Νοικοκύρηδες σε απόγνωση στα χρόνια του κορονοϊού

Σκηνικά κατοχής διαδραματίζονται εδώ και μέρες στα super markets. Αν και την εποχή εκείνη την έχω “ζήσει” μόνο μέσω διηγήσεων πρεσβυτέρων και μέσω ταινιών, κάτι μου λέει πως πλέον θα μπορώ να λέω κι εγώ στα παιδιά μου ιστορίες για …αγρίους. Κίνησα, λοιπόν, για την καθιερωμένη σαββατιάτικη βόλτα στην αγορά για τον ανεφοδιασμό.

Αφού γέμισα το καλάθι μου, περιμένοντας στην ουρά, η οποία έφτανε μέχρι τη μέση των διαδρόμων, περιεργαζόμουν τα καρότσια τριγύρω.
Αγαπημένη συνήθεια, πλέον όμως έχει περισσότερη πλάκα. Η μπροστινή μου είχε αγοράσει 40 κιλά μακαρόνια (σοβαρολογώ), έξι βάζα με ελιές, σαρδέλα κονσέρβα και χλωρίνη. Θα έλεγα πως ίσως έχει κάποιο κατάστημα να ανεφοδιάσει, έλα μου όμως που με το που γύρισα το βλέμμα είδα μία παρέα με μάσκες και γάντια χειρουργικά και φοβήθηκα μήπως μπήκα καταλάθος σε κάποιο set του Grey’s Anatomy. Ένα ζευγάρι πιο δίπλα είχε αγοράσει καθώς φαίνεται ολόκληρο παράρτημα αλευρόμυλου και μισή βιομηχανία στην Κίνα. Πάρα πολύ ρύζι. Αν μη τι άλλο όμως κυριαρχούσε η ομοιομορφία στα καρότσια. Φαίνεται πως τα κυριότερα χαρακτηριστικά του λαού είναι η ψυραιμία, η σωστή ενημέρωση και οι μεθοδευμένες κινήσεις.

Τα ράφια άδεια. Μακαρόνια, φασόλια, ρύζι, φακές, κονσέρβες, γάλατα ούτε για δείγμα. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι, τόσο μεγάλη φρίκη έπαθε ο συμπολίτης άπαξ και ζύγωσε ο κορονοϊός στην Ελλάδα, που δε θα αντέξει να ζήσει χωρίς όσπριο και κονσέρβα; Αν είναι να τη ζήσεις την κλεισούρα και την απομόνωση γιατί τουλάχιστον να μην έχεις κάτι να σου δίνει παρηγοριά; Ας πούμε, πάρε και δύο κουτιά μαρμελάδα και μπόλικο ζαμπόν, έξι σοκολάτες, ναι, από εκείνες του γάλακτος και βάλε και τρία μπουκάλια κρασί και 6 μπουκάλια μπύρα. Ή μάλλον πάρε μπόλικο κρασί και 8 μπουκάλια μπύρα, να το κάψουμε τουλάχιστον κυρ – Στέφανε, να το κάψουμε… Όπως σε εκείνη τη σκηνή του “28 days later”, που η παρέα μπουκάρει στο super market μιας πόλης – μιας πόλης που έχει βιώσει μια κάποια αποκάλυψη μετά την έλευση ενός ιού – κι εφόσον έχει πρόσβαση στα πάντα (πολλώ δε μάλλον δωρεάν) φουλάρει καρότσια μεταξύ άλλων με 12άρια ουίσκια, σοκολάτες κι ό,τι άλλο καλούδι μπορεί να σκεφτεί κανείς.

Έφτασε η σειρά μου. Η ταμίας θυμήθηκε την εποχή λίγο μετά το Τσέρνομπιλ καθώς μου σχολίαζε τη μετάλλαξη των πελατών τις τελευταίες μέρες. “Μα καλά την υγεία τους δεν τη σκέφτονται με τόσο μακαρόνι, ρύζι και κονσέρβα; Σκορβούτο θα πάθουν…”

Κουράγιο στους εργαζόμενους και λευτεριά στον υδατάνθρακα!

 Ελπίδα Πουρναρά