Το μαύρο άσπρο...

Το μαύρο άσπρο επιχειρεί να κάνει η κυβέρνηση, επιχειρηματολογώντας υπέρ του κατάπτυστου νομοσχεδίου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Ψέματα, συκοφάντηση του εργατικού λαϊκού κινήματος, αντιδραστικές έννοιες και ορισμοί, προπαγάνδα που εξ ορισμού θεωρεί «εχθρό» τον αγωνιζόμενο λαό, αλλά και αποπροσανατολισμός με προβοκατόρικες τοποθετήσεις: Ολα μαζί μπαίνουν στο μπλέντερ, τόσο των άρθρων του νομοσχεδίου όσο και των παρεμβάσεων κυβερνητικών στελεχών.

Λέει για παράδειγμα η κυβέρνηση ότι με το νομοσχέδιο δεν περιορίζει, αντίθετα «προστατεύει» το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι». Οτι οι περιορισμοί δεν αφορούν τάχα τις μεγάλες συγκεντρώσεις, αλλά τις «ολιγομελείς», «ώστε να μην κλείνουν οι δρόμοι για 50 άτομα». Φτάνει μάλιστα να ισχυρίζεται ότι συνδικαλιστικές δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ, «δεν πρέπει να ανησυχούν», γιατί το νομοσχέδιο στοχεύει τους «μπαχαλάκηδες» και όχι «οργανωμένες - περιφρουρημένες διαδηλώσεις».

Πρόκειται για σκόπιμη παραπλάνηση που φτάνει τα όρια της προβοκάτσιας, με σκοπό την καλλιέργεια εφησυχασμού. Το «διαδηλωσόμετρο» που ανασύρει η ΝΔ, είναι για να ρίξει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης, προοδευτικών ανθρώπων, λες και δεν υπάρχει η συσσωρευμένη πείρα δεκαετιών του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι στο στόχαστρο μπαίνουν συνολικά οι διαδηλώσεις. Αλλωστε, στον ίδιο τον τίτλο του νομοσχεδίου ξεκαθαρίζεται ότι στόχος είναι οι «δημόσιες συναθροίσεις», ενώ ανατίθεται στην αστυνομία εκτός από το να «μαντεύει» πόσο κόσμο μπορεί να έχει μια διαδήλωση, να εξετάζει ακόμα και τους «σκοπούς» της, και με βάση αυτά να απαγορεύει, ακόμα και να διαλύει μια συγκέντρωση.

Το νομοσχέδιο λοιπόν στοχεύει ακριβώς στις μαζικές, ταξικές και περιφρουρημένες διαδηλώσεις, αυτές που έχουν περιεχόμενο που δεν βολεύει το σύστημα. Οι άλλες εξάλλου δεν απασχολούν στα σοβαρά τον κρατικό μηχανισμό. Αντίθετα, τις αξιοποιεί για να συκοφαντεί συλλήβδην το ταξικό εργατικό κίνημα, όπως άλλωστε κάνει και τώρα με το νομοσχέδιο. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι οι «μπαχαλάκηδες», που πολλές φορές είναι ενεργούμενα του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, θα εξαφανιστούν επειδή η αστυνομία θα ζητάει «στοιχεία οργανωτή» και πλαίσιο αιτημάτων για να δώσει άδεια σε διαδήλωση.

Αυτό που διαλύει το προπέτασμα καπνού της κυβέρνησης είναι η ίδια η προϊστορία του νομοσχεδίου. Η πρώτη ιδέα στην Ελλάδα έπεσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η προσπάθεια αυτή εντάθηκε το 2012, με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου της Αθήνας του ΠΑΣΟΚ, που έλεγε περίπου όσα λένε και τώρα τα παπαγαλάκια του συστήματος, για τις πολλές συγκεντρώσεις που ταλαιπωρούν τάχα το ιστορικό κέντρο. Τότε, με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό» των διαδηλώσεων, ζήτησε από μια «επιστημονική επιτροπή» να συντάξει ένα σχέδιο νόμου, που ο κορμός του διατηρήθηκε αναλλοίωτος μέχρι σήμερα.

Μόνο που όταν ξεκίνησε αυτή η «ιδέα» (το 2012), είχαμε ογκώδεις απεργιακές και άλλες διαδηλώσεις ενάντια στα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα. Οι δρόμοι δεν «έκλειναν από 50 άτομα», αλλά από δεκάδες χιλιάδες απεργούς που πάλευαν για την επιβίωσή τους. Αυτό που τότε ενοχλούσε τον δήμαρχο και την κυβέρνηση ήταν οι πανελλαδικές απεργίες, τα εργατικά συλλαλητήρια.

Ομως, και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, στο στόχαστρο της καταστολής, του χτυπήματος από τα ΜΑΤ και τις άλλες δυνάμεις καταστολής, πολλές φορές σε συνεργασία με προβοκατόρικους και παρακρατικούς μηχανισμούς, βρέθηκαν μαζικά, ογκώδη συλλαλητήρια, απεργιακές διαδηλώσεις. Με σχετικά πρόσφατο παράδειγμα το βάναυσο χτύπημα του συλλαλητηρίου ενάντια στην επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, στην Αθήνα, τον περασμένο Οκτώβρη. Δηλαδή, το «διαδηλωσόμετρο» λειτουργεί ήδη και τα κριτήρια είναι αμιγώς πολιτικά...

Το μαύρο άσπρο όμως επιχειρεί να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζει το νομοσχέδιο ως ουρανοκατέβατο, ως προϊόν της ακροδεξιάς νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ που ανασύρει χουντικούς νόμους και διατάξεις. Αλήθεια, πού ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 μέχρι το 2019; Μήπως ως κυβέρνηση κατάργησε τον τρομονόμο και τις διατάξεις του; Μήπως ακύρωσε τους χουντικούς νόμους και τα βασιλικά διατάγματα, οι διατάξεις των οποίων ταυτίζονται και με τις κατευθύνσεις της «δημοκρατικής» ΕΕ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και που εφαρμόζονται σε πολλές χώρες της; Τις κατευθύνσεις και τις διατάξεις δηλαδή που σήμερα ενσωματώνει η κυβέρνηση στο νέο νομοσχέδιο. Μήπως ως κυβέρνηση δεν διατήρησε, αλλά και επέκτεινε όλο το κατασταλτικό πλαίσιο ανοίγοντας το δρόμο για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος και μάλιστα με τη σημερινή επιχειρηματολογία της κυβέρνησης περί «ταλαιπωρίας από μειοψηφίες», καθιστώντας ιδιώνυμο αδίκημα την παρεμπόδιση των πλειστηριασμών, επαναφέροντας της «Αυρες» στους δρόμους της Αθήνας για την αντιμετώπιση διαδηλωτών. Μήπως δεν προχώρησε και αυτός σε απαγορεύσεις διαδηλώσεων ή μήπως τα ΜΑΤ επί ΣΥΡΙΖΑ, που τσάκιζαν εργαζόμενους, απεργούς και τους νεολαίους κάτω από το άγαλμα του Τρούμαν, το έκαναν με «προοδευτική ευαισθησία»; Πού τα πουλάνε αυτά;

Η απόρριψη από τον λαό του αντιδραστικού νομοσχεδίου πάει μαζί με την απόρριψη της σάπιας επιχειρηματολογίας που το στηρίζει, με το μέτωπο απέναντι σε όλες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, του αυταρχισμού και της καταστολής. Μόνο έτσι, ακόμα και αν ψηφίζονται νόμοι και διατάγματα, δεν νομιμοποιούνται στη λαϊκή συνείδηση και κυρίως ακυρώνονται με την «οργανωμένη απειθαρχία» στην πράξη, στους δρόμους όπου κρίνεται το δίκιο.

Π