Η σφαγή της Ξηρόβρυσης Κιλκίς
Ένα φριχτό έγκλημα του μοναρχοφασισμού που επιχειρήθηκε να φορτωθεί στους «αναρχοκομμουνιστάς»…
Στις 24 του Νοέμβρη 1946 στην πρώτη του σελίδα ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει ένα φριχτό έγκλημα, από τα μεγαλύτερα του μοναρχοφασισμού, που έλαβε χώρα στο χωριό Ξηρόβρυση του νομού Κιλκίς. Μια – κυριολεκτικά – σφαγή κατά του ντόπιου πληθυσμού και καταστροφή που επιχειρήθηκε από τις μεγαλύτερες αστικές φυλλάδες να παρουσιαστεί ως έγκλημα των «αναρχοκομουνιστών».
Γράφει ο Ριζοσπάστης: «Χτες όλες μαζί οι εφημερίδες (η «Καθημερινή» στη στήλη των ανακοινώσεων του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως) ανήγγειλαν ότι «αναρχοκομμουνισταί» κλπ μπήκαν στο χωριό Ξηρόβρυση του Κιλκίς και «κατέσφαξαν 42 εθνικόφρονας, ετραυμάτισαν 30 και επυρπόλησαν 45 οικίας».
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Στις 20 (ή 21) του Νοέμβρη 1946, παρακρατικές συμμορίες με επικεφαλής τους διαβόητους «εθνικόφρονες» οπλαρχηγούς Μαντουβάκη και Λαζίκ (Λάζαρος Αβραμίδης) με επιδρομή τους στην Ξηρόβρυση δολοφόνησαν 47 άντρες, γυναίκες και παιδιά, σκότωσαν όλα τα ζώα κι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού.
«Οι δήμιοι αυτοί, γνωστοί για τη στενότατη συνεργασία τους με τους Γερμανοϊταλούς, επικεφαλής 35 άλλων τρομοκρατών, επέδραμαν με αυτοκίνητα στο χωριό αυτό και επιδόθηκαν ανενόχλητοι σ’ ένα πρωτοφανές όργιο αίματος» σημειώνεται στην ανταπόκριση του Ριζοσπάστη.
Στην έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ «Έπεσαν για τη ζωή» εκτός από τον κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων, σημειώνονται συγκλονιστικά στοιχεία γι’ αυτό το φριχτό έγκλημα:
«21 Νοέμβρη 1946. Μοναρχοφασίστες συμμορίτες, με επικεφαλής τους Λαζίκ και Μαντουβάκη, πρώην συνεργάτες των Γερμανών, φορώντας κουκούλες, επέδραμαν στο χωριό Ξηρόβρυση, που απέχει 3 χιλιόμετρα από το Κιλκίς. Οι κτηνάνθρωποι αυτοί ρίχτηκαν με λύσσα ενάντια στους ανυπεράσπιστους κατοίκους που όλοι τους ήταν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, δημοκρατικοί πολίτες, ακόμα και σε μικρά παιδιά. Έκαψαν 110 σπίτια, από τα 120 που υπήρχαν, περίπου 200 αχυρώνες – στάβλους και μαζί 1.000 ζώα. Ο αριθμός των δολοφονηθέντων έφτασε στους 47 και δεκάδες οι τραυματίες. Πολλά γυναικόπαιδα τα έριξαν μέσα στους αχυρώνες και κάηκαν. Πολλές γυναίκες και κοπέλες ατιμάστηκαν.
Η Βικτωρία Χρηστίδου, 17 ετών, βιάστηκε κτηνωδώς από δύο παρακρατικούς και κατακρεουργήθηκε. Βρέθηκε το πρωί με βαθιές χαρακιές στο στήθος, στα χέρια, στους μηρούς. Οι φωνές της ακούγονταν μέχρι που ξεψύχησε.
Η Σοφία Σαββίδου, 18 ετών, μαθήτρια Γυμνασίου, σύρθηκε και βιάστηκε στον κήπο του σπιτιού της και βρέθηκε σφαγμένη κυριολεκτικά με εντόσθια και την κοιλιά έξω.
Ο Γιώργος Ιορδανίδης κάηκε ζωντανός, επειδή κυνηγημένος πρόλαβε και κρύφτηκε στην αχυρώνα του, που αργότερα την έκαψαν οι μοναρχοφασίστες.
Η Ελένη Παπαδοπούλου παρακαλούσε τους κανίβαλους να μη σκοτώσουν το οκτάμηνο παιδί της, αλλά, την ίδια. Κι αυτοί σκότωσαν πρώτα το μωρό της, μετά τον άνδρα της και μετά την ίδια.
Τέλος, ακόμα μια λεπτομέρεια, διαφορετική κάπως, που δείχνει και μια άλλη πτυχή. Ένας μικρός (12 ετών) όταν ετοίμασαν οι άνανδροι το πολυβόλο για να σκοτώσουν γυναικόπαιδα, τους είπε ότι έχουν λίρες. Πήγε σπίτι του μαζί τους και αφού τους έδωσε 4 λίρες, γλίτωσαν.
Η όλη σφαγή και οι εμπρησμοί στο χωριό Ξηρόβρυση έγιναν κάτω από την προστασία ή ανοχή των επίσημων κρατικών αρχών, που δεν κινήθηκαν να ματαιώσουν, αν και με γυμνό οφθαλμό έβλεπαν τις φλόγες του καιόμενου χωριού, άκουγαν τους πυροβολισμούς και άκουγαν τις οιμωγές των ανυπεράσπιστων θυμάτων.
Ο μόνος παράγων που κινήθηκε και συνέβαλε να μεταφερθούν σε νοσοκομεία οι περισσότεροι τραυματίες, ήταν ο τότε δήμαρχος Κιλκίς Ιωσήφ Κτενίδης.
Αχαρακτήριστη στάση κράτησαν σχετικά με τη σφαγή εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, που χωρίς ντροπή την παρουσίασαν ότι ήταν έργο ανταρτών του ΔΣΕ και τα θύματα «εθνικόφρονες».
(Στο σημείο αυτό της έκδοσης παρατίθενται ο κατάλογος με ονόματα των θυμάτων)
Σημείωση: Στη ληξιαρχική πράξη θανάτου των παραπάνω δολοφονημένων γράφεται: «Ο θάνατος κατά την πιστοποίηση του ιατρού Κοσμά Σαρόγλου επήλθεν εκ τραυματισμού διά πυροβόλου όπλου».
Και οι 47 δολοφονημένοι θάφτηκαν σ’ έναν κοινό τάφο πίσω από την παλιά εκκλησία, βουβά, χωρίς θρήνο, για να μην ακούσουν οι δήμιοι κι έρθουν και σφάξουν και τους υπόλοιπους.
Το Μάρτη του 1947 πήγε στην Ξηρόβρυση κλιμάκιο του ΟΗΕ για έρευνα και ανακρίσεις. Έμεινε δυο μέρες εκεί, χωρίς να κάνει τίποτε. Όσοι εξετάστηκαν είπαν πώς έγινε η σφαγή και ο εμπρησμός και μίλησαν καθαρά για τις ευθύνες της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος και των Αρχών του Στρατού και της Χωροφυλακής. Μόλις έφυγε από το χωριό το Κλιμάκιο του ΟΗΕ οι μάρτυρες κυνηγήθηκαν από το μετα-βαρκιζιανό καθεστώς και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό και να καταφύγουν στο ΔΣΕ».
Ο διευθυντής του Ριζοσπάστη Κώστας Καραγιώργης στο κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Ξηρόβρυση», από την πρώτη σελίδα, θα «φωτογραφίσει» την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική επικράτεια μετά την υπογραφή της απαράδεκτης συμφωνίας της Βάρκιζας. Σημειώνει ανάμεσα σε άλλα τα εξής: «Η τρομοκρατική σφαγή της Ξηρόβρυσης, που έρχεται έπειτα από την πρώτη σφαγή της Βαμβακούς, έπειτα από την επίθεση κατά του πληθυσμού της Ποντοκερασιάς, έπειτα από τις τόσες σφαγές κατοίκων στην περιφέρεια της Κατερίνης, της Νάουσας και σε τόσα μέρη του Μωριά, δίνει την αληθινή εικόνα της σημερινής ελληνικής υπαίθρου. Αλλά δίνει και την εξήγηση γιατί πλημμύρισαν τα βουνά και οι κάμποι από αντάρτες. Ο κάθε μοναρχικός συμμορίτης του Μαγγανά, του Καλαμπαλίκη, του Σούρλα, του Βουρλάκη, που βαστάει μαχαίρι, ο κάθε αλήτης που έχει κάνει στα χιτλερικά Τάγματα και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, ο κάθε νομιμοποιημένος εγκληματίας της άλλης κατοχής – αυτοί είναι οι βασιλιάδες της υπαίθρου. Άλλοι είναι σε μοναρχικές συμμορίες σαν του Λαζίκ. Άλλοι είναι «άνευ θητείας» χωροφύλακες. Άλλοι είναι πολίτες «οδηγοί» των αποσπασμάτων. Άλλοι (ιδίως αξιωματικοί των Ταγμάτων Αφαλείας) είναι στελέχη του «εθνικού» στρατού. Σφάζουν, βιάζουν, πυρπολούν, δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα παντού στην Ελλάδα σε χωριστά περιστατικά που περνάνε την άλλη μέρα μόνο στις δημοκρατικές εφημερίδες: «Άλλοι 14 φόνοι χτες, ο τάδε, στο τάδε μέρος, την τάδε ώρα». Και, κάθε τόσο, έρχονται τα απίστευτα μαντάτα για γενικότερες ομαδικές σφαγές σαν της Βαμβακούς, σαν της Ξηρόβρυσης».
Μέσα από αυτήν τη στρατηγική αντίληψη της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» το Κόμμα έβλεπε ως αντίπαλο μόνο το τμήμα της αστικής τάξης που είχε ανοιχτά συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, τους βασιλόφρονες, τους μεταξικούς κ.ά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα προβλήματα στην πολιτική του Κόμματος εκφράζονταν και στο κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το ζήτημα της αποστράτευσης των ένοπλων λαϊκών σωμάτων (ΕΛΑΣ - Εθνική Πολιτοφυλακή) και της συγκρότησης «εθνικού στρατού». Η θέση του ΚΚΕ σε αυτό ήταν ότι διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από δοσιλογικά και τεταρτοαυγουστιανά στοιχεία καθώς επίσης και της ταυτόχρονης διάλυσης των Χιτών, της Χωροφυλακής, του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας.
Κεντρικό αίτημα των ΚΚΕ και ΕΑΜ υπήρξε επίσης η σύλληψη, δίκη και τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής εγκληματώντας κατά του λαού.
Στις 25 Νοέμβρη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκτιμούσε:
«Σαραντατρείς μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση... Και η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της... Να ξεριζωθεί αποφασιστικά κάθε κίνδυνος για αντιλαϊκή τυραννία. Και να ξέρουν, μια και καλή, όλοι οι ανοιχτοί ή κρυφοί εραστές της διχτατορίας ότι ισχύει στις μέρες μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ο μεγάλος λόγος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΑΡΑ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ!"».
Βεβαίως, στο τι έπρεπε να «ξεριζωθεί» το Κόμμα υποτιμούσε το γεγονός ότι η κρατική ανασυγκρότηση δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, νέους αστικούς θεσμούς, που από τη φύση τους είναι θεσμοί καταστολής.
Το κρίσιμο ζήτημα
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (2 Σεπτέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1944), παρότι σύντομη, εμπεριέχει σημαντικά διδάγματα γύρω από το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής ή μη των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.
Το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό. Στο αμέσως επόμενο διάστημα (1945-1947) ΚΚ πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 ακόμα χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), σε δυο κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Κούβα) και σε δυο της Ασίας (Ινδονησία, Ιράν).
Καταρχάς, με τη συμμετοχή, το ΚΚΕ συνέβαλε στην επαναφορά και νομιμοποίηση μιας αστικής κυβέρνησης και ενός αστικού πολιτικού συστήματος χρεοκοπημένου στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Οπως υπογράμμισε αργότερα ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου:
«Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ο ρόλος των ΕΑΜιτών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης. Αυτό διαφάνηκε πιο κατηγορηματικά στο κρίσιμο υπουργείο των Οικονομικών (υπουργός Α. Σβώλος, υφυπουργός Αγγ. Αγγελόπουλος). Τα πρώτα μέτρα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης σχεδιάστηκαν από κοινού με τα στελέχη του Βρετανικού Θησαυροφυλακίου Μπάιλι και κατόπιν από τους Γουάιλι και Λόιντ, όπως και με τον συνδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Βασικά ζητήματα υπήρξαν το νομισματικό, το επισιτιστικό, καθώς και η σύνταξη του προϋπολογισμού, που σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», επρόκειτο να «είναι απόλυτα ισοσκελισμένος» και βασισμένος «πάνω σε υγιές νόμισμα» («Ριζοσπάστης», 2-11-1944).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 9 Νοέμβρη 1944 αποφασίστηκε η κυκλοφορία της νέας δραχμής, η οποία ισοδυναμούσε με 50 δισ. παλιές, ενώ η ισοτιμία της με τη χάρτινη λίρα ορίστηκε στις 600 νέες δραχμές.
«Ενας από τους κυριότερους σκοπούς της κυβέρνησης», δήλωσε ο Α. Σβώλος, ήταν «να κινήσουμε ξανά τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Η σταθεροποίηση ήταν η απαραίτητη αφετηρία. Θ' απαιτηθεί όμως σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή».
Ποια τάξη είχε τα κλειδιά της οικονομίας - την εξουσία
Παρότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κατείχαν όλα τα οικονομικά υπουργεία, αναγκάστηκαν συχνά να συναινέσουν σε μέτρα που μόνο φιλολαϊκό χαρακτήρα δεν είχαν.
Στο επίπεδο των μισθών, π.χ., ορίστηκε μέσος μισθός για τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ο οποίος, όπως τόνισε ο Α. Σβώλος στη σχετική εισήγησή του, θα κρατούνταν χαμηλά προκειμένου να δοθεί ώθηση στην οικονομία - τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. «Η εργατική τάξη», υπογράμμισε, «έδωσε τόσες θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας και κάνει τώρα επίσης μεγάλη θυσία για την ανοικοδόμηση του τόπου, αφού δέχεται χαμηλό επίπεδο ημερομισθίων για τους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη και τούτο για να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην κίνηση της παραγωγικής μηχανής» («Ριζοσπάστης», 14-11-1944).
«...Οι βιομήχανοι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας - χρησιμοποίησαν τη νομισματική μεταρρύθμιση, για να κατεβάσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς (...). Οι εργάτες της Αθήνας - Πειραιά έκαναν αυστηρή κριτική στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ (...). Διαδήλωναν καθημερινά έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού και τα άλλα υπουργεία και απαιτούσαν να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, να πληρώσουν τα σπασμένα της σταθεροποίησης - μεταρρύθμισης όχι οι εργαζόμενοι, αλλά η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η οποία θησαύρισε στον πόλεμο» (Βασίλης Μπαρτζιώτας, «Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1984, σελ. 345). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Με ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ σύμφωνα με τα Τρία γράμματα ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για τον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός θα έπαιρνε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 σε επαναστατικές συνθήκες και με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό. Με ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ η καταστροφή είναι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διευθυντής του Ριζοσπάστη Κώστας Καραγιώργης στο κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Ξηρόβρυση», από την πρώτη σελίδα, θα «φωτογραφίσει» την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική επικράτεια μετά την υπογραφή της απαράδεκτης συμφωνίας της Βάρκιζας. Σημειώνει ανάμεσα σε άλλα τα εξής: «Η τρομοκρατική σφαγή της Ξηρόβρυσης, που έρχεται έπειτα από την πρώτη σφαγή της Βαμβακούς, έπειτα από την επίθεση κατά του πληθυσμού της Ποντοκερασιάς, έπειτα από τις τόσες σφαγές κατοίκων στην περιφέρεια της Κατερίνης, της Νάουσας και σε τόσα μέρη του Μωριά, δίνει την αληθινή εικόνα της σημερινής ελληνικής υπαίθρου. Αλλά δίνει και την εξήγηση γιατί πλημμύρισαν τα βουνά και οι κάμποι από αντάρτες. Ο κάθε μοναρχικός συμμορίτης του Μαγγανά, του Καλαμπαλίκη, του Σούρλα, του Βουρλάκη, που βαστάει μαχαίρι, ο κάθε αλήτης που έχει κάνει στα χιτλερικά Τάγματα και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, ο κάθε νομιμοποιημένος εγκληματίας της άλλης κατοχής – αυτοί είναι οι βασιλιάδες της υπαίθρου. Άλλοι είναι σε μοναρχικές συμμορίες σαν του Λαζίκ. Άλλοι είναι «άνευ θητείας» χωροφύλακες. Άλλοι είναι πολίτες «οδηγοί» των αποσπασμάτων. Άλλοι (ιδίως αξιωματικοί των Ταγμάτων Αφαλείας) είναι στελέχη του «εθνικού» στρατού. Σφάζουν, βιάζουν, πυρπολούν, δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα παντού στην Ελλάδα σε χωριστά περιστατικά που περνάνε την άλλη μέρα μόνο στις δημοκρατικές εφημερίδες: «Άλλοι 14 φόνοι χτες, ο τάδε, στο τάδε μέρος, την τάδε ώρα». Και, κάθε τόσο, έρχονται τα απίστευτα μαντάτα για γενικότερες ομαδικές σφαγές σαν της Βαμβακούς, σαν της Ξηρόβρυσης»....... Αυτός είναι ο Καπιταλισμός με τον Φασισμό γνήσιο παιδί του δίδυμο αδερφάκι του Οπορτουνισμού. Πληρώθηκε παντού με πολύ αίμα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://atexnos.gr/%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-1945-%CF%83%CF%84%CE%B7/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.902.gr/eidisi/politiki/243416/i-anatinaxi-tis-gefyras-toy-gorgopotamoy-symvolizei-tin-antistasi-kai-tin ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή