Χουβαρνταλίκια

Τα «προεόρτια» της νέας συνάντησης κυβέρνησης - τραπεζών επιβεβαιώνουν ότι δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά με δάνεια φορτωμένα στην πλάτη τους θα νιώσουν βαριά στην τσέπη τις απανωτές αυξήσεις των επιτοκίων που ανακοινώνει η ΕΚΤ.

Εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα που «πληρώνουν» τον πληθωρισμό με την πανάκριβη Ενέργεια και τα άλλα βασικά αγαθά, θα πληρώσουν τώρα και τις προσπάθειες μείωσής του, με αύξηση του κόστους δανεισμού από τις τράπεζες.

Στη δυσκολότερη θέση είναι όσοι ζορίζονται ήδη να πληρώσουν τις δόσεις του στεγαστικού δανείου. Με την αύξηση των επιτοκίων, το μηνιαίο χαράτσι στις τράπεζες θα αυξηθεί κι άλλο.

Τα νοικοκυριά «διαβάζουν» τις αυξήσεις ως επιβάρυνση στο ήδη ρημαγμένο εισόδημα κι ως έναν επιπλέον κίνδυνο να χάσουν το σπίτι τους.

Η κυβέρνηση όμως και οι τράπεζες ανησυχούν για εντελώς διαφορετικούς λόγους: Για την «εισπραξιμότητα» των δανείων και για τον κίνδυνο πολλά από αυτά να «κοκκινίσουν» και να προσθέσουν νέα βαρίδια στους ισολογισμούς τους.

Γι' αυτό οι τράπεζες εμφανίζονται πρόθυμες να παραιτηθούν από ένα ελάχιστο μέρος της κερδοφορίας από την αύξηση των επιτοκίων, ώστε τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά να συνεχίσουν να πληρώνουν τις δόσεις τους.

Αυτό κρύβεται πίσω από τη ρύθμιση που παζαρεύουν με την κυβέρνηση και αναμένεται να επισφραγίσει η συνάντηση.

Το σχέδιο που διαπραγματεύονται είναι να απορροφήσουν οι τράπεζες για έναν χρόνο το 50% της αύξησης των επιτοκίων για τους πιο ευάλωτους. Οσους δηλαδή έχουν εισόδημα μέχρι 750 ευρώ μεικτά, αν στην οικογένεια δουλεύουν και οι δύο!

Αυτοί υπολογίζονται σε 20.000 - 30.000. Ολοι οι υπόλοιποι θεωρούνται τουλάχιστον ...ευκατάστατοι και θα συνεχίσουν να πληρώνουν κανονικά τις «φουσκωμένες» δόσεις.

Πόσο θα στοιχίσει αυτό το «χουβαρνταλίκι» στις τράπεζες; Κατ' εκτίμηση, όχι περισσότερα από 40 - 50 εκατ. ευρώ. Μιλάμε δηλαδή για πενταροδεκάρες μπροστά στην τεράστια κερδοφορία τους, που στηρίζουν με κάθε τρόπο όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Τις προηγούμενες μέρες, η κυβέρνηση καλλιεργούσε κλίμα «σύγκρουσης» με τους τραπεζίτες για την προστασία τάχα των χρεωμένων νοικοκυριών. Τώρα αποδεικνύεται ότι ήταν όλα «μιλημένα - ξηγημένα» πίσω από την πλάτη του λαού.

Ακόμα κι αυτό το αστείο ποσό που βάζουν οι τράπεζες, θα το πάρουν πολλαπλάσιο από άλλη τσέπη, με τη συμμετοχή τους στη διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης, την αναβαλλόμενη φορολογία κ.τ.λ.

Ιδιας κοπής ήταν και το πρόγραμμα «Γέφυρα», με κρατική χρηματοδότηση, που εφαρμόστηκε στην προηγούμενη οικονομική κρίση. Μόλις τελείωσε η «περίοδος χάριτος», οι πλειστηριασμοί εκτοξεύτηκαν και μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένεται να ξεπεράσουν τις 40.000!

Καμιά «ασπίδα» δεν προσφέρουν επομένως μέτρα που έχουν για κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας, τον περιορισμό των δικαιούχων, τη «δημοσιονομική σταθερότητα» και την κερδοφορία των ομίλων, γιατί είναι από χέρι σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Μοναδικό στόχο έχουν να διατηρείται η εισπραξιμότητα για τράπεζες, funds και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους και ταυτόχρονα να απορροφούν τους «κραδασμούς» από παλιά και νέα «κόκκινα» δάνεια.

Αυτός είναι ο πυρήνας των κοστολογημένων προτάσεων και του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, των άλλων αστικών κομμάτων. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να επικαλείται την ευρωπαϊκή «κανονικότητα» ως ασπίδα τάχα για τη λαϊκή κατοικία, όταν ακόμα και τα μέτρα - κοροϊδία των τραπεζών θα πρέπει πρώτα να εγκριθούν από τους αρμόδιους μηχανισμούς της ΕΕ για να εφαρμοστούν!

Καμιά ελπίδα δεν έχει επομένως ο λαός και καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ότι το σπίτι του θα σωθεί απ' αυτούς που το ρίχνουν στα νύχια των τραπεζών και των άλλων «κορακιών». Αυτούς που ευθύνονται για τη νομοθεσία - καρμανιόλα των πλειστηριασμών, στο όνομα της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων.

Τα σπίτια του λαού θα τα σώσει μόνο ο λαός! Παλεύοντας για απαγόρευση των πλειστηριασμών, όπως απαιτεί το ΚΚΕ, καταθέτοντας και τροπολογία στη Βουλή, την οποία απέρριψαν ασυζητητί η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα.

Διεκδικώντας ουσιαστική ελάφρυνση από τα δάνεια, με διαγραφή τόκων και κεφαλαίων, μείωση της φορολογίας και μεγαλύτερο εισόδημα. Παλεύοντας ενάντια στη σημερινή βαρβαρότητα, που στον βωμό του κέρδους θυσιάζει τη στέγη και όλες τις άλλες λαϊκές ανάγκες.