«Η απαγόρευση και η υποκρισία ακυρώθηκαν στην πράξη»

Δεν ήταν μόνο τα όσα έγιναν στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ήταν και τα μετά: ο Μ. Χρυσοχοΐδης είπε ότι ήταν μια μέρα σαν τις άλλες και για την αστυνομική βία είπε απλά ότι "θα διερευνηθεί". Πως το σχολιάζετε;

Δεν ξέρουμε πως περνά τις ημέρες του ο κ. Χρυσοχοΐδης, πάντως αυτό που ζήσαμε ήταν ένα όργιο αυταρχισμού, κρατικής καταστολής κι αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Κι όλα αυτά απέναντι σε συμβολικές κινητοποιήσεις, που τηρούσαν υποδειγματικά τις συστάσεις των υγειονομικών, σε αντίθεση με τα τμήματα της αστυνομίας που συνωστίζονταν, χωρίς μέτρα προστασίας, σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Φυσικά, δεν μας εξέπληξε αυτή η στάση. Η κυβέρνηση, πίσω απ’ τον αυταρχισμό και τις απαράδεκτες απαγορεύσεις, προσπάθησε να κρύψει τις εγκληματικές της ευθύνες για τα καθημερινά ρεκόρ σε κρούσματα και θανάτους απ’ την πανδημία. Δεν της πέρασε. Ο αγωνιστικός εορτασμός έγινε, τα υγειονομικά μέτρα τηρήθηκαν, η απαγόρευση και η υποκρισία ακυρώθηκαν στην πράξη. Και στάλθηκε ένα ισχυρό μήνυμα ανυπακοής στην κυβέρνηση ότι "πανδημία" και "καραντίνα" δεν σημαίνουν και "φίμωτρο", όπως κάποιοι νομίζουν ότι μπορεί να επιβάλλουν, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση. Αντίθετα θα πρέπει να σημαίνουν θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας και μέτρα προστασίας, ειδικά σε κρίσιμους χώρους (ΜΜΜ, σχολεία, χώροι δουλειάς κλπ.), που η κυβέρνηση αρνείται να πάρει. Για όλα αυτά αποκτά μεγάλη σημασία η επιτυχία της απεργίας στις 26 Νοέμβρη.

Στην Κατοχή, για κάποιους, οι κομμουνιστές ήταν εαμοβούλγαροι. Στον Εμφύλιο, κομμουνιστοσυμμορίτες. Σήμερα "τρωκτικά και κατσαρίδες". Τι είστε τελικά; Και κατά πόσο αυτή η "νοητή συνέχεια" χαρακτηρισμών δημιουργεί προβληματισμό ή/και επικινδυνότητα για το σήμερα;

Αυτός ο πρωτόγονος κι ωμός αντικομμουνισμός εκθέτει και γυρνάει τελικά μπούμερανγκ σε όσους τον αναπαράγουν. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ιστορική μνήμη, υπάρχει ιστορική συνέχεια και φυσικά υπάρχει το ΚΚΕ, που δεν μεταλλάχθηκε σε ένα κόμμα αστικής διαχείρισης. Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό, από ένα κομμάτι κυρίως της ΝΔ, άλλων ακροδεξιών κομμάτων και ορισμένων γραφικών τύπων, έχει διπλή στόχευση: Απ’ τη μία επιχειρεί να ενθυλακώσει ένα "άστεγο" κομμάτι ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, απ’ την άλλη όμως -κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο- επιχειρεί να στοχοποιήσει αυτούς που, η άρχουσα τάξη ξέρει ότι θα είναι στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων. Απέναντι σ’ αυτούς τους αγώνες να είστε σίγουροι ότι θα επιστρατεύσουν και το "μαστίγιο" της καταστολής και το "καρότο" της "εθνικής ομοψυχίας και συνεννόησης", που άλλωστε είναι και η κοινή γραμμή των αστικών κομμάτων, όπως δείχνουν και οι προτάσεις για υπουργούς κοινής αποδοχής.

Ταυτόχρονα έρχεται και η κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική να αποδείξει πως μιλάμε για μια εκπαίδευση "όχι για όλους". Αυτό μπορεί να συνδεθεί με το ποια κινηματική δράση θα επιλέξει (αν επιλέξει) αργότερα ο/η μαθητής/τρια ή ο/η φοιτητής/τρια;

Η κατάσταση στα σχολεία και κυρίως ο τραγέλαφος της τηλεκπαίδευσης που τον ζει καθημερινά κάθε λαϊκή οικογένεια δικαιώνει πλήρως τους αγώνες των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονιών που τόσο πολύ συκοφαντήθηκαν. Η κυβέρνηση τους χαρακτήρισε από "αρνητές μάσκας" μέχρι ότι "ήθελαν να κλείσουν τα σχολεία"... Τελικά τα σχολεία τα έκλεισε η ίδια η κυβέρνηση, γιατί δεν ήθελε να πάρει τα αναγκαία κι αυτονόητα μέτρα προστασίας (προσλήψεις εκπαιδευτικών, αίθουσες, καθαριότητα, 15 παιδιά ανά τάξη κλπ.). Και έτσι φτάσαμε στον "Γολγοθά" της τηλεκπαίδευσης, που αποκλείει ένα μεγάλο μέρος των παιδιών από την μορφωτική διαδικασία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ειδικά για τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών, που δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα και τις υποδομές. Γι’ αυτό το αίτημα δεν μπορεί παρά να είναι να ανοίξουν τα σχολεία, με όλα τα απαραίτητα μέτρα, για να γίνει μάθημα. Μέχρι τότε πρέπει να στηριχτούν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί με όλα τα αναγκαία μέσα.

Αρκετοί κάνουν λόγο για νέα "χούντα" και νέο "Πολυτεχνείο". Με βάση τα όσα συμβαίνουν, λαμβάνοντας ωστόσο υπόψη και τις νέες ιστορικές (και όχι μόνο) συνθήκες, πως ακούτε τέτοια σχόλια;

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτό που πάντα υποστήριζε το ΚΚΕ. Ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν παύει να είναι δικτατορία του κεφαλαίου, δικτατορία των λίγων, που όταν το χρειάζεται, καταργεί ή αναστέλλει κατεκτημένες λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα. Απ’ αυτή την άποψη όντως χρειάζονται νέοι λαϊκοί ξεσηκωμοί, που να πατάνε και στην πιο παλιά, αλλά και στην πιο πρόσφατη εμπειρία. Κι αυτή η εμπειρία λέει ότι μόνο με ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την εξουσία μπορούν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες κι όχι με μεταμφιέσεις ενός σάπιου συστήματος, που σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε καν τα στοιχειώδη.

Συνέντευξή του Γιάννης Γκιόκας βουλευτής, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του Σαββατοκύριακου και τη δημοσιογράφο Ν. Ράλλη.