίδουν τις συνέπειες τους στα καιρικά ή φυσικά φαινόμενα ή ακόμα και στον ανθρώπινο παράγοντα και όχι στην ανεπάρκεια υποδομών, μέτρων πρόληψης που αφορούν την προστασία του λαού, γιατί θεωρούνται κόστος για την καπιταλιστική οικονομία. Για τον λαό δεν υπάρχουν χρήματα. Υπάρχουν όμως 11 δισεκατομμύρια για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για “πράσινες business” στα καμμένα.

Η γύμνια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος φάνηκε και με την πανδημία. Πριν από αυτήν κλείσανε δημόσια νοσοκομία και δομές υγείας και τώρα στοιβάζουν τον κόσμο σε νοσοκομεία σε ράντζα, χωρίς προσωπικό και υποδομές, γιατί έχουν κόστος. Το ίδιο και στην παιδεία, τα σχολεία αθωράκιστα, την ευθύνη των παιδιών την έχουν…..οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και όχι το κράτος, που με τα μέτρα που παίρνει και με τις πολιτικές του, άνοιξε το δρόμο στους ιδιώτες, που θησαυρίζουν. Όλοι “φταίνε” εκτός από αυτούς που μας κυβερνάνε, πλήρωνουμε τα “δωρεάν” rapid tests και τα υπόλοιπα μέσα αυτοπροστασίας των παιδιών. Θεωρούν ότι η ευθύνη για ότι επακολουθεί είναι “ατομική”, φταίμε εμείς για ότι μας συμβαίνει και πρέπει ο καθένας μας, με όποιο τρόπο και με όποιο κόστος να σωθεί μόνος του. Και μέσα σε όλα, κόβει και το μισθό από τους γονείς που προσέχουν τα παιδιά τους που νοσούν από Covid.

Μας παρουσιάζουν τον καπιταλισμός σαν ένα “προοδευτικό” σύστημα. Στη χώρα μας, και όχι μόνο, τα δίνει όλα στους λίγους (επιχερηματικοί όμιλοι) και αυτοί οι λίγοι-τα παράσιτα- θα αποφασίσουν οι ίδιοι το ύψος του φόρου που θα πληρώσουν στο κράτος, ενώ την ίδια στιγμή το 95% του λαού, γονατίζει από τους υψηλούς φόρους σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης και πρώτης ανάγκης. “Πρόοδος” είναι σύνταξη των 400€, να μην μπορείς να πληρώσεις ενοίκιο, ρεύμα, νερό κ.α. με 10 και 12 ώρες εργασία (εάν αυτή υπάρχει). “Πρόοδος” είναι να μην έχει το κράτος λεφτά για νοσοκομεία και σχολεία και άλλες παροχές, ακρίβεια στο ρεύμα και σε άλλα είδη πρώτης ανάγκης και από την άλλη να είσα πρώτος στις δαπάνες μέσα στη λυκοσυμμαχία των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ-3 δις για νατοϊκούς εξοπλισμούς. Γιατί δεν μπορεί ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός χωρίς πολέμους, είναι η δύναμη του.

Ο σοσιαλισμός που ζήσαμε πάλευε να μη γίνονται πόλεμοι, πάλευε για την ειρήνη σε όλον τον κόσμο.

Οι επιπτώσεις στην κοινωνία και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μετά τις ανατροπές, αλλά και στις καπιταλιστικές χώρες, είναι τουλαχιστον τραγικές. Για τους λαούς δεν ήρθε η πολυπόθητη ευημερία και δημοκρατία που περίμεναν από τον καπιταλισμό. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση σήμερα υπάρχει ανεργία, φτώχεια, ανθρωποί χωρίς στέγη ή και ελάχιστες παροχές όπου αυτές υπάρχουν.

Τελικά σοσιαλισμός ή το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα; Η αρχή έγινε τον 20ο αιώνα, στον 21ο ο σοσιαλισμός που θα οικοδομήσουμε θα είναι καλύτερος και για πάντα.

Ρούλα Ελευθεριάδου

Alt

26 σχόλια:

  1. 18. Mε την εσωκομματική διαπάλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εκφράστηκε, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίσταση (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία) στην ανάγκη επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. H οξυμένη διαπάλη, που κατέληξε με τη θεωρητική αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλισμού, σήμαινε πολιτικές επιλογές με πιο άμεσες και ισχυρότερες επιπτώσεις στην πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, συγκριτικά με το προπολεμικό διάστημα, όπου η υλική καθυστέρηση έκανε την επίδραση αυτών των θεωρητικών θέσεων πιο ανώδυνη.

    Oι δυνάμεις αυτές εκφράστηκαν πολιτικά μέσα από τις θέσεις που υιοθετήθηκαν στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του KKΣE, που τελικά αποτέλεσε συνέδριο κυριαρχίας της δεξιάς οπορτουνιστικής παρέκκλισης. Σταδιακά υιοθετήθηκαν πολιτικές επιλογές που διεύρυναν τις εμπορευματοχρηματικές (δυνάμει καπιταλιστικές) σχέσεις, στο όνομα της διόρθωσης των αδυναμιών του Κεντρικού Σχεδιασμού και της διεύθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων.

    Για τα προβλήματα που ανέκυπταν στην οικονομία, χρησιμοποιήθηκαν ως λύσεις τρόποι και μέσα που ανήκαν στο παρελθόν. Mε την προώθηση της "αγοραίας" πολιτικής, αντί να ενισχύονται η κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός, η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης (με διεύρυνση της ικανότητας και δυνατότητας για πολυειδίκευση, για εναλλαγές στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας), η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας, ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση. Σε αυτό το υπόβαθρο σταδιακά υποχώρησε το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης. Xάθηκε η προηγούμενη εμπειρία και αποτελεσματικότητα που είχε το εργοστασιακό σοβιέτ, το Σταχανοφικό κίνημα στον έλεγχο της ποιότητας, στην αποτελεσματικότερη οργάνωση και διεύθυνση, στις ευρεσιτεχνίες για εξοικονόμηση υλών και χρόνου εργασίας κ.λπ.

    Oι "αγοραίοι" οικονομολόγοι (Λίμπερμαν, Nεμτζίνοφ, Tραπέζνικοφ κ.ά.) ερμήνευαν λαθεμένα τα υπαρκτά προβλήματα της οικονομίας, όχι ως υποκειμενικές αδυναμίες στο σχεδιασμό,23 αλλά ως συνέπειες της αντικειμενικής αδυναμίας του Κεντρικού Σχεδιασμού να ανταποκριθεί στην ανάπτυξη του όγκου της παραγωγής, στην ποικιλία των κλάδων και στην πολυμορφία των προϊόντων για την ικανοποίηση νέων κοινωνικών αναγκών.

    Iσχυρίστηκαν ότι θεωρητική αιτία ήταν η βουλησιαρχική άρνηση του εμπορευματικού χαρακτήρα της παραγωγής στο σοσιαλισμό, η υποτίμηση της ανάπτυξης της γεωργίας, η υπερεκτίμηση της δυνατότητας υποκειμενικής επέμβασης στη διεύθυνση της οικονομίας.

    Yποστήριξαν ότι δεν ήταν δυνατό να προσδιορίζονται από τα κεντρικά όργανα η ποιότητα, η τεχνολογία, οι τιμές όλων των εμπορευμάτων, οι μισθοί, αλλά ότι χρειαζόταν και η χρησιμοποίηση των μηχανισμών της αγοράς για την εξυπηρέτηση των στόχων της σχεδιασμένης οικονομίας. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eτσι, σε θεωρητικό επίπεδο κυριάρχησαν οι θεωρίες της "σοσιαλιστικής εμπορευματικής παραγωγής" ή "του σοσιαλισμού με αγορά", η αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλιστικού (ανώριμου κομμουνιστικού) τρόπου παραγωγής που λειτουργεί και στη φάση της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Aυτές οι θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής.24

      19. H πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας κλιμακώθηκε μετά το 20ό Συνέδριο. Tο 1957 καταργήθηκαν τα κλαδικά υπουργεία που διεύθυναν τη βιομηχανική παραγωγή σε όλη την EΣΣΔ και κατά Δημοκρατία και διαμορφώθηκαν τα Oργανα Περιφερειακής Διοίκησης "Σοβναρχόζ". Eτσι αδυνάτισε η κεντρική διεύθυνση του σχεδιασμού.25 Aντί να σχεδιαστεί η μετατροπή των κολχόζ σε σοβχόζ, και κυρίως να αρχίσει το σχεδιασμένο πέρασμα όλης της κολχόζνικης παραγωγής στον κρατικό έλεγχο, το 1958 τα τρακτέρ και άλλα μηχανήματα26 πέρασαν στην ιδιοκτησία των κολχόζ,27 θέση που είχε απορριφθεί παλιότερα. Aυτές οι αλλαγές όχι μόνο δεν έλυσαν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα έφεραν στην επιφάνεια ή δημιούργησαν νέα προβλήματα, όπως την έλλειψη ζωοτροφών, την υποχώρηση της τεχνολογικής ανανέωσης των κολχόζ.

      Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ως αιτίες των προβλημάτων προσδιορίστηκαν τα λάθη υποκειμενικού χαρακτήρα της καθοδήγησης του αγροτικού τομέα της οικονομίας.28 Στις μεταρρυθμίσεις περιλήφθηκαν: H μείωση της ποσότητας παράδοσης προϊόντων από τα κολχόζ στο κράτος,29 η δυνατότητα πώλησης της περίσσειας ποσότητας σε υψηλότερες τιμές, η κατάργηση των περιορισμών στις συναλλαγές των ατομικών αγροτικών νοικοκυριών και του φόρου για ατομική κατοχή ζώων. Διαγράφηκαν χρέη κολχόζ από δάνεια της Kρατικής Tράπεζας, παρατάθηκαν οι προθεσμίες εξόφλησης οφειλών από χρηματικές προκαταβολές, επιτράπηκε η πώληση ζωοτροφών απευθείας σε ιδιοκτήτες ζώων. Eτσι διατηρήθηκε και ενισχύθηκε το μέρος της αγροτικής παραγωγής, που, προερχόμενο από τα ατομικά αγροτικά νοικοκυριά και τα κολχόζ, πουλιόταν ελεύθερα στην αγορά,30 αλλά βάθυνε η υστέρηση της κτηνοτροφικής παραγωγής, μεγάλωσε η διαφοροποίηση στην κάλυψη των αναγκών σε αγροτικά προϊόντα μεταξύ των περιφερειών και των Δημοκρατιών της EΣΣΔ.

      Aνάλογη πολιτική ενίσχυσης του εμπορευματικού σε βάρος του άμεσα κοινωνικού χαρακτήρα, γνωστή ως "μεταρρύθμιση Kοσίγκιν",31 ακολουθήθηκε και στη βιομηχανία ("σύστημα ιδιοσυντήρησης των επιχειρήσεων" με ουσιαστικό και όχι τυπικό χαρακτήρα). Iσχυρίστηκαν ότι έτσι θα αντιμετωπιζόταν η μείωση των ρυθμών αύξησης της ετήσιας παραγωγικότητας της εργασίας και της ετήσιας παραγωγής στη βιομηχανία, που σημειώθηκε κατά τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1960, ως αποτέλεσμα των μέτρων υπονόμευσης του Κεντρικού Σχεδιασμού στην καθοδήγηση των κλάδων της βιομηχανίας (Σοβναρχόζ -1957). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Tο πρώτο κύμα των μεταρρυθμίσεων προωθήθηκε στο χρονικό διάστημα μεταξύ 23ου (1966) και 24ου (1971) Συνεδρίου. Σύμφωνα με το Nέο Σύστημα, οι πρόσθετες αμοιβές των διευθυντών (πριμ) θα υπολογίζονταν όχι με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου σε όγκο παραγωγής,32 αλλά με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου των πωλήσεων και θα ήταν συνάρτηση του ποσοστού του κέρδους της επιχείρησης. Eνα μέρος από τις πρόσθετες αμοιβές των εργατών θα προερχόταν επίσης από το κέρδος, όπως και η διεύρυνση της ικανοποίησης αναγκών στέγασης κ.ά. Eτσι, το κέρδος υιοθετήθηκε ως κίνητρο για την παραγωγή. Bάθυνε η διαφοροποίηση στο εργασιακό εισόδημα. Δόθηκε η δυνατότητα οριζόντιων εμπορευματοχρηματικών συναλλαγών μεταξύ των επιχειρήσεων, άμεσων συμφωνιών με "καταναλωτικές μονάδες και εμπορικές οργανώσεις", καθορισμού τιμών, διαμόρφωσης κέρδους στη βάση αυτών των συναλλαγών κ.λπ. Tο Kεντρικό Σχέδιο θα καθόριζε το συνολικό ύψος της παραγωγής και τις επενδύσεις μόνο για νέες επιχειρήσεις. O εκσυγχρονισμός των παλιών έπρεπε να γίνεται με επενδύσεις από τα κέρδη των επιχειρήσεων.

      Oι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούσαν όλο το λεγόμενο τομέα της "παλλαϊκής ιδιοκτησίας", δηλαδή και τη λειτουργία των σοβχόζ (κρατικών αγροκτημάτων). Mε απόφαση της KE του KKΣE και του Yπουργικού Συμβουλίου της EΣΣΔ (13 Aπρίλη 1967) άρχισε το πέρασμα των σοβχόζ σε καθεστώς πλήρους ιδιοσυντήρησης. Tο 1975 όλα τα σοβχόζ λειτουργούσαν "ιδιοσυντηρούμενα εξ ολοκλήρου"33.

      H θεωρητική διολίσθηση και η αντίστοιχη πολιτική οπισθοχώρησης στην EΣΣΔ ήρθε σε μια νέα φάση που οι παραγωγικές δυνάμεις είχαν αναπτυχθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο και απαιτούσαν αντίστοιχη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού. Δηλαδή, ήταν ώριμη η ανάγκη εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων.

      Oι αγοραίες μεταρρυθμίσεις που επιλέχθηκαν δεν ήταν μονόδρομος. H αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας απαιτούσε την επεξεργασία αποτελεσματικότερων κινήτρων και δεικτών συνολικά του Κεντρικού Σχεδιασμού, καθώς και στην κλαδική και διακλαδική, στην επιχειρησιακή και διεπιχειρησιακή υλοποίησή του. Παράλληλα, απορρίφθηκαν προτάσεις και σχέδια για αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της πληροφορικής34 που μπορούσαν να συμβάλουν στη βελτίωση της τεχνικής επεξεργασίας στοιχείων, ώστε να βελτιώνεται και από αυτήν την άποψη η παρακολούθηση και ο έλεγχος της παραγωγής αξιών χρήσης με ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες.

      Mε τις αγοραίες μεταρρυθμίσεις, με την απόσπαση της σοσιαλιστικής παραγωγικής μονάδας από τον Κεντρικό Σχεδιασμό, αποδυναμώθηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Παραβιάστηκε η κατανομή "ανάλογα με την εργασία".

      Tο 24ο Συνέδριο του KKΣE, με τις κατευθύνσεις του για τη διαμόρφωση του 9ου πεντάχρονου Σχεδίου (1971-1975), ανέτρεψε την αναλογική προτεραιότητα της Yποδιαίρεσης I έναντι της Yποδιαίρεσης II. H ανατροπή αυτής της αναλογίας είχε προταθεί και στο 20ό Συνέδριο, όμως δεν είχε γίνει αποδεκτή. H τροποποίηση αιτιολογήθηκε ως επιλογή ενίσχυσης του επιπέδου λαϊκής κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ήταν επιλογή που παραβίαζε οικονομική νομοτέλεια και είχε αρνητικές επιπτώσεις στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. H ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας - θεμελιακό στοιχείο για την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου - προϋποθέτει ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. O σχεδιασμός έπρεπε να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την εξής ανάγκη: Eισαγωγή σύγχρονης τεχνολογίας στη βιομηχανία, στις υπηρεσίες μεταφοράς, αποθήκευσης και κατανομής των προϊόντων. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. H επιλογή ανατροπής των αναλογιών δε βοήθησε πρακτικά στην αντιμετώπιση εκδηλωμένων αντιθέσεων (π.χ. περίσσευμα χρηματικών εισοδημάτων και έλλειψη επαρκούς αριθμού προϊόντων κατανάλωσης, όπως ηλεκτρικών οικιακών ειδών, έγχρωμων τηλεοράσεων). Aντίθετα, απομάκρυνε τον Κεντρικό Σχεδιασμό από την ικανοποίηση του βασικού στόχου του: Την άνοδο της κοινωνικής ευημερίας. Oξυνε παραπέρα την αντίφαση μεταξύ του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του επιπέδου των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής - κατανομής.

      Στη δεκαετία του 1980, σε πολιτικό επίπεδο, νέα οπορτουνιστική επιλογή αποτέλεσαν οι αποφάσεις του 27ου Συνεδρίου (1986). Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε η αντεπανάσταση και με την ψήφιση του νόμου (1987) που κατοχύρωνε και θεσμικά τις καπιταλιστικές σχέσεις, κάτω από την αποδοχή της πολυμορφίας των σχέσεων ιδιοκτησίας.

      Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εγκαταλείφθηκε ταχύτατα η σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση περί "οικονομίας της σχεδιοποιημένης αγοράς" (πλατφόρμα της KE του KKΣE για το 28ο Συνέδριο) υπέρ της θέσης για "οικονομία της ρυθμιζόμενης αγοράς" και στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από την "οικονομία της ελεύθερης αγοράς". https://www.kke.gr/article/Apofasi-toy-18oy-Synedrioy-toy-KKE-gia-to-Sosialismo/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. «Η εμφάνιση του διηπειρωτικού πυραύλου έκανε παρελθόν το σχετικό στρατηγικό άτρωτο των ΗΠΑ. Αλλαξε ο στρατηγικός συσχετισμός δύναμης, προς όφελος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου» (Α. Γκρομίκο - Μπ. Πονομαριόφ στο: «Η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ»). Οι εξελίξεις διέψευσαν με τραγικότητα αυτές τις εκτιμήσεις (στη φωτογραφία συγκρότημα πυραύλων «S300»)
      Το Κόμμα μας μελετά την Ιστορία, τόσο τη δική του, όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ξεκινά από την αφετηρία πως οι κομμουνιστές, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, πρέπει με κριτική ματιά να μελετήσουν την Ιστορία (και αυτή των διεθνών σχέσεων του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους), για να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος. Παρακάτω θα αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά, που βέβαια δεν ήταν κάποια λάθη της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, αλλά θεωρητικά λάθη ή λάθη στις εκτιμήσεις του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης, που στη συνέχεια επηρέασαν και την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ.

      «Ειρηνική συνύπαρξη» και διαίρεση των αστικών δυνάμεων

      Το ΚΚΕ, μετά από μελέτη της Ιστορίας της ΕΣΣΔ, έχει εκτιμήσει πως «η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956), αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις ΗΠΑ και την Αγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του»1. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Το φράγμα Ασουάν κατασκευάστηκε από το Σύμφωνο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Σε πολλές περιπτώσεις η βιομηχανική ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών στηρίχτηκε από τις επωφελείς οικονομικές τους σχέσεις με την ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του ΣΟΑ. Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη συνεπαγόταν και ενίσχυση των εγχώριων αστικών δυνάμεων
      Βεβαίως, είναι άλλο πράγμα το καθήκον που από την αρχή έμπαινε στη σοβιετική διπλωματία, να αξιοποιήσει κάθε «χαραμάδα», κάθε «ρήγμα», κάθε αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με στόχο να επωφεληθεί η ΕΣΣΔ από αυτές και να ενισχυθεί, κι άλλο ο θεωρητικός «διαχωρισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε φιλειρηνικά και φιλοπόλεμα»2.

      Οι εξελίξεις έδειξαν πως κι εκείνες οι αστικές δυνάμεις που εμφανίζονταν ως «φιλειρηνικές» και «δημοκρατικές» δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν εξίσου μεγάλα εγκλήματα σε βάρος των λαών, για να διασφαλίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων τους και την εξουσία τους. Η πραγματικότητα έδειξε πως ο ιμπεριαλισμός - σύμφυτο στοιχείο του οποίου είναι και ο πόλεμος - χρησιμοποιεί τις διακρατικές συμφωνίες κατά το δοκούν και δεν πρέπει να υπάρχουν στους λαούς αυταπάτες για τις δήθεν «ειρηνικές» προθέσεις του. Εξακολουθούν να είναι επίκαιρες οι θέσεις του Λένιν: «Τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κ.τ.λ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών. Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη»3. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9533994 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. Άλλ' αντ' άλλα και της Αγιά Παρασκευής το γάλα... Τι δουλειά έχουν όσα γράφει για τον υπαρκτό σοσιαλισμό η συντρόφισσα που τον έζησε στην πραγματικότητα με τα αντιγραμμένα κατεβατά τού πάντα ανεκδιήγητου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ; Είναι σα να λέει (ο Π.) ότι ό υπαρκτός σοσιαλισμός δεν υπήρξε ποτέ! Και σε λίγο θα μας πει να καταργήσουμε και το το ΠΑΜΕ επειδή λέγεται "Μέτωπο"! Αλλά τι να περιμένει κανένας από έναν ξεφτιλισμένο μαοϊκό που κοροϊδεύει παίζοντας τον "κουκουέ"...

    Χρήστος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια που είναι τίτλος τιμής και πυξίδα για κάθε Κομμουνιστή. Πρόβλημα υπάρχει όταν σταματήσουν να ΣΚΟΥΖΟΥΝ τα οπορτουνιστικά ΣΚΥΛΙΑ. Είναι οι αποφάσεις του 18ου συνεδρίου για το πως ανατράπηκε ο Σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ απο μέσα και επάνω με όχημα την οπορτουνιστική αντεπανάσταση που την περίοδο 1956 1991 κατέστρεψε τα πάντα μετατρέποντας το ...ΚΚΣΕ... πρώην Μπολσεβίκων σε όχημα της αντεπανάστασης. Το ΠΑΜΕ είναι Ταξικό μέτωπο τμήμα της Κοινωνικής συμμαχίας που μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει χωρίς να χρειάζεται να είναι Κομμουνιστής με μοναδικό κριτήριο το ταξικό και κανένα άλλο. Μέσα εκεί διεκδικούμε προσωρινά μέτρα ανακούφισης και βάζουμε στην ιδεολογική πάλη και ζύμωση την πρόταση εξουσίας για έξοδο απο την Ε.Ε με Κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής ξήλωμα του καπιταλιστικού κέρδους και δικτατορία του προλεταριάτου μακριά απο οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του Καπιταλισμού. Με αυτή την γραμμή και με ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ο λαός θα είχε διεκδικήσει την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 και δεν θα είχε οδηγηθεί στη σφαγή δεμένος χειροπόδαρα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Η 3η Ολομέλεια του 1930 υιοθέτησε προγραμματικά το παραπάνω τελευταίο σημείο της απόφασης του 6ου Συνεδρίου της ΚΔ, ότι δηλαδή η επανάσταση στην Ελλάδα θα ήταν προλεταριακή.

      Περίπου δύο μήνες μετά από την Εκκληση της ΚΔ και την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη ως Γραμματέα της ΚΕ, συνήλθε στη Χαλκίδα η 4η Ολομέλεια (δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη του 1931)16, που τοποθετήθηκε με το ίδιο περιεχόμενο σχετικά με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Με την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του κάμπου, με όλα τα τμήματα της ΚΔ που βαδίζουν επικεφαλής της πάλης κατά του καπιταλισμού [...] εμπρός στην πάλη για την επαναστατική διέξοδο από την κρίση, για τον κόκκινο Οχτώβρη στην Ελλάδα, για το σοσιαλισμό»17.

      Εχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα.

      Το Δεκέμβρη του 1932 συνήλθε στη Χαλκίδα η 5η Ολομέλεια της ΚΕ, μερικούς μήνες μετά από τη 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ (Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1932). Η τελευταία είχε καθορίσει ως εξής τα καθήκοντα της πάλης των ΚΚ: «…1) ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου 2) ενάντια στο φασισμό και την αντίδραση 3) ενάντια στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στην επέμβαση κατά της Σοβιετικής Ενωσης»19.

      Η 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ σωστά εκτίμησε ότι η άνοδος του φασισμού αποτελούσε συγκέντρωση δυνάμεων της αστικής τάξης στον αγώνα της κατά των επαναστατικών δυνάμεων και υπέδειξε στο ΚΚ Γερμανίας να προβάλει το σύνθημα της πάλης για τη σοβιετική σοσιαλιστική Γερμανία σε αντιπαράθεση με την επιδίωξη του κεφαλαίου να εγκαθιδρύσει φασιστική δικτατορία.

      Σε σχέση με τα παραπάνω καθήκοντα, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ κατέληξε στα εξής: «…η εξουσία της κυρίαρχης τάξης δεν θα πέσει αυτόματα. Μόνο η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων μαζών με επικεφαλής το ΚΚΕ θα ανακόψει την επίθεση του κεφαλαίου, θα θέσει φραγμό στην πείνα και στη φασιστική άνοδο, θα ματαιώσει τους πολεμικούς σκοπούς και τις αντισοβιετικές προπαρασκευές και θα γκρεμίσει τη διχτατορία των εκμεταλλευτών και διά μέσου του ελληνικού Κόκκινου Οχτώβρη θα στήσει ψηλά τη σημαία της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Ελλάδας»20.

      Στα ίδια χρόνια (1931-1933) διαμορφώθηκε ανάλογα και η θέση του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η πάλη εναντίον του συνδεόταν με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Στις 18 Ιούλη 1933 το ΠΓ υπογράμμιζε την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και καλούσε το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους χωρικούς να παλέψουν: «…κατά των εξοπλισμών [...] για τη μη πληρωμή πεντάρας στους ντόπιους και ξένους ληστές, για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης, για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ’ εμφύλιο, κατά της ελληνικής πλουτοκρατίας»21.Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. H ΣTPATHΓIKH ΤOY ΔIEΘNOYΣ KOMMOYNIΣTIKOY KINHMATOΣ KAI OI EΞEΛIΞEIΣ ΣE AYTO

      27. Oι εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τα ζητήματα στρατηγικής του έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην ταξική πάλη σε παγκόσμιο επίπεδο και στη διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων.45

      Προβλήματα ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Kομμουνιστικής Διεθνούς (KΔ), σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, το χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου μετά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία46 και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.

      Oι οπορτουνιστικές ομάδες μέσα στο KK των μπολσεβίκων (τροτσκιστές - μπουχαρινικοί) συνδέθηκαν και με τη διαπάλη που εξελισσόταν μέσα στην Kομμουνιστική Διεθνή για τη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, στο 6ο Συνέδριο της KΔ, ο Mπουχάριν, ως πρόεδρος της KΔ, υποστήριξε δυνάμεις μέσα στα KK και την KΔ που υπερέβαλαν τη "σταθεροποίηση του καπιταλισμού" και την αδυναμία εμφάνισης νέας επαναστατικής ανόδου, εξέφραζαν διαθέσεις συνεννόησης με τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά τη λεγόμενη "αριστερή" κ.λπ.

      Xαλάρωση της λειτουργίας της KΔ ως ενιαίου κέντρου είχε εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν την αυτοδιάλυσή της (1943).47 H διάλυση της KΔ (Mάης 1943), παρά τα προβλήματα ενότητας που αυτή είχε και ανεξάρτητα από το αν αυτή μπορούσε να διατηρηθεί ή όχι, στέρησε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το κέντρο και τη δυνατότητα συντονισμένα να επεξεργαστεί την επαναστατική στρατηγική για τη μετατροπή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή στην ξένη κατοχή σε αγώνα για την εξουσία, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε KK στις συνθήκες της δικής του χώρας.48

      Aνεξάρτητα από τις αιτίες που οδήγησαν στη διάλυση της KΔ, είναι αντικειμενική η ανάγκη, το κομμουνιστικό κίνημα, σε διεθνές επίπεδο, να διαμορφώνει ενιαία επαναστατική στρατηγική, να σχεδιάζει και να συντονίζει τη δράση του. O βαθύτερος προβληματισμός για τη διάλυση της KΔ πρέπει να παίρνει υπόψη μια σειρά εξελίξεις,49 όπως: Tο σταμάτημα της δράσης της Kόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς, το 1937, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των τμημάτων της ενώθηκε με τις μαζικές ρεφορμιστικές ενώσεις ή προσχώρησε σε αυτές. Tην απόφαση του 6ου Συνεδρίου της Kομμουνιστικής Διεθνούς των Nέων (1935), σύμφωνα με την οποία η πάλη ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο απαιτούσε την αλλαγή του χαρακτήρα των Eνώσεων της Kομμουνιστικής Nεολαίας, στη βάση της οποίας πραγματοποιήθηκαν συνενώσεις KN με Σοσιαλιστικές Νεολαίες (π.χ. στην Iσπανία, στη Λετονία) κ.ά.

      O πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Kόκκινο Στρατό, μόνο σε χώρες της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης.

      Στην καπιταλιστική Δύση τα KK δε διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. H στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. H έλλειψη τέτοιας στρατηγικής σε KK δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, λόγω της στρατιωτικής παρουσίας των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων σε μια σειρά χώρες της Δυτικής Eυρώπης. Tα KK οφείλουν να διαμορφώνουν τη στρατηγική τους ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης. Σημειώθηκε σταδιακή υποχώρηση από τη θέση ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα, επομένως και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στην αστική και την επαναστατική εργατική εξουσία.

      H θέση αυτή ισχύει ανεξάρτητα από το συσχετισμό δυνάμεων, ανεξάρτητα από το πρόβλημα που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επιτάχυνση των εξελίξεων, π.χ. όξυνση ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλαγές στη μορφή της αστικής εξουσίας που μπορεί να προκληθούν.

      28. Mετά τη λήξη του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναδιατάχθηκαν οι συμμαχίες. Tα καπιταλιστικά κράτη και οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα σε κάθε χώρα (π.χ. δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας) συνενώθηκαν ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και στα σοσιαλιστικά κράτη.

      Σε αυτές τις συνθήκες, έγιναν ακόμη περισσότερο φανερές οι αρνητικές συνέπειες της αυξανόμενης οπορτουνιστικής διάβρωσης σε ορισμένα τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. H σοβαρά λαβωμένη ιδεολογική ενότητα και η έλλειψη της οργανωτικής σύνδεσης των KK, με τη διάλυση της KΔ, δεν επέτρεψαν τη διαμόρφωση μιας αυτοτελούς ενιαίας στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

      Tο "Γραφείο Πληροφοριών" των KK,50 που συγκροτήθηκε το 1947 και αυτοδιαλύθηκε το 1956, καθώς και οι διεθνείς διασκέψεις των KK, που γίνονταν στη συνέχεια, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα παραπάνω προβλήματα.

      Tο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε ισχυρό μετά τον πόλεμο, παρά την αναμφισβήτητη ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Aμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των HΠA, ξεκίνησε τον "ψυχρό πόλεμο". Aποτελούσε μια προσεχτικά επεξεργασμένη στρατηγική υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος.

      O "ψυχρός πόλεμος" περιλάμβανε την οργάνωση ψυχολογικού πολέμου, ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η EΣΣΔ, δίκτυα υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από τα μέσα, ανοιχτές προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων (π.χ. στη Γιουγκοσλαβία στο διάστημα 1947 - '48, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953, στην Oυγγαρία το 1956, στην Tσεχοσλοβακία το 1968 κ.α.). Aκολούθησε διαφοροποιημένη οικονομική και διπλωματική πολιτική απέναντι στα νέα σοσιαλιστικά κράτη για να διασπάσει τη συμμαχία τους με την EΣΣΔ, να ενδυναμώσει τις προϋποθέσεις οπορτουνιστικής διάβρωσής τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Tαυτόχρονα, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ηγέτιδα δύναμη τις HΠA, προχωρούσε στη συγκρότηση στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού (NATO, Eυρωπαϊκές Kοινότητες, ΔNT, Παγκόσμια Tράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου). Aυτοί εξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών, γεφύρωναν ορισμένες αντιθέσεις μεταξύ τους, για να υπηρετήσουν τον κοινό στρατηγικό στόχο της πολύπλευρης πίεσης στο σοσιαλιστικό σύστημα. Oργάνωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, συστηματικές και πολύμορφες προβοκάτσιες και αντικομμουνιστικές εκστρατείες. Xρησιμοποίησαν τα πιο σύγχρονα ιδεολογικά όπλα χειραγώγησης των λαών, για να διαμορφώσουν ένα εχθρικό κλίμα σε βάρος των σοσιαλιστικών κρατών και του κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα. Aξιοποίησαν τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τα προβλήματα ιδεολογικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Yποστήριξαν οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, ακόμη και την παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ή διαφωνίας με το KKΣE και τη Σοβιετική Eνωση. Διέθεσαν δισεκατομμύρια δολάρια, μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, για τους σκοπούς αυτούς.

      29. H γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Oκτώβρης 1952)51 και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956),52 αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις HΠA και την Aγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.

      Aπό το 20ό Συνέδριο του KKΣE (Φλεβάρης 1956) και με τη θέση του για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης" συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.

      Yποτιμήθηκε η ενιαία στρατηγική του καπιταλισμού ενάντια στα σοσιαλιστικά κράτη και το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες. Oι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο της εξάρτησης, όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Eπικράτησε η εκτίμηση ότι υπήρχε "σχέση υποτέλειας και εξάρτησης" κάθε καπιταλιστικής χώρας από τις HΠA.53 Yιοθετήθηκε η στρατηγική της "αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης", μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα "εξάρτησης" από τις HΠA. H γραμμή αυτή υιοθετήθηκε ακόμα και από το KK HΠA, δηλαδή το KK της χώρας που κατείχε κορυφαία θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Στην πολιτική πρακτική εκφράστηκε με τη συμμετοχή KK σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία. https://www.kke.gr/article/Apofasi-toy-18oy-Synedrioy-toy-KKE-gia-to-Sosialismo/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    6. Του Ελισαίου Βαγενά*

      «Το να πει κάποιος ότι αύριο δεν θα υπάρχει ΕΣΣΔ, σήμαινε για εμάς πως αύριο δεν θα ανατείλει ο ήλιος», είχε πει σε μια συνέντευξή του ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο. Η φράση αυτή αποτυπώνει σίγουρα τα αισθήματα εκατομμυρίων κομμουνιστών και άλλων προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου, που καταλάβαιναν πως η ανατροπή του σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης θα σήμαιναν για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο μια μεγάλη κοινωνική οπισθοδρόμηση. Αυτό ίσχυε και στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ενωσης, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη που έχουν καλλιεργήσει τα αστικά ΜΜΕ, πως δήθεν η ανατροπή στην ΕΣΣΔ έγινε χωρίς αντιδράσεις.
      Αντεπανάσταση «από τα μέσα και τα πάνω»

      Σαφώς και η ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ έγινε από «τα μέσα και τα πάνω», με την έννοια πως αυτή η εξέλιξη προωθήθηκε από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ).

      Στην πράξη οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, που είχαν κυριαρχήσει στην ηγεσία του ΚΚΣΕ, έπαιξαν προδοτικό ρόλο για την υπόθεση του σοσιαλισμού, καθοδήγησαν τη διαδικασία της αντεπανάστασης. Εκφράζοντας έτσι εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που σταδιακά είχαν εμφανιστεί στο εσωτερικό της σοβιετικής κοινωνίας, ελέγχοντας σταδιακά τις δομές της σοβιετικής εξουσίας και του ΚΚ, επιδιώκοντας την επιστροφή στον καπιταλισμό.

      Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, έχοντας κυριαρχήσει στο ΚΚΣΕ, τη δεκαετία του 1980 μεθοδικά έριξαν «τόνους λάσπης» στην ηρωική ιστορική διαδρομή των μπολσεβίκων, ξεκινώντας από το πρόσωπο του Στάλιν, ενώ στη συνέχεια πέρασαν στην αμαύρωση κάθε πτυχής της σοβιετικής κοινωνίας.

      Ωστόσο, δεν τολμούσαν ανοιχτά να μιλήσουν για επιστροφή στον καπιταλισμό, για την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, της αφαίρεσης των ιστορικών κατακτήσεων, τη διάλυση της ενιαίας χώρας. Για όλα αυτά, δηλαδή, που θα ακολουθούσαν και τα οποία σχεδίαζαν με όχημα την περεστρόικα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    7. Έντυναν το «αφήγημά» τους με τα συνθήματα της «ανανέωσης του σοσιαλισμού», της «περισσότερης δημοκρατίας», της «διαφάνειας», της «συμμετοχής». Επιπλέον, εμφάνιζαν τα οικονομικά «εργαλεία» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης ως πανάκεια για την επίλυση των ελλείψεων, που παρατηρούνταν και ήταν αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων, που από τη δεκαετία του '60 αδυνάτισαν τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.

      Ετσι, είναι χαρακτηριστικό πως στον απολογισμό της απερχόμενης ΚΕ προς το 28ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (2 - 13 του Ιούλη 1990) εκθειάζονταν με καλυμμένο τρόπο τα δήθεν «πλεονεκτήματα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σημειωνόταν συγκεκριμένα: «Στις συνθήκες της αγοράς ανοίγεται η δυνατότητα ουσιαστικά να αποκαλυφθούν οι ανάγκες και να βρεθούν οι τρόποι της αποτελεσματικής ικανοποίησής τους». Ακόμη, διαβεβαίωναν πως με την αγορά «οι εργαζόμενοι γίνονται πραγματικοί νοικοκύρηδες των μέσων παραγωγής και των αποτελεσμάτων της εργασίας τους».

      Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, έκαναν τη λαθροχειρία να επικαλούνται τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ), που εφαρμόστηκε από τον Λένιν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και η οποία συνιστούσε μια πολιτική προσωρινών εκχωρήσεων προς τον καπιταλισμό, αποσιωπώντας πως αυτές οι υποχωρήσεις ήταν προσωρινές και επιβάλλονταν από τις ειδικές συνθήκες εκείνης της εποχής (καταστροφές του πολέμου, τεράστιο ποσοστό μικροκαλλιεργητών κ.ά.), κατάσταση που βέβαια δεν είχε καμία σχέση με αυτή της Σοβιετικής Ενωσης της δεκαετίας του '80.
      Η προσπάθεια αντίστασης στην αντεπανάσταση

      Παρά το «τσουνάμι» της δυσφήμισης του σοσιαλισμού, της παραπληροφόρησης, της διαστρέβλωσης και αμαύρωσης της Σοβιετικής Ιστορίας, που διοχετευόταν στον λαό μέσα από τα επίσημα ΜΜΕ, ακόμη κι από το ίδιο το καθημερινό δημοσιογραφικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΣΕ, την «Πράβντα», τις άλλες σοβιετικές εφημερίδες και περιοδικά, μια μεγάλη μερίδα του σοβιετικού λαού διακατεχόταν από φιλοσοβιετικά αισθήματα. Αυτό φάνηκε και τον Μάρτη του 1991 στο σχετικό δημοψήφισμα, όπου ψήφισαν 148,5 εκατομμύρια (79,5%) και υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ τάχθηκαν 113,5 εκατομμύρια ή το 77,85%.

      Στις ίδιες τις γραμμές του ΚΚΣΕ διεξαγόταν σφοδρή ιδεολογική διαπάλη, μέσα σε αυτό λειτουργούσαν διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές πλατφόρμες («Δημοκρατική», «Δημοκρατικό κίνημα», «Μαρξιστική πλατφόρμα», «Κίνημα Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας», «Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων», «Μπολσεβίκικη»). Βεβαίως, την πλειοψηφία στα κομματικά όργανα, τόσο κεντρικά όσο και κατά τόπους, είχαν οι δυνάμεις που στήριζαν την αντεπαναστατική ανατροπή.

      Επιπλέον, εκείνη την περίοδο το ΚΚΣΕ είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό τον ενιαίο πανενωσιακό χαρακτήρα του. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, που είχαν επικρατήσει στην ηγεσία σε κάθε ΚΚ Σοβιετικής Δημοκρατίας, με «σημαία» τον εθνικισμό, «είχαν βάλει πλώρη» για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και της τυπικής, πλέον, εξαφάνισης του ίδιου του ΚΚΣΕ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    8. Ορισμένες κομματικές δυνάμεις μέσα στις οργανώσεις του ΚΚΣΕ στη Ρωσική Δημοκρατία, εστιάζοντας σε αυτό το οργανωτικό ζήτημα, εκτίμησαν πως η πορεία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης μπορεί να ανακοπεί, τουλάχιστον στη Ρωσική Ομοσπονδία, με την ίδρυση στις 19/6/90 του ΚΚ της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (ΡΣΟΣΔ), με την τυπική στήριξη και του Γκορμπατσόφ.

      Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του συγκεκριμένου κόμματος ήταν και ο Γκ. Ζιουγκάνοφ, στη συνέχεια Πρόεδρος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ).

      Το «Κίνημα Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας» πραγματοποίησε τρεις σημαντικές συνδιασκέψεις. Στην τελευταία, τον Οκτώβρη 1990, οι 573 αντιπρόσωποι εκτιμούσαν πως εκπροσωπούσαν πάνω από 2 εκατομμύρια μέλη του ΚΚΣΕ, ενώ συμμετείχε και στις πρώτες προεδρικές εκλογές της Ρωσίας (12/6/91), στηρίζοντας τον Α. Μακασόφ, που έλαβε το 3,74% (3 εκατομμύρια ψήφους).

      Βεβαίως, οι κομμουνιστικές δυνάμεις δεν είχαν τη δύναμη να κυριαρχήσουν, να αποτρέψουν τη νίκη της αντεπανάστασης, παρόλο που αντιστάθηκαν πιο ανοιχτά, ιδιαίτερα από το 28ο Συνέδριο (1990) και αργότερα μέσα στο KKΣE.

      Μάλιστα, οι δυνάμεις της «Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας» προσπάθησαν να επιτύχουν τη διαγραφή του Γκορμπατσόφ από το ΚΚΣΕ για αντικομμουνιστική δράση, ενώ στο σχέδιο απόφασης που πρότειναν στο 28ο Συνέδριο και διάβασε ο Βίκτωρ Τιούλκιν, στη συνέχεια Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ), σημείωναν:

      «Θεωρούμε αναγκαίο να προειδοποιήσουμε όλους τους κομμουνιστές της χώρας. Το ατόπημα του περάσματος στην αγορά ως γενικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς κεφαλαίων και της αγοράς εργατικής δύναμης, θα σημάνει την αναπόφευκτη διολίσθηση στην επικράτηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Ενώ η βίαιη, και παρά τις αντικειμενικές διαδικασίες, θεραπεία του σοσιαλισμού με καπιταλισμό θα συνεπιφέρει όχι την αύξηση της παραγωγής και τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης, αλλά την αναπόφευκτη πτώση τους, θα προκαλέσει την πλατιά κοινωνική διαμαρτυρία, θα οδηγήσει σε μεγάλα βάσανα τον λαό. Σ' ό,τι αφορά το Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτό απλώς δεν θα αντέξει τέτοια τραντάγματα και κανένας δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί τους τελικούς σκοπούς του κινήματος».

      Υπέρ αυτού του Σχεδίου Απόφασης ψήφισαν 1.259 αντιπρόσωποι (δηλαδή το 34%) από τους παρόντες 3.685 αντιπροσώπους (2.012 αντιπρόσωποι ψήφισαν «κατά», 414 «λευκό», ενώ 160 αντιπρόσωποι δεν πήραν μέρος στην ψηφοφορία).

      Η συνέχεια είναι γνωστή: Οι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις, που αντέδρασαν στην τελευταία φάση της προδοσίας, πριν και κατά τη διάρκεια του 28ου Συνεδρίου του KKΣE, δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να την αποκαλύψουν και να οργανώσουν με επιτυχία την επαναστατική αντίδραση της εργατικής τάξης.

      Ετσι, παρά τις παραπάνω διεργασίες, τελικά δεν διαμορφώθηκε μια επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία, με ιδεολογική - πολιτική καθαρότητα και συνοχή, ικανή να καθοδηγήσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά την εργατική τάξη ενάντια στην εξελισσόμενη αντεπανάσταση, και αυτό φάνηκε και με τα γεγονότα του Αυγούστου του 1991.

      Ο Μπ. Γιέλτσιν, που ηγούνταν των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων της αντεπανάστασης (είχε παραιτηθεί από μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ) και πλέον και τυπικά είχε επικρατήσει, λαμβάνοντας στις προεδρικές εκλογές 57%, έναντι του επίσημου υποψήφιου του ΚΚΣΕ, του τότε πρωθυπουργού της ΕΣΣΔ, Ν. Ριζκόφ (17%), προχώρησε στην απαγόρευση της δράσης του ΚΚΣΕ, μετά την ανατροπή της Κρατικής Επιτροπής Εκτακτης Ανάγκης τον Αύγουστο του 1991.https://www.902.gr/eidisi/arthra/281222/el-vagenas-i-katalixi-tis-therapeias-toy-sosialismoy-me-ton-kapitalismo Καλή χώνεψη Μανιαδάκη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. Eίναι εξαιρετικό το κείμενο της Ρ. Ε. γιατί μας θυμίζει εκείνα, που όλοι, δεξιοί και "αριστεροί", και κυρίως οι κεφαλαιοκράτες και τα παπαγαλάκια μας θέλουν να ξεχάσουμε: Οτι η ΕΣΣΔ άλλαξε τον κόσμο!
    Kι αυτό δεν ισοφαρίζεται με καμιά ψευτοαριστερή η ψευτοκομμουνιστική κριτική, τάχατες "ασυμβίβαστη", που αναμασά την παλιά-καλή σοβιετολογία της ΕΗΔ με "αριστερό" σάλιο!
    Στο ρεζουμέ, η ΕΣΣΔ ήταν το σπουδαιότερο επίτευγμα της Ανθρωπότητας σε όλη την Ιστορία της, και ήταν αυτή, που σφράγισε τον 20ο αιώνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πραγματικά εξαιρετικό το κείμενο που δείχνει τι πέτυχε ο Σοβιετικός λαός με την ηγεσία των Μπολσεβίκων. Ηταν τόσο γερό το οικοδόμημα που χρειάστηκαν 35 38 χρόνια δράσης της αστικής τάξης με οπορτουνιστική προβιά για να μπορέσει να βάλει τίτλους τέλος το 1991. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. https://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/arthra-analysis/2871-oi-orkismenoi-exthroi-tou-aftarxismoy-kai-tis-xeiragogisis-ton-meson-mazikis-enimerosis Τα κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι οι Μανιαδάκηδες κάτω απο την Σημαία του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού. Ολες οι χώρες του ΝΑΤΟ είναι ...αποικίες σε εξάρτηση... στις ΗΠΑ. Πιο οπορτουνιστής πεθαίνεις.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  4. hhttps://atexnos.gr/%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%ce%b1-dear-comrades-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1/

    https://www.youtube.com/watch?v=XdBp0KktXpk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξέχασα να υπογράψω το προηγούμενο:

    Χρήστος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οσο και να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω απο τον ΣΤΑΛΙΝ η κεντρίστικη οπορτουνιστική σαπίλα του Κάουτσκι δεν κρύβεται το μόνο που καταφέρνεις είναι να προσφέρεις άφθονο γέλιο Μανιαδάκη. Κουράγιο... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος9 Φεβρουαρίου 2022 - 11:48 μ.μ........Οι παπαριές που σερβίρεις δεν περνάνε εδώ.Πάρε λοιπόν το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία να ...παίξεις κόβοντας την ..πρωινή. ...Αντε στο καλό.... Κώστας Χ.

      Διαγραφή
  6. Του χαλάω την πιάτσα του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ που πάει να κρύψει το ένοχο (και μάλλον ύποπτο) μαοϊκό παρελθόν του ή βρίζοντας ή ξεπατικώνοντας άσχετα με τις αναρτήσεις κείμενα από τον "Ριζο" και την ΚΟΜΕΠ και σε κάθε περίπτωση μοστράροντας για κομμουνιστής και διαστρεβλώνοντας την πολιτική γραμμή του Κόμματος. Αλλά αυτή την χάρη δεν πρόκειται να του την κάνω, ας είναι σίγουρος: εδώ θα 'μαι και θα τον ξεσκεπάζω ― μέχρι τελικής πτώσεως του προβοκάτορα!

    Χρήστος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πάλι σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια τα οποία είναι τίτλος τιμής για κάθε Κομμουνιστή. Οταν σταματήσουν να ΣΚΟΥΖΟΥΝ τα οπορτουνιστικά ΣΚΥΛΙΑ θα ψάξουμε τι λάθος κάναμε. Η 30 χρονη πορεία αποκατάστασης των Μπολσεβίκικων χαρακτηριστικών του κόμματος και τα συμπεράσματα ξεβρόμισαν τον τόπο πετώντας έξω όλα τα κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι τους Μανιαδάκηδες. Εδω θα είμαι θα βάζω τις συλλογικές αποφάσεις του ΚΚΕ οι αναγνώστες διαβάζουν και καταλαβαίνουν και να είσαι σίγουρος οτι θα φτύσεις αίμα. Το γλέντι θα συνεχιστεί χωρίς έλεος. ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. ...Επίσης, τον Ιανουάριο του 1945, αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, εθνικόφρονες θα κάψουν τα αναγνωστικά της κυβέρνησης του Βουνού «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Τα Αετόπουλα» του Μιχάλη Παπαμαύρου και της Ρόζας Ιμβριώτη αντίστοιχα. Η καύση των βιβλίων συνυπήρχε με πολιτικές διώξεις και με τα για πρώτη φορά βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων.https://www.kordatos.org/kaush-vivliwn-lioshs/....... Γιατί το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ δεν διεκδίκησε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 σε επαναστατικές συνθήκες με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό για μη γίνει όλη αυτή η καταστροφή Κύριε Λιόση.... Γιατί σας πιάνει αμνησία. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11036664 Οι Κομμουνιστές το απαντήσαμε. Καλή χώνεψη.. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος10 Φεβρουαρίου 2022 - 2:31 μ.μ. Για αυτό ακριβώς σου είπα να κόψεις την ...πρωινή αλλά δεν με άκουσες και τώρα ξεφτιλίζεσαι. Οσοι άνθρωποι διαβάζουν βλέπουν τον Παναγιώτη να προβάλει πάντα τις συλλογικές αποφάσεις του ΚΚΕ μετά το 1991 και τίποτα άλλο. Μη κουράζεσαι λοιπόν πάρε το κουβαδάκι σου και πήγαινε σε άλλη παραλία να ...παίξεις για καλό δικό σου. ....Αντε στο καλό.... Κώστας Χ.

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου