Η συμμετοχή στα σωματεία μειώνεται διαρκώς στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Αιτίες: δες μαιμού συνέδριο 

της διορισμένης ΓΣΣΕ 

Τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύει ο ΟΟΣΑ για τις 36 χώρες μέλη του είναι απογοητευτικά. Τόσο όση είναι και η απογοήτευση των εργαζομένων από την λειτουργία και την δράση των συνδικάτων. Σε όλες τις χώρες παρουσιάζεται μείωση την τελευταία δεκαετία.

Αν ανατρέξει κανείς στην δεκαετία του 70-80 και δεί τις συγκρίσεις η εικόνα είναι καταστροφική.

Στην Τσεχία το 1/3 των μελών έχουν εγκαταλήψει τα σωματεία μόνο μέσα στην διετία 2017-18. Στην Αυστραλία 27% και στην Ιρλανδία το 22% την τελευταία δεκαετία.

Στην Ισλανδία υπάρχει αντίστροφη πορεία. Αύξηση κατά 7%. Σήμερα το 90% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένοι.

Η πτωτική τάση συμπεριλαμβάνει και χώρες προπύργια του εργοδοτικού και κρατικού συνδικαλισμού, όλες τις Σκανδιναβικές χώρες, που βλέπουν τα ποσοστά να μειώνονται και την απογοήτευση των μελών να μεγαλώνει.

Στην Ελλάδα εμφανίζονται κάποια στοιχεία για μια μικρή μείωση 25,3% το 2011, 24% το 2018 αλλά δεν είναι σίγουρες οι πηγές της στατιστικής.

Ο Anders Kjellberg Σουηδός προφέσορας στην κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Λούντ ψάχνει τις αιτίες.

-Πολλές αιτίες παίζουν τον ρόλο τους. Στις Σκανδιναβικές χώρες αιτία είναι η αλλαγές στα εργασιακά και η μείωση της αποζημείωσης του ταμείου ανεργίας σε πολύ χαμηλά επίπεδα χωρίς να μπορέσει η ηγεσία των συνδικάτων να το σταματήσει. Στην ουσία δεν αγωνίστηκε για να το αποτρέψει.

Στην Ανατολική Ευρώπη με το πέρασμα στον καπιταλισμό, οι εργοδότες δεν δείχνουν καμία ευνοική διάθεση για τον συνδικαλισμό των εργαζόμενων και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο.

Μια από τις αιτίες είναι πως σε πολλές χώρες καταργήθηκαν οι κλαδικές συμβάσεις και γίνονται συζητήσεις σε κάθε ξεχωριστή επιχείρηση. Έτσι χάνεται το ενδιαφέρον για συνδικαλισμό. Μεγάλο ρόλο παίζει και η προσπάθεια της ΕΕ να εισάγει τον ελάχιστο μισθό που θα σημαίνει πως ο συνδικαλισμός δεν θα έχει κανένα νόημα πιά. Ο ρόλος και η αντίδραση των εργοδοτών σε κάθε χώρα είναι σημαντικός, απαντά ο καθηγητής.

Στην ερώτηση αν υπάρχουν ελπίδες για αλλαγή της πτωτικής τάσης ο καθηγητής απαντά.

-Φυσικά υπάρχουν ελπίδες. Δεν πρέπει τα σωματεία να αφήσουν τον αγώνα για στρατολόγηση μελών για την μαζικοποίηση των σωματείων. Πρέπει να αντιμετωπήσουν την εχθρικότητα των εργοδοτών. Βλέπουμε και μια τάση στην Σουηδία. Η υπαλληλική Συνομοσπονδία να μαζικοποιείται ενώ η εργατική να χάνει μέλη ίσως γιατί δεν έχει ξεκινήσει κάποιους αγώνες και διεκδικήσεις.

Οι μετρήσεις γίνονται είτε από εθνικές έρευνες σε κάθε χώρα είτε από εκτιμήσεις του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ που του έχει ανατεθεί η ευθύνη από την διοίκηση του ΟΟΣΑ.

Η έλλειψη ταξικών συνδικάτων, η ενσωμάτωση των ηγεσιών τους στην αντίληψη του «καλού» και του «κακού» επιχειρηματία- εργοδότη, η εργασιακή ειρήνη, η λύση μέσω διαλόγου, η «κατανόηση» των ηγεσιών για τις πιέσεις του ανταγωνισμού των επιχειρηματιών έχει φέρει το συνδικαλιστικό κίνημα σε κατάσταση παρακμής. Βλέπουμε άλλωστε και την ηγετική ομάδα της ΓΣΣΕ που με τις ευλογίες των εργοδοτών και της κυβέρνησης προσπαθεί με νοθείες να καταστρέψει το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα.

Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ξενοδόχος είναι το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που στο τέλος θα τους νικήσει. Είναι το φωτεινό αστέρι μέσα στην μαυρίλα του οπορτουνισμού των ηγεσιών του συνδικαλισμού.

Ένα παραπάνω τώρα που οι εργαζόμενοι έχουν απογοητευτεί από τους συμβιβασμούς των ηγεσιών και εγκαταλείπουν τα σωματεία σε δύσκολες εποχές, την ώρα που το κεφάλαιο παίρνει πίσω τις περισσότερες κατακτήσεις των αγώνων των προηγούμενων γενιών.

 Πάνος Αλεπλιώτης