- Ψευτοδιλήμματα και παλιά υλικά είναι τα συστατικά της κατ' όνομα «προοδευτικής συμμαχίας» που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή δυνάμεων που έχουν δοκιμαστεί στην υλοποίηση και στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής.
- Με καπήλευση των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού και με «σκιάχτρο» την ακροδεξιά, προσπαθούν να εξωραΐσουν την εμπλοκή της κυβέρνησης στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την αντιλαϊκή σύμπλευση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο ίδιο συντηρητικό αντιδραστικό μπλοκ.
- Η πολιτική όλων αυτών γέννησε και γεννά το φασισμό και την ακροδεξιά. Μόνο μια συμμαχία ενάντια σε αυτούς και στο σάπιο σύστημα που υπηρετούν μπορεί να βάλει φραγμό.
Τύφλα να 'χει η συντήρηση...
Τα «βαφτίσια» της κατ' όνομα «Προοδευτικής Συμμαχίας» έκανε το Σάββατο ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκέντρωση που διοργάνωσε στο κλειστό Γαλατσίου, με ύμνους στην ΕΕ και στην πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που τσακίζει το λαό για τα κέρδη του κεφαλαίου και με μπόλικη μυρωδιά ναφθαλίνης, καθώς όλα θύμιζαν ΠΑΣΟΚ: Απ' τα συνθήματα και τις κάλπικες υποσχέσεις περί «αλλαγής», την καπηλεία που επιχείρησε ξανά ο Αλ. Τσίπρας δηλώνοντας συνεχιστής του ...ΕΑΜ έως και τα παλιά και νεότερα στελέχη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και διάφορους γυρολόγους του αστικού πολιτικού συστήματος, που έπιασαν «πρώτο τραπέζι πίστα», δηλώνοντας κι εκείνοι τη συστράτευσή τους στο «κάλεσμα» της νέας σοσιαλδημοκρατίας που σε τίποτα δεν διαφέρει απ' την παλιά.
Μεταξύ αυτών ο Στέφανος Τζουμάκας, η Λούκα Κατσέλη, ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Θάνος Μωραΐτης και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Αλλά και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο οποίος συμμετείχε στη φιέστα έχοντας προηγουμένως την ίδια μέρα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό για να ανακοινώσουν τη συμπόρευση του μορφώματος με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις «ενστάσεις» πρώην μελών της Κεντρικής Επιτροπής του μορφώματος που παραμένουν στο ΚΙΝΑΛ και με κοινή τους δήλωση μιλούσαν για αποφάσεις με «τεχνητές πλειοψηφίες» και διαγραφές.
Ο Αλ. Τσίπρας ξεκίνησε την ομιλία του με κάλπικες υποσχέσεις για αναγέννηση της Ελλάδας μέσα απ' τη «δίκαιη ανάπτυξη», που ταύτισε με την ευόδωση των προσδοκιών του λαού, κρύβοντας ότι πρόκειται για ανάπτυξη κερδών για το κεφάλαιο που περνάει μέσα από το τσάκισμα των λαϊκών αναγκών.
Χαράσσοντας τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τη ΝΔ υπέδειξε σαν εχθρό τις «δυνάμεις της συντήρησης», που θέλουν, όπως υποστήριξε, «να αντιστρέψουν την πορεία της χώρας προς τα μπρος» και «να μας γυρίσουν πίσω», κρύβοντας φυσικά τη σύμπλευση σε όλα τα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου.
Ο Αλ. Τσίπρας ευθέως παρουσίασε το κόμμα του και όσους συμπαρατάσσονται μαζί του σαν συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, μιλώντας για τη «μεγάλη παρακαταθήκη της πολιτικής αλλαγής τη δεκαετία του '80. Ετσι ακριβώς, συνέβη και πριν από τέσσερα χρόνια, το 2015», ενώ δεν ξέχασε βέβαια - παλιά του τέχνη κόσκινο - και την καπηλεία της Ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος, υποστηρίζοντας ανερυθρίαστα ότι στην «Προοδευτική Συμμαχία» συναντώνται «δημοκρατικοί πολίτες από όλες τις γενιές. Από τη μεγάλη παράδοση της Αντίστασης, του αγώνα του ΕΑΜ για μια ελεύθερη πατρίδα, αυτή η γενιά είναι που πάντα θα μας εμπνέει, αυτή η γενιά είναι που τα βήματά της βαδίζουμε όλοι μαζί. Από τη γενιά βεβαίως του 114, του Πολυτεχνείου. Τους δημοκρατικούς αγώνες των νέων ανθρώπων της μεταπολίτευσης»! Αυτά απ' το στόμα του επικεφαλής μιας κυβέρνησης που μετέτρεψε τη χώρα σε σημαιοφόρο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, έσπειρε τη χώρα αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και συναγελάζεται με τον ακροδεξιό Ντ. Τραμπ.
Επικαιροποιώντας το κάλεσμα υποταγής του λαού στα νέα προτάγματα του κεφαλαίου, μίλησε για «νέο πολιτικό τοπίο» που «ορίζει νέα καθήκοντα, νέες προκλήσεις και νέες δυνατότητες», επικαλούμενος την άνοδο της ακροδεξιάς που πολιτικές όπως αυτή που άσκησε η κυβέρνησή του τροφοδότησαν, σαν το στοιχείο εκείνο που «σε πανευρωπαϊκό επίπεδο καθιστά ακόμα πιο αναγκαία τη διαμόρφωση μιας συλλογικής ενωτικής προοδευτικής απάντησης».
Επιχειρώντας να βγάλει λάδι την κυβέρνηση και την πολιτική της χρέωσε τις αντιλαϊκές πολιτικές που έφεραν «απειλητικά στο προσκήνιο την ακροδεξιά» στις «συντηρητικές δυνάμεις (...) που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται από θέσεις ευθύνης τις τύχες μας», ενώ προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη φενάκη «μιας άλλης» Ευρωπαϊκής Ενωσης, προς όφελος τάχα των λαών, δήλωσε πως «γι' αυτό ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να βάλουμε ένα λιθαράκι, να αλλάξουμε την Ευρώπη, να την επαναφέρουμε στις θεμελιακές της αξίες, να την ξαναβάλουμε στη ρότα εκείνη των αγώνων και των αναγκών της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας».
Στη βάση αυτή επιτέθηκε στη ΝΔ λέγοντας ότι είναι στην πρώτη γραμμή των δυνάμεων που έλκονται απ' τη ρητορική της ακροδεξιάς και ότι έχει πρόγραμμα «το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, την απορρύθμιση της εργασίας, τη συρρίκνωση των μισθών, τη διευρυμένη φοροαποφυγή του μεγάλου πλούτου», όλα εκείνα στα οποία δηλαδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψε.
Στον ανταγωνισμό με τον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης ο Αλ. Τσίπρας, για τα μάτια του κεφαλαίου, δεν απέφυγε τον πειρασμό των συγκρίσεων, κομπάζοντας για τα αντιλαϊκά του έργα, για το ότι «έβγαλε τελικά την Ελλάδα από τα μνημόνια, και ανέκτησε η χώρα την αξιοπιστία της στην Ευρώπη (...) Η αριστερά ήταν αυτή που έκανε και το μεγάλο ιστορικό βήμα (...) με την ιστορική συμφωνία των Πρεσπών (...) Αρα, ας αναρωτηθούμε τελικά: Ποιος στα αλήθεια είναι πραγματικά με την Ευρώπη; Οι ακροδεξιοί και οι συντηρητικοί του Grexit και του Brexit σήμερα (...) ή η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά και των Ευρωπαίων Πρασίνων», δήλωσε, διεκδικώντας τα εύσημα απ' το κεφάλαιο για την προσήλωση στη βαθύτατα αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ.
Στρατηγική την οποία επιχείρησε να καμουφλάρει τάζοντας νέα κοινωνικά συμβόλαια, με άξονες την κατοχύρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Πυλώνα, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την «αύξηση των κονδυλίων» που πηγαίνουν στους επιχειρηματικούς ομίλους, τις επενδύσεις, την
αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, τη «διεύρυνση της δημοκρατίας» κ.ά.
Ολοκληρώνοντας ο Αλ. Τσίπρας είχε το θράσος να ζητήσει και την επιβράβευση απ' το λαό για τα βάσανα που του προκάλεσε η πολιτική της κυβέρνησής του, κομπάζοντας για τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας που αποτελούν συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής, που μαζί με όλα τα άλλα και τη συνέπειά του στην ικανοποίηση των αξιώσεων του κεφαλαίου, κατατάσσουν οριστικά και αμετάκλητα τον ίδιο και την κυβέρνησή του στο μπλοκ της συντήρησης.
Θεωρώ, πάντως, πιο σημαντικό το ότι συστρατεύομαι με το ΚΚΕ, αυτήν την κρίσιμη περίοδο, από το αν θα πάω ή όχι στην Ευρωβουλή. Και σ’ αυτήν την απόφαση, δε με οδήγησε η δημοσιογραφία, αλλά η λογική, η μαχητικότητα και τα επιχειρήματά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεμίνα Διγενή