Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η έντονη στρατιωτικοποίηση στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας αποτέλεσε σοβαρό παράγοντα ανησυχιών για τις σοσιαλιστικές χώρες και ειδικά για τη Λ. Δ. Γερμανίας.
Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων, ιδιαίτερα με το Δυτικό Βερολίνο, δημιουργούσε στη Λ. Δ. Γερμανίας πολύπλευρους και σοβαρούς κινδύνους ακόμα και για την κρατική της υπόσταση.
Εκτός από το άνετο και συνεχές πέρασμα κατασκόπων και δολιοφθορέων, η καταλήστευση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων της Λαϊκής Δημοκρατίας έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Όπως είχε ομολογήσει σχετικά ο δυτικογερμανός σοσιαλδημοκράτης καθηγητής Φρ, Μπάαντε, «σε έναν ορισμένο βαθμό, η ευημερία μας είναι ένα αποτέλεσμα των διακρίσεων εις βάρος της ΓΛΔ».
Έτσι στις 12 και 13 Αυγούστου 1961, έπειτα από κοινή έκκληση των κρατών - μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και καθώς είχε φτάσει στο αποκορύφωμα η ιμπεριαλιστική κατάχρηση των ανοιχτών συνόρων της ΓΛΔ, ένοπλοι σχηματισμοί της, με την υποστήριξη του Κόκκινου Στρατού, κατάφεραν αστραπιαία, σε μία και μόνο νύχτα, να ασφαλίσουν τα σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο. Έκτοτε, το τείχος του Βερολίνου θα γίνει για πολλά χρόνια βασικό συστατικό στοιχείο της αντικομμουνιστικής υστερίας, ακόμα και μετά την κατεδάφισή του στις 9/11/1989.
Έρευνα του περιοδικού Der Spiegel 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους έδειξε πως –παρά τους τόνους προπαγάνδας όλα αυτά τα χρόνια- οι περισσότεροι από τους μισούς (57%) πρώην Ανατολικογερμανούς αντιμετωπίζουν θετικά την πρώην ΓΛΔ. «Η ΓΛΔ είχε περισσότερες καλές παρά κακές πλευρές. Υπήρχαν κάποια προβλήματα, όμως η ζωή εκεί ήταν καλή», ισχυρίστηκε το 49% των ερωτηθέντων, ενώ ένα 8% αρνήθηκε κάθετα κάθε κριτική της πρώην σοσιαλιστικής πατρίδας τους ή συμφώνησαν με την πρόταση ότι «η ΓΛΔ είχε ως επί το πλείστον καλές πλευρές. Η ζωή εκεί ήταν πιο ευτυχισμένη και καλύτερη από αυτή στην επανενωμένη Γερμανία σήμερα».
Το Τείχος του Βερολίνου...
Για το τείχος του Βερολίνου
Η Επιθετικότητα του Καπιταλισμού είχε δύο όψεις. Η Μία ήταν με την ανοιχτή επίθεση της αντεπανάστασης και η δεύτερη ήταν με την προβιά του οπορτουνισμού. Διαλυμένα τα Κ.Κ μέσα σε οπορτουνιστικούς χυλούς δεν μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο τους. Είχε λουφάξει και περίμενε την επικράτηση του και στην ΕΣΣΔ. Τα Αντεπαναστατικά γεγονότα στο Βερολίνο τον Ιούνη του 1953... εκεί βρήκαν πρόσφορο έδαφος... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τείχος ήταν απολύτως απαραίτητο για την άμυνα της Σοσιαλιστικής Γερμανίας και των υπόλοιπων χωρών. Το δυτικό Βερολίνο ήταν μέσα στο έδαφος του Σοσιαλισμού. Οι Οπορτουνιστικές αντεπαναστατικές δυνάμεις δεν μπορούσαν ακόμα να προχωρήσουν ανοιχτά σε δράση υπερ του Καπιταλισμού. Προχωρούσαν με την σταδιακή εφαρμογή νόμων του καπιταλισμού για σάπισμα και συκοφάντηση του Σοσιαλισμού με τις κόκκινες σημαίες να κυματίζουν. Αυτός ήταν ο προδοτικός τους ρόλος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθουν φρίκη με το θέαμα μιας πόλης που την χωρίζει ένα τείχος, αλλά ξέχασαν να την νιώσουν όταν το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών προχωρούσε στην ίδρυση ξεχωριστού κράτους, που έκοβε εκ των πραγμάτων την πόλη και τη χώρα στα δύο.
ΔιαγραφήΛένε το “τείχος του αίσχους”, το “σταλινικό δημιούργημα”, και ας έγινε επί Χρουτσόφ, το ίδιο έτος που ο Χρουτσόφ και το ΚΚΣΕ αποκαθήλωναν τον Στάλιν και απομάκρυναν την σορό του από το Μαυσωλείο του Λένιν.
ΔΣΕ
Νιώθουν φρίκη, όχι για το τείχος του Ισραηλ, ούτε του Τραμπ, κουβέντα για το διαμελισμό της Κύπρου, αλλά ούτε για το δικό μας στον Εβρο.
Διαγραφή