“Ως εδώ αλήτες”

 Η μάχη ανάμεσα στα ταξικά και στα ρεφορμιστικά συνδικάτα.

                        Δεν είναι απόφαση κάποιων ανθρώπων. 
                                Είναι ανάγκη και ιστορία.

Μέσα σε συνθήκες άγριας καταστολής του εργατικού κινήματος (δικτατορία Θεόδωρου Πάγκαλου) συνέρχεται το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, 27 Μάρτη 1926.


Παρά την τρομοκρατία και την εξαγορά συνειδήσεων και παρά την απουσία των πιο δραστήριων και συνεπών εκπροσώπων της εργατικής τάξης (στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές) που βρίσκονταν φυλακή ή εξορία, η πλειοψηφία των συνέδρων συνέχιζε να πρόσκειται στις ταξικές δυνάμεις.

Η δικτατορία (με τις ευλογίες και τη συνεργασία των ρεφορμιστών) επεμβαίνει ανοιχτά: Συλλαμβάνει 110 αντιπροσώπους και τους κρατά έγκλειστους μέχρι τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου.

Ετσι, οι ρεφορμιστές πετυχαίνουν να αποκτήσουν την «πλειοψηφία» στο Συνέδριο και να επικαθίσουν στην ηγεσία της ΓΣΕΕ (με ψήφους 179 έναντι 168 των ταξικών σωματείων).
Κατόπιν η ΓΣΕΕ προσχωρεί στη ρεφορμιστική Διεθνή του Αμστερνταμ.

ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ…
Είχε προηγηθεί η κρίση στο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ επικράτησε (158 – 21) η γραμμή της πάλης των τάξεων, σε βάρος της βενιζελικής και της αναρχοσυνδικαλιστικής τάσης, που ήθελαν το διαχωρισμό της πολιτικής από το συνδικαλισμό.

Στη διοίκηση όμως, με κάποιες παραχωρήσεις των “ταξικών”, στο όνομα της “ενότητας”, εκλέχτηκαν 6 Βενιζελικοί και 5 σοσιαλιστές.

Γρήγορα οι 5 σοσιαλιστές συλλαμβάνονται και φυλακίζονται από το κράτος και οι Βενιζελικοί τους καθαιρούν από τη διοίκηση. Αλλά το Εθνικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ καθαιρεί τους 6 Βενιζελικούς κι αναθέτει τη διοίκηση στους 5 σοσιαλιστές. Οι 5 σοσιαλιστές  συλλαμβάνονται ξανά και στέλνονται εξορία. Απελευθερώνονται ξανά, με πανελλαδική απεργία.
....

“Ως εδώ αλήτες”

 100 χρόνια ζωής της ΓΣΕΕ, από το 1919 μέχρι το 2019, είναι όλα χρόνια σύγκρουσης του ταξικού εργατικού κινήματος με τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων της αστικής τάξης και τα τσιράκια τους στα συνδικάτα. Σύγκρουσης και με τις δοτές διοικήσεις της ΓΣΕΕ που προκύπταν μέσα από νοθείες και πραξικοπήματα.

Οι καπιταλιστές ποτέ δε σταματούν την επίθεση. Κι οι εργάτες όποτε σταμάτησαν τη δική τους επίθεση ή χαλάρωσαν τον αγώνα τους, το πλήρωσαν με αίμα. Δεν κωλώσανε οι ταξικοί στις χούντες και στην κατοχή, τώρα που υπάρχει το ΠΑΜΕ θα κωλώσουν;

Όλοι, χρόνια τώρα περιμέναμε ότι κάπου θα σκάσει το “ως εδώ αλήτες”. Το επιβάλλει η ιστορία. Το προστάζει η ανάγκη. Κι η ιστορία κι η ανάγκη δεν αφήνουν χρωστούμενα. Το ΠΑΜΕ, αν ήθελε να εκφράζει και τις δύο, επιβαλλόταν να αντιδράσει όπως αντέδρασε και αντιδρά.

Κι εσύ όπως καταλαβαίνεις, ανεξαρτήτως της συνέχειας αυτής της αντιπαράθεσης, πρέπει να απαντήσεις στο κύριο ερώτημα: με ποια τάξη πηγαίνεις και ποια αφήνεις;  Μετά όλα είναι ξεκάθαρα στα μάτια σου.


 Κρίση στη ΓΣΕΕ: Πού είναι το περίεργο;