Η ελεημοσύνη θα μπορούσε να είναι μια επένδυση», έγραφε ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης.
Στην Ελλάδα – ως γνωστόν – έχουμε πολλούς που… θέλουν να βοηθήσουν. Από ΜΚΟ και εταιρείες που επιδίδονται σε δράσεις εταιρικής κοινωνικής ευθύνης διαφημίζοντας τάχα μου την ευαισθησία τους, μέχρι ευαγείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως το ΔΝΤ, και think tanks που προσφέρουν τη σκέψη τους για το «καλό» του κόσμου. Τέτοια «think tanks» – assets πολιτικής σκέψης, έχουμε πολλά στην Ελλάδα. Και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, αφού ποιος θα αναλάμβανε να μας ενημερώσει για το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου;
Κάπου εδώ πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη, επειδή προτού γράψουμε σχετικά με αυτό δεν ζητήσαμε τη γνώμη τριών σπουδαίων πολιτικών εγκεφάλων, τριών ταγών της δημοσιογραφίας και της πολιτικής ανάλυσης, του Σάκη Μουμτζή, του Ηλία Κανέλλη και του Γιάννη Πρετεντέρη.
Ο πρώτος – αρθρογράφος στο liberal – αποτελεί έναν κλασικό ψηφοφόρο της ΝΔ, έναν βαρβάτο φιλελεύθερο και γνήσιο αντικομμουνιστή, αφού όπως ο ίδιος γράφει «όποιος δεν είναι αντικομμουνιστής, δεν είναι φιλελεύθερος».
Φίλος του Άδωνι Γεωργιάδη – ενός Άδωνι που έλεγε το 2016 πως το πρώτο πράγμα που κάνει το πρωί μόλις ξυπνάει είναι να διαβάζει Σάκη Μουμτζή –, έχει παραβρεθεί σε πλείστες όσες εκδηλώσεις μαζί του. Σε μία, μάλιστα, απ’ αυτές, όπου ανέλυαν το γνωστό απωθημένο του Άδωνι για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», δήλωσε πως «στην πολιτική δεν ισχύει το χριστιανικό να γυρίζεις και το άλλο μάγουλο. Εδώ αν τρως μια μπάτσα θα ρίξεις τρεις, πρέπει να γίνει κατανοητό και από τον τελευταίο Νεοδημοκράτη», κάτι που δεν περιμέναμε από ένα διαπρύσιο υποστηρικτή του δόγματος «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια».
Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς πολλά κείμενά του για να καταλάβει πως η γραφή του αποτελεί ένα μείγμα από ανασκολοπισμό της ιστορίας και πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Σταχυολογούμε απλώς το εξής που έγραψε για τα συνδικάτα: «με καταλήψεις, αποκλεισμούς εργοστασιακών χώρων, απεργίες σε μεταφορικά μέσα και άλλες δραστηριότητες, έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα στον ιδιωτικό τομέα».
Φυσικά, ισχυρίζεται πως θέλει το καλό όλων των πολιτών και οπωσδήποτε της χώρας του. Είναι μέρος μιας κατηγορίας ανθρώπων που θα τους βρείτε να κομπορρημονούν, να μιλούν γενικόλογα για ελευθερία και δικαιοσύνη, έννοιες που φέρνουν στο προσκήνιο μόνο όταν τους συμφέρει και τους εξυπηρετεί. Τη βαρβαρότητα δεν τη θέλουν, τη βία την απεχθάνονται, αλλά φτάνουν κατά κάποιον τρόπο να τις αναπαράγουν και να τις προκαλούν. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων ευδοκιμεί εδώ και χρόνια στη χώρα μας, αλλά μέσα στην κρίση κατάφερε και ξετύλιξε στο έπακρο όλο το δυναμικό της.
Μπορεί, λοιπόν, ο συγκεκριμένος να καμώνεται πως «απεχθάνεται τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», δηλώνοντας κατά καιρούς και κάτι άλλα ασυνάρτητα του τύπου «τόσο ο εθνικοσοσιαλισμός όσο και ο φασισμός ξεπήδησαν μέσα από την ίδια μήτρα με τον κομμουνισμό», αλλά η μόνη του έγνοια είναι να προσπαθεί να φαλκιδεύσει τους αγώνες του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και φυσικά του ΚΚΕ αφήνοντας στο απυρόβλητο τον φασισμό και την εξουσία του κεφαλαίου.
Στους δύο τόμους του βιβλίου του με τίτλο «Η Κόκκινη βία» θα βρείτε να δικαιολογεί τα τάγματα ασφαλείας και τον δοσιλογισμό, αναπτύσσοντας τα γνωστά αντικομμουνιστικά επιχειρήματα που έχουν αναπαράγει οι πρωτεργάτες του αναθεωρητισμού, Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης στα δικά τους βιβλία. Ο τελευταίος, μάλιστα, έχει γράψει και πρόλογο στο δεύτερο τόμο του βιβλίου «Κόκκινη βία», όπου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο Μουμτζής μπορεί να μην είναι επαγγελματίας ιστορικός, αλλά αποδεικνύεται πως είναι εξαιρετικός γνώστης του ιδεολογικού και οργανωτικού κόσμου του ΚΚΕ, και ταυτόχρονα είναι ένας οξυδερκής πολιτικός αναλυτής του κομμουνιστικού φαινομένου».
«Οξυδερκής πολιτικός αναλυτής του κομμουνιστικού φαινομένου», λοιπόν, αυτός που μετά τις διαρροές για ενδεχόμενο ορισμό του Γ. Πρετεντέρη ως πρόεδρο στο Μέγαρο Μουσικής έγραψε: «η επιλογή του Γ. Πρετεντέρη για το Μέγαρο Μουσικής είναι άριστη».
Να τη, λοιπόν, και η αριστεία, που συνδέει και τους τρεις παρατρεχάμενους της αστικής τάξης μεταξύ τους. Γι’ αυτή γίνονται όλα, γι’ αυτή χύνουν τόνους λάσπης απέναντι στην πιο ανθρώπινη ιδεολογία που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα.
Γι’ αυτήν κάθονται σούζα μπροστά σε αφεντικά και μεγαλοεπιχειρηματίες, τη στιγμή που κουνούν το δάχτυλο σε όσους δεν προέρχονται από την κυρίαρχη τάξη. Φυσικά, δεν χρειάζεται καν να πούμε πως έχουν δυσανεξία σε κινητοποιήσεις, απεργίες και διαδηλώσεις, μια δυσανεξία που προσπαθούν να την μακιγιάρουν με ένα ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον για την πρόοδο και την ευημερία. Βέβαια, η μόνη πρόοδος και ευημερία που αναγνωρίζουν είναι η δική τους, που για να συνεχίσει να υφίσταται πρέπει να είναι καλά τα αφεντικά τους. Γι’ αυτό και μιλάνε διαρκώς για ατομική ευθύνη – εσύ φταις που είσαι φτωχός και άνεργος –, καθώς και για επιχειρηματικότητα, μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη.
Μιλάνε για το «αόρατο χέρι» της αγοράς που τα ρυθμίζει όλα από μόνο του, εκτός από κάτι χρεοκοπίες τύπου Lehman Brothers ή Thomas Cook. Σε τέτοια φαινόμενα απλώς σφυρίζουν αδιάφορα ή ρίχνουν τη μπάλα στην εξέδρα μιλώντας για κακοδιαχείριση και λάθη, που μπορούν να συμβούν και μεταξύ «αρίστων»…
Εμείς πάντως προτιμούμε να ανατρέχουμε στον Βάρναλη, που θα το έλεγε κάπως διαφορετικά: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!»
Το τελευταίο τους κατόρθωμα
Ο Γάλλος φιλόσοφος, Άλμπερ Καμύ, έλεγε πως «υπάρχει κάτι χειρότερο από την πανούκλα, να τη συνηθίσεις». Κάπως έτσι, υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι αντικομμουνιστής, να συνηθίσεις τον αντικομμουνισμό, κάτι που αυτοί οι τρεις πασχίζουν να καταφέρουν, πλασάροντας τον αντικομμουνισμό ως κάτι mainstream, φυσιολογικό και κυρίως αυτονόητο. Ο κύριος Πρετεντέρης το έγραψε άλλωστε ξεκάθαρα: «Τα καθεστώτα αυτά αποτέλεσαν μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία κανείς κανονικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί στις μέρες μας».
Μάλλον ο κύριος Πρετεντέρης δεν θα συμπεριλαμβάνει στους κανονικούς ανθρώπους τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, που υποστήριζε πως «η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται και κάποτε και να αθωώνεται…»
Ψιλά λόγια αυτά για εκείνον, όπως επίσης και η συμφωνία του Μονάχου για την οποία δεν γράφει τίποτα, ενώ αντίθετα αναφέρει πως «από το 1939 έως το 1941, η χιτλερική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση ήταν σύμμαχοι. Είναι αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα».
Από το «αδιαμφισβήτητο γεγονός» στην ελεεινολόγηση και τη χυδαιότητα δεν απέχει πολύ, ένα Ευρωκοινοβούλιο δρόμος.
Τελικά, ο κύριος Πρετεντέρης – για τον οποίο είχε γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης πως «έχει μια απίθανη προσαρμοστικότητα. Προσαρμόζεται ακόμα και μέσα στα σκατά» – καταλήγει να συμπεραίνει πως «η Ελλάδα είναι μάλλον η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εξακολουθεί να τσακώνεται με την ιστορία», δίνοντας εξαιρετική πάσα στον κύριο Μουμτζή, που όπως ήδη είδαμε εκτιμάει πολύ τον κύριο Πρετεντέρη, να ασκήσει κριτική σε δικό του κείμενο στη στάση που κράτησε η ΝΔ απέναντι στο αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου.
Όπως γράφει χαρακτηριστικά, αν δεν ήταν η Μισέλ Ασημακοπούλου να το υπερψηφίσει, δεν θα ήταν κανείς εκεί για να διασώσει την τιμή της ΝΔ στην Ευρωβουλή. Μάλιστα, ως φωτεινή εξαίρεση προσθέτει και τον Εμ.Φράγκο της Ελληνικής Λύσης, του κόμματος που έχει για πρόεδρο κάποιον του «τα πολύ ναζιστικά τον βρίσκουν αντίθετο».
Φυσικά, δεν θυμόμαστε ο κύριος Μουμτζής να είχε βγει στα κάγκελα για τον ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γιώργο Κύρτσο, όταν είχε δηλώσει στις 6 Σεπτεμβρίου πως «όσοι πρόσφυγες και μετανάστες έρχονται θα πρέπει να εγκλωβίζονται σε απομακρυσμένο ακατοίκητο ή αραιοκατοικημένο νησί, επιτηρούμενοι σε συνθήκες ασφαλείας». Κρίμα, πάντως, γιατί ήταν ευκαιρία και τότε να βγει και να πει πως μόνο ο Γιώργος Κύρτσος – αυτός που διαφημίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί το πέρασμά του στα νεανικά του χρόνια από την ΚΝΕ και κάνει ακόμα και τον Άδωνι να ορκίζεται στον λόγο της αντρικής του τιμής, πως αν είχε λίγο μυαλό στα νιάτα του θα είχε πάει για έξι μήνες στην ΚΝΕ – διασώζει την τιμή της ΝΔ.
Ο τρίτος της φιλελεύθερης αντικομμουνιστικής παρέας, ο Ηλίας Κανέλλης, γνωρίζει καλά τον κύριο Μουμτζή, αφού είχε γράψει για το βιβλίο του «Η Κόκκινη βία» πως κάνει μια «λεπτή, αναλυτική κατάδυση στα γεγονότα, τα οποία προσεγγίζει αφού πρώτα παραμερίσει τη μεταπολιτευτική βεβαιότητα που καλλιέργησε η αριστερή μεταπολιτευτική κουλτούρα», ενώ επιβραβεύει τη στάση που κρατάει στο βιβλίο του για τους Αμερικανούς, ευχαριστώντας τους ουσιαστικά που ήρθαν στην Ελλάδα και την έσωσαν από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».
Ο συγκεκριμένος, λοιπόν, αρθρογράφος έγραψε, με τη σειρά του για το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου πως «οι συντηρητικοί Έλληνες βουλευτές αρνούνται την εξομοίωση κομμουνισμού και φασισμού. Διαχωρίζουν τα εγκλήματα σε καλά και κακά», τελειώνοντας το κείμενο αναρωτώμενος «ως πότε θα συνεχίσουμε να ζούμε με ψέματα».
Μετά απ’ αυτό δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, παρά μόνο να υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς που κόπτονται για τη δημοκρατία – την αστική βεβαίως, βεβαίως – και ζητάνε ξανά «δηλώσεις μετανοίας» αυτό που έγραφε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ σχετικά με τις δυσκολίες που έχει κανείς για να γράψει την αλήθεια. Ίσως τότε συνειδητοποιήσουν πως για να σταματήσουν οι πολίτες να πιστεύουν σε ψέματα, πρέπει πρώτα να πάψουν εκείνοι να τα γράφουν…
«Όποιος θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράψει την αλήθεια έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που την σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποκτήσει δύναμη, την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για εκείνους που γράφουν κάτω από το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν σε χώρες της αστικής ελευθερίας». (Στοχαστής, 2010, σελ. 15)
Υ.Γ: Ο κύριος Μουμτζής στις 26 Σεπτεμβρίου ξαναχτύπησε γράφοντας, μεταξύ άλλων: «Πρέπει να γίνει αντιληπτό, πως ο μαρξισμός είναι μια εγκληματογόνος θεωρία. Η επαγγελλία του επίγειου παράδεισου έχει ως προϋπόθεση την εξόντωση, ηθική, πολιτική, οικονομική και βιολογική ολόκληρων κοινωνικών τάξεων. Μιλούμε δηλαδή για έναν κοινωνικοπολιτικό ευγονισμό».
Μετά απ’ αυτό δεν έχουμε να του ευχηθούμε τίποτα άλλο, παρά μόνο περαστικά…
*Ο τίτλος του κειμένου αποτελεί στίχο από ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου