Στράτος Διονυσίου

Πεθαίνει, 11/5/1990, ο λαϊκός τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου.

Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών στις 8 Νοεμβρίου 1935 από γονείς Μικρασιάτες. Ο πατέρας του Αγγελος πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, γεγονός αρκετό για να χαρακτηριστούν ως «προδότες». Το 1947, η οικογένεια μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη σε ένα δωματιάκι και μια κουζίνα.

Μέσα στη φτώχεια, όμως, το τραγούδι δεν έλειψε ποτέ: «Ο πατέρας και η μάνα μου ήταν φοβεροί στη φωνή», αφηγήθηκε αργότερα ο Στράτος, που, στα 13 του, ορφανός από πατέρα, άρχισε να δουλεύει μικροπωλητής στους δρόμους.
Τα βράδια, η παρέα μαζευόταν σε ένα γιαπί και έκανε καντάδες.

Το πρώτο χειροκρότημα για τον Στράτο ήρθε από τις γειτόνισσες. Ενα βράδυ, το 1956, που είχε πάει με την παρέα του να ακούσουν τον Γιώργο Μητσάκη, ένας φίλος τον έσπρωξε να ζητήσει από τον Μητσάκη να τραγουδήσει: Μόλις τον άκουσε ο Μητσάκης τα έχασε...

Το 1959, τελειώνοντας τον στρατιωτικό του, ο Στράτος Διονυσίου έπιασε δουλιά επαγγελματικά ως τραγουδιστής στο κέντρο «Φαρίντα» στη Θεσσαλονίκη. Ηθελε, όμως, να μπει και στη δισκογραφία.

Ηλθε στην Αθήνα με τη βοήθεια της γειτονιάς και εκείνη που τον στήριξε ήταν η Καίτη Γκρέυ. Ο πρώτος που του εμπιστεύτηκε τραγούδι για τη δισκογραφία ήταν ο Χρήστος Κολοκοτρώνης το 1959.

Ηταν το ξεκίνημα μιας μεγάλης πορείας στο τραγούδι, με σημαντικούς σταθμούς τη συνεργασία του με τον Ακη Πάνου το 1966, καθώς και την ερμηνεία του τραγουδιού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, που συνοδεύει μια από τις πιο «ροκ» σκηνές του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου.

Ο ίδιος ο Στράτος αγαπούσε ιδιαίτερα τον «Παλιατζή» των Αντώνη Ρεπάνη - Τάσου Οικονόμου, ένα τραγούδι που τον καθιέρωσε.

Από το 1967 έως το 1974, ο Στράτος Διονυσίου κάνει απανωτές επιτυχίες και καθιερώνεται ως αυθεντικός λαϊκός ερμηνευτής, ενώ ο ίδιος χαρακτήριζε χρυσή περίοδο της καριέρας του τη δεκαετία '80-'90.

Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των ερμηνευτών, που πολύ δύσκολα θα ξαναβγεί, όχι γιατί δεν υπάρχουν καλές φωνές, αλλά γιατί μεγάλωσε στη φτώχεια, έζησε στο πεζοδρόμιο, γνώρισε από την καλή και την ανάποδη την κοινωνία, πάλεψε με δυσκολίες πριν πραγματοποιήσει το όνειρό του, να τραγουδάει. Γι' αυτό τραγουδούσε μ' αυτόν τον τρόπο και όταν τραγουδούσε έτσι το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», τραγουδούσε για τη ζωή του, αλλά και για τη ζωή μερικών χιλιάδων ακόμα.

Είναι αυτή ακριβώς η «μοίρα» των μεγάλων ερμηνευτών: Οταν με τη φωνή τους ερμηνεύουν μερικά τραγούδια, τότε «μας παίρνουν όλους στην πλάτη τους και μας κουβαλάνε ψηλά».