“Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ”

Οι “άκαπνοι” του ΔΣΕ και οι μπαρουτοκαπνισμένες πασοκιές 

του Διονύση Χαριτόπουλου στην ΕφΣυν

Δεν είναι πως δεν είχε δώσει άλλα τέτοια δείγματα στο παρελθόν ο Χαριτόπουλος, όπως και να έχει όμως, δυσκολεύεται κανείς να χωνέψει ότι ο συγγραφέας ενός τόσο δυνατού θεατρικού έργου για τον εμφύλιο (Αυγά Μαύρα),
όπου επιλέγει τη σωστή πλευρά της ιστορίας, θα μπορούσε να γράψει τόσο χοντροκομμένες ανοησίες για το ίδιο ακριβώς θέμα. Ή μάλλον να αντιγράψει χιλιοειπωμένα κλισέ από τα σκονισμένα κιτάπια της “λαθολογίας” περί το ΚΚΕ, με μερικές τζούρες προσωπικών εμπνεύσεων, όπως για το “ολιγάνθρωπο” του ΔΣΕ, που αναρωτιέται κανείς αν τις ξεσήκωσε από τα πονήματα του Μαραντζίδη ή αν αποτελούν προϊόν πρωτότυπης έρευνας για την οποία αδημονεί η επιστημονική κοινότητα.

Αν προσπαθήσει κανείς να συγκεντρώσει όλα τα μαργαριτάρια του (στρεβλώσεις και αντινομίες) στο άρθρο “Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ” που έγραψε στην ΕφΣυν, μπορεί να μετράει μέχρι αύριο. Μεταξύ πολλών άλλων μαθαίνουμε:

Ότι ο ΔΣΕ είχε αρκετά άκαπνα στελέχη και στρατηγούς που δεν είχαν πιάσει όπλο στην Αντίσταση (προφανώς συμμετείχαν στις άλλες, καθόλου “λιγότερο επικίνδυνες” πολιτικές μορφές της, ή βρίσκονταν σε φυλακές, αλλά αυτό δεν απασχολεί τον αρθρογράφο).

Ότι στον ΔΣΕ εχθρεύονταν τον ΕΛΑΣ και ήταν καχύποπτοι απέναντι στους καπετάνιους του.

Ότι τα μέλη της ΟΠΛΑ ήταν απλώς δολοφόνοι που δεν πρέπει να μπουν στο ίδιο τσουβάλι με τα μέλη του ΕΑΜ.

Ότι οι αιχμάλωτοι του ΔΣΕ κατά κανόνα δεν εκτελούνταν από το αστικό κράτος, εκτός και αν είχαν το στίγμα του Ελασίτη, οπότε αυτό γινόταν με συνοπτικές διαδικασίες.

Ότι ο εμφύλιος ήταν το αποκορύφωμα των τραγικών λαθών της καθοδήγησης του ΚΚΕ, όπως και η αποχή από τις εκλογές άλλωστε (χασμουρητά).

Ότι η τελευταία χαρακτήριζε δειλούς και προδότες τους εκατομμύρια Εαμίτες που δεν την ακολούθησαν ξανά στο βουνό.

Ότι στον ΔΣΕ επιστράτευαν κόσμο με το ζόρι, “επαναστατικώ” δικαίω και για αυτό είχε πολλές λιποταξίες, ακόμα και από παλιούς Εαμίτες.

Ότι ο Ζαχαριάδης δε σεβάστηκε τις αντάρτικες παραδόσεις μας και ήθελε να φτιάξει πλήρως στρατιωτικοποιημένες μονάδες. Πρόκειται φυσικά για τη γνωστή λογική που αποτυπώνεται και στον τίτλο του βιβλίου του Άρης ο αρχηγός των ατάκτων. Προφανώς οι ένοπλες αντιστάσεις μας μπορούν παραδοσιακά να θριαμβεύουν ως μπουλούκια ατάκτων, όχι ως οργανωμένο αντάρτικο, τακτικός στρατός ή το τιμωρό χέρι του λαού (ΟΠΛΑ).

Για τον Χαριτόπουλο ο Εαμικός κόσμος είχε δύο επιλογές μετά τη Βάρκιζα, αν δεν ήθελε να κρυφτεί στο ανώνυμο πλήθος των πόλεων. Είτε να υπομείνει τη μοίρα του και να σαπίσει σε φυλακές, ξερονήσια κτλ, είτε να καταταγεί στον ΔΣΕ που όμως δεν έφτασε ποτέ το μέγεθος του ΕΛΑΣ. Για τον αρθρογράφο, το ΚΚΕ φαίνεται να φταίει και για τα δύο, τα πάντα και τα αντίθετά τους. Επειδή έφτιαξε τον ΔΣΕ και επειδή δεν τον έκανε νωρίτερα και άφησε τον Εαμικό κόσμο στην τύχη του.

Επί της ουσίας. Η βασική λογική του αρθρογράφου που αποτυπώνεται και στον τίτλο είναι Πασοκικής κοπής. Άλλο η ηγεσία, άλλο η βάση. Άλλο το ΕΑΜ, άλλο ο ΔΣΕ. Άλλο η Αντίσταση, άλλο το να διεκδικείς την εξουσία.

Τον λαό δεν τον συσπείρωναν οι επαναστατικές χίμαιρες, το σύνθημα της λαοκρατίας. Ήθελε απλώς ειρήνη για να επουλώσει τα τραύματά του..

Και πώς θα υπήρχε ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη; Πώς θα είχαμε ομαλή εξέλιξη, όσο αυτός ο Εαμικός κόσμος παρέμενε μαζικός, πανίσχυρος, οργανωμένος, απειλή για την κυριαρχία του αστικού κόσμου που είχε το μονοπώλιο της βίας μετά τη Βάρκιζα και το ασκούσε συστηματικά;

Αυτό φαίνεται δυστυχώς να διαφεύγει από την οπτική του Χαριτόπουλου και όσων αναμασούν την ίδια λογική.

Όσο για το βασικό επιχείρημα για τη μαζικότητα των δύο ανταρτικών στρατών δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο Δ.Χ φαίνεται να ξεχνάει ( ; ) όσα μεσολάβησαν. Τον αφοπλισμό της Βάρκιζας, το όργιο τρομοκρατίας που ακολούθησε, τις δολοφονίες, τις φυλακές, τα ξερονήσια, τις εκτοπίσεις πληθυσμών που υπαγόρευσαν εν μέρει την τακτική των επιτάξεων και της επιστράτευσης.

Ο ΔΣΕ δε στερούνταν μαχητών. Είχε πρόβλημα εφεδρειών οι οποίες βρίσκονταν σε φυλακές και ξερονήσια. Ακόμα και έτσι, σύμφωνα με το κατά γενική ομολογία έργο αναφοράς για τον εμφύλιο του Γιώργου Μαργαρίτη (Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949, τ.2, σ. 236), από το δεύτερο αντάρτικο πέρασαν συνολικά 100.000 άνθρωποι, ενώ 25.000 ήταν μόνο οι νεκροί του, δηλαδή πέντε χιλιάδες περισσότεροι από αναφέρει ο Χαριτόπουλος ως σύνολο μαχητών. Εκτός κι αν ο συγγραφέας εννοεί ότι οι όλοι οι επιζήσαντες του ΔΣΕ μετά το 1949 είναι φαντάσματα και επιπλέον το 1/4 των μαχητών του όχι απλά πέθανε, αλλά αναστήθηκε και σκοτώθηκε ξανά.

Και το πραγματικό λάθος του ΚΚΕ και της καθοδήγησής του ήταν ότι δεν προσανατολίστηκε εγκαίρως στην επιλογή του ένοπλου για να βγάλει πιο νωρίς περισσότερο κόσμο στο βουνό.

Κι εννοούμε κόσμο που όχι απλά δεν είχε αμφιβολίες για τον δεύτερο αγώνα, που τον έβλεπε ως φυσική συνέχεια του πρώτου αντάρτικου… Αλλά έβγαινε αυθόρμητα στο βουνό, παρακαλούσε τους υπεύθυνους του κόμματος για όπλα, για να πολεμήσει και τελικά δεν μπόρεσε. Ή άλλους που το έσκαγαν στην πρώτη ευκαιρία από τον εθνικό στρατό για να βρεθούν με τους συντρόφους τους, ειδικά τα 1-2 χρόνια του εμφυλίου.

Και τέλος πάντων. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε τη λαθροχειρία του Δ.Χ. στον υπολογισμό των μαχητών του ΔΣΕ, ας πούμε το εξής αδιαμφισβήτητο: κανείς ένοπλος αγώνας δε θα άντεχε ούτε τρεις μέρες, όχι τρία χρόνια, αν δεν είχε λαϊκό έρεισμα.

Απλή λογική κύριε Χαριτόπουλε…

Κατιούσα