Ο απεργοσπάστης

Αν δε θες να απεργήσεις, τουλάχιστον μη ρεζιλεύεις τον εαυτό σου,

όπως η αλεπού με τα κρεμαστάρια 

     Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να μιλάει για αυτούς που θα απεργήσουν. Αλλά δεν έχει νόημα να τα λέμε μεταξύ μας, όσοι είναι πεισμένοι. Κι ίσως να μην έχει νόημα να απευθύνεται στους υπόλοιπους. Κανείς δε θα απεργήσει, απλά και μόνο επειδή διάβασε κάπου ένα κείμενο που τον έπεισε.     Κάθε απεργία είναι ένας συλλογικός αγώνας. Και παράλληλα μια μικρή προσωπική μάχη με την αξιοπρέπεια του καθενός. Όποιος βρίσκει το θάρρος να κατέβει στο δρόμο, να σηκώσει ανάστημα απέναντι στο αφεντικό του, να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν, κερδίζει κάθε φορά αυτή τη μάχη και δίνει νόημα σε εκείνο το στίχο: μα χτες μες στην πορεία περνούσες γελαστός.
     Οι υπόλοιποι δε σημαίνει πως δεν έχουν αξιοπρέπεια. Σαφώς κι έχουν ευθύνη, αλλά κανείς δεν τους κουνάει διδακτικά το δάχτυλο. Αυτό που κάνει κάποιον να χάνει την αξιοπρέπειά του, είναι όταν θέλει να βγει από πάνω από τους απεργούς, μειώνει τον αγώνα τους, θεωρητικοποιεί την απεργοσπασία. Όταν αρχίζει τις ντρίπλες και τους ελιγμούς και μιλάει για τουφεκιές στον αέρα, ενώ αυτός, ο μπαρουτοκαπνισμένος, δεν μπορεί να κρατήσει ούτε σφεντόνα, ούτε το βασικό όπλο των εργατών που είναι η οργάνωση και η απεργία, όταν απέχει συστηματικά, λες κι είναι υπεράνω από όλα αυτά, δεν τον αγγίζουν, δεν τον αφορούν.
     Αν κάνεις απεργία, θα σου πει πως χρειάζεται απεργία διαρκείας. Αν γίνει απεργία διαρκείας, μπορεί να σου πει πως δε βγαίνει τίποτα έτσι, το θέμα είναι να πάρουμε τα όπλα. Κι αν πάρουμε κάποτε τα όπλα, θα τρέξει να κρυφτεί στην πρώτη τουφεκιά, αν δεν τα κρατάει από την απέναντι πλευρά. Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Κι αν δε φτάνει μια απεργία, φαντάσου για την έφοδο στον ουρανό…

Από την Κατιούσα