Είναι ίσως ο διεθνικός ύμνος των Βαλκανίων. Ο υπερεθνικός τους πόνος. Ή ο λαϊκός τους πλούτος.
Η Βουλγάρα σκηνοθέτης και ντοκυμαντερίστρια Adela Peeva, θυμόταν ένα τραγούδι που της τραγούδαγε η γιαγιά της όταν ήταν παιδί. Το ξανάκουσε τυχαία σε ένα ταξίδι της στην Τουρκία. Κι από κει, από την Κωσταντινούπολη, έπιασε το νήμα και βγήκε στη Λέσβο, την Κορυτσά (Αλβανία), το Σαράγεβο (Βοσνία), τα Σκόπια (Βόρεια πιά Μακεδονία), το Βράνιε (Σερβία), στη Σόφια (Βουλγαρία) και τέλος στην Στράντζα (Βουλγαρία).