Ο Εισαγγελέας ζητά τη διάλυση της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ

Ο Εισαγγελέας ζητά τη διάλυση της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ, 19/11/1929, με βάση το Ιδιώνυμο, πυροδοτώντας δεκάδες εργατικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα.

Η Ενωτική ΓΣΕΕ

Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες, δηλαδή το βίαιο αποκλεισμό των ταξικών δυνάμεων από τη ΓΣΕΕ και τη μετατροπή της σε μοχλό

περάσματος της πολιτικής της άρχουσας τάξης στο εργατικό κίνημα, οι ομοσπονδίες στις οποίες κυριαρχούσαν οι ταξικές δυνάμεις αποφασίζουν το συντονισμό δράσης τους, εκλέγοντας ένα 5μελές Γραφείο και θέτοντας δυο βασικά καθήκοντα στη δράση τους: Πρώτο, να οργανώσουν και να καθοδηγήσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης και, δεύτερο, να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της νομιμότητας στη ΓΣΕΕ. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, να προχωρήσουν στην οργανωτική αντιμετώπιση της κατάστασης.

Η οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης από το 5μελές Γραφείο δημιουργεί προϋποθέσεις απομόνωσης της ΓΣΕΕ από την εργατική τάξη. Την ίδια περίοδο, το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1928) θέτει ως άμεσο καθήκον «τη σύγκληση του εργατικού πανελλαδικού συνεδρίου... τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, την επανίδρυση του ταξικού κέντρου των συνδικάτων για την οργάνωση και διεξαγωγή των οικονομικών αγώνων της εργατικής τάξης, την καταπολέμηση της πολιτικής συνεργασίας των τάξεων...». Το Συνέδριο εκτιμά ότι «για την επιτυχή διεξαγωγή των αγώνων της εργατικής τάξης, επιβάλλεται το ενιαίο μέτωπο όλων των εργατών, ανεξαρτήτως πολιτικών αντιλήψεων», μέτωπο ενάντια στην «κρατικοποιημένη», όπως τη χαρακτηρίζει, ηγεσία της ΓΣΕΕ και στην κεφαλαιοκρατία.

Το ΚΚΕ, μπροστά στον επιδιωκόμενο ταξικό αφοπλισμό του κινήματος, παρεμβαίνει έτσι ώστε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να εξασφαλίσει ταξική ηγεσία, ταξική ενότητα δράσης και προσανατολισμό.

Ετσι, στις 3/2/1929, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα προχωρήσει στην πραγματοποίηση του Συνεδρίου της Ενωτικής ΓΣΕΕ.

Η Ενωτική ΓΣΕΕ ήταν μια αναγκαιότητα, που επιβλήθηκε στους κομμουνιστές και προοδευτικούς συνδικαλιστές, στους οργανωμένους εργάτες που δεν επιθυμούσαν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ποδηγετημένο από την εκάστοτε κρατική, κυβερνητική και εργοδοτική εξουσία. Η ίδρυσή της αποσκοπούσε στη δημιουργία των προϋποθέσεων ενότητας δράσης πάνω στις αρχές της ταξικής πάλης και της απόκρουσης οποιασδήποτε εξάρτησης από την αστική τάξη και τα κυβερνητικά - κρατικά όργανά της.

Η Ενωτική ΓΣΕΕ καθημερινά συσπείρωνε ολοένα και περισσότερο τους εργάτες. Ετσι, η κυβέρνηση Βενιζέλου επιχείρησε να ενισχύσει την κυβερνητική ΓΣΕΕ και να χτυπήσει με κατασταλτικά μέτρα την Ενωτική. Ετσι, μέσα στο 1929, ψήφισε τρεις νόμους: Με τον έναν έδινε το προνόμιο στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να υποδείχνει τέσσερις γερουσιαστές. Με τον δεύτερο, ίδρυε έναν ειδικό οργανισμό, την «Εργατική Εστία», στην οποία εξασφάλιζε και τους πόρους, ώστε να μπορεί να έχει στη διάθεσή της οικήματα, στα οποία θα μπορούσαν να στεγάζονται τα σωματεία της κυβερνητικής ΓΣΕΕ. Στο νόμο αυτό υπήρχε και διάταξη, που προέβλεπε τον αποκλεισμό από τα οικήματα της «Εργατικής Εστίας» των συνδικάτων εκείνων που έκαναν αντικυβερνητική πολιτική. Τέλος, με τον τρίτο νόμο, έβγαζε εκτός νόμου την Ενωτική ΓΣΕΕ.

Αν και εκτός νόμου, η Ενωτική ΓΣΕΕ δεν ανέστειλε τη δράση της για την υπεράσπιση του ανεξάρτητου, από την αστική τάξη και το κράτος, ταξικού συνδικαλισμού, αλλά συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και να αυξάνει την επιρροή της μέσα στους εργάτες, καθοδηγώντας την πάλη τους για το μεροκάματο, τις καθημερινές διεκδικήσεις, την πάλη ενάντια στο φασισμό, που τη δεκαετία του '30 πρόβαλλε απειλητικός σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ηταν τέτοια, δε, η επιρροή της Ενωτικής ΓΣΕΕ μέσα στην εργατική τάξη, που στο 7ο Συνέδριο της καθεστωτικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. 

Η πίεση, μάλιστα, των εργατών για ενότητα σύμφωνα με τις προτάσεις της Ενωτικής ΓΣΕΕ συνεχώς δυνάμωνε, γεγονός που υποχρέωσε την καθεστωτική ΓΣΕΕ να έρθει τον Ιούλη του 1936 σε επικοινωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ και να συμφωνήσει μαζί της για τη σύγκληση ενός ενωτικού συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών στη ΓΣΕΕ, καθώς και την αποδέσμευσή της από κάθε κρατική ή εργοδοτική εξάρτηση. Η επιβολή, όμως, της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου έθεσε τέρμα σε τέτοιου είδους εξελίξεις. Το μεταξικό καθεστώς προχώρησε με ταχύτατους ρυθμούς στη φασιστικοποίηση των συνδικάτων, ενώ γέμισε τις φυλακές και τις εξορίες με κομμουνιστές, αριστερούς και προοδευτικούς συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων.

Ιδιώνυμο

Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται στον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25 Ιουλίου 1929) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ο τίτλος του νόμου ήταν "Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Ιδιώνυμο στη Νομική Επιστήμη ονομάζεται το έγκλημα εκείνο για το οποίο προβλέπονται ιδιαίτερες ποινές σε σχέση με τα εγκλήματα της γενικής κατηγορίας, όπου αυτό υπάγεται. Ο όρος από το 1929 απέκτησε πολιτική σημασία και σήμανε κάθε κατασταλτικό μέτρο που εφαρμόστηκε έως το 1974 και ποινικοποιούσε την υποστήριξη και διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών.