«Oύτε κλαίμε, ούτε γελάμε»;

Είναι οδυνηρό να πρέπει να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του αυτονόητου. 

Ότι, δηλαδή, η Παναγία των Παρισίων δεν είναι του Μακρόν ή του γαλλικού ιμπεριαλισμού που επειδή δολοφονεί από Αλγερία μέχρι Συρία «καλά να πάθει». 

Ότι οι Πυραμίδες δεν είναι του φασίστα Σίσι κι αν πάθουν κάτι «ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε». 


Οτι το Σινικό Τείχος δεν είναι του στυγνού κινέζικου καπιταλισμού κι αν καταστραφεί «ηθελέστα και παθέστα». 

Ότι ο Παρθενώνας δεν είναι των κατσαπλιάδων της αστικής τάξης και των πολιτικών κολαούζων τους, κι αν γίνει ερείπια «δεν τρέχει τίποτα». 

Ότι το Κολοσσαίο δεν είναι του φασίστα Σαλβίνι, ούτε του ιταλικού ιμπεριαλισμού που δολοφονεί από Αιθιοπία μέχρι Λιβύη κι αν σωριαστεί «πάμε γι’ άλλα». 

Είναι άλλο πράγμα η υποκρισία των Μπους και των Μπλερ που λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Βαγδάτης στο όνομα της «εξαγωγής δημοκρατίας», είναι άλλο πράγμα η υποκρισία των Τραμπ και κάθε κατασκευαστή ισλαμοφασιστών που καταστρέφουν την Παλμύρα, είναι άλλο πράγμα η υποκρισία των Μέρκελ και των Άγγλων λόρδων που λεηλάτησαν την Ακρόπολη και ποτέ δεν επέστρεψαν τα κλοπιμαία από την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, είναι άλλο πράγμα η υποκρισία και η (φοροαπαλλασόμενη) “ευεργεσία” των μπουρζουάδων κι είναι άλλο πράγμα η Ιστορία του ανθρώπινου γένους. 

Πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τόσο διαφορετικά όσο τα δάκρυα του ανθρώπου από τα δάκρυα του κροκόδειλου.

Η Ιστορία του ανθρώπινου γένους, ό,τι διαμόρφωσε και διαμορφώνει τον Πολιτισμό του, τις Τέχνες του, την Αισθητική του, ό,τι καταγράφει και ζωντανεύει την πορεία της διαδρομής του, αποτελεί πανανθρώπινη «ιδιοκτησία».  Που αποτυπώνεται στα ανθρώπινα δημιουργήματα. Στην κληρονομιά που κουβαλάει θυσίες, πόνο, τραγωδίες, αίμα, ασχήμιες, δόξες, ομορφιά, μεγαλείο. Όλα, δηλαδή, εκείνα που συνθέτουν την ίδια τη ζωή, μέσα από τις αντιφάσεις της, την σπειροειδή εξέλιξή της, τα πισωγυρίσματα και τις ανατάσεις της. 

Όποιος αυτά – στο όνομα της αντιπαράθεσής του με τους «je suis hypocrite» – δεν τα καταλαβαίνει, δεν είναι μόνο ότι αφήνεται να μετρά τη ζωή με τα δικά τους μέτρα. Απειλείται, ήδη, από κάτι πολύ χειρότερο: Να μετατραπεί σε ξενιστή του ιού των αντιπάλων του. Ο ιός λέγεται «κανιβαλισμός».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ακριβοί στα πίτουρα καιφτηνοί στα λάχανα