Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Γεννιέται, 5/3/1871, η Γερμανίδα κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Δραστηριοποιούμενη αρχικά μέσα από τις γραμμές του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στη συνέχεια του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, υπήρξε συνιδρυτικό μέλος της οργάνωσης των Σπαρτακιστών από το οποίο αργότερα προέκυψε και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Πολέμια του οπορτουνισμού, κύριος εκφραστής του οποίου ήταν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, πρωταγωνίστησε μαζί με τον Καρλ Λίκμπνεχτ στην καταδίκη του γερμανικού ιμπεριαλισμού (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) και την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης.

Υπήρξε από τους ηγέτες της Γερμανικής επανάστασης του 1918. Μετά την ήττα της επανάστασης συνελήφθη και δολοφονήθηκε μαζί με τον Κ. Λίκμπνεχτ στις 15/1/1919.

Ο Β. Ι. Λένιν, παρά τις μεγάλες διαφωνίες που είχε μαζί της, έγραψε για την Ρ. Λούξεμπουργκ: «Ήταν και παραμένει ένας αετός. Και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιβλιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της... θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο».

Στις 15 Γενάρη 1919, γύρω στις 9 το βράδυ, μια ομάδα στρατιωτών συλλαμβάνει τους ηγέτες του νεοϊδρυμένου ΚΚ Γερμανίας, Ρόζα Λούξεμπουργκ καιΚαρλ Λίμπκνεχτ, στο τελευταίο παράνομο καταφύγιό τους, στην οδό Μανχάιμ 53, στα δυτικά του Βερολίνου. Οι συλληφθέντες θα οδηγηθούν στο επιτελείο του ιππικού της φρουράς και στη συνέχεια θα δολοφονηθούν από τους στρατιωτικούς με κτηνώδη τρόπο. Οι δολοφόνοι θα παραδώσουν το πτώμα του Καρλ σ' ένα σταθμό πρώτων βοηθειών ως "πτώμα αγνώστου ανδρός", ενώ το πτώμα της Ρόζας θα το πετάξουν από τη γέφυρα της Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβερχ. Ο εντοπισμός του θα γίνει δυνατός μόλις στις 31 Μάη του 1919, όταν τα νερά θα το βγάλουν στην ακτή.

Πραγματικοί ηγέτες

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ ήταν για την εργατική τάξη της Γερμανίας οι νέες ηγετικές επαναστατικές φυσιογνωμίες της, σε μια ιστορική στιγμή που η προδοσία του προλεταριάτου από τους ηγέτες του ήταν το κυρίαρχο φαινόμενο. Ηταν αυτοί που μαζί με άλλες σημαντικές ηγετικές φυσιογνωμίες της αριστερής πτέρυγας της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (τον Φ. Μέρινγκ, την Κ. Τσέτκιν, το Β. Πικ, τον Λ. Ιογκίχες, τον Γ. Μαρχλέβσκι) είχαν δημιουργήσει την ένωση "Σπάρτακος" από τις αρχές του Α' Παγκόσμιου πολέμου και είχαν αναπτύξει πλούσια επαναστατική δράση, που έδειχνε το δρόμο για την επαναστατική αναγέννηση του γερμανικού εργατικού κινήματος και τον απεγκλωβισμό του από την παλιά συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία. Κι αυτός ο δρόμος περπατήθηκε ως το τέλος, ανεξαρτήτως αν η επανάσταση του Νοέμβρη του 1918 - παρά τους ηρωικούς αγώνες και τις θυσίες των σπαρτακιστών - έμεινε στη μέση και τελικά ηττήθηκε. Μέσα από τα σπλάχνα της μπόρεσε να γεννηθεί το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η θηριωδία, συνεπώς, με την οποία η αστική τάξη αντιμετώπισε την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ, ασφαλώς είναι τρομακτική, φρικιαστική, αλλά όχι ανεξήγητη. Οι δύο αυτές ηγετικές προσωπικότητες του γερμανικού προλεταριάτου αντιμετωπίστηκαν με την ίδια αγριότητα που αντιμετωπίστηκε η επανάσταση όταν, μετά την ανατροπή της μοναρχίας, το Νοέμβρη του 1918, θέλησε να ολοκληρώσει την αποστολή της, ανατρέποντας το ίδιο το αστικό καθεστώς.

Το μεγάλο δίδαγμα

Η δολοφονία του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουρκ ασφαλώς σφράγισε με τον πιο τραγικό τρόπο την ήττα της γερμανικής επανάστασης. Μια ήττα που, αν και οφείλεται σε πολλούς παράγοντεςν εντούτοις υπογραμμίζει, με διαφορετικό τρόπο, ότι και η Οκτωβριανή Επανάσταση με τη νίκη της: 

Τον αναντικατάστατο ρόλο του επαναστατικού κόμματος, τη σημασία που έχει για την εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή, για τη σωστή προετοιμασία και την επαναστατική καθοδήγηση των μαζών, η ύπαρξη ενός ισχυρού - ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά - Κομμουνιστικού Κόμματος.

Οι Σπαρτακιστές για μεγάλο χρονικό διάστημα δρούσαν ως ξεχωριστή ομάδα στα πλαίσια της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Τον Απρίλη του 1917, επίσης ως φράξια και με το δικαίωμα της οργανωτικής αυτοτέλειας, προσχώρησαν στο Ανεξάρτητο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ένα κόμμα κεντρίστικο που ταλαντευόταν ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο, γέρνοντας στις αποφασιστικές στιγμές με το μέρος της πρώτης.

Οταν ξέσπασε η επανάσταση στη Γερμανία, το Νοέμβρη του 1918, φέρνοντας την πτώση της μοναρχίας, οι Σπαρτακιστές ήταν ακόμη στο ίδιο κόμμα με τους κεντριστές. Αν και ήταν ουσιαστικά οι μόνοι που θεωρούσαν την πτώση της μοναρχίας ως το πρώτο στάδιο της επανάστασης, αν και συνέχισαν την επανάσταση υπογραμμίζοντας την ανάγκη ολοκλήρωσής της με την ανατροπή του αστικού καθεστώτος, μόνο στα τέλη του Δεκέμβρη ξεχώρισαν πλήρως από τους κεντριστές για να δημιουργήσουν - στις 30 του ιδίου μήνα - το Γερμανικό ΚΚ. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για μια καθυστερημένη - σε σχέση με τις ανάγκες της επανάστασης - κίνηση. Η καθυστερημένη εμφάνιση του κόμματος λειτούργησε υπέρ των αντεπαναστατικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της παλιάς συμβιβασμένης σοσιαλδημοκρατίας, που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό, να ξεγελάσει τις μάζες, να υπονομεύσει και να συντρίψει την επαναστατική τους δράση.