Αν, έστω, λίγο γνώριζες τον Τάκη… εύκολα θα μπορούσες να γράψεις βιβλίο. Ολόκληρο. Όχι για το «φευγιό» του, μόνο. Ή το πληθωρικό, συνθετικό του έργο. Έντεκα του Μάρτη, τρέχοντος -τρέχει, τρέχει… έτρεξε, Τάκη ο χρόνος, έτρεξε- έτους. «Γιάννη μου το μαντήλι σου, τι τόχεις λερωμένο… Το λέρωσε…». Που πόνεσε. Πολύ. Όλη την Ελλάδα. Και που εγώ, δυσκολεύτηκα. Να γράψω. Πάρα πολύ. -«Γιατί… Τι να γράψω, είπα». Που να μην έχει γραφτεί για τον Τάκη. Αυτές και όχι μόνο, τις ημέρες- Άντε το βαφτιστικό του, να μην το ξέρουνε πολλοί…