Ζακέτα να πάρεις…

Κρύο, παγωμένο, ταξικό – Φυσάει κόντρα στο Φεστιβάλ

Ε ναι λοιπόν. Γιατί εκτός από τους ταξικούς λουκουμάδες της ΚΝΕ, με τη μυστική συνταγή που παραδίδεται από ΓΓ σε ΓΓ, και βάση το γκι που κόβεται με το ειδικό (σφυρο)δρεπάνι του Πανοραμίξ, υπάρχει η πολύ δυνατή σοκολατόπιτα, που λιώνει στο στόμα, σαν πάγος που σπάει και χαράσσει το δρόμο.

Υπάρχουν επίσης κάποιες αποκλίσεις στις τιμές, από πόλη-σε πόλη, που δείχνουν το νόμο της ανισόμετρης φεστιβαλικής ανάπτυξης σε αυτό το σύστημα, αλλά αυτό ξεφεύγει από το θέμα μας.
Σε κάθε περίπτωση, το νερό είχε σαράντα λεπτά το μπουκαλάκι, για να σκάνε οι οχτροί μας που δεν μπήκαν στην πόλη, και ο Μπάμπης που ανησυχεί με τόση σπατάλη φτηνού νερού.

Ιδανικό συμπλήρωμα για τη σοκολατόπιτα, σαν σχέση νύχι-κρέας, ήταν το παγωτό, σε διάφορες γεύσεις, ιδίως το cookies τα έσπαγε, το παγωτό έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε. Αλλά όχι, όποιο να ‘ναι παγωτό. Κόμματα υπάρχουν πολλά, το Κόμμα είναι μόνο ένα, όπως και το παγωτό του. Και ο σύντροφος διαλαλούσε το προϊόν του, τραγουδώντας: Κρύο-παγωμένο-ταξικό…

Σαν την δεύτερη μέρα του σαρακοστού πέμπτου (όπως το είπε, μερακλίδικα, μια ψυχή) Φεστιβάλ δηλαδή, μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη, που ξεκίνησε με απειλητικά σύννεφα, και συνέχισε με παγο-ψυχρούλα, και αντιδραστικούς ανέμους, για να αποδειχτεί πως έχουμε Φεστιβάλ παντός καιρού, που δε χαμπαριάζει από ανεμολόγια και ορίζοντες.

Αν έχεις αγοραφοβία, αν θες να παρκάρεις εύκολα και να κυκλοφορείς άνετα στους χώρους του Φεστιβάλ, μόνο μια βροχή μας σώζει, για να σπάσει λιγάκι ο κόσμος. Γιατί χτες τελικά κανείς δεν αποθαρρύνθηκε. Ή μάλλον, αν τελικά κάποιοι φοβήθηκαν και έμειναν σπίτι, φαντάσου τι θα γινόταν στο χώρο, αν έρχονταν και αυτοί μαζί.

Ο κόσμος στην κεντρική σκηνή έφτανε ως τους πάγκους της Διεθνούπολης, πίσω και από το βιβλιοπωλείο της Κεντρικής Σκηνής. Η Ζαμάνη γέμισε τη φοιτητική σκηνή -ό,τι είχε μείνει όρθιο δηλαδή από KollektivA και Sober- με το δικό της εναλλακτικό κοινό, και μια σφισσα έλεγε πως πρέπει να είναι φεστιβαλικό ρεκόρ, η συναυλία με τους περισσότερους τζιβάτους.

Στο Ικαριώτικο γλέντι του Φάκαρου στη Λαϊκή, πήγαν όσοι είχαν μείνει στο χώρο ως τις δύο, όταν τελείωσαν οι άλλες. Στις τρεις ο κόσμος δεν είχε σπάσει ούτε λίγο, και στις τέσσερις το γλέντι συνεχιζόταν ακάθεκτο -και ούτε ξέρω ως τι ώρα μπορεί να έφτασε. Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε.
Στη μαθητική έγινε το αδιαχώρητο από έφηβους και μικρά παιδιά την ώρα του stand-up comedy και μετά χόρευαν όλοι δίπλα στη λίμνη των Κύκνων, μαζί με τον μπέμπη στην κοιλιά της Μπαλτατζή.

Ακόμα κι η Μηλιαρονικολάκη, είχε το δικό της φανατικό κοινό στη διάλεξή της, με  παραδείγματα για το μεταμοντέρνο.

Όπως “μεταμοντέρνα” είναι και αυτή η ανταπόκριση, λίγο από όλα και μικρά θραύσματα από κάθε σκηνή, γιατί ήταν αδύνατο να τα δεις και να τα προλάβεις όλα. Αν δεν πήγαινες στην Κεντρική Σκηνή, θα έχανες το γκεστ του Ζαραλίκου και του Πασχαλίδη, στη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου και των υπόλοιπων. Αν δεν πήγαινες όμως στη Λαϊκή Σκηνή, θα ‘χανες την εμφάνιση-έκπληξη της Μποφίλιου, στο πλευρό του πατέρα της, με τη Ρωμιοσύνη. Μπρος γκρεμός και πίσω λίμνη. Βρείτε που θα είναι σήμερα το επόμενο γκεστ, και κερδίστε…

Οι περισσότεροι επέλεξαν νομοτελειακά το Μικρούτσικο, ρωτώντας περισσότερο την καρδιά τους, παρά την ψυχρή λογική τους που λέει πως αυτή μπορεί να ήταν μια από τις τελευταίες φορές. Πήγαν να τον δουν, να τον χαϊδέψουν με το βλέμμα, να τον χορτάσουν και να τους χορτάσει, να πάρουν δύναμη και να του την δώσουν πίσω πολλαπλάσια, να τον λατρέψουν, να νιώσουν την μυσταγωγία. Και ήταν σε τέτοιο βαθμό στραμμένη πάνω του η προσοχή, που δεν περίσσευε καθόλου χώρος για “γκρίνια” ή για τα πολιτικά φάλτσα ενός άσωτου ερμηνευτή, που γύρισε σπίτι του να πει “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον” και το “Ανεμολόγιο”, αλλά ξεκίνησε με το Working Class Hero…

Αυτό που σίγουρα μπορούσε να προλάβει κανείς, χωρίς να χάσει κάτι άλλο, ήταν η συζήτηση με το Μάκη Παπαδόπουλο για την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, που ανέδειξε μια σειρά σοβαρά ζητήματα (κάθε άλλο παρά λόγια του αέρα, και ας έριχνε ο αέρας τις καρέκλες -απόδειξη πως οι κομμουνιστές δε νοιάζονται για αυτές).

Κωδικοποιώ ενδεικτικά τα εξής σημεία:

-την κριτική στην τεχνοφοβική προσέγγιση που αντιπαραθέτει την τεχνολογική ανάπτυξη με τις θέσεις εργασίας, θυμίζοντας τους Λουδίτες που έκαιγαν τις μηχανές.

-την κριτική στην αταξική θεώρηση της ανάπτυξης, ξεκομμένης από το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που απασχολούσε και τους κλασικούς (Μαρξ και Ένγκελς) στο πλαίσιο της διαμάχης τους με τον Προυντόν, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία τους για το Κεφάλαιο -πάσα για την ενδιαφέρουσα νέα έκδοση της Σύγχρονης Εποχής.

-την αισιοδοξία για το τι μπορούμε να πετύχουμε, θέτοντας την ανάπτυξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του, η οποία (αισιοδοξία) δεν είναι χαζοχαρούμενη, αλλά βασίζεται στέρεα στις αντικειμενικές δυνατότητες που έχουμε στον 21ο αιώνα.

-Και τον προβληματισμό για τις (ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες) που θα απελευθερώσει ο κεντρικός σχεδιασμός στην κοινωνία του μέλλοντος, έχοντας δώσει ήδη σπουδαία δείγματα γραφής, στις συνθήκες οικοδόμησης του εικοστού αιώνα. Όπως είπε και ο εισηγητής, αν καταφέραμε τόσα την εποχή του χειρώνακτα Σταχάνοφ, φανταστείτε τι μπορούμε να πετύχουμε στην εποχή μας και στο κοντινό μέλλον.



Το μόνο που δεν μπορούσαμε να πετύχουμε είναι να αλλάξουμε χτες τα ανεμολόγια και τους ορίζοντες, νικώντας τον δυνατό αέρα. Και ενώ στο βάθος του μυαλού, έπαιζε νοερά το “Φυσάει Κόντρα”, σκεφτόσουν συνειρμικά πως η φωνή που συνδέθηκε χάθηκε κάπου στα στενά του συστήματος, και δε θα είχε θέση στη σημερινή συζήτηση για την ταξική χιπ-χοπ σκηνή και τις προοπτικές της.

Και σήμερα, όποιος κορόιδευε και δε σεβάστηκε τις νομοτέλειες του Φεστιβάλ, έκανε πλέον το πάθημα-μάθημα, την πείρα-θεωρία, και την ανάγκη-ιστορία. Η οποία συμπυκνώνεται σε ένα απλό σύνθημα, γραμμένο σε τοίχους υπαίθριους και διαδικτυακούς.

Ζακέτα να πάρεις…

Σφυροδρέπανος