Αποτελέσματα Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στις Ευρωεκλογές
Ιταλία
To KK στην Ιταλία είναι μια λογική αφετηρία μιας τέτοιας παρουσίασης, έχοντας υπόψη τόσο τον ρόλο που έπαιξε το ΚΚΕ στην συμμετοχή του στις ευρωεκλογές, δανείζοντάς του το λογότυπό του, όσο και το πολύ καλό αποτέλεσμα του.
Μετά από την ενσωμάτωση όλων των αποτελεσμάτων το ΚΚ στην Ιταλία έλαβε 234.216 ή 0,88%. Μπορεί αυτό να φαίνεται χαμηλό σε σχέση με το 34,33% του Σαλβίνι για παράδειγμα, αλλά είναι σίγουρα μία εντυπωσιακή πρόοδος σε σχέση με την ανύπαρκτη συμμετοχή ενός ΚΚ (ενεργού μέλους της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας) στις προηγούμενες ευρωεκλογές (λόγω αποκλεισμού του εν λόγω ψηφοδελτίου από το αρμόδιο Ιταλικό δικαστήριο)[1]. Ωστόσο, είναι ακόμα πιο σημαντικό αποτέλεσμα, αν σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚ στην Ιταλία στις εκλογές του Μαρτίου του 2018 είχε λάβει μόλις 106.748 ψήφους[2] (0,3). Μιλάμε δηλαδή για τριπλασιασμό του ποσοστού του και υπερδιπλασιασμό των ψήφων του, με ελάχιστη προβολή από τα ΜΜΕ και πενιχρές οικονομικές δυνατότητες.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η οπορτουνιστική La Sinistra (η Αριστερά – που συμμετέχει στο ΚΕΑ) παρότι έχει περισσότερες δομές και στήριξη από τ’ άλλα κόμματα του «Αριστερού» χώρου, έλαβε μόνο 465.079 ψήφους και ποσοστό περί το 1,8%.
Και τα δύο αυτά αποτελέσματα πρέπει ν’ αναλυθούν υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι το τόσο Potere Al Popolo[3] (συμμαχικό αριστερό-οπορτουνιστικό μόρφωμα που το 2018 πήρε 370 000 ψήφους, υπέστη όμως μεγάλους τριγμούς με την αποχώρηση, ως το τέλος του ’18, των μισών από τα 8 αρχικά του μέλη), δε συμμετείχε στην αναμέτρηση, όπως ούτε και το ρεφορμιστικό Ιταλικό ΚΚ (PCI), που ήταν ως τον Ιούλη του 2018 μέλος του Potere Al Popolo.
Ισπανία
Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών της Ισπανίας (ΚΚΕΙ) πήρε 19.081 ανάμεσα 22.603.898 ψηφοφόρους. Ενώ είναι εμφανώς μικρή η καταγραφή, πρέπει να υπογραμμισθεί η αύξηση από τις εκλογές του περασμένου Απρίλη όπου το ΚΚΕΙ έλαβε 14.189 ψήφους (+4892 ή 25% ) και ποσοστό 0,05% έναντι ο,09% τώρα. Προφανώς είναι μία σταγόνα σ’ έναν ωκεανό, αλλά μια συνεπής Μαρξιστική-Λενινιστική σταγόνα που δεν έκανε εκπτώσεις σ΄ένα πολύ πολωμένο κλίμα, μ’ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα και ένα οπορτουνιστικό Ποδέμος- Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά που μονοπωλούν την αριστερή σκηνή και αποπροσανατολίζουν από τα ουσιαστικά ερωτήματα.
Η συμμαχία Unidos-Podemos (Ποδέμος-Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά) έχει απώλειες σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, όπου το Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά είχε λάβει 1,575,308 και είχε 6 ευρωβουλευτές (αύξηση κατά 2) και το Ποδέμος στην παρθενική του συμμετοχή είχε λάβει 1,253,837 με 5 ευρωβουλευτές (2 829 145 και 11 ευρωβουλευτές). Σύμφωνα με τελικά αποτελέσματα το συμμαχικό μόρφωμα έλαβε σ’ αυτές τις εκλογές 2.252.378 ή 10,05% και 6 ευρωβουλευτές, δηλαδή μια πτώση κατά 576 767 ψήφους και 5 ευρωβουλευτές. Ωστόσο ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η μείωση σε σχέση με τις εκλογές του Απρίλη, όπου η συμμαχία έλαβε 3,732,929 (- 1 471 551 ψηφοφόροι). Προφανώς ο μεγάλος νικητής είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που διπλασίασε τις ψήφους του[4] σε σχέση με το 2014. Αυτά μάλλον παθαίνεις όταν γίνεσαι ουρά στην σοσιαλδημοκρατία. Πώς το λέει ο σοφός λαός; Α ναι: όποιος μπερδεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες!
Πορτογαλία
Ακόμα μία ιστορία για πίτουρα και κότες. Το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΠΚΚ) παρουσιάζει απώλειες και φτάνει στο 6.88% από 12.7% το 2014. Αντίθετα, το οπορτουνιστικό Μπλόκο από 4,6% ανεβαίνει στο 9.82% και αυξάνει τους ευρωβουλευτές του από 1 σε 2. Ακόμα ένα παράδειγμα πώς το είσαι δεκανίκι της σοσιαλδημοκρατίας είναι τρομερά ζημιογόνο για τους κομμουνιστές και στο κίνημα.
Βέλγιο
Η χθεσινή ημέρα στο Βέλγιο ήταν ιστορική, γιατί πρώτη φορά μετά από 1949 εκλέγεται αριστερός βουλευτής (κομμουνιστικής παράδοσης) από την Φλάνδρα (το βόρειο Βέλγιο που είναι παραδοσιακά συντηρητικό-εθνικιστικό και γενικά πολύ μαύρο). Θα μπορούσαμε να χαιρόμαστε με την εντυπωσιακή αύξηση του Εργατικού Κόμματος Βελγίου, που σε όλες τις κάλπες (ομοσπονδιακές, περιφερειακές και ευρωεκλογές) είδε τα ποσοστά του διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται, με αποτέλεσμα από 2 βουλευτές στην ομοσπονδιακή Βουλή να έχει πλέον 12 στους 150 και να εκλέγει των πρώτο ευρωβουλευτή στην ιστορία του. Ωστόσο, δεν είναι αναγκαστικά θετικό εφόσον αυτό το κόμμα, που για πολλά χρόνια θεωρούνταν κοντινό στο ΚΚΕ, από το 2015 μαγεύτηκε από την Αριστερή μας εμπειρία και άρχισε (ή πιο σωστά, κατέληξε) να γλυκοκοιτάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας δημόσια διάπλατα την πόρτα στον αναθεωρητισμό και σε διάφορες φάσεις ακόμα και στον αντικομουνισμό.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το, για πολλά χρόνια δέσμιο του ΚΕΑ, Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου σε κάποιες περιοχές κατέβαινε αυτόνομα, ενώ σε άλλες ως συνεργαζόμενο με τον Εργατικό. Οι ψήφοι που πήρε είναι πολύ λίγες (944 στους 334.118, 0,37% ), αλλά είναι άξιο αναφοράς για τους εξής λόγους: Από το 2018 η ηγεσία του ΚΚΒ κάνει προσπάθειες ανασυγκρότησης, αλλάζοντας το όνομα του από Βέλγικο ΚΚ σε ΚΚ Βελγίου (ονομασία που θυμίζει την σύνδεση του με την ΚΔ), απαγκιστρώθηκε από το ΚΕΑ, κάνοντας σφοδρή κριτική στο ΚΕΑ και στην ηγεσία του καθώς και στον Σύριζα, συμμετείχε στο Αθήνα στην συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, καλούσε στις εκλογές και ευρωεκλογές με το κάλεσμα της Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας, τέλος, είτε από μόνο του είτε μέσα στο ψηφοδέλτιο του Εργατικού Κόμματος Βελγίου έκανε αυτόνομη καμπάνια[5]. Ένα κόμμα που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς με ενδιαφέρον τη μελλοντική του πορεία.
Ουγγαρία
Το Munkáspárt (Κόμμα των Εργατών Ουγγαρίας) δρα σε ένα περιβάλλον όπου η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από τη μια από το ιδιαίτερα αντιδραστικό κόμμα του Όρμπαν, κι από την άλλη από το ακόμα πιο ακροδεξιό κι αντιδραστικό Jobbik. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί καθόλου συγχωροχάρτι για τις αντιμεταναστευτικές του θέσεις, οι οποίες εκ του πονηρού χρησιμοποιήθηκαν εδώ στην Ελλάδα ενάντια στο ΚΚΕ. Το οποίο φυσικά έχει χαρακτηρίσει απαράδεκτες τις συγκεκριμένες θέσεις και έχει διευκρινίσει ότι η μόνη στήριξη που έχει δώσει στο Κόμμα των Εργατών είναι ενάντια στις διώξεις που υφίσταται. Σε κάθε περίπτωση, αν το εν λόγω κόμμα ευελπιστούσε να τσιμπήσει κάτι συμπλέοντας με την κυρίαρχη ξενοφοβική ιδεολογία, μάλλον απογοητεύτηκε οικτρά, αφού έλαβε μόλιες 14.406 ψήφους μεταξύ 3 εκ. ψηφοφόρων, σημειώνοντας πτώση 1200 ψήφων από τις βουλευτικές του 2018.
[1] https://ilpartitocomunista.it/2014/04/19/elezioni-europee-2014-vergogna-i-comunisti-contro-la-ue-esclusi-i-verdi-a-favore-della-ue-ammessi/
[2] https://www.ilsole24ore.com/speciali/2018/elezioni/risultati/politiche/static/italia.shtml
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Power_to_the_People_(Italy)
[4] https://resultados.eleccioneslocaleseuropeas19.es/#/es/eu/resultados/total
[5] http://www.particommuniste.be/index.php/belgique/548-programme-electoral-du-parti-communiste-de-belgique-tire-du-36e-congres
Κατιούσα
To KK στην Ιταλία είναι μια λογική αφετηρία μιας τέτοιας παρουσίασης, έχοντας υπόψη τόσο τον ρόλο που έπαιξε το ΚΚΕ στην συμμετοχή του στις ευρωεκλογές, δανείζοντάς του το λογότυπό του, όσο και το πολύ καλό αποτέλεσμα του.
Μετά από την ενσωμάτωση όλων των αποτελεσμάτων το ΚΚ στην Ιταλία έλαβε 234.216 ή 0,88%. Μπορεί αυτό να φαίνεται χαμηλό σε σχέση με το 34,33% του Σαλβίνι για παράδειγμα, αλλά είναι σίγουρα μία εντυπωσιακή πρόοδος σε σχέση με την ανύπαρκτη συμμετοχή ενός ΚΚ (ενεργού μέλους της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας) στις προηγούμενες ευρωεκλογές (λόγω αποκλεισμού του εν λόγω ψηφοδελτίου από το αρμόδιο Ιταλικό δικαστήριο)[1]. Ωστόσο, είναι ακόμα πιο σημαντικό αποτέλεσμα, αν σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚ στην Ιταλία στις εκλογές του Μαρτίου του 2018 είχε λάβει μόλις 106.748 ψήφους[2] (0,3). Μιλάμε δηλαδή για τριπλασιασμό του ποσοστού του και υπερδιπλασιασμό των ψήφων του, με ελάχιστη προβολή από τα ΜΜΕ και πενιχρές οικονομικές δυνατότητες.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η οπορτουνιστική La Sinistra (η Αριστερά – που συμμετέχει στο ΚΕΑ) παρότι έχει περισσότερες δομές και στήριξη από τ’ άλλα κόμματα του «Αριστερού» χώρου, έλαβε μόνο 465.079 ψήφους και ποσοστό περί το 1,8%.
Και τα δύο αυτά αποτελέσματα πρέπει ν’ αναλυθούν υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι το τόσο Potere Al Popolo[3] (συμμαχικό αριστερό-οπορτουνιστικό μόρφωμα που το 2018 πήρε 370 000 ψήφους, υπέστη όμως μεγάλους τριγμούς με την αποχώρηση, ως το τέλος του ’18, των μισών από τα 8 αρχικά του μέλη), δε συμμετείχε στην αναμέτρηση, όπως ούτε και το ρεφορμιστικό Ιταλικό ΚΚ (PCI), που ήταν ως τον Ιούλη του 2018 μέλος του Potere Al Popolo.
Ισπανία
Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών της Ισπανίας (ΚΚΕΙ) πήρε 19.081 ανάμεσα 22.603.898 ψηφοφόρους. Ενώ είναι εμφανώς μικρή η καταγραφή, πρέπει να υπογραμμισθεί η αύξηση από τις εκλογές του περασμένου Απρίλη όπου το ΚΚΕΙ έλαβε 14.189 ψήφους (+4892 ή 25% ) και ποσοστό 0,05% έναντι ο,09% τώρα. Προφανώς είναι μία σταγόνα σ’ έναν ωκεανό, αλλά μια συνεπής Μαρξιστική-Λενινιστική σταγόνα που δεν έκανε εκπτώσεις σ΄ένα πολύ πολωμένο κλίμα, μ’ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα και ένα οπορτουνιστικό Ποδέμος- Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά που μονοπωλούν την αριστερή σκηνή και αποπροσανατολίζουν από τα ουσιαστικά ερωτήματα.
Η συμμαχία Unidos-Podemos (Ποδέμος-Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά) έχει απώλειες σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, όπου το Ισπανικό ΚΚ/Ενωμένη Αριστερά είχε λάβει 1,575,308 και είχε 6 ευρωβουλευτές (αύξηση κατά 2) και το Ποδέμος στην παρθενική του συμμετοχή είχε λάβει 1,253,837 με 5 ευρωβουλευτές (2 829 145 και 11 ευρωβουλευτές). Σύμφωνα με τελικά αποτελέσματα το συμμαχικό μόρφωμα έλαβε σ’ αυτές τις εκλογές 2.252.378 ή 10,05% και 6 ευρωβουλευτές, δηλαδή μια πτώση κατά 576 767 ψήφους και 5 ευρωβουλευτές. Ωστόσο ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η μείωση σε σχέση με τις εκλογές του Απρίλη, όπου η συμμαχία έλαβε 3,732,929 (- 1 471 551 ψηφοφόροι). Προφανώς ο μεγάλος νικητής είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που διπλασίασε τις ψήφους του[4] σε σχέση με το 2014. Αυτά μάλλον παθαίνεις όταν γίνεσαι ουρά στην σοσιαλδημοκρατία. Πώς το λέει ο σοφός λαός; Α ναι: όποιος μπερδεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες!
Πορτογαλία
Ακόμα μία ιστορία για πίτουρα και κότες. Το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΠΚΚ) παρουσιάζει απώλειες και φτάνει στο 6.88% από 12.7% το 2014. Αντίθετα, το οπορτουνιστικό Μπλόκο από 4,6% ανεβαίνει στο 9.82% και αυξάνει τους ευρωβουλευτές του από 1 σε 2. Ακόμα ένα παράδειγμα πώς το είσαι δεκανίκι της σοσιαλδημοκρατίας είναι τρομερά ζημιογόνο για τους κομμουνιστές και στο κίνημα.
Βέλγιο
Η χθεσινή ημέρα στο Βέλγιο ήταν ιστορική, γιατί πρώτη φορά μετά από 1949 εκλέγεται αριστερός βουλευτής (κομμουνιστικής παράδοσης) από την Φλάνδρα (το βόρειο Βέλγιο που είναι παραδοσιακά συντηρητικό-εθνικιστικό και γενικά πολύ μαύρο). Θα μπορούσαμε να χαιρόμαστε με την εντυπωσιακή αύξηση του Εργατικού Κόμματος Βελγίου, που σε όλες τις κάλπες (ομοσπονδιακές, περιφερειακές και ευρωεκλογές) είδε τα ποσοστά του διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται, με αποτέλεσμα από 2 βουλευτές στην ομοσπονδιακή Βουλή να έχει πλέον 12 στους 150 και να εκλέγει των πρώτο ευρωβουλευτή στην ιστορία του. Ωστόσο, δεν είναι αναγκαστικά θετικό εφόσον αυτό το κόμμα, που για πολλά χρόνια θεωρούνταν κοντινό στο ΚΚΕ, από το 2015 μαγεύτηκε από την Αριστερή μας εμπειρία και άρχισε (ή πιο σωστά, κατέληξε) να γλυκοκοιτάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας δημόσια διάπλατα την πόρτα στον αναθεωρητισμό και σε διάφορες φάσεις ακόμα και στον αντικομουνισμό.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το, για πολλά χρόνια δέσμιο του ΚΕΑ, Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου σε κάποιες περιοχές κατέβαινε αυτόνομα, ενώ σε άλλες ως συνεργαζόμενο με τον Εργατικό. Οι ψήφοι που πήρε είναι πολύ λίγες (944 στους 334.118, 0,37% ), αλλά είναι άξιο αναφοράς για τους εξής λόγους: Από το 2018 η ηγεσία του ΚΚΒ κάνει προσπάθειες ανασυγκρότησης, αλλάζοντας το όνομα του από Βέλγικο ΚΚ σε ΚΚ Βελγίου (ονομασία που θυμίζει την σύνδεση του με την ΚΔ), απαγκιστρώθηκε από το ΚΕΑ, κάνοντας σφοδρή κριτική στο ΚΕΑ και στην ηγεσία του καθώς και στον Σύριζα, συμμετείχε στο Αθήνα στην συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, καλούσε στις εκλογές και ευρωεκλογές με το κάλεσμα της Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας, τέλος, είτε από μόνο του είτε μέσα στο ψηφοδέλτιο του Εργατικού Κόμματος Βελγίου έκανε αυτόνομη καμπάνια[5]. Ένα κόμμα που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς με ενδιαφέρον τη μελλοντική του πορεία.
Ουγγαρία
Το Munkáspárt (Κόμμα των Εργατών Ουγγαρίας) δρα σε ένα περιβάλλον όπου η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από τη μια από το ιδιαίτερα αντιδραστικό κόμμα του Όρμπαν, κι από την άλλη από το ακόμα πιο ακροδεξιό κι αντιδραστικό Jobbik. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί καθόλου συγχωροχάρτι για τις αντιμεταναστευτικές του θέσεις, οι οποίες εκ του πονηρού χρησιμοποιήθηκαν εδώ στην Ελλάδα ενάντια στο ΚΚΕ. Το οποίο φυσικά έχει χαρακτηρίσει απαράδεκτες τις συγκεκριμένες θέσεις και έχει διευκρινίσει ότι η μόνη στήριξη που έχει δώσει στο Κόμμα των Εργατών είναι ενάντια στις διώξεις που υφίσταται. Σε κάθε περίπτωση, αν το εν λόγω κόμμα ευελπιστούσε να τσιμπήσει κάτι συμπλέοντας με την κυρίαρχη ξενοφοβική ιδεολογία, μάλλον απογοητεύτηκε οικτρά, αφού έλαβε μόλιες 14.406 ψήφους μεταξύ 3 εκ. ψηφοφόρων, σημειώνοντας πτώση 1200 ψήφων από τις βουλευτικές του 2018.
[1] https://ilpartitocomunista.it/2014/04/19/elezioni-europee-2014-vergogna-i-comunisti-contro-la-ue-esclusi-i-verdi-a-favore-della-ue-ammessi/
[2] https://www.ilsole24ore.com/speciali/2018/elezioni/risultati/politiche/static/italia.shtml
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Power_to_the_People_(Italy)
[4] https://resultados.eleccioneslocaleseuropeas19.es/#/es/eu/resultados/total
[5] http://www.particommuniste.be/index.php/belgique/548-programme-electoral-du-parti-communiste-de-belgique-tire-du-36e-congres
Κατιούσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου