Η πρώτη μέρα...

Με αφορμή τη νέα πολύνεκρη τραγωδία, με θύματα ξεριζωμένους, στα ανοιχτά της Πύλου λάβαμε από την Ελένη Ζαφειρίου το παρακάτω ποίημα και το δημοσιεύουμε:

Η πρώτη μέρα

Μάνα, είμαι μακριά απ΄ τα χάδια σου

κι απ΄ της πατρίδας τα ζεστά νερά.

Άφησα πίσω μου τ΄ ανέμελά μου χρόνια.

Τα όνειρα για όσα θα ξημέρωναν με την αυριανή.

                             ***

Τις μνήμες απ΄ τους έρωτες

που ανθίσαν στα σοκάκια της Δαμασκού.

Που κούρνιασαν στους καμπυλωτούς θόλους των ναών.

Που κρύφτηκαν στις ανθισμένες ροδιές.

                             ***

Σε είδα όρθια στο κατώφλι του σπιτιού μας.

Κουνούσες το μουσκεμένο σου μαντήλι,

σαν αποχαιρετούσες την τελευταία κουκίδα της σκιάς μου,

καθώς εβάδιζα προς τη μεριά που δύει ο ήλιος.

Κι άφηνα πίσω τα δάκρυα και τον πόνο μου για σένα.

                             ***

Τώρα δαρμένος από ξένα κύματα, άγνωστες θάλασσες,

πλέοντας ανάμεσα από ξένους τόπους,

κουρνιάζω, σαν πουλί κυνηγημένο,

σε βότσαλα φιλόξενης -φιλόξενης αλήθεια;- ακροθαλασσιάς.

                             ***

Κρατώ στα χέρια μου το γράμμα

που έβγαλα κρυφά από την τσέπη της ποδιάς σου.

Το ‘χες κρυμμένο από μένα. Εγώ όμως άκουσα το στεναγμό σου:

«Μην, θεέ μου, το διαβάσει και δειλιάσει να φύγει».

                             ***

Έφυγα, ναι. Κι έφτασα. Να είσαι ήσυχη!

Τι λόγο έχω να σου πω την πρώτη μέρα μου εδώ.

Πάω, ν΄ αναγνωρίσω το πτώμα του Αλί, του Άχμεντ, της Φατμέ.

Κι έχει ο θεός…