Τα συμφέροντα των λαών είναι σε σύγκρουση με τις αστικές τάξεις, τα κόμματά τους και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ

 

Η γεωγραφική περιοχή που περικλείει το Αιγαίο, την Ανατ. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μαύρη και την Κασπία Θάλασσα παρουσιάζει ιδιαίτερη κινητικότητα. Το «χορό σέρνουν» οι στοχεύσεις των αστικών τάξεων, οι αντιθέσεις μέσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ο ιδιαίτερος ρόλος του ανταγωνισμού των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Στους πολύχρονους πολέμους στη Συρία και τη Λιβύη αλλά και στις θερμές εστίες (εν δυνάμει πολεμικές αναμετρήσεις) προστίθεται η αναζωπύρωση της σύγκρουσης Αζερμπαϊτζάν - Αρμενίας. Η κατάσταση αυτή επιδρά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η ένταση σ' αυτές τροφοδοτεί τις άλλες εστίες της αντιπαράθεσης.

Η τουρκική αστική τάξη κλιμακώνει τις προκλήσεις

Η τουρκική κυβέρνηση προωθεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και υλοποιεί σχέδιο καταπάτησης συνόρων και εδαφών, όπως δείχνουν π.χ. η εισβολή στη Συρία, η άμεση εμπλοκή στην αναμέτρηση στη Λιβύη, η διείσδυση στο Ιράκ και η στήριξη του Αζερμπαϊτζάν στις πολεμικές συγκρούσεις με την Αρμενία. Μέρος αυτού του συνολικού σχεδίου είναι και οι κινήσεις που πραγματοποιεί η ηγεσία της Τουρκίας στην Ανατ. Μεσόγειο, που έχει αναβαθμιστεί στις προτεραιότητές της.

Το Νοέμβρη του 2019, υπογράφηκε το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο για την οριοθέτηση ζωνών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, διαγράφοντας τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών.

Το Μάρτη του 2020, ο μόνιμος αντιπρόσωπος της γειτονικής χώρας στον ΟΗΕ κατέθεσε μονομερώς στα Ηνωμένα Εθνη συντεταγμένες για τα «εξωτερικά όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας», υπερβαίνοντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Τον Απρίλη του 2020, δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης αιτήσεις της τουρκικής πετρελαϊκής εταιρείας (TPAO) για χορήγηση άδειας με στόχο την εξερεύνηση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε περιοχές της Ανατ. Μεσογείου, νότια της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κάσου, πλησίον των χωρικών υδάτων, μέχρι τις ανατολικές ακτές της Κρήτης.

Από τον Ιούλη μέχρι σήμερα η τουρκική κυβέρνηση έχει εκδώσει μεγάλο αριθμό αναγγελιών (NAVTEX) τόσο για στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο όσο και για την κάλυψη της παρουσίας του ερευνητικού πλοίου «Ορούτς Ρέις» για την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών νότια του Καστελόριζου, σε περιοχή που εντάσσεται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η πρόσφατη NAVTEX, η οποία εκδόθηκε στις 11/10, έληξε στις 22/10 και επεκτάθηκε μέχρι τις 28/10, προσδιορίζει την κίνηση του «Ορούτς Ρέις» μέχρι τα 6,5 - 6 μίλια από το Καστελόριζο, στα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων και ήδη έχει τεθεί η απειλή ερευνών δυτικά του 28ου Μεσημβρινού και γεωτρήσεων πλησίον του Καστελόριζου.

Με απόφαση του Προέδρου Ερντογάν και των κατοχικών αρχών, στις 18/10 άνοιξε το παραλιακό μέτωπο, στα Βαρώσια, στην κατεχόμενη πόλη της Αμμοχώστου, σε αντίθεση με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Στις 19/10 ψηφίστηκε νόμος που επεκτείνει το χώρο Ερευνας και Διάσωσης των τουρκικών αρχών, διχοτομώντας το Αιγαίο στον 25 Μεσημβρινό (Κυκλάδες) και περικυκλώνοντας τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, μέχρι την Κρήτη.

Η τουρκική κυβέρνηση αξιοποιεί την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη, την ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ και τις στρατηγικές σχέσεις που διατηρεί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αξιοποιεί τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ευρωατλαντικό μπλοκ και τις Ρωσία και Κίνα και διεκδικεί θέση στον κύκλο των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών συμμετέχοντας στο γενικότερο σχέδιο των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων.

Συνυπολογίζοντας τις τουρκικές κινήσεις και επιπλέον τις συστηματικές υπερπτήσεις αεροσκαφών και τη γενικότερη αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικών νησιών («γκρίζες ζώνες»), τεκμηριώνεται η εκτίμηση πως κλιμακώνεται σχεδιασμένα η τουρκική επιθετικότητα και επεκτείνεται μεθοδικά σε νέα μέτωπα και διεκδικήσεις με την επωνυμία «Γαλάζια Πατρίδα».

Οι κινήσεις αυτές είναι πολύ επικίνδυνες, διασταυρώνονται με την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης για τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση και η κατάσταση που διαμορφώνεται περιέχει το σπέρμα θερμότερων επεισοδίων, ακόμα και πολεμικής εμπλοκής. Αλλωστε, αυτός ο κίνδυνος προκύπτει και από τη διάταξη του τουρκικού και του ελληνικού πολεμικού στόλου για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ανατ. Μεσόγειο, την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο ΝΑΤΟικών κρατών.

Ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες

Η ελληνική αστική τάξη έχει τους δικούς της στόχους και αυτό υλοποιούν τα αστικά κόμματα, όπως δείχνουν η διακυβέρνηση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ρόλος τους ως αντιπολίτευσης.

Το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη δεν διεκδικεί σήμερα (άμεσα και με τις δικές της δυνάμεις) την κατάκτηση ξένων εδαφών δεν οδηγεί σε άμβλυνση των επιθετικών της χαρακτηριστικών. Αυτά τροφοδοτούνται από την επέκταση των συμφερόντων της, την επιδίωξη αναβάθμισης του ρόλου της και το κυνήγι του κέρδους. Η στάση της και μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες συμβάλλει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην όξυνση των αντιθέσεων, στις επεμβάσεις κατά άλλων κρατών και στις αλλαγές συνόρων που γεννούν και το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα.

Η Ελλάδα είναι ευθυγραμμισμένη με τη στρατηγική του ΝΑΤΟ, που έχει στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας και την ανάπτυξη δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα και τη Βαλτική, έχει αποδεχτεί το δόγμα του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», τα σχέδια για παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια με «οδηγό» τη Συμφωνία των Πρεσπών. Συμμετέχει στη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO) της ΕΕ και σε σειρά ιμπεριαλιστικών αποστολών στο εξωτερικό.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ για το ρόλο των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και τονίζουν την επικίνδυνη αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Ολοι τους έχουν συμφωνήσει στο βάθεμα της ενσωμάτωσης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην ενίσχυση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, στην παρουσία και ενίσχυση της στρατιωτικής βάσης της Σούδας και των άλλων αμερικανικών βάσεων και υποδομών, που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο.

Αρκεί μια ματιά στην πρόσφατη (27/9) επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, στη Θεσσαλονίκη και τη Σούδα για να διαπιστωθεί η κοινή στάση της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων κομμάτων που χαιρέτισαν το ρόλο των αμερικανικών βάσεων, τον έλεγχο του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και τη μετατροπή της πόλης σε βάση πρώτης γραμμής στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την αγορά των Ναυπηγείων της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά από αμερικανικά συμφέροντα κ.ά.

Το ίδιο ισχύει και για την επίσκεψη του γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, στην Αγκυρα και την Αθήνα (5 - 6/10) και τη ΝΑΤΟική συμφωνία Ελλάδας - Τουρκίας που βαφτίστηκε σχέδιο αποκλιμάκωσης της έντασης.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους που ανησυχούν για τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και γενικότερα στην περιοχή, πρέπει να πάρουν υπόψη τους τις θέσεις του ΚΚΕ και να βάλουν στη δοκιμασία της πράξης την πολιτική της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων ως εκπροσώπων των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών ομίλων, να ξεκαθαρίσουν στη σκέψη τους ότι η αμερικανοΝΑΤΟική παρουσία στην Ελλάδα βάζει τη χώρα στο στόχαστρο ανταγωνιστριών δυνάμεων και προσθέτει κινδύνους στο λαό μας.

Η ίδια η πράξη έχει δείξει πως οι δυνάμεις που πρωτοστατούν στους πολέμους στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και ευθύνονται για δεκάδες επεμβάσεις σε όλη την υδρόγειο δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε υπερασπιστές της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών.

«Μα!», λένε η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ και στην ουρά τους μια σειρά αστών αναλυτών και δημοσιογράφων, «δεν είναι έτσι, προσδοκούμε από τους συμμάχους, ιδιαίτερα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας».

Αυτό δεν έχει καμία βάση. Χρόνο το χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία, η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι κρίσεις που ξεσπούν, όπως αυτή του 1996 στα Ιμια, οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, η διατήρηση του κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο και η εφαρμογή διχοτομικού σχεδίου δύο κρατών, εκδηλώνονται ενώ η Ελλάδα και η Τουρκία είναι κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ και Ελλάδα - Κύπρος μέλη της ΕΕ.

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα καλλιέργησαν προσδοκίες για την πολυδιαφημισμένη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 1 - 2 Οκτώβρη αλλά (και πάλι) «άνθρακες ο θησαυρός».

Η υποκριτική «αλληλεγγύη» για την Ελλάδα και την Κύπρο ακυρώνεται από την αναφορά στις στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία. Οι κυρώσεις, στις οποίες είχαν ποντάρει η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, είναι μέρος ενός ευρύτερου παζαριού και η συζήτησή τους αναβλήθηκε για το Δεκέμβρη!! Η δήλωση του κ. Μητσοτάκη περί «πλήρους ικανοποίησης» είναι εκτός πραγματικότητας, και διαψεύστηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αφού μετά τη Σύνοδο της ΕΕ η τουρκική ηγεσία κλιμάκωσε τις κινήσεις της τόσο στο Καστελόριζο όσο και με το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου.

Μέσα σ' αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση προσπαθεί να «πιαστεί απ' τα μαλλιά» και να ζητήσει από την ΕΕ εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία, απευθυνόμενη κυρίως προς τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία και παράλληλα να ζητήσει την αναστολή της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας, κι ενώ πριν από λίγες μέρες υπέγραψε την απόφαση της Συνόδου Κορυφής που περιέχει τη δέσμευση για «εκσυγχρονισμό της Τελωνειακής Ενωσης». Ομως, ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις και το βαθμό σοβαρότητας της κυβερνητικής πρότασης, χρειάζεται να κατανοηθεί πως η ΕΕ και οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί ούτε νομιμοποιούνται ούτε μπορούν να συμβάλουν σε δίκαιες λύσεις. Η κινητήρια δύναμη των αποφάσεών τους είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων κατά των λαών και με αυτό το κριτήριο καθορίζει κάθε φορά (και) η ΕΕ τη στάση της απέναντι στην Τουρκία, στην Ελλάδα και την Κύπρο, για κάθε διεθνές πρόβλημα.

Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αντιμετωπίζουν ως στρατηγικό σύμμαχο την Τουρκία γιατί προσβλέπουν στα κοινά συμφέροντα με την αστική τάξη του γειτονικού κράτους, στην ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων που υπερβαίνουν τα 250 δισ. ευρώ. Δεν είναι μυστικό ότι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γαλλία και άλλα κράτη πουλάνε όπλα στην Τουρκία αξίας δισ. δολαρίων και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν. Η ίδια αγορά πουλάει όπλα δισ. ευρώ στην Ελλάδα και σε συνθήκες όπου ο τουρκικός και ο ελληνικός λαός στενάζουν από τα οξυμένα προβλήματα, την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η ευρωατλαντική συμμαχία συγκεντρώνει την προσοχή της στην ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και επενδύει στην καλλιέργεια των αντιθέσεων Τουρκίας - Ρωσίας, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στη χερσόνησο της Κριμαίας και στη Μαύρη Θάλασσα, για τη δημιουργία ρήγματος που θα αξιοποιηθεί προς όφελος των συμφερόντων των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μονοπωλίων.

Μέσα σ' αυτές τις εξελίξεις τα κυβερνητικά στελέχη πιέζονται και προσπαθούν να ξεφύγουν μιλώντας για «διπλωματική αντεπίθεση». Διαφημίζουν συμμαχίες που καθορίζονται από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες των λαών. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η συμμαχική σχέση Ελλάδας - Ισραήλ μεταφέρει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις τα προβλήματα του Ισραήλ με την Τουρκία κι αυτό γίνεται π.χ. τόσο με την Αίγυπτο όσο και με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που είναι σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, στη Λιβύη.

Η νέα έξοδος του «Ορούτς Ρέις» και το παζάρι για τις διερευνητικές επαφές

Εχουμε σημειώσει ότι το ερευνητικό πλοίο «Ορούτς Ρέις» δεν περιορίζεται μόνο στη δημιουργία τετελεσμένων και την πραγματοποίηση σεισμολογικών ερευνών για την αναζήτηση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αλλά έχει ευρύτερη αποστολή. Χρησιμοποιείται ως εργαλείο καθορισμού εξελίξεων και την κατάρτιση της θεματολογίας στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες, στο πλαίσιο ενός προκλητικού παζαριού με την παρέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ, με ειδικό το ρόλο της Γερμανίας.

Η τουρκική κυβέρνηση αξιοποιεί το κενό που προκάλεσε η ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία, η οποία εξαίρεσε το Καστελόριζο, έκοψε στη μέση τη Ρόδο και άφησε χώρο όχι μόνο για τη δράση του «Ορούτς Ρέις», άλλων ερευνητικών ή γεωτρύπανων, αλλά και για οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών (με την Τουρκία) στη βάση της κυβερνητικής πρακτικής υποβάθμισης των δικαιωμάτων των νησιών (μειωμένη επήρεια), σύμφωνα με το παράδειγμα των συμφωνιών που υπέγραψε η Ελλάδα με την Αίγυπτο και την Ιταλία.

Η κυβέρνηση αναφέρει πως οι «διερευνητικές επαφές» θα δώσουν τη δυνατότητα στις δύο πλευρές να συμφωνήσουν για τους κανόνες των συνομιλιών που θα ακολουθήσουν, αλλά αυτό μειώνει τη σημασία αυτών που έχουν μεσολαβήσει, τις τριμερείς (μυστικές) συνομιλίες Ελλάδας - Τουρκίας - Γερμανίας που ασχολήθηκαν με σοβαρά πολιτικά ζητήματα και τις συνομιλίες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου αφέθηκε να εννοηθεί πως εξετάστηκε η δημιουργία της λεγόμενης «κόκκινης γραμμής» για την αποφυγή στρατιωτικής κρίσης, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου πειστικό.

Το βασικό ζήτημα που εξετάζεται με την παρέμβαση των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την αξιοποίηση της γερμανικής προεδρίας, είναι διαπραγματεύσεις - παζάρια όχι μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ αλλά την επίτευξη συμφωνίας για όλα τα επίμαχα θέματα που έχουν προκύψει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η αποστρατικοποίηση των νησιών ή μερική αποστρατικοποίηση, ώστε να γίνει δυνατός ο κεντρικός συμβιβασμός που θα δώσει ώθηση στην υπόθεση της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου ανοίγοντας έναν νέο κύκλο ανταγωνισμών και εντάσεων με πιο επικίνδυνα στοιχεία.

Η κυβερνητική προπαγάνδα την προηγούμενη περίοδο είχε «καβαλήσει το καλάμι» και υποστήριζε ότι η τουρκική ηγεσία αναδιπλώθηκε και σύρθηκε σε διάλογο. Τώρα, επιχειρείται προσαρμογή για να ξεπεραστούν η διάψευση αυτών των εκτιμήσεων και η αμηχανία των κυβερνητικών στελεχών, όμως αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Η δήλωση του υπουργού Επικρατείας κ. Γεραπετρίτη ότι η «κόκκινη γραμμή» παρεμπόδισης του «Ορούτς Ρέις» είναι στο όριο των χωρικών υδάτων (της κυριαρχίας), στα 6 μίλια, είναι προβληματική. Δίνει άλλοθι στο ερευνητικό πλοίο και τη δυνατότητα να κινηθεί μέσα στα όρια των εν δυνάμει χωρικών υδάτων των 12 μιλίων, όπως προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Υποβαθμίζει το ρόλο των κυριαρχικών δικαιωμάτων στις περιοχές που εντάσσονται στην υφαλοκρηπίδα και την ελληνική ΑΟΖ και από αυτήν την πρακτική γεννιούνται σοβαρά ερωτήματα. Ερωτήματα για το αν αυτή η (προβληματική) επιλογή εντάσσεται σε σχέδιο που ευνοεί τους γενικότερους συμβιβασμούς.

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει ως πανάκεια τη θέση περί επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. στις περιοχές πλησίον της Κρήτης είναι καιροσκοπική. Επιχειρεί να απλουστεύσει μια πολύ σύνθετη και επικίνδυνη κατάσταση. Ενώ τέτοιες ή παρόμοιες τοποθετήσεις υπηρετούν και τον στόχο της άμβλυνσης των ευθυνών που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την παραπέρα εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που είναι πηγή και για τα σημερινά αδιέξοδα.

Η θέση του ΚΚΕ

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας για όλες τις χώρες και συνεπώς και για την Ελλάδα προβλέπει αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) έως τα 12 μίλια, ανεξάρτητα από τον χρόνο άσκησης του δικαιώματος. Ομως, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης δεν μπορεί από μόνη της να λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, ενώ ενδεχομένως μπορεί να αποτελέσει λόγο όξυνσης των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων και να περιπλέξει παραπέρα την κατάσταση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, να πυροδοτήσει νέες εντάσεις και απειλές ιμπεριαλιστικού πολέμου και τα στοιχεία αυτά επιβάλλεται να συνυπολογίζονται.

Ο λαός μας δεν πρέπει να επιδείξει καμιά εμπιστοσύνη σε αστικές κυβερνήσεις και κόμματα. Με ή χωρίς επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και κάθε αστική κυβέρνηση, θα συνεχίσει την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τα παζάρια των αστικών τάξεων, την εμπλοκή της χώρας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και του λαού μας σε μεγάλους κινδύνους.

Η επίλυση των προβλημάτων που αφορούν την αιγιαλίτιδα ζώνη, την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ υπέρ του λαού μας και των άλλων λαών συνδέεται με την οικοδόμηση σχέσεων αμοιβαίου οφέλους μεταξύ των γειτονικών κρατών και λαών, την εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας, των συνόρων, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, όπως αναφέρει η ανακοίνωση - κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ το Σεπτέμβρη, δεν είναι θεωρίες, κούφια λόγια. Αποκτά πραγματικό νόημα, μόνο όταν συμβαδίζει με την πάλη:

• Για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
• Για να κλείσουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα.
• Για την αποδέσμευση από αυτούς τους οργανισμούς, με το λαό στην εξουσία, ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Του Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ