“Άπλυτος”, “βρωμιάρης”, “προδότης”

   Η απλυσιά της εκφασισμένης ανοησίας

   

Πριν μερικά χρόνια άκουσα, για τελευταία φορά, το επιχείρημα για… αξύριστες μασχάλες. Το εκστόμισε μια “αριστερή” – στέλεχος τότε και εκτρεφόμενη παχυλά από την… καθαρή ΑΕΠΙ. Εκείνη την εποχή το θεώρησα απλώς μια βλακεία, έναν εκχυδαϊσμό της ανοησίας, από τους τόσους που ακούμε κι έρχονται απ’ τα παλιά.

Σήμερα, το ακούω να επαναλαμβάνεται συχνά. Συμπληρώνεται μάλιστα από τα “άπλυτος”, “βρωμιάρης”, “προδότης”, “ξεπερασμένος”, “απολίτιστος” και άλλα τέτοια γνωστά από περασμένες (;) και σκοτεινές εποχές. Τα απευθύνουν στους κομμουνιστές. Τα ξερνάνε εκτός απ’ τους φασίστες και διάφοροι “προοδευτικοί”. Η τραγωδία είναι πως αποκαλούν βρωμιάρηδες τους κομμουνιστές αυτοί που, στην πραγματικότητα, δεν έχουν να πλυθούν. Τους αποκαλούν προδότες αυτοί που ποτέ δεν σήκωσαν κεφάλι και παράτησαν στο ξεπούλημα ακόμη και τα παιδιά τους. Τους αποκαλούν ξεπερασμένους τα παρωχημένα έρμαια της αστικής τάξης.

 Αυτοί που δεν γνώρισαν το νέο – ούτε καν το φαντάστηκαν, που δεν ονειρεύτηκαν – μιας και τους έκλεψαν και τ’ όνειρο ακόμη. Τους αποκαλούν απολίτιστους αυτοί που πιθήκιζαν στα τραπέζια σκυλάδικων και στις κερκίδες σταδίων, ανίκανοι να εκστασιαστούν μπροστά σ’ ένα έργο τέχνης. Αυτοί που, αφού πρώτα τους ζαβλάκωσαν με τον υποπολιτισμό και την αισθητική χυδαιότητα που τους τάισαν αφειδώς, τώρα τους εκφασίζουν αργά και σταθερά.

Όλοι αυτοί που πέρασαν ανωφελώς ή κι επιβλαβώς απ’ τη μοναδική ζωή τους χάνοντας τα πάντα, αλλά πολύ περισσότερο το δικαίωμα στην ύπαρξή τους και στον σκοπό που την ικανοποιεί.

Αγνοούν οι δυστυχείς την μεγάλη αλήθεια που έγραψε και ο Τσέχωφ στις “Τρεις Αδερφές”, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα:

«Σε έναν αιώνα, σε δύο, σε χίλια χρόνια από τώρα, ο κόσμος θα ζει αλλιώς, πιο ευτυχισμένα. Εμείς δεν θα προλάβουμε να το δούμε, αλλά γι’ αυτό ζούμε και γι’ αυτό δουλεύουμε. Γι’ αυτό επίσης υποφέρουμε. Εμείς το δημιουργούμε. Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Η μόνη ευτυχία που μπορούμε να γνωρίσουμε έρχεται δουλεύοντας γι’ αυτό το σκοπό».

Στέλιος Κανάκης